บทที่ 73 : ภารกิจปกป้อง (2-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 73 : ภารกิจปกป้อง (2-2)
เมื่อเราเดินไปตามถนนสายหลักทางด้านขวาของเมืองอย่างรวดเร็ว ประตูที่เปิดอยู่ของแนวป้องกันด้านในก็ปรากฏให้เห็นขบวนของชาวบ้านที่ทอดยาวออกไปนอกกำแพง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ทหารผู้บังคับบัญชาส่งเสียงออกมาเพื่อพยายามที่จะรักษาความสงบเรียบร้อย
“เดินเป็นแนวตรงทางเดียว! อย่าผลักกัน! เข้ามาทีละคน!”
ทว่า คำสั่งของพวกทหารนั้นกลับไม่ได้มีผลแต่อย่างใด ผู้คนตอนนี้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
เหล่าผู้คนโห่ร้องและเบียดกัน เพื่อพยายามจะเข้าประตูไปพร้อมๆ กัน
“น่ารำคาญชะมัด”
ฉันขมวดคิ้วแล้วดันตัวเองให้ทะลุออกมาจากด้านข้างของประตู
"ไม่นะ!"
หญิงชราคนหนึ่งถูกผลักและสะดุดล้มจนทำให้สูญเสียการทรงตัว
ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นยังไง ฉันก้าวไปข้างหน้าเพื่อมุ่งตรงข้ามกับชาวบ้านที่กำลังลี้ภัย
“ฉันจะเคลียร์เส้นทาง ตามฉันมา!”
"รับทราบ!"
เสียงตอบของทุกคนดังก้องมาแต่ไกล
หลังจากทะลุผ่านไปได้สำเร็จ เราก็ไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่น้อยและตรงไปที่ประตูด้านนอก ใบหน้าของผู้คนนับไม่ถ้วนที่เราเดินผ่านนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และในนั้นมีทหารที่ตัวสั่นเทาจนถึงกับหมอบอยู่ที่ตรอกซอกซอย
ออลก้าบ่นพึมพำ “ทำไมฉันถึงรู้ว่ามันมีอะไรบางอย่างแปลกๆ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวในวันข้างหน้าเธอก็ชินเอง” ฉันมั่นใจ
ไม่นานนัก กำแพงเมืองและประตูก็ปรากฏให้เห็นรอกขนาดใหญ่ที่ติดกับประตู รอกนี้เอาไว้ใช้ในในการเปิดปิดหรือการปิดประตู ซึ่งตอนนี้อยู่ตรงหน้าเรา
“เจนน่า ปีนขึ้นไปบนกำแพงและประเมินสถานการณ์ภายนอก”
“รับทราบ!”
“อารอน เตรียมเปิดประตู”
"ครับ!"
“ออลก้า เตรียมร่ายเวทย์ เมื่อประตูเปิดออกเธอปล่อยเวทย์ระดับสองออกมาเลยนะ”
“หมายถึงเปลวไฟนั่นใช่ไหม? ได้ เข้าใจแล้ว”
'เจ้าหมอนี้ก็มาด้วยแฮะ'
ชูรอนจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาแข็งทื่อและสังเกตอย่างเงียบๆ
เจนน่าที่คอยเฝ้าดูจากบนกำแพงก็ตะโกนว่า "มีก็อบลินรวมตัวกันอยู่นอกประตู ดูเหมือนว่าพวกมันจะพุ่งเข้ามาพร้อมกันเมื่อประตูเปิด”
“ฉันก็หวังว่ามันจะมาเยอะมากๆ เหมือนกัน ลงมาได้เลย!”
"รับทราบ!"
“อารอน เริ่มหมุนได้”
อารอนเริ่มดึงเชือก
เอี๊ยด เอี๊ยด
ประตูเริ่มเปิดออกทีละน้อย จากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง
ทหารคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่บนกำแพงตะโกนขึ้นมาว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมประตูมันแปลกไป ประตูกำลังเปิด ประตูมันกำลังจะเปิดเอง!”
"อะไรนะ? ก็อบลินฝ่าแนวป้องกันแล้วบุกเข้ามาหรือเปล่า?”
"ไม่! มันเปิดออกเอง! อยู่มันก็เปิดเอง!”
"พูดอะไร? รีบปิดมันเดี๋ยวนี้!”
ทหารบนกำแพงรีบเคลื่อนตัวไปทางบันได
“เจนน่าอย่าให้พวกเขาลงมา!”
"เข้าใจแล้ว!"
เจนน่าดีงทหารที่พยายามจะลงบันไดไว้
“โอ้ย!”
“อ๊ะ!”
ทหารคนหนึ่งล้มลงและทับไปทหารคนอื่นๆ เกิดความเป็นวุ่นวายขึ้น บางคนแสดงสีหน้าสิ้นหวังออกมา ในขณะที่บางคนนอนขดตัวอยู่ในมุมตรอกซอกซอย ตัวสั่นด้วยความกลัว
ชายคนหนึ่งสวมชุดเกราะที่สง่างามต่างออกไปจากทหารคนอื่น ตะโกนด้วยความโกรธ
“นี่มันบ้าอะไรกัน? วิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงหรือยังไง? หยุดมันเดี๋ยวนี้! ป้องกันทุกวิถีทาง แม้ว่าจะต้องเสียสละชีวิตก็ตาม!”
"กร๊ากก กร๊ากกก!"
เสียงร้องของก็อบลินเล็ดลอดผ่านรอยแตกของประตูที่เปิด เพิ่มความตึงเครียดมากขึ้น
“ออลก้า!”
“ฉันจัดการเอง!”
【ลา แกรน อิทิโก】
ออลก้าหลับตาและเริ่มร่ายเวทย์
เปลวไฟจากเท้าของเธอเริ่มแพร่ขยายขึ้นมาปกคลุมร่างกาย
ชิ้ง!
หน้าไม้โผล่ออกมาจากช่องว่างในประตู และลูกธนูก็ถูกยิงไปทางออลก้า
แต่ฉันจับลูกธนูด้วยมือเปล่าและโยนมันออกไป
“เจนน่า หยุดทหารที่กำลังเดินเข้ามา!”
ฉันรีบเคลื่อนตัวไปหาทหารคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาหมายจะหยุดรอกประตู และฟาดเข้าที่ท้องของเขา
“ผี มันเป็นผีเหรอ? แกอยู่ที่ไหนไอ้ปีศาจ? ฉันจะไม่ปล่อยให้แกทำอะไรตามใจแกได้หรอก!”
ทหารอีกคนหนึ่งเหวี่ยงดาบของเขาออกไปด้วยความโกรธ
ฉันหลบเลี่ยงการโจมตีและหลบคมดาบได้อย่างง่ายดาย จากนั้นใช้โล่โจมตีด้านหลังของเขาอย่างแรงจนทำให้เขาหมดสติไป
“เทพธิดาทอดทิ้งพวกเราไปแล้วเหรอ?”
ในช่วงเวลาสำคัญนั้น ขณะที่ทหารกำลังจะกระโดดเข้ามา...
"ไฮย๊า!"
เจนน่าฟาดเข้าที่หลังคอของทหารผู้นั้นอย่างแรง
ทหารคนนั้นทรุดตัวลงและไปรวมกับกลุ่มทหารที่ล้มลงไปก่อนหน้า
“กร๊าก กร๊ากก กะะ-กร๊าา!”
ด้านนอกประตู ดวงตาสีแดงเข้มหลายร้อยคู่กะพริบราวกับว่าเป็นลางร้าย
เมื่ออารอนชักรอกแต่ละครั้ง ดวงตาของพวกมันก็เปล่งประกายยิ่งขึ้น ราวกับถูกกระตุ้นด้วยเชื้อเพลิงแห่งความคาดหวัง
'ฝนตกเหรอ'
ในที่สุดเม็ดฝนก็เริ่มตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างแผ่วเบา
“ไฟของเธอจะไม่ดับลงเพราะสายฝนใช่ไหม?”
ออลก้าไม่ตอบอะไรโดยตรง แต่มีรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเธอ เผยให้เห็นความมั่นใจที่แน่วแน่ของเธอ
จากนั้น…
ประตูก็เปิดออกกว้าง เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้า
ยามนั้นเอง ก็อบลินหลายสิบตัวก็วิ่งเข้ามาพร้อมกัน
“ระเบิดพวกมันออกไป!”
【อิคไนท์!】
เปลวไฟที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางหลายเมตรปะทุขึ้น กวาดผ่านก็อบลิน
"อี๊ก!"
“อย่าทำลายประตู ทำให้ระเบิดเกิดขึ้นที่ด้านนอกพอ!”
เปลวไฟพุ่งออกมาราวกับสิ่งมีชีวิต กำลังกลืนกินพื้นที่ที่อยู่นอกประตู
สิ่งที่เหลืออยู่ในคือซากศพของก็อบลินที่ไหม้เกรียม
【ทำลาย!】
เคร็กกก! เคร็กกก! บูมมมมม!
“กย๊าาาาาาาาาาา!”
แรงระเบิดอันทรงพลังกวาดไปทั่วบริเวณ ทำให้เกิดเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวของก็อบลินที่ด้านนอกประตู ศพของมันที่ถูกระเบิดลอยสูงขึ้นไปในอากาศเหนือกำแพงหลายสิบเมตร อารอนที่ยืนเคียงข้างฉันถึงกับพึมพำออกมา
“ทุกครั้งที่ผมเห็นมัน ก็อดไม่ได้เลยที่จะประหลาดใจ…พลังของเวทย์มนตร์นั้นน่าช่างน่าพิศวงจริงๆ”
ไฟโหมกระหน่ำที่แรงราวกับไฟอเวจีกำลังเผาไหม้ มันโหมกระหน่ำอย่างไม่ลดละ กระทั่งสายฝนที่ตกหนักก็ไม่สามารถหยุดได้
“นายค่อยมาคิดเรื่องนี้ทีหลัง การต่อสู้กำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว”
"ครับ พี่พูดถูก"
ภายนอก ก็อบลินหลายร้อยตัวกำลังเตรียมตัวต้อนรับเราอย่างน่าสยดสยอง
“เจนน่า อารอน!”
"พวกเราพร้อมแล้ว! พวกเราจะไปกันก่อน!”
เจนน่าดึงกริชออกมาแล้วกระโดดออกไปข้างนอก เข้าสู่เปลวเพลิงที่มอดลง อารอนจับหอกของเขาแน่นและเดินตามเจนน่าไป
ออลก้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
"ฮู้ว..."
“หนทางอีกยาวไกล เธอยังไหวใช่ไหม?”
"ฉันทำได้น่า อย่าดูถูกฉันนะ!”
ออลก้าหยิบยามานาออกมาจากเสื้อผ้าของเธอแล้วจิบ
“ฉันระเบิดพวกมันได้อีกเป็นร้อยลูก!”
"ดี งั้นไปกัน”
ออลก้าก็ออกไปนอกประตูเช่นกัน
สิ่งที่เหลืออยู่คือฉันและชายหนุ่มผู้หนึ่งที่คอยสังเกตเราจากมุมถนน
“นายคิดที่จะตามออกไปไหม?”
ฉันชี้ไปที่เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอกประตู
['ชูรอน (★)' รู้สึกหวาดกลัว! ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 30%]
เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เขาตัวสั่นอย่างรุนแรง
ฉันหัวเราะและพูดออกมา
“ไปหาอีดิส เธอจะบอกนายเองว่าต้องทำอะไร หากนายรอดหลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ฉันจะยอมรับนาย”
“ครับ! รับทราบครับ!”
ชูรอนรับปากและรีบวิ่งออกไป
“คิยาาาห์! กร๊ากกกก”
ภายนอกเสียงร้องของก็อบลินดังก้องในอากาศ
“ฉันจะฆ่าพวกแกทุกคน”
ฉันยิ้ม หมุนดาบในมือ และพุ่งตัวออกไปในทางที่กำลังลุกเป็นไฟ