ตอนที่ 1 : สงคราม!
“สมาชิกกิลด์แห่งแสงทุกคนจงฟัง! กำจัดแม็คเรย์ซะ!”
“สมาชิกกิลด์แห่งความมืดทุกคนจงฟัง! กำจัดแม็คเรย์ซะ!”
“สมาชิกของกิงด์แห่งจิตวิญญาณทุกคนจงฟัง! กำจัดแม็คเรย์ซะ!”
“สมาชิกกิลด์แซฟไฟร์ทุกคนจงฟัง! กำจัดแม็คเรย์ซะ!”
…
ณ หุบเขาทมิฬ
ดินแดนที่แต่เดิมทีไม่ค่อยมีใครย่างกรายเข้ามา แต่ในขณะนี้กลับคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย พื้นที่ภายในที่มีเพียงไม่กี่ตารางกิโลเมตรถูกครอบครองจนเต็มโดยผู้คนมากหน้าหลายตา ในจำนวนนี้เองก็มีผู้ทรงอำนาจจำนวนนับไม่ถ้วนที่มารวมตัวกันด้วยจุดประสงค์เดียว
กิลด์ใหญ่ทั้งสี่หรือที่เรียกกันว่ากิลด์จตุรเทพ เดิมทีพวกเขามาจากเขตพื้นที่ที่แตกต่างกัน แต่ในวันนี้พวกเขากลับมารวมตัวกันที่นี่คนแล้วคนเล่า
รวมถึง…เทพแห่งสงครามผู้ยิ่งใหญ่ เขาเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน
นั่นก็เพื่อจุดประสงค์เดียว : [ศึกการต่อสู้แห่งเหล่าทวยเทพ!]
ความยิ่งใหญ่ของศึกครั้งนี้ชักนำให้ผู้เล่นมากมายมารวมตัวกัน นอกเหนือจากกิลด์จตุรเทพที่มักจะสัญจรไปที่ต่างๆทั่วโลกแล้ว ยังมีผู้เล่นเดี่ยวอีกเป็นจำนวนมากที่มาเข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้
และผู้ที่ได้รับความสนใจมากที่สุด ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เทพแห่งสงคราม : [แม็คเรย์]
"ตายซะเถอะ!"
“แม็คเรย์ วันนี้แกหนีไปไหนไม่ได้แล้ว!”
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ส่วนกลางของภูเขาก็เผยสีหน้าดุร้ายออกมา เขาคำรามอย่างเกรี้ยวกราด
เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและรัศมีอันน่าประหลาดใจที่ปะทุขึ้น ดวงตาของทุกคนก็ทอแสงแห่งความประหลาดใจ พวกเขาจำตัวตนของบุคคลนี้ได้
ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือหัวหน้ากิลด์แห่งจิตวิญญาณl!
“แม็คเรย์ แกกล้าสู้กับราชาปีศาจด้วยตัวคนเดียวได้ยังไง! กิลด์จตุรเทพของเราสัญญาเลยว่านาม ‘เทพแห่งสงคราม’ จะต้องจบสิ้นภายในวันนี้!”
ที่ด้านบนสุดของหุบเขาทมิฬมีร่างหนึ่งปักหลักอยู่ ผู้คนรอบๆเห็นแต่เพียงใบหน้าที่เฉยชาของเขา แต่หากมองลึกเข้าไปในแววตา จะสามารถเห็นแววตาที่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวโกรธของเขาได้อย่างชัดเจน
“หึ่ม เจ้าพวกกิลด์จตุรเทพ!”
เมื่อมองดูจำนวนผู้แข็งแกร่งจำนวนมากที่อยู่ตรงหน้าเขา แม็คเรย์ก็ขมวดคิ้ว
เขาไม่ได้คาดคิดว่ากิลด์ใหญ่ทั้งสี่ ซึ่งปกติพวกเขามักจะหยิ่งผยองและปกครองตนเองโดยไม่ขึ้นตรงกับใครเช่นนี้ จะถึงกับยอมร่วมมือกัน เพียงเพื่อมาจัดการกับเขา
ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกกดดันเมื่อต้องเผชิญหน้าผู้เล่นระดับสูงจำนวนมากเช่นนี้
แต่ในฐานะเทพแห่งสงคราม จะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆเช่นนั้น
ผ่านไปไม่นาน เมื่อร่างคุ้นเคยสองสามคนปรากฎตรงหน้า แม็คเรย์ก็จ้องมองพวกเขาอย่างลึกซึ้ง เขาตะคอกไปที่กลุ่มคนตรงหน้า “จะมามัวพูดไร้สาระอยู่ทำไมกัน? เข้ามาเลยสิถ้านั่นคือสิ่งที่พวกนายต้องการ!”
…
ที่ตีนเขา มีผู้เล่นนับไม่ถ้วนกำลังเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นด้านบนอยู่
“กิลด์จตุรเทพปกติมักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอไม่ใช่หรอ แล้วทำไมวันนี้พวกเขาถึงมาร่วมมือกันได้?”
"ใช่ๆ ซ้ำยังเป็นการร่วมมือเพื่อที่จะจัดการกับคนเพียงคนเดียวอีก?”
“ฮึ่ม ไม่เห็นหรือไงว่าเป้าหมายของพวกเขาคือใคร! นั่นแม็คเรย์นะ เทพแห่งสงครามอันดับหนึ่งที่ได้รับการยอมรับจากสาธารณชนใน [Divine Domain]!”
“แม้ว่าพลังการต่อสู้ของแม็คเรย์ที่เป็นเทพแห่งสงครามจะไม่มีใครเทียบได้ แต่เขาไม่เคยเข้าร่วมกับกองกำลังใดๆเลยใช่ไหม? วันนี้ทั้งสี่กิลด์ใหญ่คงเตรียมตัวมาพร้อมแน่ๆ ดูจำนวนผู้เล่นระดับสูงที่พวกเขาขนมานั่นสิ”
“ให้ตายเถอะ แม้แต่เทพผู้ยิ่งใหญ่ ก็คงต้องลำบากแน่ ถ้าต้องมาเจอกับศัตรูที่ทรงพลังจำนวนมากขนาดนี้!”
…
ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอยู่นั้นเอง
การต่อสู้ระหว่างกิลด์จตุรเทพและแม็คเรย์ก็ได้อุบัติขึ้นแล้ว
ทันใดนั้น ทุกคนก็สามารถรู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนที่ลามไปทั่วทั้งหุบเขาทมิฬ
เมื่อคลื่นพลังงานมหาศาลปะทุขึ้น แสงที่เกิดหลังคลื่นพลังงานนั้นสว่างจ้าจนเหมือนกับมีดวงอาทิตย์ดวงที่สองกำเนิดขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคน
“บูม!”
“บูม!”
“บูม!!!”
…
หลังจากเสียงระเบิดดังขึ้น ฝุ่นควันก็คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ หุบเขาทมิฬราวกับถูกตัดออกเป็นครึ่งท่อนจากการปะทะกันของพลังงานที่รุนแรง
นี่เหมือนกับเป็นการประกาศว่ากิลด์จตุรเทพที่ยิ่งใหญ่นั้นทรงพลังขนาดไหน!
พวกเขามีอำนาจมหาศาลที่สามารถครอบงำ [Divine Domain] ทั้งหมดได้ และนอกเหนือจากการผูกขาดทรัพยากรส่วนใหญ่แล้ว พวกเขายังมีผู้มีอำนาจหลายคนอยู่เบื้องหลังอีกด้วย
อีกฝั่งหนึ่ง แม็คเรย์ซึ่งถูกขนานนามว่าเป็นเทพแห่งสงคราม นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาแข็งแกร่งมากแค่เช่นกัน
ในด้านของพลัง หากจะวัดกันตัวต่อตัว แม้แต่หัวหน้ากิลด์ใหญ่ๆก็ยังเทียบเขาไม่ติด...
แต่พวกเขากลับมีข้อได้เปรียบในเรื่องของจำนวน
เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีร่วมกันของผู้เล่นระดับสูงนับพันคน แม้แต่เทพแห่งสงครามก็ยังลำบาก เขาถูกล้อมและรุมโจมตีในทันที
การต่อสู้ครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่แม้แต่ท้องฟ้าก็ยังสั่นสะเทือน
ภายใต้การร่วมมือกันของผู้เล่นระดับสูงจำนวนมากเช่นนี้ ความหายนะคงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
…
เวลาผันผ่านไปนานเท่าใดก็ไม่ทราบได้…
เมื่อฝุ่นควันที่คละคลุ้งสลายหายไป ก็เป็นเวลาเดียวกับที่การต่อสู้ครั้งใหญ่นี้สิ้นสุดลง
กิลด์จตุรเทพที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาต้องแลกด้วยความเจ็บปวด ผู้เล่นระดับสูงจำนวนนับไม่ถ้วนเสียชีวิต ทำให้พวกเขาต้องสูญเสียกำลังรบไปกว่าครึ่ง
แต่อย่างน้อยที่สุด เทพแห่งสงคราม ‘แม็คเรย์’ ก็ได้ล้มลงแล้วเช่นกัน…
…
เวลาหมุนผ่านไป ณ บ้านเช่าหลังหนึ่งในเมืองหลินไห่ ชายหนุ่มรูปหล่อคนนึงพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะลืมตา
เขาคนนั้นคือแม็คเรย์!
"ที่นี่คือ?"
แม็คเรย์ที่เพิ่งตื่นขึ้นมายังคงมีเศษเสี้ยวความทรงจำมากมายที่ปรากฎขึ้นในความคิดของเขา ข้อมูลจำนวนมหาศาลทำให้เขาปวดหัวจนแทบบ้าตาย
แม็คเรย์ลูบขมับของเขาด้วยความหวังว่ามันจะทำให้หัวของเขาโล่งขึ้นได้บ้าง
เขาพยายามลุกขึ้นและเมื่อมองไปที่กระจก ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ที่ปรากฏบนนั้นทำให้เขาเกิดความสับสน
'นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?'
เขาไม่ได้ถูกพวกกิลด์จตุรเทพฆ่าตายไปแล้วหรอกหรอ?
แม็คเรย์ ยังคงจำความรู้สึกนั้นได้ลางๆ วินาทีที่แถบพลังชีวิตของเขาหมดลง มันก็ได้นำพาความสิ้นหวังมาสู่ชีวิตของเขาเช่นกัน
เขาหยิกตัวเองแรงๆ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น… เขาไม่ได้ประสาทหลอนหรือฝันไป เป็นไปได้ไหมว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาใน [Divine Domain] จะเป็นเพียงแค่ฝันตื่นนึง?
เหตุใดความทรงจำทั้งสองจึงสมจริงได้ขนาดนั้น?
อันไหนคือความฝัน แล้วอันไหนคือเรื่องจริงกันแน่?
แม็คเรย์มองไปรอบๆ อย่างสงสัย
ก๊อกน้ำหยด หน้าต่างที่มีผ้าม่านพุพัง ห้องน้ำที่มีกลิ่นเหม็น ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย
นี่ไม่ใช่บ้านเช่าของเขาเมื่อหลายปีก่อนหรอกหรือ!
ภาพความทรงจำที่เหมือนกับภาพยนตร์เรื่องนึงกำลังฉายอยู่ในหัวของเขาซ้ำๆ
แสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามานั้นจ้าจนทำให้เขาต้องหรี่ตาลง แสงที่ส่องทะลุทะลวงเข้ามานี้ทำให้เขารู้สึกถึงความสมจริงอย่างหาที่เปรียบมิได้
ฉันยังมีชีวิตอยู่?!
แม็คเรย์ กางมือที่ซีดเซียวและเกาหัว ความทรงจำของเขาชัดเจนขึ้นอย่างสมบูรณ์
ย้อนเวลางั้นหรือ?
ทุกอย่างสามารถเริ่มต้นใหม่ได้จริงๆใช่ไหม?
ด้วยความประหม่าและประหลาดใจ แม็คเรย์ จึงค่อย ๆ เลิกม่านขึ้น แสงแดดอันร้อนแรงนี้บอกเขาว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นโลกแห่งความเป็นจริง!
แม็คเรย์ ที่เคยคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว เขาไม่ได้คาดหวังเลยว่าพระเจ้าจะเล่นตลกและให้โอกาสเขาย้อนเวลากลับมา
หลังจากยอมรับความจริงได้แล้ว ดวงตาของแม็คเรย์ก็ไม่สับสนอีกต่อไป แต่มันกลับถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นและความเยือกเย็นที่อธิบายไม่ได้ แม็คเรย์จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและตัดสินใจที่จะออกไปข้างนอกดู ขณะที่เขาจัดของเสร็จและกำลังจะออกไป ทันใดนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ประกาศที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ประกาศนั้นทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกาย
"ประกาศ! วันนี้เซิร์ฟเวอร์ [Divine Domain] จะเปิดอย่างเป็นทางการในเวลา 12.00 น.! ยินดีต้อนรับผู้เล่นทุกท่านเข้าสู่การทดลองของเกมระดับโลกสำหรับเหล่าผู้เล่น!”