บทที่ 76 : ภารกิจปกป้อง (4-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 76 : ภารกิจปกป้อง (4-1)
อารอนอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
“นั่นมันตัวอะไรกันน่ะ?”
“ไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดมาก่อนเหรอ?”
บอกตามตรงว่านี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน
ฉันชักดาบและโล่ออกมา เสียงโลหะกระทบกันทำเกิดเสียงดังสนั่น
“ไม่ต้องกลัวนะทุกคน! พวกมันเป็นแค่สัตว์ มันมีสมองและหัวใจแบบพวกเรา ถ้ามีหัวใจแสดงว่ามันตายได้แน่นอน แทงอาวุธของพวกเราต่อไปแล้วมันจะตายแน่”
“ก็ดีกว่าเผชิญหน้ากับฝูงก็อบลินเป็นไหนๆ!”
ชิ้ง!
เจนน่าพูดพร้อมกับเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและสง่างาม จากนั้นจึงปล่อยลูกธนูออกไปทันที
เมื่อลูกธนูหมุนวนไปในอากาศ มันก็ฝังลึกเข้าไปในท้องของไอ้ตัวยักษ์ใหญ่
"กร้าววววว!"
ยักษ์ใหญ่คำรามและน้ำลายก็ไหลออกมาจากปากของมัน แต่มันก็ยังคงเข้ามาใกล้เราอย่างต่อเนื่อง ฝีเท้าอันหนักหน่วงแต่ละก้าวสั่นสะเถือนไปถึงแกนโลกเบื้องล่าง
เจนน่ายิ้มเกาแก้มเบาๆ
“หรือว่าบางทีการเผชิญหน้ากับก็อบลินจะดีกว่ากันนะ?”
“เดี๋ยวพอจบเราก็รู้กันแล้ว”
ฉันเหลือบมองไปข้างหลังผ่านไหล่ของตัวเอง
กลุ่มปาร์ตี้ของฉันเริ่มตึงเครียด แต่ใบหน้าของพวกเขากลับไม่แสดงความหวาดกลัวใดๆ ออกมา
นี่เป็นเรื่องที่ดี หากแต่ละคนยืนหยัดเพื่อต่อสู้ ชัยชนะก็จะอยู่ในกำมือของเรา
“ประจำตำแหน่งตัวเองไว้! เรากำลังจะแบ่งหน้าที่กัน ออลก้าสร้างกำแพงไฟเพื่อขวางพวกมันไม่ให้เข้าใกล้เขื่อน”
“กำแพงไฟ?”
“กันพวกก็อบลินไม่ให้บุกจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง”
“แล้วสัตว์ประหลาดตัวนั้นล่ะ?”
“ฉันจะจัดการพี่ยักษ์นั้นเอง อารอนงานของนายคือปกป้องออลก้า เจนน่าคอยช่วยอารอนและฉันนะ ดูเอาว่าสถานการณ์ตอนนั้นจะเป็นยังไง ฉันเชื่อการตัดสินใจของเธอ”
“เข้าใจแล้ว”
"ดีมาก!"
“ทุกคน เข้าประจำตำแหน่ง”
ขณะที่ออลก้าวิ่งไปที่ริมฝั่งแม่น้ำตรงข้ามเขื่อน เธอก็เริ่มร่ายเวทย์ไปด้วย
อารอนเดินตามไปอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นพวกอาวุธที่เล็งไปที่ออลก้า
เจนน่าอยู่ตรงกลาง สังเกตสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นลูกธนูของเธอพร้อมที่จะโจมตีศัตรูตลอดเวลา
ฉันขว้างก้อนหินจากริมฝั่งแม่น้ำตรงไปที่ใบหน้าที่น่ารังเกียจของยักษ์
ยักษ์ใหญ่ทำหน้าบึ้ง ดูแล้วมันคงไม่ชอบใจเท่าไรนัก มันเริ่มเดินเข้ามาหาฉัน
ฉันเตรียมตัวเองให้พร้อม ชักดาบออกมาและยกโล่ขึ้น
“วะ วะวะโววว้!”
ยักษ์ใหญ่เหวี่ยงค้อนเหล็กอันน่ากลัวของมันพร้อมด้วยเสียงร้องที่ดังจนหูจะหนวก
ฉันรีบกลิ้งตัวหลบไป พื้นดินสั่นสะเทือนด้วยพลังของค้อนอันทรงพลังที่มันเหวี่ยงออกมา ทำให้สิ่งสกปรกและโคลนลอยขึ้นไปในอากาศ
'ถ้าโดนโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว ฉันจบแน่'
โล่ฉันคงจะใช้ประโยชน์ในการต้านทานแรงหนักหน่วงขนาดนี้คงไม่ได้
ฉันกระโดดถอยหลัง หลีกเลี่ยงค้อนที่กำลังกระแทกลงมาด้วยความช่ำชอง
ชิ้งง!
ลูกธนูดอกที่สองของเจนน่าเจาะไปที่ไหล่ขวาของยักษ์ใหญ่
"กร๊าาก!"
ในเวลาเดียวกัน ก็อบลินก็เริ่มพุ่งเข้าหาเขื่อนด้วยความเร่งรีบอย่างบ้าคลั่ง
【อิคไนท์!】
ฟู้ววววววววววววว!
ไฟแผดเผาเส้นทางระหว่างก็อบลินกับริมฝั่งแม่น้ำ กำแพงอันน่าสะพรึงกลัวของเปลวไฟทำให้พวกก็อบลินชะงักไปครู่หนึ่ง และอารอนคว้าหอกแทงทะลุกะโหลกของก็อบลินด้วยความแม่นยำ
ออลก้าปิดตาของเธอและร่ายเวทย์ของเธอต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้
จุดประสงค์ของเธอไม่ใช่เพื่อยิงไฟออกไป แต่เพื่อรักษามันไว้ แม้ท่ามกลางสายฝนที่ไม่หยุดหย่อน เปลวไฟก็ยังลุกโชนคำรามขึ้นไปอีก ความแรงของเปลวเพลิงไม่ลดน้อยลงเลย
หลังจากหยิบค้อนเหล็กขึ้นมา ยักษ์ก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจลูกธนูที่ฝังอยู่ในรอยแยกของกล้ามเนื้อ มันดึงหลุดออกมาอย่างง่ายดาย เจนน่าที่กำลังเตรียมลูกธนูลูกที่สามก็บ่นอุบอิบอยู่ในใจ
“ไอ้นี้มันสัตว์ประหลาดชัดๆ!”
“มุ่งเป้าไปที่จุดสำคัญ ถ้าไม่โดนจุดนั้นก็เก็บลูกธนูไปเถอะ มันไม่มีประโยชน์หรอก”
“แล้วจุดสำคัญที่ว่ามันอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”
“เธอลองหาดูสิ!”
ตู้ม!
ฉันกลิ้งไปข้างหน้า จุดที่ฉันเคยยืนอยู่ได้ถูกทุบด้วยค้อนเหล็ก ฉันลุกขึ้นยืนและเหวี่ยงดาบเป็นวงกว้าง ทำให้เกิดเลือดกระเซ็นจากแขนขวาของยักษ์
เจ้ายักษ์ใหญ่ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ มันยังคงกวาดค้อนไปด้านข้างฉันหลบเลี่ยงมันได้อย่างหวุดหวิด
'การแทงดาบเข้าไปลึกๆ บนตัวมันเป็นเรื่องยากมากหากไม่มีจังหวะที่เหมาะ'
ฉันเหลือบมองไปด้านข้าง
อารอนทุ่มเทอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังไม่มั่นใจว่าเขาจะปกป้องออลก้าได้นานแค่ไหน เมื่อประเมินสถานการณ์แล้ว พวกก็อบลินก็เปลี่ยนจากการต่อสู้ระยะประชิดเป็นการโจมตีระยะไกล พวกมันยิงลูกธนูเข้ามาใส่เรา พวกที่ไม่มีหน้าไม้ก็หันไปขว้างก้อนหิน ไม่ว่าจะเป็นลูกธนูหรือก้อนหิน การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็อาจทำลายสมาธิออลก้าได้
'ฉันต้องเสี่ยง'
ยักษ์ยกค้อนขึ้นและฟาดมันลง
ฉันย่อเข่าลงครึ่งหนึ่งแล้วขยับเข้าไปใกล้มันมากขึ้น ในขณะที่ปลายของค้อนเหมือนจะขู่ว่าจะทำให้กะโหลกศีรษะของฉันแตกเป็นเสี่ยงๆ หากบุกเข้ามา ฉันจึงดึงมือซ้ายกลับและยกโล่ของฉันขึ้นในแนวเฉียง
กะ-กะ-ก๊าก!
แรงกระแทกที่ที่ทรงพลังกระทบมือซ้ายของฉัน ฉันได้แต่ผ่อนไหล่ลงเพื่อลดความเจ็บปวด เลื่อนตัวเข้าไปใต้เท้าของยักษ์และกระชับด้ามดาบให้แน่นพร้อมกับค่อยเคลื่อนไหวให้คล่องแคลวและมั่นคง
ฉันแทงปลายดาบไปที่ขาหนีบของยักษ์ด้วยพลังทั้งหมดที่มี
ความรู้สึกของแรงกระแทกได้มาปะทะที่มือของฉัน
'โอ้ มันเป็นตัวผู้สินะ'
เลือดไหลทะลักออกมาระหว่างขาของมัน ขณะที่ฉันดึงดาบออกมาและหลบอย่างรวดเร็ว
"ซู้ยยยย!"
ยักษ์ร้องโหยหวน กวัดแกว่งค้อนอย่างไร้จุดหมายด้วยความบ้าคลั่ง เป็นการกระทำที่จะเอาชนะความเจ็บปวดของมัน
ฉันกำหนดระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างฉันกับสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์นี้ เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะอยู่ห่างจากมัน
ลูกธนูพุ่งเข้ามาเจาะลึกที่แขนซ้ายของฉัน ความรู้สึกคล้ายกับกระดูกหัก ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้เจ็บจนใช้งานไม่ได้
“คุ๊ คะ คัวววว !” ยักษ์คำรามกระแทกค้อนเหล็กของมันลงอย่างแรง ภาพที่น่าสยดสยองพลันปรากฏขึ้น ค้อนได้โดนก็อบลินจำนวนหนึ่งมันบดขยี้จนกลายเป็นเนื้อเหลวๆ
ในช่วงเวลาที่น่าตื่นตะลึง ลูกธนูจากธนูของเจนน่าได้แทงเข้าที่ดวงตาซ้ายของยักษ์ใหญ่ด้วยความแม่นยำจนมันอาจจะถึงตาย
ยักษ์สูญเสียการควบคุม มันคว้าค้อนขึ้นมาและฟาดฟันอย่างดุเดือด กระโดดและหมุนตัวอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง
ฉันสูดลมหายใจและพุ่งตัวอย่างรวดเร็วเพื่อโจมตีด้วยการเคลื่อนไหวอย่างว่องไว หมัดใหญ่ที่เหมือนต้นไม้ของยักษ์ก็ชกเฉียดผ่านจมูกของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันกระโจนกลับไปตั้งหลักด้านหลังโดยสังเกตเห็นแผ่นหลังของยักษ์มันมีชุดเกราะที่ปกคลุมหน้าอก แต่ด้านซ้ายมีช่องว่างที่มองเห็นได้อยู่
ฉันจ้วงด้ามดาบของฉันอย่างมั่นคงโดยเล็งไปที่หัวใจของสัตว์ร้ายโดยตรง หน้าอกอันบึกบึนของยักษ์ต่อต้านดาบของฉัน ฉันบิดดาบโดยไม่มีใครเขามาขัดขวาง แทงมันลึกลงไปอีกจนกระทั่งฉันสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นรัวผ่านดาบของฉัน
ฉันชักดาบออกอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงพุ่งออกมาจากช่องว่างของยักษ์ที่ฉันโจมตี
ร่างของสัตว์ร้ายก็ทรุดตัวลงต่อหน้าด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง
น้ำฝนที่ขังอยู่ที่พื้นตอนนี้ปนด้วยเลือดของและมันก็กระเซ็นออกมาอย่างแรง ทำให้ฉันเปียกไปถึงเอว
ก็อบลินที่เหลือตะลึงกับปรากฏการณ์นี้ ความมั่นใจของพวกมันพังทลายลง
ฉันพ่นน้ำฝนที่ไหลเข้าปากของฉันออกมา และจวงดาบไปยังก็อบลินที่กำลังถือก้อนหินในมือ และในขณะที่ฉันกำลังจะปะทะกับก็อบลินที่ดาบตัวอื่น เสียงของเจนน่าก็ดังขึ้น
"ฮาน!"
“มีอะไรเหรอ?”
“ฉันว่ายังมีอีกตัวนะ!”
