บทที่ 75 : ภารกิจปกป้อง (3-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 75 : ภารกิจปกป้อง (3-2)
"ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว"
แม้ว่าพวกเขาจะดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ทั้งอารอนและเจนน่าก็ใกล้จะไม่ไหวแล้ว
พวกเขาขาดออกซิเจน และบริเวณโดยรอบยังกลายเป็นไฟนรกอีกด้วย แม้ว่าทักษะต้านทานเปลวไฟจะช่วยเพิ่มความต้านทานต่อไฟของเรา แต่ก็ไม่ได้คุ้มกันโดยสมบูรณ์ ที่เลวร้ายกว่านั้น ฝนที่ตกลงมาทำให้การเคลื่อนไหวลำบากมากยิ่งขึ้น
“ตอนนี้ก็ถึงเวลาสำหรับเวทย์ระดับ 2 แล้ว”
ออลก้าพยักหน้า ผิวของเธอซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
ยามานาขวดแรกเกือบจะหมดลงแล้ว
ขณะที่ฉันฉีกแขนของก็อบลินที่ถือดาบพุ่งเข้ามา ฉันก็ตะโกนว่า
“เจนน่า อารอน! เมื่อออลก้าปล่อยคาถาในครั้งนี้ เราจะพุ่งตรงไปที่แม่น้ำ อย่าหยุดวิ่ง วิ่งต่อไปให้สุดเลย!”
"รับทราบ!"
ออลก้าเริ่มร่ายมนตร์โดยเธอดื่มยามานาหมดในอึกเดียว
ฉันจับขวดแก้วยาขวดเปล่าไว้แน่นแล้วขว้างมันใส่หน้าก็อบลินที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
ปัง!
“กุ้ย!”
ก็อบลินจับใบหน้าของมัน กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ฉันรีบดึงมันเข้ามาและโยนไว้ตรงหน้าออลก้า
ฉึก ฉึก ฉึก!
ก็อบลินตัวนี้กลายเป็นโล่รับกระสุนหน้าไม้ที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้งก่อนที่จะทรุดตัวลง
“40 วินาที”
"หมอบ!"
"รับทราบ!"
【แผดเผา!】
เปลวไฟที่ก่อนหน้านี้อยู่รอบๆตัวออลก้า ตอนนี้พุ่งไปข้างหน้าเป็นเส้นตรง
ฉันรีบทรุดตัวลงกับพื้น รู้สึกถึงเสียงโลหะดังกึกๆ ขณะที่โคลนขมเข้ามาในปากของฉัน
【อิคไนท์!】
บูม!
เม็ดฝนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลลงมาพร้อมๆ กัน ราวกับว่าแต่ละเม็ดนั้นมีพลังหมัดทุบลงมา ฝนเริ่มกลืนกินฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ในขณะที่เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของก็อบลินก็สะท้อนดังกึกก้องท่ามกลางความวุ่นวาย
ฉันลุกขึ้นยืนและพ่นโคลนออกมาจากปาก รู้สึกได้เลยว่าออลก้าเริ่มไม่ไหว เธอโซเซด้วยความเหนื่อยล้า
ฉันเก็บดาบของฉันเข้าฝักและยึดโล่ไว้ที่หลัง ฉันยกออลก้าขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างพยุงเธอไว้
"นี่คือ…"
“อย่าพูดอะไรออกมา”
ออลก้าพยักหน้าช้าๆ จากนั้นก็ทิ้งร่างกายของเธอลงมาที่ฉัน
“เจนน่า อารอน อยู่เข้างฉัน วิ่งไปทางแม่น้ำกันเถอะ!”
"รับทราบ!"
พวกเราก็วิ่งผ่านร่างก็อบลินที่ไร้ชีวิต
ขณะที่ฉันอุ้มออลก้าฉันก็ไม่สามารถถืออาวุธได้ เจนน่าและอารอนวิ่งไปข้างหน้าคนหนึ่งยิงธนูและอีกคนหนึ่งแทงหอกจากทั้งสองข้าง
เสียงแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวดังเข้ามาใกล้มากขึ้น
ฝูงก็อบลินก็ค่อยๆ ถอยทัพออกไป
แม้ว่าพวกมันจะจ้องมองเราจากระยะไกล กัดฟันและพยายามข่มขู่เราแต่พวกมันไม่ได้ตามเรามา ความสนใจของพวกมันเปลี่ยนไปสู่การไปที่กำแพงเมืองทางตอนเหนือ
“เราผ่านมันไปได้”
“ฮู้ว ใกล้แล้ว ฉันคิดว่าเราทำเสร็จแล้วนะ!”
ฟากหนึ่งของแม่น้ำมีต้นไม้สูงตระหง่านยืนต้นอยู่ เราใช้มันเป็นที่หลบฝน
เจนน่าและอารอนหาที่หลบภัยใต้ร่มเงาของมันและนั่งลง
ฉันค่อยๆ วางออลก้าลง สายตาของเธอดูเหมือนกำลังค้อนใส่ฉัน
“ฉันอยากให้นายอ่อนโยนมากกว่านี้”
“ขอโทษด้วย สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้ทำ”
ฉันหัวเราะแล้วตอบ
“ใช้เวลาพักก่อนและดื่มยารักษาแผลไฟไหม้กันก่อนเถอะ แต่จำไว้ว่าเรามีเพียงหนึ่งขวด ดังนั้นอย่าใช้มันทั้งหมดในคราวเดียว”
“เข้าใจแล้ว..โอ้โห นี่มันค่อนข้างทรงพลังเลยนะ”
เจนน่าขมวดคิ้วขณะที่เธอกลืนยาลงไปและแตะตัวเบาๆ บนผิวสีน้ำตาลของเธอ อารอนเองก็ทำตาม หลังจากจิบแล้ว ฉันก็ทาลงบนรอยไหม้ของฉัน ความรู้สึกซาบซ่านแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย
ฉันก้าวออกไปนอกต้นไม้
มองดูทางเหนือของเมือง
แม้จะอยู่ห่างไกล แต่ฉันก็เพ่งสายตาเพื่อมองเห็นสถานการณ์ที่ดำเนินอยู่
บันไดหอคอยหลายสิบอันเกาะติดกับกำแพงเมืองและก็อบลินมากมายต่างกำลังปีนขึ้นไปด้านบน ลูกธนูถูกยิงไขว้กันระหว่างชั้นบนและชั้นล่างของกำแพง และเมื่อก็อบลินส่วนใหญ่มาถึงด้านบน พวกมันก็ดิ่งลงสู่ความตายทันที การป้องกันภายนอกยังไม่ถูกทำลาย ดูเหมือนกลุ่มของอีดิสจะทำได้ดี
ส่วนเหตุผลที่เราออกมากันก็เพราะแม่น้ำ
ฝนตกลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้แม่น้ำซัดแรงขึ้น เขื่อนขนาดใหญ่ทอดข้ามแม่น้ำอยู่ระหว่างต้นน้ำและปลายน้ำ โครงสร้างหินของมันแม้แข็งแกร่งหนาแน่น แต่ก็มีรูพออากาศเล็ดลอดออกไปได้ ห่างออกไปจากแม่น้ำก็มีป่าที่แผ่กิ่งก้านสาขา
ก่อนหน้านี้ เราตรวจสอบสถานที่นี้ไปแล้วบนชั้น 7 ว่ามันมีซากปรักหักพังของเขื่อน
มันไม่ใช่การพังตามธรรมชาติ มีสัญญาณบ่งบอกถึงบางสิ่งที่ทำลายมันอย่างรุนแรง เช่น อิฐที่กระจัดกระจายและกองดินที่พลิกคว่ำ มันบ่งบอกว่าพวกก็อบลินได้คาดการณ์ว่ากำลังเสริมจะมาถึง พวกมันจึงจงใจทำลายมันทิ้ง
“น่าแปลก”
ทั้งเมืองในชั้น 5 และเขื่อนที่ชั้น 7 ต่างอยู่ในสภาพทรุดโทรมอย่างน่าสังเวช
ก็อบลินไม่มีทั้งฝีมือและความแข็งแกร่งในการทำลายกำแพงเมืองและอาคารต่างๆ ให้พังสิ้นซากได้เลย อย่างดีที่สุด พวกมันก็ทำได้แค่ประกอบหอคอยล้อเลื่อนเพื่อปีนกำแพงเท่านั้น
แต่ยังไงเรื่อพวกนี้มันก็ไม่สำคัญหรอก!
“นายไปทำอะไรอยู่ข้างนอกนั่น? ตัวเปียกไปหมดแล้ว เข้ามาหลบข้างในก่อนสิ”
"…อืม"
"หรือว่ามีอะไร?"
“ออกมาเถอะ ดูเหมือนแขกของเราจะมากันแล้ว”
เสียงฝีเท้าดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
“ฉันอยากพักนานกว่านี้สักหน่อย”
เจนน่าบ่นเมื่อเธอเดินออกมาจากหลังต้นไม้
อารอนตามหลัง ออลก้าเองก็ดื่มยามานาประมาณหนึ่งในสามของเธอและยืนรวมกับพวกเรา
“เราจะรอจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง พวกมันคงจะพยายามพังเขื่อน เราต้องหยุดมันทุกวิถีทาง”
"รับทราบ"
ท่ามกลางสายฝน ศัตรูก็เผยตัวออกมา
ไม่เหมือนกับกลุ่มก็อบลินกลุ่มก่อนๆ ที่เราเคยเจอ พวกนี้มุ่งเป้าไปที่เขื่อน ฉันมองดูพวกมันผ่านม่านเม็ดฝน
[ก็อบลิน Lv.9 x 19]
พวกมันติดอาวุธและเตรียมพร้อมเหมือนกองกำลังพิเศษชั้นยอด
สวมชุดเกราะเหล็กและถืออาวุธ บางตัวถึงกับกวัดแกว่งและค้อน เพื่อค้นหาจุดอ่อนที่เหมาะแก่การทำให้เขื่อนพัง
และแล้ว…
ตึง ตึง ตึง!
แต่ละก้าวนั้นส่งแรงสั่นสะเทือนสะท้อนผ่านพื้นดิน
ด้วยความสูงประมาณ 3 เมตร 50 เซนติเมตร ทำให้ก็อบลินที่อยู่ด้านข้างดูตัวเล็กเหมือนหนู
ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อแน่นกระเพื่อมอยู่ใต้ผิวหนังสีเขียวซีด มันสวมชุดเกราะที่แข็งแกร่งซึ่งปกป้องจุดที่เปราะบางของมัน มันดึงค้อนเหล็กขนาดมหึมาในมือขวา
“ฉันว่าแล้วต้องเป็นแก”
สิ่งมีชีวิตนั้นส่งเสียงคำรามดังก้อง
“กร๊าก!”
[โอเกอร์ Lv.23]
