บทที่ 8 คลาสเมกัส (อ่านฟรี)

8 คลาสเมกัส

เอเมรี่ไตร่ตรองความหมายของประโยคนั้น แต่เขาลังเลใจว่าอยากกลับไปหรือไม่ มีอะไรอีกไหมที่จะทำให้เขาอยากกลับไปอีก? พ่อของเขาถูกฆ่า ทรัพย์สินทั้งหมดของเขาถูกเผาจนราบคาบ แม้กระทั่งเจ้าหญิงด้วย เจ้าหญิงที่บอกว่าอย่างน้อยพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้ด้วยซ้ำ หรือกลับไปแก้แค้นพวกโจรเหรอ? แต่เขาจะมีพลังอะไรที่จะเอาชนะพวกเขาได้? เขาอ่อนแอ ไม่ว่าเขาจะมีข้อแก้ตัวอะไรก็ตามในการกลับมา เขามักจะมีบางสิ่งที่ขัดแย้งอยู่เสมอ ตอนนี้เขาแค่ติดตามกลุ่มคนหนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา

จูเลี่ยน และ ธรักซ์ ยังคงจ้องมองกันอย่างอันตราย ในขณะที่ ชูโม ยังคงเงียบอยู่ข้างๆ และคอยจับตาดูทุกสิ่งรอบตัวอย่างน่าสงสัย อย่างไรก็ตาม หญิงสาวสวยคนหนึ่งได้ก้าวก่ายวิสัยทัศน์และความคิดของเอเมรี่

“สวัสดี เจ้าเอเมรี่ ใช่ไหม?” หญิงสาวผิวสีบรอนซ์ถามด้วยน้ำเสียงหวานชื่น เธอกล่าวเสริมว่า “ข้าหวังว่าเจ้าจะแตกต่างจากเด็กคนนั้นที่พยายามจะทะเลาะกัน”

เอเมรี่ สะดุ้งกลับเล็กน้อย หญิงสาวคนนี้ทำให้เขาตกใจ เธออยู่ใกล้เกินไป เขามองไปที่หญิงสาวคนนี้

เขาเปรียบเทียบเธอกับเกว็นโดยไม่รู้ตัว เกว็นเป็นเหมือนถ่านไฟของเอเมรี่ บางสิ่งที่อบอุ่นและเป็นบางสิ่งที่เขายังคงสัมผัสไม่ได้แต่สามารถเข้าใกล้ได้โดยไม่ถูกไฟไหม้ แต่ผู้หญิงคนนี้ เคลีย

เอเมรี่ รู้สึกเหมือนเธอเป็นไฟที่จะกลืนกินเขาหากเขาเข้าใกล้เกินไป เคลียยังเด็ก อายุพอๆ กับพวกเขา แต่เธอมีผิวสีเข้ม ดวงตากลมโต คู่กับขอบตาสีดำ และเสื้อผ้าที่เผยให้เห็นเรือนร่างสีน้ำตาลโค้งมนของเธอ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจของ เอเมรี่ เต้นรัวจนแทบทะลุอกของเขา เธอเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็น เธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจแบบผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครแบบที่เกว็นไม่มี

เคลีย กอดอกอย่างสง่างามแล้วพูดว่า

"ข้าแปลกใจมากที่เจ้าไม่ตื่นเต้นไปกว่านี้แล้ว"

“ตื่นเต้นเหรอ? เจ้าหมายถึงอะไร?” เอเมรี่ถามอย่างสับสน

"เราอยู่ในสถานที่ลึกลับ"เคลียชี้ขึ้นไปแล้วกล่าวเสริมว่า

"มองขึ้นไปข้างบนนั้น มีเกาะลอยน้ำและบ้านเรือนอยู่บนท้องฟ้า พวกมันเทียบไม่ได้กับปิรามิดที่ฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่ของเราสร้างขึ้น"

เอเมรี่มองตามทิศทางของนิ้วของเธอและจมลงสู่ความคิดอันลึกซึ้ง เธอพูดถูก ทำไมเขาถึงไม่สังเกตเห็นมาก่อน? เขายืนอยู่ที่นั่นด้วยความกลัวต่อเหตุการณ์มหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา

“...เอเมรี่... เอเมรี่? เฮ่!!! เจ้าอยู่ไหม เอเมรี่!”

เอเมรี่ส่ายหัวและถามอย่างไม่ใส่ใจ

“อยู่?”

เคลีย เท้าสะโพกและโน้มหน้าเข้าหา เอเมรี่มากขึ้น

เอเมรี่ ได้กลิ่น กลิ่นหอมอันน่ามหัศจรรย์ที่โชยออกมาจากร่างกายของเธอและมองเห็นเส้นโค้งอันเรียบเนียนซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของผู้หญิง ใบหน้าของเขารู้สึกแดงก่ำ

“เอเมรี่! เจ้าคิดว่าฉันสวยไหม?”

“หากเป็นเช่นนั้น จงฟังเมื่อมีหญิงสาวสวยพูดกับเจ้า เข้าใจไหม!” เคลียพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบคม แต่ก็ยังเหมือนมีทำนองติดหู

เอเมรี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าหลายครั้ง

เคลียกำลังจะพูดกับเขามากขึ้นเมื่อแถวของพวกเขาหยุดกะทันหัน ทั้งสองมองไปข้างหน้า หลังจากได้รับการตรวจสอบแล้ว

“ทุกคนที่อยู่ในคลาส 77 ให้เข้ามาจากพอร์ทัลนี้” ชายในชุดเกราะสีดำและสีทองกล่าว

พอร์ทัลเป็นคำที่เอเมรี่ไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างไรก็ตาม จากสิ่งที่เอเมรี่เคยเห็นมา 'ประตูมิติ' นี้ทำตัวเหมือนประตู แม้ว่าประตูนี้จะดูเหมือนสร้างมาจากลมและแสงก็ตาม มันมีรูปร่างเป็นวงกลมและดูเหมือนจะส่องแสงและไม่มีอะไรอยู่ด้านหลัง

“ไปกันเถอะเอเมรี่! นั่นคือชั้นเรียนของเรา!” เคลียอุทาน โดยไม่กลัวสิ่งที่ไม่รู้จัก เธอจับมือเขาแล้วลาก เอเมรี่ไปยังวงกลมที่เรืองแสง

"อ๊าาา รอก่อน" เขาพยายามจะประท้วงแต่มือนุ่มๆ ของเธอกลับจับเขาไว้แน่น

เด็กชายและเด็กหญิงเดินผ่านประตูมิติและสภาพแวดล้อมทั้งหมดก็เปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสถานที่ที่มีกระเบื้องสีขาว ผนังสีขาว และเสาสีทองที่จัดวางอย่างสมมาตร มันงดงามมาก

ห้องมีแท่นอยู่ตรงกลาง มีบันไดเป็นแถวและมีโต๊ะในแต่ละแถวเป็นรูปครึ่งวงกลม มีคนอื่นที่ดูเหมือนจะอายุเท่ากันกับเขาอยู่แล้ว นั่งหันหน้าไปทางแท่นด้านหน้าซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งสวมหมวกแหลมที่เข้าคู่กับชุดสีม่วงที่เธอสวม

มันเป็นภาพที่ไม่เหมือนใครสำหรับทุกคน ยกเว้น

จูเลียนที่ดูเหมือนจะเคยอยู่ในสถานที่เดียวกันมาก่อน เขาเดินนำหน้าอีกสี่คนและนั่งแถวหน้าซึ่งมีเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่

เด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนขึ้นและชี้ไปที่หน้าอกของเขา

“คุณไม่ใช่คนที่นี่ พลเมืองโลกชั้นต่ำ! นั่งข้างหลังตรงมุมโน้น!”

จูเลียนเงียบแต่ก็ไม่หวั่นไหว เขามองดูเด็กชายผมสีดำสวมชุดขาวดำตั้งแต่หัวจรดเท้า

ในทางกลับกัน ธรักซ์ ก็เดินไปข้างหน้า จูเลียนและตะโกนต่อไป

“เจ้าหมายถึงอะไรโลกชั้นต่ำ!! เจ้าอยากมีเรื่องใช่ไหม”

จูเลียนยังคงมั่นใจและแตะไหล่ของ ธรักซ์ ก่อนที่จะขัดขวางเขา จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า

"ขอโทษ ขอโทษ ข้าเข้าใจ เราจะนั่งด้านหลัง"

เขาหันกลับมา ดึง ธรักซ์ และโบกศีรษะไปที่ ชูโม, เอเมรี่ และ เคลีย ให้พวกเขาติดตามเขาไป

หลังจากนั่งลงแล้ว ธรักซ์ ก็กอดอก ถ่มน้ำลายลงบนพื้นแล้วพูดว่า

"หมูโรมัน เจ้าขี้ขลาด!"

“โง่เขลา คนเถื่อน ใช้สมองไม่ใช่กล้ามเนื้อ”

จูเลียนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

ธรักซ์ รู้ดีว่า จูเลียน หมายถึงอะไร ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและผู้คนที่ไม่คุ้นเคย ธรักซ์ ยังคงเกลียดความมั่นของเด็กชายในชุดขาวดำ เขาเป็นแบบนี้มาตลอด ใช้กำปั้นก่อนจะพูด

เอเมรี่ถอนหายใจกับตัวเองเงียบๆ มันเหมือนกันแม้ในโลกที่แตกต่างกัน มีความแตกต่างทางชนชั้น สถานะ ผู้มีสิทธิพิเศษในทุกสถานที่เสมอ

เอเมรี่จดบันทึกในใจเกี่ยวกับคนสี่คนนี้ที่เขาโต้ตอบด้วย จูเลียน, ธรักซ์ และ เคลีย มีบุคลิกที่เปิดกว้าง ในขณะที่ ชูโม ยังคงลึกลับ อันที่จริง ตั้งแต่เริ่มต้น ชูโมแค่คอยดูคนอื่นๆ อย่างรอบรู้ และไม่เปิดเผยอะไรนอกจากชื่อและเมืองต้นกำเนิดของเขา

พอร์ทัลปิดและไม่นานหลังจากนั้น ผู้หญิงที่สวมชุดสีม่วงตั้งแต่บนลงล่างก็ปรบมือที่ดังก้องไปทั่วทั้งห้องและเริ่มพูด

“ดูเหมือนทุกคนจะมาแล้ว ฉันขอต้อนรับพวกคุณทุกคน สมาชิกใหม่ 100 คนของคลาส 77 เรียกข้าว่ามิเนอร์ว่าก็ได้ แล้วข้าจะเป็นไกด์ให้พวกเจ้าในอีก 7 วันข้างหน้า ฟังคำแนะนำของข้าแล้วถ้าคุณโชคดี บางทีพวกเจ้าบางคนอาจเป็น จอมเวทย์ ได้”

“จอมเวทย์?