ตอนที่ 141 เบบี้ไฟว์

"นี่! เธอทำไรของเธอนะ?"

ซาดี้ดึงแส้กลับมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดี ทำให้เบบี้ไฟว์ถูกถอยหลังกลับมา

และเนื่องจากมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เบบี้ไฟว์จึงเผลอทำกาน้ำหล่นลงไป แต่มันก็ถูกหลี่ฟานรับเอาไว้ได้

“เทน้ำ!” เบบี้ไฟว์เหลือบมองไปที่ซาดี้อย่างไม่พอใจ

“เขาขอให้ฉันเทน้ำ!”

“อาจารย์หลี่ฟานขอให้เธอเทน้ำให้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาขอให้ฉันเทน้ำให้เขาต่างหาก!” ซาดี้พ่นลมหายใจที่เย็นชาและหันไปมองหลี่ฟาน

แต่เมื่อเธอเห็นว่าหลี่ฟานกำลังดื่มน้ำที่เบบี้ไฟว์รินให้ลงไป ซาดี้ก็มีความไม่พอใจกับเบบี้ไฟว์มากยิ่งขึ้นไปอีก

“ทำไมเธอถึงเทน้ำให้อาจารย์หลี่ฟานกันห้ะ!”

“เธอกำลังพยายามที่จะเอาใจอาจารย์หลี่ฟาน และขอให้เขาปล่อยเธอไปใช่ไหม!” สิ่งนี้เป็นอย่างเดียวที่ซาดี้คิดได้

“เขาขอให้ฉันเทน้ำ ฉันก็เลยทำให้เขา เธอมีปัญหาอะไรนักหนาเนี่ย?”

ถึงแม้ว่าเบบี้ไฟว์จะถูกซาดี้จับเอาไว้ แต่เธอก็ไม่กลัวซาดี้เลยสักนิด

“ฮะ หมายความว่ายังไง! อาจารย์หลี่ฟานขอให้เธอทำอย่างนั้นเหรอ?”

“แล้วถ้าอาจารย์หลี่ฟานขอให้เธอทำอย่างอื่น เธอก็ต้องทำด้วยสินะ?” ซาดี้พูดอย่างไม่พอใจ

"คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?" เมื่อได้ยินคำพูดของซาดี้ เบบี้ไฟว์ที่ไม่ได้คิดอะไร ก็มองไปที่หลี่ฟานด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า และมันก็ดูเหมือนว่าจะมีดวงดาวกะพริบอยู่ในสายตาของเธอ

“อืม แล้วถ้าเป็นแบบนี้ละ” หลี่ฟานวางแก้วน้ำลง และหันไปพูดกับเธอ

“ทำไมเธอไม่แต่งงานกับฉัน?”

*เพล้ง!!!

ทันทีที่เสียงของฟลี่ฟานดังขึ้น เสียงแตกของแก้วหลายใบในห้องก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน

หลี่ฟานหันไปมอง และพบว่านามิกับโรบินที่กำลังดื่มชาและชมการแสดงนี้อยู่ ได้ทำการบีบแก้วในมือของพวกเธอจนแตกโดยไม่รู้ตัว

"พวกเป็นอะไรไป?" หลี่ฟานขมวดคิ้วและกำลังจะอธิบาย แต่เบบี้ไฟว์ที่ถูกแส้ของซาดี้จับเอาไว้ก็รีบวิ่งมาหาเขาอีกครั้ง

“ใช่! ใช่! ฉันเต็มใจ คุณจะเป็นคู่หมั้นของฉันตั้งแต่วันนี้ แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่!” เบบี้ไฟว์พูดอย่างตื่นเต้น

“ยัยบ้า! อย่าขยับ!” รอยย่นโผล่ขึ้นมาบนหน้าผากของซาดี้ และเธอก็เดินไปหาเบบี้ไฟว์ด้วยสีหน้าที่ไม่ไดี

“เธอลืมตัวตนของเธอไปแล้วอย่างงั้นหรอ เป็นเป็นทาสของฉันและเป็นเชลย!”

“และคนอย่างเธอจะคู่ควรกับอาจารย์หลี่ฟานได้ยังไง!”

เบบี้ไฟว์มองไปที่ซาดี้อย่างไม่พอใจ “ทำไมเธอไม่ดูถูกฉันละ เขาพึ่งจะขอฉันนะ เขาจะต้องชอบฉันแน่ๆ”

“อาจารย์หลี่ฟานเพียงแค่พูดล้อเล่นกับเธอ และถึงแม้ว่าเขาจะต้องการแต่งงานกับผู้หญิงสักคน เขาก็จะต้องเลือกผู้หญิงอย่างฉันอย่างแน่นอน ใช่ไหม? อาจารย์หลี่ฟาน” ซาดี้หันไปพูดกับหลี่ฟาน

“ทำไมเธอถึงแน่ใจว่าหลี่ฟานจะเลือกผู้หญิงอย่างเธอกันล่ะ?”

“เพราะถ้าหากเขาเลือกที่จะแต่งงานจริงๆ ละก็ เขาก็ควรเลือกผู้หญิงอย่างลูกสาวของฉันสิ!”

เบลเมลดึงมือของนามิและโนจิโกะขึ้นมา และหันไปพูดกับซาดี้

“พวกเธอสองคนมีความสวยงามมากกว่าเธอ ทั้งนามิและโนจิโกะ หลี่ฟาน นายสามารถเลือกแต่งงานกับพวกเธอได้เลย!”

“สำหรับเธอ มันไม่มีเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้ใส่งั้นหรอ? ไม่ว่ายังไงนามิและโนจิโกะก็ยังดูดีกว่าเธอในเรื่องนี้มาก”

"ฮะ?! คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันคุณหญิงชรา?!” ซาดี้ตะโกนใส่เบลเมลอย่างโกรธจัด

“ใครเป็นหญิงชรากันห้ะ! ฉันพึ่งอายุ 30 เท่านั้นและดูเหมือนดอกไม้หยก เพราะหลังจากที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว อายุของฉันก็ยังเท่าเดิม”

“ฮึ่ม! ถ้าอย่างนั้น คุณก็เป็นแค่ผู้หญิงจากยุคที่แล้ว!”

“ทั้งสองคน หยุดส่งเสียงดังกันได้แล้ว!” วีวี่วางแก้วน้ำที่มีรอยแตกลงเงียบๆ แล้ววิ่งไปหยุดเบลเมลกับซาดี้ที่กำลังเถียงกัน

“พวกเราทุกคนเข้ากันได้ดี เพราะงั้นจะส่งเสียงดังรบกวนอาจารย์หลี่ฟานแบบนี้ไปทำไมกัน!”

เมื่อวีวี่พูดถึงหลี่ฟาน เบลเมลและซาดี้ก็สงบลงทันที

ฝ่ายหนึ่งชอบลี่ฟาน และอีกฝ่ายหนึ่งก็ต้องการให้หลี่ฟานยอมรับลูกสาวของเธอ

สำหรับทั้งสองฝ่าย ไม่มีฝ่ายใดที่ต้องการให้หลี่ฟาน มีความรู้สึกที่ไม่ดีสำหรับพวกเธอ

"อาจารย์หลี่ฟาน คุณคงไม่ชอบเธอหรอกใช่ไหม? หรือคุณวางแผนที่จะแต่งงานกับเธอจริงๆ?”

หลังจากที่เห็นเบลเมลและซาดี้สงบลง วีวี่ก็หันกลับมาถามหลี่ฟานทันที

ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่คิดว่าหลี่ฟานจริงจัง แต่หลังจากที่ได้ยินข้อเสนอในการแต่งงาน แม้แต่วีวี่ที่สงบนิ่งก็ยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“ฉันก็แค่ลองทดสอบอะไรบางอย่างดูเท่านั้น” หลี่ฟานโบกมือ

“และเธอก็ตอบตกลงอย่างไม่คาดคิด”

หลี่ฟานที่เคยอ่านวันพีชต้นฉบับรู้ดีว่า ‘เบบี้ไฟว์’ เป็นผู้หญิงที่กระตือรือร้น ที่จะเป็นที่ต้องการของใครบางคน และยังชอบทำตามคำขอของคนอื่นๆ

และไม่ว่าใครจะขอให้เธอทำอะไรเธอก็ตาม แม้แต่ขอให้เธอตาย เธอก็ยังยินดีที่จะทำให้เสมอ

และเพราะแบบนั้น หลี่ฟานจึงต้องการที่จะทดสอบเรื่องนี้ดูด้วยตัวเอง

“ฉันเข้าใจแล้ว นี่คือสิ่งที่อาจารย์หลี่ฟานหมายถึง” ดวงตาของโรบินเป็นประกายด้วยแสงอันชาญฉลาด และเดินเข้าไปหาหลี่ฟานด้วยขาที่เรียวยาวของเธอ

หลี่ฟานหันไปมองโรบินที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความสงสัย เขามักจะรู้สึกว่าโรบิน ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปเสมอ

“โรบิน เธอรู้อะไรไหม?” วีวี่ถามด้วยความสงสัย

"อาจารย์หลี่ฟานเห็นว่าผู้หญิงคนนี้มีปัญหาทางจิตใจ ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะทดสอบเธอ” โรบินกล่าว

“มีปัญหาทางจิตใจ?” วีวี่มองไปที่เบบี้ไฟว์อย่างแปลกใจ

“แต่มันดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีอะไรผิดปกติเลยนะ”

"แค่ลองดู" โรบินยิ้มและหันไปพูดกับเบบี้ไฟว์

“เธอช่วยกระโดดให้ฉันดูได้ไหม”

“ใช่ ฉันเต็มใจ” เบบี้ไฟว์ที่กำลังจ้องมองไปที่ซาดี้อยู่เมื่อครู่นี้ รีบหันไปตอบโรบินด้วยรอยยิ้ม และทำการกระโดนขึ้นไปข้างบนทันที

แต่ความสูงในการกระโดดของเธอมันสูงไปหน่อย ทำให้เธอกระโดดขึ้นไปถึงเพดานของโรงฝึก

‘สีขาว…’

หลี่ฟานเงยหน้าขึ้นและมองอย่างธรรมชาติ

"อาจารย์หลี่ฟาน คุณกำลังดูอะไรอยู่งั้นหรอ?” โรบินก้มลงกระซิบข้างหูของหลี่ฟาน

“ดูทิวทัศน์”

“มันดูดีไหม”

"ใช้ได้ดีทีเดียว."

“แล้วคุณอยากเห็นทิวทัศน์ของฉันไหม” โรบินหัวเราะ

“โอเค พอแค่นั้นแหละ!” วีวี่หน้าแดง และเหลือบมองที่โรบินอย่างไม่พอใจ

แม้ว่าเสียงของโรบินและหลี่ฟานจะเบามาก แต่วีวี่ที่อยู่ใกล้กับพวกเขาจะไม่ได้ยินได้อย่างไร

“ฮิฮิ เธอได้ยินแล้ว” โรบินไม่ได้สนใจว่าวีวี่จะได้ยินการพูดคุยของเธอเลยสักนิด

เธอหันไปมองเบบี้ไฟว์ที่กำลังตกลงมาจากเพดาน และหันกลับมาจ้องมองเขม็งที่ซาดี้อีกครั้ง

“ด้วยวิธีนี้สิ่งต่างๆ ก็ดูเหมือนจะชัดเจนแล้ว”

“ซาดี้ ปล่อยเธอออกมาก่อน”

ซาดี้เบ้ปากของตัวเอง แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยพอใจเบบี้ไฟว์ แต่เธอก็ยังเชื่อฟังความคิดเห็นของโรบิน และปล่อยแส้ที่มัดมือของเบบี้ไฟว์ออกไป

ในเวลานี้ เธอย่อมมองเห็นปัญหาทางจิตใจของเบบี้ไฟว์ได้อย่างเป็นธรรมชาติ

หลังจากที่ดังแส้กลับมา ซาดี้ก็กลอกตาของเธอ และพูดหันไปพูดกับเบบี้ไฟว์

“เธอ! เทน้ำให้ฉันแก้วหนึ่ง'”

"ใช่! ฉันทำแน่นอน!"

เบบี้ไฟว์ทำสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันที เธอหยิบแก้วใบใหม่ขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วเทน้ำหนึ่งแก้วให้กับซาดี้อย่างเชื่อฟัง

หลังจากรับแก้วน้ำมาจากเธอ ซาดี้ก็มองไปที่เบบี้ไฟว์อย่างแปลกๆ ตอนนี้เธอรู้อย่างถี่ถ้วนแล้วว่า ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอคนนี้ เป็นผู้หญิงที่โง่เขลาและอ่อนหวานกว่ายามาโตะมากจริงๆ

และถึงตอนนี้ เธอก็ไม่อยากจะทรมานเบบี้ไฟว์ด้วยแส้ของเธอแล้ว

‘ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีที่ดีกว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้แล้ว ฮิฮิ’ ซาดี้คิดในใจ

สำหรับเรื่องนี้ โรบินก็กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา และหันมองออกไปที่หน้าประตูโรงฝึก

“เธอ… เบบี้ไฟว์สินะ เธอช่วยโจมตีคนที่กำลังเดินผ่านประตูเข้ามาได้ไหม” โรบินหัวเราะเบาๆ

“ได้ ฉันมีความสุขมาก!” เบบี้ไฟว์หันหน้ากลับมา และยกมือขวาที่กลายเป็นปืนพกชี้ไปที่ประตู

และคนที่กำลังก้าวเข้ามาในประตูของโรงฝึกตอนนี้ ก็คือโดฟลามิงโก้ที่พึ่งจะมาถึงที่นี่

*เปรี้ยง!

…