จุดจบที่ไม่คาดฝัน

ณ เวลาช่วงเย็น ใกล้จะมืด

มินามิกำลังเดินทางกลับบ้านไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี ซักพักเธอก็หยุดเดิน และมองไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่บริเวณข้างทาง

ไม่ทันที่เธอพูดจะพูดอะไร ก็มีหญิงสาวผมสีทองเหลืองอร่ามเดินออกมาจากหลังต้นไม้นั้น

“เอ้า ไง ยัยห่วย วันนี้ไปโรงเรียนคนเดียวสนุกดีไหม” มินามิพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

ริเอะที่ได้ยินอย่างนั้นก็ทำท่าเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดมันออกมา ก่อนจะเงียบไปสักพักหนึ่ง

“นี่ ช่วยเดินมาด้วยกันหน่อยได้ไหม” ริเอะพูดพร้อมจ้องไปยังมินามิ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี

“...”

เกิดความเงียบขึ้นระหว่าง 2 คน จะมีก็แต่เสียงลมพัดใบไม้ กับบรรยากาศใกล้มืด ที่ยังคงเคลื่อนไหวต่อไปอยู่

“ได้สิ” มินามิตอบรับคำขอของเธอ ก่อนจะเดินตามริเอะไป..

..

..

เวลา 20:29 บนดาดฟ้าของตึกร้างแห่งหนึ่ง

บรรยากาศยามค่ำคืนค่อนข้างหนาว บวกกับลมที่พัดมาเป็นระยะๆ เพราะเป็นวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งจึงทำให้สามารถมองเห็นดวงดาวได้ถนัดตา

ทั้งสองคนได้จ้องมองลงไปเบื้องล่าง ที่เป็นภาพของแสงไฟมากมายของบ้านเรือนและถนน

“นี่.. คุณมินามิ รู้ไหม ฉันน่ะนะ.. ไม่เคยคิดโกรธเรื่องที่คุณเคยทำกับฉันมาก่อนเลย ทั้งเรื่องที่คุณเคยกดหัวฉันลงชักโครก หรือเรื่องที่เคยทำร้ายร่างกายและอีกมาก” พูดถึงตอนนี้ริเอะก็หัวเราะออกมา

“แม้จะไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงชอบแกล้งฉันอยู่บ่อยๆ ก็เถอะ แต่ฉันน่ะ ไม่ได้เกลียดคุณหรอกนะ”

“แต่ที่ฉันไม่เข้าใจก็คือ ทำไมคุณถึ..” แต่ยังไม่ทันที่ริเอะจะพูดจบ  มินามิก็พูดแทรกขึ้นมา

“ทำไมฉันแกล้งเธองั้นเหรอ? ได้สิ ฉันจะบอกเธอให้ก็ได้..”

“นั้นสินะ.. ตอนแรกที่ทำก็เพราะเหม็นขี้หน้ากับหงุดหงิดยัยผู้หญิงเสแสร้งแบบเธอก็แค่นั้นแหละ

ฉันก็แค่กะจะสั่งสอนสักครั้งสองครั้ง แล้วก็.. จริงๆแล้วฉันก็ไม่ใช่พวกที่ชอบเรื่องแบบนี้ เอาเวลาที่ใช้กับผู้หญิงไร้ค่าแบบเธอไปทำอย่างอื่นซะจะดีกว่า ”

“แต่รู้ไหมหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น.. ครอบครัวของฉันต้องแตก เพราะมียัยผู้หญิงแพศยาคนหนึ่ง เป็นชู้กับพ่อของฉัน

และเมื่อเรื่องทั้งหมดมันแดงขึ้นมา แทนที่พ่อของฉันจะขอโทษ และบอกว่า ‘ขอโทษนะครับผมสำนึกผิดไปแล้วจะไม่ทำอีก~’ แต่พ่อกลับขอเลิกกับแม่ และไปหนีไปอยู่กับยัยนั้นซะอย่างนั้น

พ่อทิ้งแม่ที่เสียใจให้อยู่อย่างนั้น สุดท้ายแม่ของฉันก็ตรอมใจจนตาย ไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนน..

ฟังดูแล้วมันเป็นเรื่องที่อย่างกับละครน้ำเน่าเลยว่าไหม? ถุย!” มินามิพูดอย่างไม่พอใจ

“แต่จุดที่มันพีคกว่านั้นก็คือ ยัยผู้หญิงที่มาแย่งพ่อของฉันไปน่ะ ผู้หญิงคนนั้น มันดันเป็นแม่ของเธอไงล่ะ ริเอะ!”

“เอาล่ะคำถาม~ เธอคิดว่าฉันจะทำยังไงกับลูกของยัยสารเลวที่ทำครอบครัวฉันพังพินาศกันล่ะ?”

ริเอะที่ได้ยินเรื่องราวที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อนก็ ถึงกับหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ พร้อมยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น เธอตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

“หืม ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าไม่รู้สินะ เหอะ! โง่ดักดานเหมือนกันทั้งแม่และลูก”

“แต่เอาเถอะ เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง ฉันไม่คิดจะสนใจมันแล้ว.. สุดท้ายแล้วฉันก็แค่ต้องเสียพ่อเลวๆไปคนหนึ่ง กับแม่โง่ๆที่หลงไปรักผู้ชายแบบนั้น ออกจะดีด้วยซ้ำไป” มินามิพูดอย่างไม่แยแส

“ฉ..ฉันขอโทษ..” ริเอะพูดออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจ เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะทำแบบนี้ได้

“นี่คือเรื่องที่เธอเรียกฉันมาพูดใช่ไหม ถ้าจะพูดแค่นั้นฉันก็กลับล่ะ คุยกับคนแบบเธอนี่ เสียเวลาชะมัด!” มินามิพูดจบเธอก็หันหลังจะเดินกลับ

“เปล่าไม่ใช่! เรื่องที่ฉันจะพูดน่ะ..” ริเอะใช้สองมือจับกระโปรงตัวเองแน่น ก่อนจะพูดออกมา

“ขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่าแย่งเซ็นไปจากฉันเลย..” ริเอะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"..."

แม้เซ็นจะไม่ได้สังเกตก็ตาม แต่ริเอะก็เห็นมาตลอดว่ามินามิพยายามเข้าหาเขา ขณะเดียวกันก็พยายามกีดกันเธอออกไปด้วย

“ฉันน่ะ ขอแค่ได้อยู่ข้างๆเขาฉันก็พอใจแล้ว ฉันไม่สนใจหรอก ว่าเขาจะมีผู้หญิงอีกกี่คน เพราะแบบนั้น ขอร้องล่ะคุณมินามิ ได้โปรดอย่าแย่งเขาไปจากฉันเลย!” ริเอะพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปที่มินามิ

“....”มินามิได้จ้องไปที่ริเอะ ก่อนจะพูดออกมา

“ไม่เอาด้วยเหรอก ยัยโง่ แบร์!” มินามิตอบกลับ พร้อมทำท่าแลบลิ้นใส่

“ทำไมฉันจะต้องไปทำตามที่เธอบอกด้วยล่ะ บ้ารึเปล่า?.. ฉันน่ะแม้ตอนแรกจะเข้าไปหาเขาเพราะต้องการจะทำลายเธอก็เถอะ..

แต่หลังจากที่ได้เข้าไปใกล้ชิดจึงได้รู้ ว่าเขานั้นเป็นคนที่แสนวิเศษขนาดไหน”

มินามิพูดด้วยสีหน้าหลงใหล และยิ้มออกมาด้วยใบหน้าแดงปนเคลิบเคลิ้มไม่ต่างกับคนเมา

“อา ใช่ ใช่ วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก วิเศษมาก!! เป็นคนที่วิเศษเกินกว่าที่จะมาอยู่กับผู้หญิงโสโครกแบบเธอ!!” มินามิจ้องมองไปที่ริเอะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความริษยา

“แค่คิดว่าเขาต้องมาถูกเนื้อต้องตัวกับผู้หญิงโสโครกแบบเธอทีไร ฉันก็ขยะแขยง จนอยากจะอ้วกแล้ว” มินามิยังคงพูดต่อ พร้อมมองไปที่ริเอะด้วยสายตาดูถูกและรังเกียจ

“อา ไม่เป็นไรนะ สุดที่รักของฉัน อีกไม่นานคุณก็ไม่ต้องเจอกับยัยโสโครกนี่แล้ว ใช่ อีกไม่นาน อีกไม่นานหรอก อา.. น่ายินดี ช่างน่ายินดีจริงๆ!! ฮ่าๆๆ” มินามิเริ่มพูดพร่ำเพ้อออกมาไม่หยุด

เสียงหัวเราะของมินามิได้ดังไปทั่วบริเวณโดยรอบ พร้อมกับบรรยากาศรอบๆ ตัวพวกเธอที่ยิ่งแปลกประหลาดขึ้นไปอีก..

ผ่านไปสักพักเสียงหัวเราะอันน่าขนลุกของมินามิก็หยุดลง เธอได้จ้องมองไปที่ริเอะ ก่อนจะพูดต่อ

“หึ ไม่ต้องกลัวฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก สิ่งที่ฉันจะทำ ก็แค่แสดงให้เขาเห็นว่า ตัวฉันนั้นมีค่าแค่ไหน

และเมื่อเขาหลงรักฉันแล้ว.. ใช่.. เมื่อเขาหลงรักฉันแล้ว… เขาก็คงไม่ไปสนใจ ยัยหมาขี้เรื้อนแบบหล่อนหรอก เชิญไปหากองขยะใหม่ที่อยู่ของเธอรอไว้ได้เลย.. เหมือนที่เคยผ่านๆมาไง” พูดถึงตอนนี้มินามิก็แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ

“ตอนนี้ก็เชิญเสพสุขไปให้เต็มทีเถอะ ก่อนที่จะไม่ได้มีโอกาสอีก หึ” พูดเสร็จมินามิก็หันหลังจะเดินกลับ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ริเอะเริ่มมีท่าทางผิดปกติ จากปกติที่เธอมักจะมีอาการนิ่งๆเงียบๆพร้อมนิสัยขี้อาย แต่ตอนนี้ราวกับเปลี่ยนคนละคน

ริเอะจ้องเขม็งไปที่มินามิด้วยใบหน้าน่ากลัว พร้อมกับกำมือแน่น ท่าทางที่เคยมีอาการหวาดกลัวต่อมินามิหายไปจนหมดสิ้น จะเหลือก็แต่เปลวไฟและความเกลียดชังที่อยู่ในสายตา

“เหรอ.. ขอบคุณนะที่ให้คำตอบ ทีนี้ฉันก็จะได้ไม่ลังเลสักที..” พูดเสร็จริเอะก็ดึงมีดคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากระโปรง

เสียงมีดคัตเตอร์ที่ถูกชักขึ้นจนเห็นปลายที่คมกริบ บวกกับแสงที่สะท้อนออกมาจากมีดดูน่ากลัวอย่างมาก

ไม่รอให้มินามิได้ทันตั้งตัว ริเอะก็พุ่งเข้าไปใช้มีดแทงมินามิในทันที!! มินามิที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้พยายามหลบ แต่ก็ไม่ทัน มีดคัตเตอร์ได้พุ่งเข้าใส่ท้องของเธอเข้าอย่างจัง!

เพราะปะทะเข้าอย่างไรจึงทำให้เธอล้มลงไปนอนกับพื้น พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่เริ่มไหลออกมาจากบริเวณช่องท้องของเธอ

ไม่ทันที่มินามิจะได้ทันร้องขอความเมตตา ริเอะก็ได้ดึงมีดออกมาและฟันไปที่คอของมินามิ เลือดสีแดงสดได้กระเซ็นไปเป็นทางยาวตามรอยมีด

ก่อนจะตามมาด้วยมินามิที่ใช้มือจับไปที่คอที่โดนฟันและดิ้นทุรนทุรายไปตามพื้นด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับปล่อยเสียงแปลกๆออกมาจากลำคอที่ถูกตัด เลือดได้ไหลออกมาท่วมปากเต็มของเธอ สภาพดูน่ากลัว

ริเอะได้จ้องไปที่มินามิที่กำลังนอนดิ้นอยู่บนพื้นอย่างทรมานอยู่ด้วยสายตาเฉยชา

“คุณมินามิ เรื่องที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้โกหกหรอกนะ.. หากเป็นไปได้ ฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับคุณ..

การที่เราได้มีคนรักคนเดียวกันและอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ถ้าเป็นแบบนั้นได้มันคงวิเศษไปเลยนะ” ริเอะพูดออกมาอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินไปที่ริมกำแพงชมทิวทัศน์ของแสงสว่างจากบ้านเรือนและถนน

“แต่แค่นี้ ฉันก็จะไม่ต้องแยกออกมาจากนายแล้ว เซ็น” ริเอะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ขณะที่ชมวิวตรงหน้าพร้อมสายลมเป็นเย็นที่กระทบใบหน้า

โดยไม่ทันระวัง อยู่ๆเธอก็มินามิที่ไม่รู้ลุกขึ้นมาตอนไหนพุ่งตัวกระโดดเข้าใส่ริเอะ

“เอ๊ะ?” ริเอะร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเธอจะหันไปเจอกับเด็กสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าและคอเต็มไปด้วยเลือด

เด็กสาวคนนั้นได้ขยับปากพูดออกมา แม้จะไม่มีเสียงแต่เธอก็เข้าใจความหมาย

“มาตายไปด้วยกันเถอะ!” มินามิกล่าวออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น พร้อมกระโดดพุ่งเข้าใส่ริเอะ สองมือกอดริเอะไว้แน่น พร้อมทิ้งตัวลงจากดาดฟ้า ทำให้ร่างของทั้งคู่ร่วงตกลงไปจากชั้นดาดฟ้าพร้อมๆ กัน...

..

つづく

จุดจบที่ไม่คาดฝัน (จบภาคแรก)