ตอนที่ 898 แปลกใจ (ฟรี)

ตอนที่ 898 แปลกใจ

“สหาย…สหายฉิน!”

เซี่ยคุน รู้สึกตกใจ

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มได้ปราบปรามสัตว์อสูรได้โดยง่าย เขาก็คิดว่าเตาฝาดไป

ไม่เพียงแค่เซี่ยคุนเท่านั้นที่ตกใจ

จินเปิง และคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

พวกเขารู้จักฉินซู่เจียนโดยธรรมชาติ

ในการต่อสู้เมื่อสัตว์อสูรโจมตีเกาะ เป็นเพราะอีกฝ่ายที่วิกฤตคลี่คลาย

ไม่อย่างนั้น…

หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น เกาะรูนสวรรค์จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก

แต่ในเวลานั้น แม้ว่าฉินซู่เจียนจะแข็งแกร่งมากเช่นกัน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับตอนนี้ มันแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

นี่เป็นสัตว์อสูรผู้ทรงอำนาจ มันกลับถูกปราบปรามได้อย่างง่ายดาย

แล้วอีกฝ่าย.. อยู่ในระดับใด?

“จักรพรรดิฉิน!?”

จินเปิงตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินคำพูดของผู้ฝึกฝนบนฝั่ง

จักรพรรดิ!

นี่ไม่ใช่ชื่อที่ใครจะูกเรียกได้

มีเพียงจักรพรรดิแห่งเผ่าพันธุ์หนึ่งเท่านั้นที่สามารถเรียกว่าตัวเองว่าจักรพรรดิได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง

ฉินซู่เจียนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นจักรพรรดิแล้วเหรอ?

มีสิ่งต่างๆ เกิดขึ้นมากเกินไป ทำให้จินเปิง และคนอื่นๆ สับสน

ฉินซู่เจียนลงอย่างมั่นคง และปรากฏตัวบนเรือ

“สหายเซี่ย เราพบกันอีกแล้ว”

“สหาย…สหายฉิน!” เซี่ยคุน พูดติดอ่างไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

ฉินซู่เจียน ยิ้มเล็กน้อย

จากนั้น เขาก็มองไปที่จินเปิง และเว่ยหลัน และประสานมือของเขาไว้

แม้ว่าเผ่ามนุษย์ และเผ่าอสูรกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดในตอนนี้ แต่จินเปิงไม่ใช่อสูรจากทวีปตะวันตก แต่มาจากเกาะรูนสวรรค์ ทั้งสองไม่สามารถรวมกันเป็นกลุ่มก้อนเดียวกันได้

แน่นอน.

หากเผ่าอสูรของเกาะรูนสวรรค์รวมเข้ากับเผ่าอสูรของทวีปตะวันตกในอนาคต ก็คงไม่มีอะไรต้องพูด

ในเวลานี้ เว่ยหลัน และ จินเปิงไม่ได้พูดอะไร

ฉินซู่เจียนเปลี่ยนไปมากเกินไป เมื่อเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเซี่ยคุนเพื่อพูดคุย

การออกจากเกาะรูนสวรรค์

จุดประสงค์ของจินเปิง คือการค้นหาฉินซู่เจียน และถามเกี่ยวกับมรดกของเผ่าอสูร

สำหรับเว่ยหลัน

มันไม่มีอะไรเลย เพียงแค่เผ่าเอลฟ์องการส่งผู้คนออกจากเกาะรูนสวรรค์ ดังนั้นพวกเขาจึงมาด้วยกัน

ทั้งสองมีความคิดที่แตกต่างกัน

เซี่ยคุนกุมมือขึ้น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "สหายฉิน ตอนนี้เจ้าเป็นจักรพรรดิแห่งเผ่ามนุษย์แล้วงั้นรึ?"

อย่างชัดเจน เขายังได้ยินคำพูดของหน่วยผู้คุมกฏด้วย

เมื่อได้ยินสิ่งนี้

ฉินซู่เจียนเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็กล่าวว่า "ถูกต้อง ตอนนี้ เผ่ามนุษย์ถูกปกครองโดยจักรพรรดิสองคน จักรพรรดิจ้าว เป็นผู้นำของอาณาจักรต้าจ้าว และโลกแห่งการบ่มเพาะถูกปกครองโดยข้า"

"ฟ่อ!"

หลังจากได้รับคำตอบที่ชัดเจน เซี่ยคุน และคนอื่นๆ ก็สูดลมหายใจเข้า

อีกฝ่ายเป็นจักรพรรดิจริงๆ!

เมื่อมองไปที่ ฉินซู่เจียน การแสดงออกของเซี่ยคุน ค่อนข้างซับซ้อน "ข้ากล้าถามได้ไหมว่าเจ้ากลายเป็นอมตะแล้วหรือยัง?"

“สองแสนปีก่อน กฎแห่งฟ้าดินถูกทำลาย และไม่มีใครในโลกที่สามารถเป็นอมตะได้ เพิ่งไม่นานมานี้เองที่กฎแห่งฟ้าดินฟื้นคืน บัดนี้ ขอบเขตนิพพานถือได้ว่าเป็นจุดสูงสุด!”

ฉินซู่เจียน อธิบายแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

“สำหรับข้า ไม่จำเป็นต้องเสียความพยายามมากนักในการฆ่าผู้ฝึกฝนขอบเขตนิพพานธรรมดา”

คำพูดนั้นเรียบง่าย

อย่างไรก็ตาม มันระเบิดขึ้นในใจของเซี่ยคุน และคนอื่นๆ

มันชัดเจน

ผู้ฝึกฝนขอบเขตสวรรค์ผู้นี้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยไปที่เกาะรูนสวรรค์ได้เติบโตขึ้นจนถึงระดับที่พวกเขาทำได้เพียงมองขึ้นไปเท่านั้น

ขอบเขตนิพพาน!

เกาะรูนสวรรค์มีผู้เชี่ยวชาญระดับนี้เพียงสองคนเท่านั้น

คนหนึ่งคือซิงเฉิงแห่งนิกายเทพเซียน และอีกคนคือเทียนฉวนของเผ่าเอลฟ์

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นคนไหนก็ตาม

พวกเขาทั้งสองเป็นผู้เชี่ยวชาญที่รอดชีวิตมาได้เมื่อหลายล้านปีก่อน

พวกเขาไม่มีใครเทียบได้กับฉินซู่เจียนต่อหน้าพวกเขาเลย

เมื่อมองไปที่เซี่ยคุน และคนอื่น ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขา

ฉินซู่เจียน พูดเบาๆ "ที่นี่ไม่ใช่ที่พูดคุยกัน ไปกับข้าก่อนเถอะ!"

"ตกลง!"

เซี่ยคุน และคนอื่นๆ พยักหน้า

จากนั้นเว่ยหลัน ก็เก็บเรือวิญญาณไป

ส่วนเรือนั้น ฉินซู่เจียนก็มองดูอีกสองสามครั้ง

การจ้องมองที่เรียบง่ายทั้งสองนั้นทำให้เว่ยหลันหวาดกลัว

เขาเกือบจะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะปล้นสมบัติของเผ่าเอลฟ์ไป

โชคดี.

ฉินซู่เจียนเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อยและไม่ได้ทำอะไรเลย จากนั้นเขาก็มองดูความว่างเปล่าตรงหน้า ยื่นมือออกแล้วฉีกมันออกจากกัน จากนั้นเขาก็ก้าวเข้าไปในนั้น ความปั่นป่วนที่รุนแรงก็สงบลงในทันที

พอเห็นภาพนี้..

เซี่ยคุน และคนอื่น ๆ ตกใจอีกครั้ง

การฉีกความว่างเปล่าด้วยมือเปล่านั้นเกินจินตนาการของพวกเขาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการเดินทางผ่านความว่างเปล่า นั่นเกินกว่าจินตนาการของผู้คนในเกาะรูนสวรรค์

ก่อนที่เขาจะระงับความว่างเปล่าด้วยร่างกายของตน ฉินซู่เจียนไม่สามารถทำเช่นนี้ได้

แต่ตอนนี้.

เขาสามารถใช้รายชื่อสวรรค์เพื่อล็อคพิกัดใดๆ ของเผ่ามนุษย์ได้แล้ว จากนั้นฉีกช่องว่าง และเดินทางไกลไปถึงระดับที่เดินทางไปทั่วได้ในเพียงก้าวเดียว

ขณะที่ เซี่ยคุน และคนอื่นๆ ก้าวเข้ามา

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาตอบสนอง พวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในดินแดนจิตวิญญาณเหลียงซานแล้ว

“ช่างเป็นพลังชี่จิตวิญญาณที่หนาแน่นจริงๆ!”

เซี่ยคุน ถอนหายใจ

เว่ยหลันมองไปที่พื้นด้านล่างและพูดอย่างไม่แน่ใจ "สหายเฉิน มีเส้นชีพจรวิญญาณขนาดใหญ่ฝังอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่"

ในฐานะเอลฟ์

เขาไวต่อพลังชี่จิตวิญญาณอย่างมาก

เขาสัมผัสได้ทันทีว่าเส้นชีพจรวิญญาณขนาดใหญ่ถูกฝังลึกอยู่ใต้ดินแดนจิตวิญญาณเหลียงซาน

“ถูกต้อง เมื่อไม่นานมานี้ ข้าทำลายเผ่าภูติดิน และยึดแดนลับของพวกเขามา นั่นคือสาเหตุที่ข้าได้รับเส้นชีพจรวิญญาณขนาดใหญ่นี้” ฉินซู่เจียนกล่าว

ทำลายเผ่าภูติดิน!?

คำพูดเรียบง่ายของเขาทำให้พวกเขามองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

เผ่าภูติดิน

พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

ท้ายที่สุดแล้ว เกาะรูนสวรรค์ก็อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว นอกเหนือจากมรดกของเผ่าพันธุ์ทั้งสามแล้ว ข้อมูลของเผ่าพันธุ์อื่นๆ ก็หายไปนานตามกาลเวลา

อย่างไรก็ตาม

แม้ว่า เซี่ยคุน และคนอื่นๆ จะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเผ่าภูติดินมาก่อน แต่พวกเขาก็เข้าใจได้ว่ามันเป็นเผ่าพันธุ์หนึ่ง

ทำลายเผ่าพันธุ์

เมื่อได้ยินจากฉินซู่เจียนกล่าว มันเป็นการพูดที่น้อยเกินไป

เกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาทุกคนรู้สึกหนาวสั่นในใจ

ท้ายที่สุดแล้ว

การทำลายเผ่าพันธุ์หมายความว่ามีสิ่งมีชีวิตจำนวนมากต้องล้มลง

นั่นคงเป็นภาพที่นองเลือด และโศกนาฏกรรมอย่างยิ่ง

ต่อมา

ฉินซู่เจียนเปิดทางเข้าสู่อาณาจักรเฉียนหยวน และนำ เซี่ยคุน และคนอื่น ๆ เข้าไป

ทันทีที่พวกเขาเข้าสู่อาณาจักรเฉียนหยวน พลังชี่จิตวิญญาณที่มหาศาลก็พวยพุ่งเข้ามาหาพวกเขา

พลังชี่จิตวิญญาณดังกล่าว

มันหนาแน่นยิ่งกว่าเกาะรูนสวรรค์เสียอีก

จินเปิงถอนหายใจ "นี่คืออาณาจักรลับของเผ่าภูติดินงั้นรึ พลังชี่จิตวิญญาณนั้นหนาแน่นจริงๆ!" "นี่

“คืออาณาจักรเฉียนหยวน ซึ่งเป็นโลกใบเล็กที่ถูกทิ้งไว้โดยอมตะของเผ่ามนุษย์สำหรับแดนลับของเผ่าภูติดิน ข้าทำลายมันไปแล้วไม่งั้นพลังชี่จิตวิญญาณในมณฑลเป่ยหยุนของทวีปตะวันออกคงจะไม่หนาแน่นนัก”

“ทำลาย?”

ใบหน้าของจินเปิงแข็งทื่อ

แม้ว่าเกาะรูนสวรรค์จะไม่ได้รับความรู้ใหม่ แต่ก็มีบางสิ่งที่สืบทอดกันมาตั้งแต่ยุคโบราณ

แดนลับของเผ่าพันธุ์หมายถึงอะไร?

เขามีความรู้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยธรรมชาติ

โดยทันที จินเปิงรู้สึกถึงคลื่นแห่งความกล้าหาญที่ปกคลุมตัวเขา

ณ ตอนนี้.

ผู้คนในเกาะรูนสวรรค์ดูเหมือนจะไม่เคยเห็นโลกมาก่อนในขณะที่พวกเขามองไปทางซ้าย และขวากับสิ่งรอบตัวพวกเขา

อย่างรวดเร็ว สีหน้าของพวกเขาค่อนข้างแปลก

เพราะพวกเขาไม่พบออร่าอันทรงพลังใดๆ ในอาณาจักรเฉียนหยวน

ต้องรู้ว่าจากสถานการณ์ในเวลานี้ อาณาจักรเฉียนหยวนควรเป็นที่ซึ่งราชวังหลวงตั้งอยู่

เนื่องจากเป็นโลกใบเล็กที่จักรพรรดิมนุษย์อยู่อาศัย จึงควรมีผู้เชี่ยวชาญเผ่ามนุษย์มากมาย

แต่จนถึงตอนนี้

พวกเขาสัมผัสได้ถึงออร่าของผู้ฝึกฝนขอบเขตสวรรค์เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

และออร่าเหล่านั้นก็ไม่แข็งแกร่งมากนัก อาจอยู่ที่ระดับหนึ่งหรือสองของขอบเขตสวรรค์

สำหรับผู้ที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตสวรรค์

มีค่อนข้างน้อย

เรื่องดังกล่าว มันไม่สอดคล้องกับความแข็งแกร่งที่ฉินซู่เจียนแสดงไว้ก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตาม.

แม้ว่าพวกเขาจะมีความสงสัยอยู่ในใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถาม

ในเวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่จะถามคำถามมากเกินไป

เมื่อพวกเขามาถึงราชวังเฉียนหยวน

เว่ยหลันมองดูต้นไม้สูงตระหง่าน และสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมในที่สุด เขาพูดว่า "จักรพรรดิฉิน ต้นไม้ต้นนี้ชื่ออะไร"

“ชื่อของเขาคือมู่หยาง เช่นเดียวกับเจ้า เขาก็ยังเป็นเอลฟ์ และหัวใจแห่งพฤกษาที่บรรพบุรุษเทียนฉวนมอบให้นั้น ข้ามอบให้เขา”

"ข้าเข้าใจแล้ว"

เว่ยหลันพยักหน้าเล็กน้อย

ไม่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกถึงออร่าที่คุ้นเคยบนร่างกายของมู่หยาง

ไม่ใช่เพราะพวกเขาทั้งสองเป็นเอลฟที่พวกเขาคุ้นเคยกัน

เป็นเพราะอีกฝ่ายมีหัวใจแห่งพฤกษา

นั่นคือเหตุผลที่เว่ยหลันรู้สึกคุ้นเคย

ณ ตอนนี้.

ต้นออสมันตัสก็สั่นเช่นกัน เด็กชายคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน

เมื่อเห็นมู่หยาง

การแสดงออกของเว่ยหลันก็เคร่งขรึมเช่นกัน

คนสองคน คนหนึ่งสูง และอีกคนเตี้ยมองดูกันจากระยะไกล ไม่มีใครรบกวนพวกเขา

“ข้าชื่อมู่หยาง”

“ข้าชื่อเว่ยหลัน”

ทั้งสองได้แนะนำตัวเองอย่างง่ายๆ

ในที่สุด.

มู่หยางมองไปที่ฉินซูเจียน และโค้งคำนับ “ฝ่าบาท!”

หลังจากนั้น เขาก็สลายร่างอวตารแล้วจากไป

เว่ยหลันมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา เขากล่าวว่า "การใช้หัวใจแห่งพฤกษากับเขาไม่ใช่เรื่องเสียเปล่า ศักยภาพของเขายิ่งใหญ่กว่าของข้า”