ตอนที่ 137 ความดื้อดึงของกิออน
กองบัญชาการกองทัพเรือ ในสำนักงานของจอมพล
จอมพลเรือเซ็นโกคุ เสนาธิการ พลเรือโทซึรุ สามพลเรือเอก และพลเรือโทชั้นนำมากมาย ได้มารวมตัวกันที่นี่เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับ [ อันดับศิลปะการต่อสู้ ]
“ทุกคนได้ยินที่ฉันพูดไปแล้วใช่ไหม”
“ครั้งต่อไปในรายการอันดับศิลปะการต่อสู้ กองทัพเรือควรจะสามารถครอบครองหนึ่งในสามอันดับแรกได้”
“เมื่อถึงเวลานั้น ความแข็งแกร่งของกองทัพเรือจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน”
“และมันก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ เราสามารถเริ่มดำเนินการกับพวกโจรสลัดได้ จงเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้อยู่ทุกเมื่อ”
“แน่นอน การค้นหาที่อยู่ของราชสีห์ทองคำ ชิกิจะต้องได้รับความใส่ใจที่มากขึ้น”
“ผู้ชายคนนั้นมี [ เทย์กุ ยาสุฮุซะ ] อยู่ในมือ บางทีเขาอาจจะโจมตีเหล่านักสู้ที่ทรงพลัง และรับรางวัลของพวกเขาแทน”
เซ็นโกคุดันแว่นขึ้น แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
“สถานการณ์ตอนนี้ของโมเรียเป็นยังไงบ้าง นายได้ติดต่อเขาไปแล้วหรือยัง”
ซึรุมองไปที่พลเรือโทคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เธอยังคงจำได้ว่าชิกิเคยบอกเอาไว้ ว่าจะทำให้โมเรียเป็นตุ๊กตาของเขา
“พวกเราได้แจ้งโมเรียไปก่อนแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ควรโง่นักที่จะรอให้ชิกิหาเขาเจอ” คิซารุกางมือขึ้นและตอบ
“ผิดแล้ว พลเรือเอกคิซารุ มันมีบางอย่างเกิดขึ้นกับโมเรียจริงๆ” พลเรือโทโมมอนก้าวางทากสื่อสารลง แล้วมองดูเพื่อนร่วมงานในห้องประชุมด้วยใบหน้าจริงจัง
“ฉันพึ่งได้ข่าวมาว่าโมเรียถูกโจมตีโดยชิกิ หลังจากที่เขาหายตัวไปจากรายการทองคำได้ไม่นาน”
“เรือทั้งหมดของโมเรีย ถูกชิกิใช้พลังผลปีศาจทำให้มันลอยขึ้นไปท้องฟ้า และหายไป”
“ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่มีข่าวว่าโมเรียพ่ายแพ้ แต่เขาก็น่าจะมีโอกาสเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ที่จะสามารถเอาชิกิที่อยู่ในอาการบาดเจ็บได้”
เมื่อได้ยินสิ่งที่พลเรือโทโมมอนก้าพูด การตอบสนองอันดุเดือดก็เกิดขึ้นมาทันทีในห้องประชุม
“ชิกิ แกมันเป็นคนบ้าจริงๆ” เซ็นโกคุกำหมัดแน่น
“ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันจะเกิดขึ้น หลังจากที่พวกเราจับมันได้ในวันนั้น มันก็ควรที่จะถูกประหารชีวิตโดยตรง”
ความโกรธของเซ็นโกคุที่มีต่อชิกิมาถึงขีดจำกัดแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะชิกิลอยอยู่ที่ระดับความสูง 10,000 เมตรตลอดทั้งปี เซ็นโกกุก็คงจะส่งเรือรบและพลเรือเอกออกไปจับเขาแล้ว
“พยายามตรวจสอบที่อยู่ของชิกิ และให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของโจรสลัดกลุ่มอื่นๆ ด้วย”
“ซึรุ สถานการณ์ของกิออนในตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เซ็นโกคุพยายามระงับความโกรธของเขา และหันไปถามพลเรือโทซึรุ
“ยังอยู่ที่โรงฝึกในอาณาจักรดรัม กิออนยังไม่ได้เข้าไปในโรงฝึกของหลี่ฟานเลยสักก้าว”ซึรุส่ายหัว
“บางทีหลี่ฟานอาจจะไม่ต้องการพบเธอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้เธอกลับมาก่อน” เซ็นโกคุตอบ
"เธอเป็นพลังต่อสู้ที่สำคัญของกองทัพเรือ มันน่าเสียดายที่จะให้เธออยู่ที่นั่นเพื่อรอหลี่ฟาน ปล่อยให้ทหารเรือคนอื่นทำหน้าที่แทน”
“เอาละ เรามาพูดถึงประเด็นต่อไปกัน”
…
ในอาณาจักรดรัม กิออนยืนอยู่เงียบๆ หน้าประตูโรงฝึกของหลี่ฟาน
และเพราะความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ ใบหน้าของเธอจึงดูซีดเล็กน้อย
และเพราะความกังวลที่ว่า การนำทหารเรือมาด้วยมากมายจะทำให้หลี่ฟานเข้าใจผิดเอาได้ กิออนจึงมาที่ยืนอยู่ที่หน้าโรงฝึกของหลี่ฟานด้วยตัวคนเดียว
ดังนั้น หลังจากที่การท้าทายตำแหน่งปรมาจารย์ดาบจบลง มันจึงไม่มีหมอคนไหนที่จะมาคอยรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ
และเมื่อไม่นานมานี้ เธอก็ได้รับคำสั่งให้กลับไปที่กองบัญชาการกองทัพเรือ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังต้องการจะรอ
เพราะในเมื่อเธอได้มาถึงที่นี่แล้ว เธอก็ไม่อยากที่จะกลับไปมือเปล่า
“แผลของฉัน มันไม่หายงั้นเหรอ?” หลังจากสัมผัสคราบเลือดบนบาดแผล กิออนก็ขมวดคิ้วขึ้นช้าๆ
ในขั้นต้น แม้ว่ามันจะไม่มีการรักษาอาการบาดเจ็บจากบาดแผลนี้ แต่กิออนก็สามารถฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็วด้วยร่างกายของเธอ
แต่หลังจากที่เธอยืนอยู่ท่ามกลางลมและหิมะมาสักพัก เธอรู้สึกว่ามันไม่เป็นแบบนั้นเลย
บนบาดแผลของเธอ ดูเหมือนว่ามันจะมีพลังงานบางอย่าง ที่ขัดขวางร่างกายของเธอจากการฟื้นตัว
“แน่นอนว่าเธอไม่สามารถฟื้นฟูตัวเองอย่างธรรมชาติได้ เพราะปราณดาบของฉัน มันยังหลงเหลืออยู่ในบาดแผลของเธอ”
“และถึงแม้ว่าปราณดาบจะเบาบาง แต่มันก็ยังขัดขวางไม่ให้ร่างกายของเธอซ่อมแซมตัวเอง”
“หากเธอยังยืนอยู่ข้างนอกแบบนี้ และไม่ไปรับการรักษาอย่างเป็นทางการ เธอก็จะเสียชีวิตลงจากการสูญเสียเลือด”
ทันใดนั้น เสียงของหลี่ฟานดังเข้ามาในหูของกิออน
กิออนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ และตั้งแต่ตอนไหนกันเมื่อไหร่กันก็ไม่รู้ ที่ประตูโรงฝึกได้ถูกเปิดออก
หลี่ฟานที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ กันกับประตู กำลังมองไปที่เธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“คุณหลี่ฟาน… ในที่สุดคุณก็ยินดีที่จะพบฉัน” เมื่อเห็นหลี่ฟานปรากฏตัว กิออนก็ยิ้มขึ้นมาทันที
“ฉันกังวลว่า ถ้าฉันไม่มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในตอนนี้ เธอก็อาจจะตายที่นี่ได้”
หลังจากพูดจบ หลี่ฟานก็ยกมือขึ้นและกดลงบนมือของเธอที่อยู่บนหน้าอก และทำการขจัดปราณดาบที่เขาออกไป
ทันใดนั้น กิออนก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมามาก
“หลังจากนี้ ให้เธอใช้ยาและได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม มันจะทำให้บาดแผลของเธอจะหายดี”
“หากเธอยังยืนอยู่ที่นี่ต่อไป และฉันมาถึงที่นี่ช้ากว่านี้อีกนิด ปราณดาบของฉันก็คงจะทะลุเข้าไปในหัวใจของเธอจริงๆ”
“และถ้ามันเกิดขึ้น เธอก็คงต้องคาดหวังให้กองทัพเรือ ได้รับม้วนคัมภีร์ฟื้นคืนชีพจากรายการทองคำ เพื่อใช้มันมาชุบชีวิตเธอ”
หลี่ฟานดึงมือของเขาออก และมองไปที่เธอ
“นี่มัน… อันตรายมาก!” หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของหลี่ฟาน หัวใจของกิออนก็เต้นเร็วขึ้นสองจังหวะอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่แปลกเลย ที่ฉันจะรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ ปรากฏว่ามันเป็นแบบนี้”
“คมดาบที่ 23 ของคุณหลี่ฟาน มันยังมีความสามารถแบบนี้อยู่ด้วย”
“โชคดี ที่ฉันไม่สนใจจะฆ่าเธอ กิออน” หลี่ฟานยักไหล่
“ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะไม่มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ และปล่อยให้เธอตายไปแบบนั้น”
“เอาละ มาคุยกันเถอะ หลังจากที่ฉันได้ฆ่าหนึ่งในห้าผู้เฒ่าไปแล้ว เธอยังต้องการอะไรจากฉันอีก”
“เป็นไปได้ไหมว่า… เธอยังต้องการให้ฉันรับเธอเป็นลูกศิษย์ของฉันอยู่”
…
