บทที่ 4 เจ้าหญิง (อ่านฟรี)

4 เจ้าหญิง

ผมสีทอง ดวงตาสีเขียว และผิวกระเบื้องสีขาวของเธอทำให้เธอได้รับความชื่นชมจากใครหลายคน ทำให้เธอกลายเป็นอัญมณีแห่งอาณาจักร พรุ่งนี้เป็นพิธีบรรลุนิติภาวะของเธอ และขุนนางหลายคนจะมาเยี่ยมปราสาทของบิดาของเธอ

“อืม คิดว่าอันไหนเหมาะกับข้ามากกว่ากัน สีขาวหรือสีทอง?” เจ้าหญิงเกว็น ถาม ขณะที่เธอเปรียบเทียบชุดทั้งสองชุดที่หุ่นไม้สวมกับดวงตาสีมรกตของเธอ

“เจ้าหญิงใส่สวยทั้งสองชุดเลยเจ้าค่ะ เจ้าหญิง” สาวใช้ของเธอตอบ เธอแอบกลอกตาเพราะนั่นไม่ช่วยอะไร

เจ้าหญิงเกว็นยืนอยู่ข้างหุ่นแบบในชุดขาวแล้วพูดว่า

"ข้าคิดว่าสีขาวเหมาะกับข้ามาก เจ้าคิดว่าไง"

“ใช่แล้ว เจ้าหญิงน่ารักเวลาใส่ชุดขาวเจ้าค่ะ” สาวใช้อีกคนพูด

เธอเปลี่ยนตำแหน่งและเดินไปที่หุ่นแบบอีกตัวหนึ่งแล้วพูดว่า

"อย่างที่สอง ข้าคิดว่าอันที่เป็นสีทองน่าจะดูดีกว่าสำหรับข้า มันทำให้ดวงตาของข้าดูโดดเด่นใช่ไหม?"

“ใช่แล้ว เจ้าหญิงพูดถูกจริงๆ” สาวใช้คนแรกตอบพร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย อีกคำตอบที่สุภาพ เมื่อใดก็ตามที่เธอถามความคิดเห็นของอีกฝ่าย เธอก็ได้ยินแต่คำชมเชย ไม่มีใครกล้าต่อต้านเธอหรือแสดงความคิดที่แท้จริงเหมือนกับแม่ของเธอซึ่งเป็นราชินีผู้ล่วงลับไปแล้ว

เธอถอนหายใจขณะนั่งและจ้องมองภาพแม่ของเธอที่แขวนอยู่บนผนังห้องแต่งตัวของเธอ เจ้าหญิงเกว็นกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อยโดยหวังว่าแม่ของเธออยู่ที่นี่ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดปีที่ 16 ของเธอ แม้ว่าเธอจะถูกรายล้อมไปด้วยสาวใช้จำนวนมากและมีผู้คนมากมายมาพบเธอ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงามากขึ้น เสียงเคาะประตูมีสาวใช้คนหนึ่งเปิดออก สาวใช้อีกคนเข้ามาแจ้งข่าวแก่

เจ้าหญิงเกว็น จากนั้นเธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของพระราชา มีชายสองคนกำลังคุยกัน และหนึ่งในนั้นคือกษัตริย์ แต่จุดประสงค์ของเธอที่จะมาที่นี่คือการไปพบอีกคนหนึ่งที่พ่อของเธอกำลังคุยด้วย เธอกระโดดไปที่ชายคนนั้นแล้วพูดว่า

"ท่านลุง!"

"นี่! หลานสาวที่น่ารักของข้า!" เบรตต์พูดพร้อมคลายอ้อมกอดของเธอ เบรตต์ เป็นพี่ชายของแม่ผู้ล่วงลับของ เกว็น เขาไม่เหมือนขุนนางคนอื่นๆ ที่ชอบอยู่ในศักดินาของพวกเขา แต่เขากลับชอบที่จะออกผจญภัยไปทั่วเจ็ดอาณาจักรและไกลออกไป โดยปกติเขาจะหายไปเป็นเวลาหลายเดือน แต่การสำรวจครั้งล่าสุดของเขาใช้เวลาเกือบสองปี "ข้าคิดถึงท่านลุง! โปรดเล่าการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของท่านให้ข้าฟังหน่อยสิ! ท่านไปไหนมา ผู้คนเป็นยังไงบ้าง " เกว็นหยุดเมื่อได้ยินเสียงไอของพ่อเธอ เบรตต์หัวเราะแล้วพูดว่า

"ฮ่าๆ หลานสาวของข้า ข้าจะเล่าให้ฟังคืนนี้ ข้ามาที่นี่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันพิเศษของเจ้าจริงๆ อย่าคิดว่าข้าจะลืมมันไปแล้ว สำหรับตอนนี้ ข้าอยากให้เจ้าหลับตาลง”

“ยื่นมือออกมา” เบรตต์กล่าว ทันทีที่เธอทำ สิ่งของที่หยาบแต่เบาก็ตกลงบนฝ่ามือของเธอ ดวงตาของเธอเป็นประกายและเห็นกระดาษหยาบที่ม้วนขึ้น

เกว็นคลี่มันออกและจ้องมองที่ภาพวาด ริชาร์ดถอนหายใจและพูดว่า

"พี่ชาย ท่านทำให้ข้าต้องตามใจนางอีกแล้ว ข้าโทษเจ้าสำหรับทัศนคติซุกซนของนาง"

“ฝ่าบาท โปรดยกโทษให้นางด้วย แต่นางเป็นเพียงความทรงจำเดียวที่ราชินีผู้ล่วงลับได้ทิ้งเราไป” เบรตต์พูดพร้อมกำหมัดบนหน้าอก

เกว็นหันกระดาษไปทางซ้าย ขวา แล้วก็ตระหนักได้ เธอพูดว่า

“ท่านลุง นี่เหรอ?” เบรตต์ยิ้มและพูดว่า

"ใช่แล้ว เด็กฉลาด นี่เรียกว่าแผนที่โลก แผนที่นี้สร้างขึ้นครั้งแรกเป็นภาษากรีก แต่ตอนนี้เกือบทุกที่ที่ข้าเคยเดินทางไปในยุโรปใช้แผนที่นี้"

“มันเป็นของขวัญที่วิเศษมาก ท่านลุง! ขอบคุณ” เกว็นพูดแล้วกอดลุงของเธออีกครั้ง นี่เป็นหนึ่งในของขวัญที่ดีที่สุดที่เธอได้รับล่วงหน้า ซึ่งมีค่ามากกว่าชุดหรืออัญมณีที่สวยงามใดๆ

“เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว ข้ามีเรื่องจะคุยกับราชา” “ข้าเข้าใจ ท่านท่านลุง แต่สัญญากับข้าว่าท่านจะใช้เวลาเล่าเรื่องการผจญภัยของท่านให้ข้าฟัง” เกว็นยิ้มกว้างให้เขาและโค้งคำนับแบบสุภาพสตรีก่อนจะออกเดินทาง

คืนนั้น เกว็นเพลิดเพลินกับเรื่องราวของสถานที่ทั้งหมดที่ลุงของเธอเคยไปจนกระทั่งเธอหลับ และเพราะเหตุนั้น เธอจึงฝันถึงบ้านต่างๆ ผู้คน สัตว์ และโลกอันไกลโพ้น เมื่อเธอตื่นขึ้นมา สิ่งที่เธอยังคงนึกถึงคือความฝันและสถานที่ที่ลุงของเธอพูดถึงทั้งหมด ในความเป็นจริง จิตใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับความคิดเหล่านั้นมากกว่าที่จะเป็นพิธีบรรลุนิติภาวะ เธออยากจะพูดคุยกับใครสักคนเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ และในขณะที่เตรียมตัว เด็กชายผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งก็เข้ามาในใจของเธอ เธอพูดกับตัวเองว่า

"ใช่ ข้าแน่ใจว่าเขาจะมาที่นี่วันนี้" พิธีเริ่มต้นขึ้นและทันทีที่เธอลงบันไดข้างพ่อของเธอ สายตาของเธอก็มองเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนคนธรรมดาสามัญมากกว่าเมื่อเทียบกับขุนนางคนอื่นๆ ในพื้นที่ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเดินไปหาเขา แต่เธอต้องทำหน้าที่ของเธอก่อน ดังนั้นเธอจึงแอบมองเขา การให้ของขวัญสิ้นสุดลงพร้อมกับการทักทาย ตอนนี้เธอต้องทำหน้าที่ของเธอ นางก็ไปทักทายขุนนางคนอื่นๆ ตามลำพัง โดยมีสาวใช้อยู่ข้างหลัง เกว็นพูดกับตระกูลขุนนางสุดท้ายที่เธอคบหาด้วยว่า

"ข้าหวังว่าท่านจะมีความสุขนะ" เธอมองดูที่เด็กคนนั้นอีกครั้งแล้วจึงเสริมว่า

"ขอโทษนะ ขอทางหน่อย"

เธอเดินไปหาเขา แต่ลูกชายของที่ปรึกษาของพ่อเธอ เด็กชาย ฟานทูมาร์ ได้กีดขวางเส้นทางของเธอและพูดคำหยาบคายบางคำ เกว็นขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่เคยชอบเด็กชายคนนี้เลย แต่ด้วยความเคารพต่อสถานะครอบครัวของเขา เธอพูดว่า

"อาเบะ ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร"

“เจ้าหญิงของข้า ข้าอยากจะ—”

“ขอโทษด้วย แต่ตอนนี้ข้าไม่สามารถคุยกับเจ้าได้อาเบะ” เกว็นพูดเมื่อเธอเห็นเด็กชายยืนขึ้นและพยายามจะเดินจากไป เกว็นเดินตรงไปหาเด็กชายแล้วอุทานว่า

"เอเมรี่!" และเธอก็คว้าแขนของเขาแล้วลากออกไปข้างนอกโดยไม่แจ้งให้ทราบ

การกระทำนั้นทำให้ขุนนางบางคนประหลาดใจ โดยเฉพาะอาเบะ ขุนนางหนุ่มที่เจ้าหญิงตัดขาดการสนทนาและทิ้งเขาไปหาเด็กชายผู้ต่ำต้อย