นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 359 - ออกแบบโครงข่ายดีเอ็นเอ
เดวิดไม่ได้ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เขาใช้เวลาทุกวินาทีหลังจากนั้นท่องจำลำดับเบสที่รวมตัวกันเป็นเส้นสายดีเอ็นเอของแต่ละโครโมโซมที่เกี่ยวข้อง แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นแค่การกวาดสายตามองอย่างตั้งใจเท่านั้น แต่มันก็กินเวลาของเดวิดไปมากกว่า 3 วัน ดวงตาของเขาแดงกล่ำเพราะไม่ได้นอนหลับหรือพักผ่อนเลยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี้ สมองล้าจนแทบจะคิดอะไรไม่ออก แต่ในที่สุด โครงสร้างและลำดับเบสของยีนที่เกี่ยวข้องกับดวงตามนุษย์ก็อยู่ในหัวของเดวิดเรียบร้อยแล้ว
และเขาต้องพักผ่อน เดวิดทิ้งตัวนอนหลับเป็นตายอยู่ที่พื้นห้องทดลองไปเกือบ 10 ชั่วโมง ก่อนที่จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก แต่เมื่อเช็คดูเวลาแล้ว เขายังพอถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอกออกมาได้
เดวิดขยับตัวเข้าไปที่เครื่องไจโนสโคปอย่างไม่รีรอ พิมพ์คำสั่งเพื่อเรียกโครงสร้างทางพันธุกรรมที่เกี่ยวกับดวงตามนุษย์ให้แสดงขึ้นมาบนจอ ก่อนจะเรียกกระดานโฮโลแกรมออกมาจากป้ายประจำตัว และเริ่มวาดโยงผังโครงข่ายตำแหน่งของยีนที่เกี่ยวข้องกับการมองเห็นเข้าด้วยกัน โดยใช้แท่งโครโมโซมของค้างคาว 4 หูเป็นตัวเชื่อมต่อ แต่แท่งโครโมโซมทั้งหมดเริ่มบิดไขว้ทับซ้อนกันด้วยจนยุ่งเหยิงไปหมด เขาลบและเริ่มเขียนใหม่อีก 2-3 ครั้ง ก่อนที่จะหยุดและนึกทบทวนเทคนิคการเชื่อมต่อแบบต่าง ๆ อยู่ในหัว ภาพโครงข่ายดีเอ็นเอของตัวเองผุดขึ้นมา แต่เดวิดก็ต้องส่ายหัวเมื่อพิจารณาเป็นอย่างดีแล้ว มันใช้เป็นตัวอย่างไม่ได้ โครงข่ายดีเอ็นเอของเขาซับซ้อนเกินไป
เดวิดเริ่มเปลี่ยนวิธีคิด เขาไม่ใช้สายดีเอ็นเอของค้างคาว 4 หูเป็นตัวตั้งต้นอีก แต่เริ่มวางตำแหน่งโครโมโซมของฝ่ายมนุษย์ก่อน และเริ่มตัดแบ่งดีเอ็นเอของค้างคาว 4 หูออกเป็นเส้นสั้น ๆ นำยีนที่ควบคุมลักษณะพื้นฐานทั่วไปแยกประกบเข้ากับโครโมโซมต่าง ๆ แบบไม่เรียงตามตำแหน่งเดิม แต่พยายามทาบสายดีเอ็นเอที่ควบคุมการมองเห็นแบบเดียวกันเข้าหากันให้ได้มากที่สุด โดยมียีนที่ควบคุมการขยายรูม่านตาเป็นจุดศูนย์กลาง ในที่สุด แม้ว่าโครงข่ายดีเอ็นเอที่เขาวาดขึ้นมาจะดูตลกและยุ่งเหยิง แต่มันก็สำเร็จเป็นรูปร่างแล้ว
ข้อมูลพื้นฐาน และตำแหน่งของการเชื่อมต่อถูกป้อนเข้าเครื่องไจโนสโคปให้ประเมิณศักยภาพการแสดงออกของชุดยีนทั้งหมดออกมา หลังจากรอเครื่องทำงานเพียงครู่เดียว ตัวเลขมากมายก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ และสุดท้ายตัวหนังสือสีแดงเข้มก็ปรากฏออกมา ล้มเหลว!
ยีนที่เชื่อมต่อเข้าไปไม่สามารถถูกกระตุ้นให้แสดงประสิทธิภาพออกมาได้เลย อันที่จริง มันทำให้มนุษย์ที่เชื่อมต่อยีนเข้าไปแบบนี้ตาบอดไปเลยเสียด้วยซ้ำ เดวิดเกาหัวแกรก ๆ ก่อนจะถอยออกมานั่งลงกับพื้นห้อง แววตาเริ่มเหม่อลอย ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในภวังค์ของความคิด ภาพร่างของโครงข่ายดีเอ็นเอแบบต่าง ๆ ผุดขึ้นมาในหัวแบบนับไม่ถ้วน แต่ทุกภาพดูเหมือนจะตั้งอยู่บนหลักการเดียวกัน และไม่น่าจะเป็นโครงข่ายที่มีประสิทธิภาพเลย
เซรั่มพันธุกรรม! แม้ว่าวัตถุประสงค์ของมันคือการผสานยีนเดียวเข้าไปในร่างกาย แต่ยังต้องใช้ยีนอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องเป็นเหมือนตัวประสานให้การทำงานเข้ากันกับร่างกายดั้งเดิมของมนุษย์ได้ด้วย นี่คือสิ่งที่นักพันธุศาสตร์จะต้องทำ ออกแบบและสร้างโครงข่ายดีเอ็นเอขึ้นมา ยิ่งเป็นยีนที่ซับซ้อน โครงข่ายดีเอ็นเอยิ่งต้องใหญ่และแข็งแกร่งมากขึ้น ยังไม่รวมถึงต้องมีโครงสร้างที่รองรับการผสานยีนชนิดอื่นเข้าไปในภายหลังอีกด้วย โครงข่ายดีเอ็นเอที่สร้างขึ้นจะต้องยืดหยุ่นพอที่จะรองรับแผนที่ทางพันธุกรรมแบบต่าง ๆ ได้หลากหลาย นักพันธุศาสตร์ที่เชี่ยวชาญจะสามารถออกแบบโครงข่ายดีเอ็นเอของยีนทั้ง 6 ได้พร้อมกันเลยด้วยซ้ำ ในกรณีที่สไปรเยอร์รู้ตัวอยู่แล้วว่าต้องการผสานยีนอะไรเข้าไปในร่างกายของตัวเองบ้าง
แต่เดวิดยังไม่ใช่! เขายังไม่มีแบบร่างของโครงข่ายดีเอ็นเอจำนวนมากและหลายหลายแบบนั้นอยู่ในหัว มันเป็นสิ่งที่นักพันธุศาสตร์แต่ละคนสะสมประสบการณ์มาจากการทดลองจำนวนนับไม่ถ้วน มันไม่สามารถถ่ายทอดความรู้แบบสมบูรณ์ให้แก่คนอื่นได้ ยีนของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์แต่ละชนิดมีความแตกต่างกันมากเกินไป ต้นแบบที่สมบูรณ์นั้นไม่มีอยู่จริง!
เดี๋ยวก่อน! เดวิดเบิกตากว้างเมื่อความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว ยีนของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุแตกต่างกันออกไปก็จริง แต่โครงสร้างพันธุกรรมของมนุษย์นั้นเหมือนกัน และมันต้องถูกใช้เป็นหลักในการตัดแต่งไม่ใช่หรือ? ทำไมต้องบิดดัดโครงสร้างโครโมโซมที่เป็นเหมือนเจ้าบ้านด้วยล่ะ ยีนจากภายนอกที่เป็นเหมือนผู้อาศัยควรที่จะเป็นฝ่ายปรับตัวใช่มั้ย? ถ้าห้องมันเล็ก ก็ควรจะทำตัวให้เล็กที่สุด! ถ้าห้องแคบก็ควรจะทำตัวลีบ ถ้าเส้นสายยาว ๆ ใช้ไม่ได้ก็ตัดสั้น ถ้าเชื่อมต่อทางตรงไม่ได้ ก็ต่อแยกเป็น 3 ทาง 4 ทาง หรือ 5 ทางไปเลยสิ!
เขารีบเปิดกระดานโฮโลแกรมเปล่า ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง และเริ่มวาดโครงสร้างแบบง่ายที่สุดลงไป จำแนกจุดเชื่อมโยงที่คิดว่าจำเป็นต่อการทำงานของดวงตาออกมา แต่แทนที่จะวางยีนทั้งหมดของค้างคาว 4 หูลงไปทั้งหมด เดวิดเลือกการเชื่อมต่อเพียงยีนที่ควบคุมการขยายรูม่านตาเท่านั้น
ข้อมูลถูกกรอกลงไปในเครื่องไจโนสโคปอีกครั้ง ผลการกระตุ้นการทำงานยังล้มเหลว แต่คราวนี้ตาไม่บอดแล้ว รูม่านตาแค่ไม่สามารถขยายตัวออกไปมากกว่าเดิมได้เท่านั้น หรือให้พูดอีกอย่าง ยีนที่ควบคุมการขยายรูม่านตาไม่ทำงาน ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่เหนือจากความคาดหมายของเขาเลย
เดวิดเริ่มวางตำแหน่งของยีนที่เกี่ยวข้องกับการมองเห็นลงไปทีละชิ้น ใช้วิธีนี้ทดสอบและเก็บข้อมูลไปอย่างอดทน ผลการจำลองประสิทธิภาพของยีนเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จนหลังจากผ่านไปอีกเกือบ 2 วัน มันก็สำเร็จ! หลังจากทั้งตาบอดอย่างสมบูรณ์ ตาบอดสี สายตาสั้นจนแทบจะมองไม่เป็น หรือดวงตาระเบิดออกเป็นก้อนเนื้อเละ ๆ หลายครั้ง เขาก็ระบุจำนวนยีนที่จำเป็นสำหรับการผสานเข้าไปได้ มันไม่ได้ต้องใช้จำนวนมากมายนักเลย
จนถึงตอนนี้ ข้อความสีแดงที่ศาสตราจารย์อาวุโสไวท์ระบุเอาไว้ในเอกสารผุดขึ้นมาในหัวของเดวิดอย่างต่อเนื่อง ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจหลักการพวกนั้นอย่างถ่องแท้ แต่ความเป็นจริงแล้วยังห่างไกลมากนัก ยิ่งได้ทดลองออกแบบโครงสร้างดีเอ็นเอเพิ่มมาขึ้นเรื่อย ๆ ข้อความเหล่านั้นยิ่งสมเหตุสมผลมากขึ้นไปทุกที และมันมีประโยชน์ต่องานของเดวิดในตอนนี้เป็นอย่างมาก
เขาทิ้งตัวลงนอนบนพื้นอีกครั้ง ร่างกายยังสามารถทนทานได้อยู่ แต่สมองนั้นอ่อนล้าจนแทบจะคิดอะไรไม่ออกอีกครั้งแล้ว เดวิดหลับตาลงเพื่อพักผ่อนอีกครั้ง และคราวนี้กินเวลาไปเกือบ 1 วันเต็ม ๆ
เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เวลาในการทำภารกิจก็ผ่านไปมากกว่า 1 อาทิตย์แล้ว เดวิดเริ่มร้อนใจมากขึ้นทุกที แม้ว่ากระบวนการต่อไปจะเรียกได้ว่าเป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้ว แต่มันต้องอาศัยความแม่นยำและความคิดสร้างสรรค์เป็นอย่างมาก ผสานยีนทั้งหมดให้เป็นกลุ่มก้อนเดียวกัน สร้างเป็นข้อต่อที่แข็งแรงสำหรับเชื่อมโยงโครงสร้างดีเอ็นเอขึ้น ตอนนี้ภาพร่างในหัวของเขามันยังเป็นหมึกยักษ์ที่มีหนวดยาวยุบยับไปหมด และนั่นยังไม่เหมาะสมเลยแม้แต่น้อย โครงสร้างที่ดีเอ็นเอที่ได้จะอ่อนแอเป็นอย่างมาก
เดวิดเริ่มพิมพ์กรอกข้อมูลลงไปในเครื่องไจโนสโคปอีกครั้ง เริ่มตัดลำดับเบสที่ไม่จำเป็นออกไปเรื่อย ๆ และจำลองการแสดงออกของยีนอย่างต่อเนื่อง เส้นสายดีเอ็นเอเริ่มมีขนาดสั้นลง โดยที่ประสิทธิภาพของยีนไม่ได้ด้อยลงไป เพื่อการนี้ เขาต้องปรับเปลี่ยนลำดับเบสอย่างวุ่นวาย เพื่อให้จุดเชื่อมต่อนั้นสมบูรณ์แบบและแนบสนิทที่สุด โครงสร้างเกลียวคู่ของดีเอ็นเอถูกฉีกแยกออกจากกัน อาร์เอ็นเอสายเดียวถูกเชื่อมต่อกันจนคล้ายกับโครงข่ายของเซลล์ประสาท ไพร์เมอร์ที่จำเป็นถูกเติมเข้าไปที่ปลายสาย ตัวเร่งที่จะกระตุ้นกระบวนการผสานยีนถูกผูกติดเข้าไประหว่างข้อต่อต่าง ๆ จนในที่สุด ข้อต่อที่เดวิดคิดว่าเหมาะสมที่สุดก็เสร็จสมบูรณ์ รูปร่างนั้นเหมือนกับเซลล์ไวรัสที่มีรยางค์สั้น ๆ โผล่ออกมารอบตัว กระบวนการทั้งหมดนี้กินเวลาไปอีกเกือบ 1 วัน และมันก็ถึงเวลาที่จะจำลองสร้างเซรั่มออกมาแล้ว
ข้อมูลจำนวนมากถูกกรอกเข้าไปใน ‘เครื่องสร้างยีน’ หลังจากกดปุ่มเริ่มต้นการทำงาน เดวิดก็ยกมือขึ้นกุมหัวเอาไว้ด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แม้ว่าเครื่องไจโนสโคปจะมีประสิทธิภาพสูง แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ไม่น้อย มันสร้างภาพจำลองขึ้นมาได้อย่างสมบูรณ์ก็จริง แต่ถ้าโครงสร้างซับซ้อนเกินไป ความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างการเพิ่มลำดับเบสที่ไม่จำเป็นลงไปอาจเกิดขึ้นได้ รูปร่างของกลุ่มยีนจะเปลี่ยนไป มันส่งผลได้ตั้งแต่เซรั่มมีความบริสุทธิ์ต่ำลง จนถึงเซรั่มนั้นทำงานไม่ได้เลยทีเดียว
“การสังเคราะห์ไม่สมบูรณ์! คำเตือน! โครงสร้างยีนที่ต้องการมีความซับซ้อนมากเกินไป การสังเคราะห์ไม่สมบูรณ์ กำลังเปรียบเทียบยีนที่สังเคราะห์ขึ้นใหม่กับแบบจำลองตั้งต้น”
สีหน้าของเดวิดนั้นมืดดำ ความพยายามของเขาจะสูญเปล่าอย่างนั้นหรือ? สายตาถูกยกขึ้นจ้องไปที่จอแสดงผลเขม็ง ภาพจำลองของตัวต้นแบบกับ ภาพจำลองของยีนที่สังเคราะห์ขึ้นมาใหม่ปรากฏคู่กันอยู่บนนั้น ตัวอักษรเปรียบเทียบความแตกต่างโผล่อออกมาไม่หยุด
“ยีนสังเคราะห์มีความแตกต่างจากต้นแบบ 29.4328 เปอร์เซ็นต์ ผลการจำลองผสานยีนล้มเหลว!”
“ข้อแนะนำ! ออกแบบโครงสร้างยีนใหม่ หรือดัดแปลงยีนสังเคราะห์ที่ไม่สมบูรณ์ด้วยตัวเอง!”
ดวงตาของเดวิดปิดลง สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความหดหู่ 70 เปอร์เซ็นต์! ถ้าต้องออกแบบใหม่ มันแทบจะเรียกได้ว่าต้องเริ่มต้นจากศูนย์อีกครั้ง และไม่มีอะไรรับประกันได้อีกด้วยว่ามันจะประสบความสำเร็จ
ดัดแปลงด้วยตัวเอง!? เดวิดสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองที่ภาพจำลองบนหน้าจออีกครั้ง ความผิดพลาดส่วนใหญ่คือลำดับเบสที่ถูกเพิ่มเข้าไป ทำให้สายดีเอ็นเอจับคู่กันได้ไม่สนิท เกิดเป็นรอยโป่งพองและทำให้รูปร่างบิดเบี้ยว องศาของรยางค์ที่ยื่นออกมาจากโครงสร้างทรงกลมตรงกลางผิดเพี้ยนไป จุดผิดพลาดจุดใหญ่นั้นมีไม่มากนัก เขาแตะลบจุดพวกนั้นไปทีละจุด พร้อมกับสั่งให้เครื่องจำลองการผสานยีนอีกครั้ง
8 จุด! เดวิดดวงตาเป็นประกาย ต้องแก้ไขแค่ 8 จุดเท่านั้นเซรั่มก็จะถือว่าประสบความสำเร็จ มันเป็นทางเลือกที่ดีกว่าออกแบบโครงสร้างใหม่มาก....
