@Restaurant 13
“ตอนนี้แยมยังโตไม่พออีกเหรอคะอาสน”
“อืม...อาว่าเราก็โตอยู่แหละ...” สายตาไม่รักดีดันกดลงที่ระดับอกของหลานสาวนอกไส้
คัพไม่ใหญ่แต่คงเต่งตึงน่าดู ดูจากที่รังดุมแทบปริเพราะเนื้อข้างในมันอวบล้นดันออกมา
และความจัญไรของโกศล คือเขาชอบมองด้านข้างของหลานสาว
อกเป็นอก ก้นเป็นก้น ทั้งแน่นทั้งเด้งทั้งตัว เด็กอะไรไม่รู้น่าตี๋น่าตี
“มึงทำไรอยู่วะ”
“อ้าว!..มาทำเชี่ยไรวะเพื่อน” โกศลทักทายคนมาใหม่
มาขัดจังหวะทำไมก็ไม่รู้
“ทำไรกันเหรอแยม”
“อารุจ...สวัสดีค่ะ”
“เรื่องระหว่างอากับหลาน มึงไม่เกี่ยว”
“กูก็อาของแยมคนหนึ่งนะ” ศรารุจแย้ง
“มึงเป็นแค่ญาติห่างๆ กูนี้ญาติแบบใกล้ชิดกันเลย”
“ถ้าว่ากันตามจริงเราสามคนไม่เกี่ยวข้องกันเลยค่ะ อาสนอารุจไม่ต้องเถียงกัน” เด็กสาวปรามแต่ก็ไม่ช่วยให้คนแก่กว่าสองคนหยุด
“ใกล้ชิด แหม! ตอนแยมเด็กๆ มึงเคยดูดำดูดีมั้ย”
“นี้ไง! กูเลยมาดูแลตอนโตนี้ไง”
“โตแล้วต้องดูอะไรวะ”
“ทำเป็นพูด ตอนเด็กค่ากินค่าอยู่จะเท่าไรกันเชียววะ มึงรู้หรือเปล่าว่าเรียนการโรงแรมค่าเทอมเท่าไร ยุคนี้สมัยนี้ค่ากินค่าใช้ถูกที่ไหน ข้าวจานละห้าสิบ น้ำแก้วละร้อย”
“เดี๋ยวก่อนค่ะอาสนอารุจ...”
“มึงก็ทำเป็นพูดดี เพราะหลานมันช่วยงานได้หรอกมึงถึงได้เรียกมา กูกับแยมผูกพันกันมาตั้งแต่หลานสิบขวบ เราเคยมีอะไรร่วมกัน”
“เออ! เดี๋ยวกูค่อยมามีอะไรร่วมกับหลานต่อจากนี้ก็ได้เว้ย”
“แต่กูมีก่อน”
“มีกับมึงแล้วไงวะ กูจะซ้ำ จะย้ำ จะเพิ่มรอยใหม่เข้าไปอีกมันจะเป็นไรล่ะ ผู้หญิงมีผัวแล้วยังมีเพิ่มอีกได้ถมได้ กูนี้แหละจะย้ำเน้นๆ เลย”
“พอได้แล้วค่ะอาสนอารุจ! เถียงกันเป็นเด็กๆ เลย” เด็กสาวคนเดียวในวงสนทนาปรามคนแก่อีกครั้ง
อาสนพูดจาอะไรชวนให้คิดมากและดูอารุจก็จะยิ่งขึ้น ขืนปล่อยไว้คงไม่จบแน่ๆ วันนี้
“ร้อนเหรอ”
ศรารุจพ่นลมร้อนออกจมูกจนมันหุบๆ บานๆ กับคำไอ้เพื่อนรัก
โกศลพูดเหมือนจงใจจะซ้ำรอยเขาอย่างนั้นแหละ จะซ้ำได้อย่างไรในเมื่อเขายังไม่เคยเลย
“นั่นสิเราร้อนเหรอแยม”
“นิดหนึ่งค่ะ”
“มึงไม่เปิดแอร์หน่อยสิวะหลานร้อนดูสิ! แล้วถ้าลูกค้าเข้ามาเจอฝ่ายต้อนรับร้อนๆ เขาคงไม่ชอบใจ”
“เออๆ วัยทองนะมึงเนี้ย” โกศลเดินเลี่ยงตัวออกไปเพราะไม่อยากเถียงต่อ
ทั้งห้องจึงเหลือแค่เพียงศรารุจกับแยมอีกครั้ง
“เป็นไงบ้างเรา”
“อารุจหมายถึงอะไรเหรอคะ” แยมมองหน้าคนแก่กว่าอย่างตั้งใจ เขาจะรู้บ้างไหมนะว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับหลานนอกไส้คนนี้บ้าง
ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน วันที่อานาจากไป วันที่เธอไม่เหลือใครจวบจนวันนี้ที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
“ก็ทั่วๆ ไป สบายดีมั้ย”
“อารุจเจาะจงคำถามหน่อยสิคะ”
“เมื่อเช้าเรากลับไปตอนไหนอาไม่รู้เรื่องเลย แล้วไปเรียนทันรึเปล่า เดินทางมานี้เป็นไง โดยรวมมาทำงานที่นี่เป็นไงบ้าง”
“นี้คือเรื่องที่อาอยากรู้เหรอคะ”
“อาก็...อยากรู้เท่านี้แหละ”
“แยมชินแล้วค่ะ อย่าลืมสิว่าแยมไม่ได้สบายตั้งแต่เด็กนะคะ พอแม่แยกทางกับพ่อแล้วแต่งงานใหม่ชีวิตมันก็ไม่เหมือนเดิม”
“โทษทีนะ อากับนาก็ไม่ได้ดูแลแยมให้ดี” สมัยนั้นเขาไม่อินกับเด็กสักนิดผิดกับรัตนา
รายนั้นรักเด็กทุกคนบนโลก อยากมีลูกสักสองสามสี่ห้าหกคนด้วยซ้ำ
“ไม่เลยค่ะ แยมมีช่วงดีๆ ตอนที่ได้อยู่กับอานาและอารุจ อย่างที่อาพูดไงค่ะ ว่าเรามีอะไรร่วมกันมาก่อน”
“อืม...มีอะไรให้อาช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ! นาเขาห่วงเราจะตายไป ฝากให้อาดูแลเราด้วย”
“โหย...” แยมแสดงสีหน้าถอดใจอย่างไม่รู้ตัว เธอหลงดีใจว่าศรารุจจะเป็นห่วงใยด้วยตัวเองเสียอีก
“ทำไมล่ะ ถึงอาจะดูแลเราแบบนาไม่ได้ แต่อาจะดูแลเราในแบบของอานะ ฉะนั้นนี้ไม่ใช่หน้าที่หรืออาทำตามที่นาสั่ง อาทำเพราะอยากดูแลเราจริงๆ”
“แยมก็รักอารุจค่ะ” เด็กสาวกระโดดกอดศรารุจด้วยความดีใจอย่างลืมตัว
มันดีต่อหัวใจคนเหงาเสียเหลือเกินจริงๆ
“แยกรักคนไม่ผิดจริงๆ ขอบคุณอารุจมากเลยนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนนะแยม...” แต่คนแก่กว่ายืนนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง หูตึงอื้ออึงไปชั่วขณะ หนุ่มใหญ่ไฟติดง่ายใกล้ชิดสาวแรกรุ่นมันทำตัวไม่ค่อยถูก ศรารุจต้องวางตัวกับแยมด้วยสถานะความเป็นอาหลาน
“แยมดีใจที่สุด ดีใจจริงๆ” เสียงหวานสั่นสะอื้นซาบซึ้งสุดหัวใจ
เธอรักคนคนนี้มากและนานมาก ไม่รู้ตัวเลยว่าความรักนี้มันไม่ใช่แบบหลานที่มีต่ออาแต่เป็นความรู้สึกเยี่ยงหญิงชายทั่วไปตั้งแต่ตอนไหน
“เดี๋ยวนะแยม! เมื่อกี้เราพูดว่าอะไรนะ”
“แยมดีใจที่สุด”
“ไม่ใช่! ก่อนหน้านั้น”
“แยมขอบคุณอารุจไงคะ”
“ไม่ใช่ท่อนนี้สิ” ศรารุจคาดคั้น
เขาเคยได้ยินแต่จำไม่ได้ว่าเมื่อไร และที่แน่ๆ คือได้ยินคำว่ารักเขาจากหลาน
“แยมรักอารุจค่ะ”
“แยม...”
“แยมมีสิทธิ์รักอารุจมั้ยคะ”
“คือว่าอา...”
“ถ้าอารุจยังลืมอานาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ แยมรอได้ แยมรอมาหลายปีแล้ว”
“เดี๋ยวนะ! เรามาทำความเข้าใจกันใหม่ก่อนสิ”
“แยมพูดแล้วว่าแยมรักอา และแยมก็รักอานาด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้อานาไม่อยู่แล้ว แยมมีสิทธิ์จะเป็นคนนั้นให้อารุจได้มั้ย”
เด็กสาวจ้องเข้าไปนัยน์ตาชายแก่กว่า วันนี้เธอบอกความในใจที่มีต่อเขา
คนที่ยังอยู่ก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป หวังว่าอานาจะเข้าใจและยินดีด้วยที่คนที่เธอรักทั้งสองคนได้ลงเอยกัน
“อาว่ามันเร็วไปหน่อยนะ แล้วอีกอย่างเราอายุแค่นี้”
“สามปีที่แยมมั่นใจว่าตัวแอบรักอามันยังน้อยไปงั้นเหรอคะ”
