บทที่ 124 เวน่อม
[ขอโทษที่หายไปครับ สอบถึงวันที่ 2 เดือนหน้า พอกลับมาแล้วจะอัพให้ยาวๆ เลยครับ]
บทที่ 124 เวน่อม
"ฮ่าๆๆๆ เจ้าแมงมุมน้อย แกอยู่ไหน ~~ มาเล่นเกมกันเถอะ..."
เหนือนครนิวยอร์ก นอร์แมน ออสบอร์นได้ขี่เครื่องร่อนไปมา ดวงตาสีเหลืองบนหมวกปีศาจของเขาเป็นประกายอย่างน่าสะพรึงขณะที่เขาค้นหาร่างของสไปเดอร์แมน ผลข้างเคียงของเซรุ่มสุดยอดทหารได้ขยายปีศาจภายในใจของเขา สร้างบุคลิกที่ชั่วร้ายใหม่ที่เรียกว่า 'กรีนก็อบลิน' ขึ้นมาสร้างความหายนะ
“ไม่มีอะไรจะทำเลยหรือไงกัน?”
ปีเตอร์กระโดดออกมาจากด้านหลังกรีนก็อบลิน เตะกรีนก็อบลินจากด้านหลังและบ่นออกมา
ด้วยความที่เป็นนักเรียนมัธยมปลายที่ยังเรียนอยู่ นอกเหนือจากการต่อสู้กับอาชญากรรมแล้ว เขายังต้องดูแลจัดการเรื่องการเรียนของเขาด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกป้าเมย์บ่นเพราะผลการเรียนที่ตกต่ำ
โชคดีที่เขาเป็นเด็กฉลาดและผลการเรียนของเขาก็ไม่ได้ต่ำมากนัก
ปีเตอร์พลิกตัวลงอย่างรวดเร็วและเกาะไปบนผนังของอาคารสูง
ด้วยการพัฒนาฝีมืออย่างค่อยเป็นค่อยไป มันก็ทำให้ความสามารถของเขารุดหน้าขึ้นไปมาก ถึงนอร์แมน ออสบอร์นจะได้รับการฉีดเซรุ่มสุดยอดทหาร แต่เขาก็ไม่ด้อยไปกว่าอีกฝ่ายเลย
โชคดีที่กรีนก็อบลินมีเครื่องร่อนอยู่บนเท้าของเขาและชุดเกราะ ทำให้นอร์แมนไม่ได้ถูกบดขยี้อย่างง่ายดายนัก
ขณะที่กำลังตกตะลึงอยู่บนเครื่องร่อนของเขา เขาก็ตั้งสติกลับมาได้ นอร์แมนหน้าซีดอยู่ใต้หน้ากากและเขาก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่บิดเบี้ยว "บัดซบ! ฉันจะฆ่าแก ไอ้สไปเดอร์แมน!"
“โทษทีนะก็อบคุง อารมณ์แปรปรวนขนาดนี้ ฉันว่านายควรไปฟังเพลงหรือดูทีวีมากกว่านี้หรือเปล่า? หรือจะเอาเป็นช่องฟ็อกก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่อายุอย่างนายมันเท่าไรกันนะ...งั้นซีบีเอสเป็นไง...?”
ในขณะที่หลบการโจมตีของกรีนก็อบลินโดยใช้ใยแมงมุมจากเครื่องยิงของเขา สไปดี้ก็พยายามพูดคุยกับก็อบลินและทำให้จิตใจของอีกฝ่ายสงบลง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าแผนของเขาล้มเหลว แทนที่จะทำให้กรีนก็อบลินสงบลง เขากลับทำให้อีกฝ่ายโกรธมากยิ่งขึ้น
“แกคิดว่าจะสามารถหลบพวกมันได้ทั้งหมดเหรอ สไปเดอร์แมน?”
เมื่อมองไปที่แมลงตัวน้อยที่หลบระเบิดฟักทองได้อย่างคล่องแคล่ว กรีนก็อบลินก็หยุดเครื่องร่อนของเขาและยิ้มกว้างขณะที่เขาเลิกคิ้ว
“จะทำอะไรน่ะ?!”
เมื่อได้ยินคำพูดของกรีนก็อบลิน สีหน้าของปีเตอร์ภายใต้หน้ากากก็เปลี่ยนไปทันที ความรู้สึกถึงลางไม่ดีปรากฏขึ้นในใจ ประสาทสัมผัสของแมงมุมของเขาเริ่มสั่นไหว เขาหันหน้าไปมองเห็นระเบิดฟักทองที่กำลังหมุนไปรอบๆ และบินพุ่งกลับมาหาเขา
“ฉันได้ทำการอัพเกรดมันเล็กน้อย พวกมันมีระบบติดตามใหม่ เป็นของขวัญของฉันให้แกโดยเฉพาะเลย สไปเดอร์แมน ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ในขณะที่ยิ้มกริ่ม กรีนก็อบลินก็ดึงวัตถุทรงกระบอกออกมาจากด้านหลังของชุดเกราะเขา เมื่อกดสวิทช์ ใบมีดสีเขียวคมกริบก็โผล่ออกมาจากปลายกระบอกสูบ เซรุ่มสุดยอดทหารคุณภาพด้อยนั้นไม่เพียงแต่รักษาร่างกายของนอร์แมนเอาไว้ แต่ยังให้ความแข็งแกร่ง ความเร็วและความแข็งแกร่งเหนือมนุษย์แก่เขา เมื่อรวมกับชุดเกราะกรีนก็อบลินที่พัฒนาโดยออสคอร์ปแล้ว กรีนก็อบลินก็ไม่ได้อ่อนแอกว่าเลยในการต่อสู้ระยะประชิด
ปัจจุบัน ระเบิดฟักทองที่ได้รับการอัพเกรดเป็นภัยคุกคามอย่างยิ่งต่อไอ้แมงมุมหนุ่ม
เขาพยายามที่จะเปลี่ยนตำแหน่งของเขาด้วยใยแมงมุม แต่ระเบิดที่อยู่ข้างหลังเขาก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวและยังคงไล่ตามเขาไป
แม้ระเบิดฟักทองจะมีขนาดเล็ก แต่ปีเตอร์ก็เคยเห็นความสามารถของมันมาก่อนแล้ว ถ้ามันโดนเขาเข้า สไปเดอร์แมนคงจะตายอย่างแน่นอน จากนั้นคงได้ขึ้นหน้าหนึ่งของ 'หนังสือพิมพ์ไดอารี่บุคเกิล'
“เป็นอะไรไปสไปดี้? มีฝีมือแค่นี้เหรอ?”
แม้จะถูกไล่ตามด้วยฟักทองแห่งความตายเป็นโหล แต่สไปดี้ก็ไม่สนใจ เขาไม่สนใจการยั่วยุของกรีนก็อบลิน ตั้งสมาธิและหลบระเบิดฟักทอง ราวกับว่าเขากำลังเต้นอยู่บนไม้กระดาน
ตู้ม--
ด้านหลังของเขาปะทะกันกับระเบิดฟักทองสองลูก ทำให้เกิดการระเบิดเสียงดัง
แรงกระแทกจากการระเบิดทำให้ปีเตอร์ต้องถอยออกไป เมื่อร่างกายของเขามั่นคงด้วยความช่วยเหลือของใยแมงมุมแล้ว เจ้าหนุ่มแมงมุมก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา “โชคดีเหลือเกิน ว่าแต่นั่นทั้งหมดของนายแล้วสินะ”
“เหอะ”
ในหูของเขา เสียงโหยหวนของกรีนก็อบลินได้ดังขึ้น ในวินาทีต่อมา เสียงแตกร้าวก็ดังออกมาจากอากาศ
กรีนก็อบลินโบกใบมีดที่คมกริบในมือของเขา โผล่ออกมาจากด้านหลังปีเตอร์ราวกับเงาและฟันใส่อีกฝ่าย
ด้วยความคมของใบมีด การโจมตีจึงสามารถตัดแขนของปีเตอร์ได้อย่างแน่นอนหากมันฟันลงมา
โชคดีที่ในช่วงเวลาวิกฤต ประสาทสัมผัสของแมงมุมได้เตือนเขาเอาไว้ก่อน ไอ้แมงมุมบิดร่างของเขาและหลบการโจมตีอันร้ายแรงนี้ไปได้
แม้ว่าเขาจะหลีกเลี่ยงอันตรายที่สุดไปได้ แต่ปีเตอร์ก็ใช่ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ เขากัดฟันแน่น แตะแขนของเขาที่ซึ่งเต็มไปด้วยเลือด
“คราวหน้าแกจะไม่โชคดีขนาดนี้หรอกสไปเดอร์แมน”
เมื่อมองไปที่ปีเตอร์ที่ได้รับบาดเจ็บ สีหน้าของนอร์แมนที่อยู่ภายใต้หน้ากากที่เหมือนสัตว์ประหลาดก็ดูตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ
ปีเตอร์ลองพยายามยกแขนขึ้น บาดแผลบนมือของเขาทำให้เขาขมวดคิ้ว รู้สึกได้เลยว่าการเคลื่อนไหวของเขาติดขัดขึ้น
'ตอนนี้ฉันน่าจะต้องถอยไปก่อน'
ปีเตอร์ไม่ใช่คนที่ไร้ซึ่งสติ ด้วยอาการบาดเจ็บแบบนี้ เขาไม่สามารถต่อกรกับกรีนก็อบลินได้ แทนที่จะต่อสู้ต่อไป การไปรักษาบาดแผลของเขาก่อนคงจะเป็นการตัดสินใจที่ดีกว่า
หลังจากคิดเกี่ยวกับมันไปสักพัก สไปเดอร์แมนก็ยิ่งอยากจะถอยกลับไปก่อน
ทว่าในขณะนั้นเอง มีเสียงกรีดร้องจากเบื้องล่างอย่างกะทันหัน
เสียงกรีดร้องอย่างกะทันหันทำให้ทั้งสไปเดอร์แมนและกรีนก็อบลินที่กำลังต่อสู้กันอยู่กลางอากาศต้องหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว
ในเวลาต่อมา ประสาทสัมผัสของแมงมุมก็เริ่มร้องเตือนสไปดี้อย่างบ้าคลั่ง มันกำลังบอกว่าเขาตกอยู่ในอันตราย
ทว่าก่อนที่เขาจะตอบสนองพร้อม เสียงของกำแพงที่แตกร้าวก็ดังขึ้น ร่างดำทะมึนขนาดใหญ่กระโดดออกมาจากผนังของอาคาร ของเหลวสีดำบางอย่างพุ่งออกมาจากมือของร่างนั้นและจับปีเตอร์เอาไว้ มันกวาดเขาไปเพียงครั้งเดียวจนทำให้ร่างของเขากระแทกกับพื้น
"นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย?!"
ขณะที่กรีนก็อบลินมองดูสิ่งมีชีวิตลึกลับที่กวาดสไปเดอร์แมนออกไป เขาก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา นอร์แมนขับเคลื่อนเครื่องร่อนของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อมองดูสถานการณ์เบื้องล่าง
เขามองเห็นพื้นดินที่เต็มไปด้วยรอยแตกด้านล่าง
สิ่งมีชีวิตสีดำตัวสูงได้คว้าสไปเดอร์แมนด้วยมือข้างเดียว มันอ้าปากออก ข้างในเต็มไปด้วยฟันที่แหลมคมและหนาแน่น ลิ้นสีแดงของมันสะบัดไปทั่วหน้ากากของปีเตอร์ราวกับงู ดวงตาของมันหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นมันก็พูดราวกับกำลังตัดสินมื้ออาหารของมัน "ตา ปอด ตับอ่อน... ของว่างไม่พอ"
