ตอนที่ 1396 ผมมาที่นี่.. ก็เพื่อมาคิดบัญชีกับคุณ

หลินฟาน พูดกับ ลูซี่ ว่า : “คุณหิวไหม เรากินอาหารกันก่อนไหม?”

ลูซี่ พยักหน้า : “อืม”

หลินฟาน จึงพูดกับพนักงานว่า : “เอาเป็นเมนูแนะนำของทางคุณมาให้กับเราเถอะ”

หลินฟาน กล่าวว่า : “โอ้.. ใช่แล้ว คุณลิซท์ เจ้านายของคุณ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ผมเป็นเพื่อนของเขา วันนี้เลยได้แวะมาเยี่ยมเขา”

พนักงาน พูดด้วยความประหลาดใจไปว่า : “คุณเป็นเพื่อนกับเจ้านายของเราเหรอ? เขาออกไปสักพักแล้วครับ และคงจะกลับมาในไม่ช้านี้ ทางท่านต้องการให้ฉันโทรหาเขาไหมครับ?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ไม่ต้อง ผมจะรอเขากลับมา คุณไปเตรียมอาหารให้พวกเราเถอะ”

หลินฟาน และลูซี่ นั่งลง ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ

ลูซี่ เมื่อเห็นอาหาร ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมา ในช่วงนี้เธอไม่เคยได้กินอาหารดีๆ มาก่อนเลยสักมื้อ

“รีบกินเถอะ” หลินฟาน กล่าว

“อืมม” ลูซี่ หยิบเบอร์เกอร์ขึ้นมา และกินอย่างตะกละตะกลาม

หลินฟาน ไม่ค่อยคุ้นเคยกับการกินอาหารตะวันตกแบบนี้ แต่บอกได้เลยว่าอาหารจีนดีกว่า ในวันที่สองหลังจากที่เขามาถึงอังกฤษ เขาบอกตามตรงเขาคิดถึงบ้านเกิดของเขาแล้ว แต่ยังไงก็ต้องตามหา หลี่ จื่อเสีย และเขาต้องตามหาเธอให้เร็วที่สุด เพื่อแก้ไขปัญหาความยุ่งเหยิงที่นี่ให้เสร็จ แล้วกลับไปที่จีน

โชคดีที่ หลินฟาน ไม่ใช่คนเลือกกิน แต่เขาก็ยังจำเป็นต้องกินอาหารตะวันตกที่ไม่ค่อยอร่อยมื้อนี้ลงไป อย่างไรก็ตาม ต่อไปยังมีงานให้ต้องทํา ทั้งการเติมพลังงานมันก็ถือเป็นเรื่องที่จำเป็นสำหรับเขา

“หลิน.. คุณเป็นอะไรกับ หลี่? คุณเป็นแฟนของเธอเหรอ?” ลูซี่ ได้ถาม หลินฟาน

หลินฟาน กล่าวว่า : “ไม่ใช่ เธอเป็นเพื่อนของผม”

ลูซี่ กล่าวว่า : “ฉันเองหวังว่าคุณจะพบเธอ เธอเป็นคนดี และคุณก็เป็นคนดีเช่นกัน ฉันแค่... อยากบอกกับคุณ ขอบคุณนะ!”

หลินฟาน ยิ้ม และพูดว่า : “ไม่ต้องหรอก ถ้าไม่มีคุณ ผมเองก็คงไม่ได้รับข่าวเกี่ยวกับ หลี่ เร็วขนาดนี้เช่นกัน โอ้.. ใช่ ในตอนที่คุณเห็น หลี่ ในวันนั้น เธอได้รับบาดเจ็บมาหรือเปล่า? ผมหมายถึงแบบว่าเธอมีร่องรอยการถูกทุบตีหรือเปล่า?”

ลูซี่ พูดว่า : “อืม เธอมีบาดแผลที่ใบหน้า เธอน่าจะถูกตบมา”

หลินฟาน กล่าวว่า : “มันยังมีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจ หลังจากแก๊งที่ลักพาตัวคุณมาแล้ว พามาที่อังกฤษเพื่อขาย แสดงว่าในอังกฤษควรจะมีตลาดสำหรับพวกเขา ดังนั้นแล้วหลังจากที่พวกเขาลักพาตัวคุณ และหลี่ แต่ทำไมพวกเขาถึงแยกตัวคุณออกจากคนอื่นๆ ล่ะ?”

เมื่อฟังแล้ว ลูซี่ เองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ จู่ๆ เธอก็ได้หยุดเคี้ยว พร้อมกับมีน้ำตาไหลตกลงมา

หลินฟาน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย และเขาได้มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา : “คุณมีอะไรอยากจะพูดกับผมไหม? ไม่เป็นไร ไม่สำคัญหรอก ถ้าคุณไม่อยากพูด ก็ไม่จำเป็นต้องพูด”

ลูซี่ ดูเหมือนจะไปนึกดึงเอาความทรงจำอันแสนเจ็บปวดบางอย่างกลับเข้ามา

เธอไม่อยากพูดถึงอีกจริงๆ แต่ในที่สุดเธอก็พยายามกลั้นน้ำตา และพูดไปว่า : “ฉันอยากช่วยคุณหา หลี่ โอเค ฉันจะบอกกับคุณทุกอย่างที่ฉันรู้... เมื่อฉันมาถึงที่ประเทศอังกฤษ ฉันถูกขังอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์เพียงลําพัง และเอมิลี่ กับคนอื่นๆ ถูกขังอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์อีกตู้หนึ่งด้วยกัน ในตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จนกระทั่งฉันมาถึงอังกฤษ และถูกพวกเขาพาไปพบคน คนหนึ่ง…”

นั่นมันเป็นฝันร้ายที่ ลูซี่ ไม่สามารถลบล้างออกไปได้ตลอดชีวิต วันนั้นหลังจากออกจากท่าเรือเธอถูกคลุมหัวโดยคนของแก๊งลักพาตัว แล้วส่งไปที่บ้านหลังหนึ่งที่มีชายวัยกลางคนร่างอ้วนอยู่ในบ้าน

ชายวัยกลางคนคนนี้มองเธอเหมือนอย่างหมาป่าผู้หิวโหย แล้วจึงกระโจนเข้ามาตะครุบเธอเหมือน ..มันเหมือนหมาป่าผู้หิวโหยจริงๆ ผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่งอย่างเธอจะไปเป็นคู่ต่อสู้ของหมาป่าผู้หิวโหยตัวนี้ ไปได้อย่างไร…

“เหตุผลที่ฉันได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษ เพราะฉันยังเวอร์จิ้นอยู่ และสําหรับพวกเขา ฉันมีค่ามาก พวกเขาต้องการขายฉันออกไปในราคาดีๆ.. แต่หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่มีค่าใดๆ อีกต่อไปสำหรับพวกเขา แล้วพวกเขาก็ขายฉันต่อให้บาร์” ลูซี่ กล่าวออกไปทั้งน้ำตา

หลินฟาน ได้เงียบไปแล้ว เขาจินตนาการไม่ออกถึงความเจ็บปวดที่ ลูซี่ ได้รับในวันนั้น.. และการที่เขาต้องการให้เธอพูดถึงประสบการณ์ที่เจ็บปวดนี้อีกครั้ง ซึ่งมันดูเป็นการโหดร้ายต่อเธอมากจริงๆ

“คุณคิดว่า หลี่ จะเป็นเหมือนกับคุณไหม?” หลินฟาน ถาม

ลูซี่ เช็ดน้ำตา และพูดว่า : “ชายคนนั้นพูดเอง เขาใช้เงินมากมายกว่าจะคว้าฉันมาได้”

หลินฟาน กล่าวว่า : “เขาใช้คําว่าคว้าเหรอ?”

ลูซี่ พูดว่า : “ใช่”

หลินฟาน ขมวดคิ้ว ลูซี่ อยู่ในยุโรปตะวันออกในเวลานั้น คนนี้อยู่ในอังกฤษ เขาเดาได้เลยว่าแก๊งลักพาตัวนี้ก็มีเว็บไซต์ที่คล้ายๆ กับการประมูลมืดเพื่อประมูลสาวๆ ผ่านอินเทอร์เน็ต หลังจากประมูลออกมาได้สำเร็จ, แก๊งลักพาตัวยังมีหน้าที่ที่จะส่งเด็กสาวไปให้ถึงบ้าน?

เครือข่ายอินเทอร์เน็ตนั้นสามารถเชื่อมต่อได้ทั่วโลก ดังนั้นแม้ว่า ลูซี่ จะอยู่ในยุโรปตะวันออก แต่ผู้ซื้อที่อยู่ทั่วโลกก็สามารถคว้าตัวเธอได้ผ่านทางอินเทอร์เน็ต และเห็นได้ชัดว่าแก๊งลักพาตัวนี้เติบโตไปในทางธุรกิจแล้ว เรือบรรทุกสินค้าของพวกเขาถือได้ว่าเป็นการเปิดเส้นทางแล้ว และสามารถขนส่งเด็กสาวไปทั่วโลกได้ ..ตลอดเวลา

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาเบื้องต้นของ หลินฟาน, ความจริงแล้วเครือข่ายธุรกิจของแก๊งลักพาตัวนี้มีความน่าจะเป็นสูงที่จะไม่ครอบคลุมทั่วโลก, ไม่เช่นนั้นแก๊งลักพาตัวนี้ก็คงเก่งเกินไปแล้ว, อีกอย่างมันก็มีความน่าจะเป็นไปได้ว่าขอบเขตธุรกิจของแก๊งนี้น่าจะอยู่ในทวีปยุโรป

ถ้าเป็นเช่นนั้น หลี่ จื่อเสีย ก็น่าจะยังอยู่ในยุโรป

หากแก๊งลักพาตัวนี้ประมูล หลี่ จื่อเสีย ออกไปได้สําเร็จ ผู้ซื้อรายนี้อาจจะไม่ได้อยู่ในเมืองลอนดอน ดังนั้น หลี่ จื่อเสีย ก็จะถูกส่งออกไปจากเมืองลอนดอน นี่เป็นการคาดเดาที่สมเหตุสมผลที่สุดในขณะนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินฟาน ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว แก๊งลักพาตัวนี้สมควรที่จะหายไปจริงๆ สถานการณ์ปัจจุบันของ หลี่ จื่อเสีย นั้น ..ดูอันตรายมาก เธออาจจะถูกทําลายเหมือนกับ ลูซี่ และถูกขายออกไปประกอบอาชีพพวกนั้น และพอถึงตอนนั้นชีวิตของเธอ ..อาจ ถูกทําลายไปตลอดชีวิต

เขาต้องตามหา หลี่ จื่อเสีย ให้เร็วที่สุด!

ทุกๆ นาทีมันคือการแข่งขันกับเวลา

แต่ทันใดนั้น ลูซี่ ก็ได้ก้มหัวลง และพูดเสียงเบาๆ ออกไปว่า : “นั่น.. เขากลับมาแล้ว”

หลินฟาน หันไปมองที่ประตู.. ก็เห็นชายผิวขาววัยกลางคนผลักเปิดประตูเข้ามา ชายคนนี้มีรูปร่างผอม และดูเป็นคนใจดี ไม่มีการคุกคามใดๆ และแน่นอนไม่มีใครรู้เลยว่า เขา.. ยังคงเป็นพ่อค้า ‘มนุษย์’

หลินฟาน มองผู้ชายคนนี้ ด้วยสายตาที่เย็นชา คนนี้ก็คือ ลิซท์

เมื่อเห็น ลิซท์ กลับเข้ามาแล้ว พนักงานที่ออกมาต้อนรับพวกเขา ก็ได้เดินเข้าไปพูดคุยกับ ลิซท์ แล้วจากนั้นจึงชี้นิ้วมาทาง หลินฟาน

ลิซท์ ก็ได้มองมาที่ หลินฟาน

พนักงานคนนี้จําคําพูดของ หลินฟาน ได้ และคิดว่า หลินฟาน เป็นเพื่อนของ ลิซท์ จริงๆ ดังนั้นทันทีที่เห็น ลิซท์ กลับเข้ามา เขาจึงเล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้

ลิซท์ มอง หลินฟาน แล้วขมวดคิ้ว นี่เป็นชายหนุ่มชาวเอเชีย และนี่เขารู้จักเขา?

ลิซท์ ดูเริ่มระมัดระวังขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มเอเชียคนนี้อ้างว่าเป็นเพื่อนของเขา กลัวว่าภูมิหลังของเขาจะไม่ธรรมดา ถ้าเขาเป็นเจ้าของร้านอาหารธรรมดาปกติทั่วไปจริงๆ เขาเองย่อมไม่คิดมาก แต่เบื้องหลัง.. เขาเองยังคงเป็นพ่อค้ามนุษย์ นี่มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะไม่ให้เขาคิดมาก..

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ลิซท์ จึงเดินเข้ามาที่โต๊ะของ หลินฟาน และยิ้มเบาๆ ก่อนจะถามไปว่า : “สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม?”

หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า : “คุณก็คือ ลิซท์ เจ้านายของที่นี่ ใช่ไหม?”

ลิซท์ กล่าวว่า : “ใช่ คุณรู้จักผมได้อย่างไร และดูเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จัก หรือพบเจอกันมาก่อน ถูกไหม?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ที่ผมมาที่นี่นั้น.. ก็เพื่อมาคิดบัญชีกับคุณ”

ลิซท์ ตื่นตัว และใจสั่นขึ้นมา แต่ใบหน้าของเขานั้นกลับยังคงนิ่งสงบ เขายิ้มแล้วพูดว่า : “ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณผู้ชายคนนี้ เราเองไม่เคยพบกันมาก่อน ดังนั้นจึงไม่มีทางที่ผมจะไปทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองได้ จริงไหม?”

มือของ หลินฟาน ได้ยกขึ้นลูบหัวตัวเอง แล้วดึงผมเส้นหนึ่งออกมาอย่างสบายๆ และวางไว้ในจานที่เขาได้กินหมดแล้ว

ลิซท์ มอง หลินฟาน ด้วยสีหน้างงงวย โดยไม่รู้ว่าเขาคิดจะทําอะไร

หลินฟาน วางเส้นผมเสร็จแล้ว ก็พูดไปว่า : “คุณดูสิ ในอาหารของพวกคุณมีผม นี่มันน่าขยะแขยงมาก ที่นี่มันก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วว่าจะชดเชยให้กับผม ..ยังไง”