ตอนที่ 120 การเติบโต

เมื่อใครบางคนจดจ่ออยู่กับการฝึกฝน เวลาก็มักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ

ในชั่วพริบตา ระยะเวลาการฝึกฝนภายในห้องแห่งกาลเวลาของรีเบคก้า ก็หลงเหลืออยู่ไม่ถึงหนึ่งวันแล้ว

ในวันสุดท้ายนี้ หลี่ฟานไม่ได้กระตือรือร้นที่จะฝึกฝนรีเบคก้าต่อไป แต่ปล่อยให้เธอพักผ่อนให้เพียงพอ เพื่อที่เธอจะได้เข้าไปในห้องศักดิ์สิทธิ์ได้หลังจากออกไป

ถูกต้องแล้ว รีเบคก้าในตอนนี้กำลังอยู่ในสภาวะคอขวด

แม้ว่ารีเบคก้าจะฝึกฝนวิชาหลักทั้งสี่ของยมทูต การใช้ดาบ ,ก้าวพริบตา ,การต่อสู้ด้วยมือเปล่า ,วิถีมาร  ได้อย่างเชี่ยวชาญแล้วก็ตาม

แม้แต่วิชาที่เป็นเอกลักษณ์ของ ‘โยรุอิจิ’ อย่าง [ ชุนโค ] รีเบคก้าก็ยังเรียนรู้ได้ และแรงดันวิญญาณของเธอ ก็มาถึงระดับของหัวหน้าหน่วยแล้วด้วย

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น รีเบคก้าก็ยังไม่สามารถปลดปล่อยบังไคของเซ็มบงซากุระได้

โชคดีที่ตอนนี้ เธอได้มาแตะถึงธรณีประตูของบังไคแล้ว

หลี่ฟานก็เชื่อว่า ตราบใดที่เธอจดจ่ออยู่กับการฝึกฝนเป็นระยะเวลาหนึ่งภายในห้องศักดิ์สิทธิ์ เธอก็จะสามารถปลดปล่อยบังไค และควบคุมพลังของเซ็มบงซากุระ คาเงโยชิได้อย่างแน่นอน

ในเวลานั้น สำหรับการเอาชนะตระกูลดองกิโฮเต้ทั้งหมด รีเบคก้าก็ไม่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่นเลยด้วยซ้ำ เธอสามารถทำมันให้สำเร็จได้โดยลำพัง

"อาจารย์หลี่ฟานคะ มาเล่นน้ำกันเถอะ”

ในเวลานี้ ที่ริมชายหาด รีเบคก้าที่สวมชุดว่ายน้ำสุดน่ารักกำลังโบกมือให้กับหลี่ฟาน

“รีเบคก้า ใกล้จะถึงเวลาที่พวกเราจะต้องกลับไปแล้ว มาเถอะ” หลี่ฟานยิ้ม

“โอ้…” รีเบคก้าพยักหน้า จากนั้นเธอก็รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของหลี่ฟานอย่างรวดเร็ว และจับมือของเขาเอาไว้

“ไปกันเถอะค่ะ อาจารย์หลี่ฟาน พวกเราต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อน ฮิฮิ”

“นั่นสินะ” หลี่ฟานพยักหน้า จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปที่บ้านพักพร้อมกับรีเบคก้า

ตลอดทาง หลี่ฟานสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันอ่อนนุ่มที่มือของเขาได้อย่างชัดเจน

และสิ่งนี้มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะทำให้หลี่ฟานมึนงงเล็กน้อย

'ผู้หญิงในโลกวันพีช มีความสามารถในการเจริญเติบโตที่มากเกินไปจริงๆ'

'ตั้งแต่อายุ 14 ถึง 16 ในระยะเวลาเพียงสองปี ร่างกายของรีเบคก้าก็กำลังจะตามทันร่างกายของนามิในวัย 20 ปีได้”

‘ในตอนที่นามิมีอายุ 18 ปี เธอไม่ได้มีหุ่นแบบนี้ ’

‘หลังจากที่รีเบคก้ามีอายุครบ 20 ปี ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอจะเติบโตขึ้นถึงขนาดไหน…’

‘แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น น้าของเธอ ‘ไวโอเล็ต’ ก็ดูเหมือนจะเป็นที่นิยมมากทีเดียว’

ขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลี่ฟานและรีเบคก้าก็เดินกลับมาถึงที่ห้องของตัวเอง และเริ่มทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากที่เห็นรีเบคก้าที่แต่งตัวเรียบร้อย พร้อมกับเซ็มบงซากุระที่เหน็บอยู่ที่เอวของเธอ หลี่ฟานเอื้อมมือออกไปวางบนไหล่ของของรีเบคก้าทันที

พริบตาต่อมา ทั้งสองคนก็กลับมาที่โรงฝึกแห่งที่ห้า ที่ตั้งอยู่ในป่ากรีนบิททันที

"ฮะ?! นี่เธอ… น้องสาวรีเบคก้างั้นเหรอ?” เมื่อหลี่ฟานและรีเบคก้าปรากฏตัวขึ้นในโรงฝึก นามิก็สังเกตเห็นทั้งสองคนได้ในชั่วพริบตา

และเมื่อเธอเห็นรีเบคก้าในตอนนี้ครั้งแรก นามิก็แทบไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง

ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น แม้แต่โนจิโกะและคนอื่นๆ ก็มีความประหลาดใจเช่นเดียวกัน

ซาดี้มองไปที่รีเบคก้าแล้วกลับมาดูที่ตัวเอง และมันก็ทำให้เธอรู้สึกสูญเสียเป็นอย่างมากสำหรับร่างกายของเธอ

"อาจารย์หลี่ฟาน คุณทำอะไรกับรีเบคก้าในช่วงสองปีที่ผ่านมากันแน่? ทำไมรูปร่างของเธอถึงได้ดีขึ้นมากถึงขนาดนี้กันล่ะ?”

ซาดี้ผู้ซึ่งไม่เคยไปเข้าไปฝึกฝนในห้องฝึกฝนแห่งกาลเวลา รีบเข้าไปสำรวจดูร่างกายของรีเบคก้า ก่อนที่จะหันมามองที่หลี่ฟาน

“ไม่ว่าจะเป็นยามาโตะหรือรีเบคก้า หลังจากที่พวกเธอเข้าไปในห้องฝึกฝนแห่งกาลเวลา รูปร่างของพวกเธอก็ดีขึ้นมาก!”

“คุณฉวยโอกาสในสองปีนี้ ทำอะไรไม่ดีกับพวกเธองั้นหรอ!”

ขณะพูดสิ่งนี้ออกมา น้ำเสียงของซาดี้ก็ดูเศร้าเล็กน้อย

“พูดถึงเรื่องนี้ หลังจากที่นามิกลับมาจากการฝึกฝนกับอาจารย์หลี่ฟานภายในห้องนั้น เธอก็มีรูปร่างที่ดีขึ้นมากเหมือนกันนะ” โนจิโกะใช้มือปิดปากของเธอ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“อา เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันเนี่ยซาดี้” หลี่ฟานรู้สึกพูดไม่ออก

“สำหรับเรื่องของรีเบคก้า มันก็สามารถพูดได้ว่าเป็นเพราะพรสวรรค์ของเธอเท่านั้น”

“นอกจากนี้ เธอก็ยังเป็นผู้เยาว์อยู่เลยนะ ฉันจะไปทำอย่างนั้นกับเธอได้ยังไง?”

“รีเบคก้ามีอายุเพียง 14 ปีก่อนที่จะเข้าไปฝึกฝนกับฉัน และตอนนี้เธอก็มีอายุเพียง 16 ปีเท่านั้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในหัวของเธอ”

“แล้วก็หยุดสำรวจร่างกายของรีเบคก้าได้แล้ว ต่อให้เธอสำรวจร่างกายของรีเบคก้าไปยังไง มันก็ไม่ทำให้ร่างกายของเธอดีขึ้นหรอก”

“ไปกันเถอะ รีเบคก้า ฉันจะพาเธอเข้าไปฝึกฝนในห้องศักดิ์สิทธิ์”

ด้วยเหตุนี้ หลี่ฟานจึงช่วยชีวิตรีเบคก้าออกมาจากมือมารของซาดี้ได้

ในเวลานี้ ใบหน้าของรีเบคก้าแดงก่ำมาก

แม้ว่าเธอจะมีพลังที่มากพอจะหลุดพ้นจากมือมารของซาดี้ได้ แต่รีเบคก้าก็ถูกเธอจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ทำหัวของเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง และเธอก็ลืมคิดที่จะหนีไปเลยด้วยซ้ำ

ในขณะที่เธอกำลังเดินตามหลี่ฟานไป เมื่อรีเบคก้าคิดว่าหลี่ฟานได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อกี้นี้ ใบหน้าของเธอก็ยิ่งแดงก่ำมากขึ้น

แม้กระทั่งเดินตามหลี่ฟานเข้าไปในห้องศักดิ์สิทธิ์โดยไม่รู้ตัว รีเบคก้าก็ยังไม่ตอบสนอง จนกระทั่งหลี่ฟานต้องเรียกเธอดังๆ หลายครั้ง

“เอาล่ะ ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนั้นหรอก ใจเย็นๆ และตั้งใจฝึกฝนให้ดี”

“นั่งลงในห้องนี้ และวางเซ็มบงซากุระลงบนตักของเธอ จากนั้นสื่อสารกับมันให้ดี”

“มันจะตอบสนองต่อเสียงเรียกของเธออย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน รีเบคก้าก็ส่ายหัวอย่างแรง และขับไล่ความคิดที่วุ่นวายในใจของเธอออกไป

จากนั้นเธอก็นั่งไขว่ห้างตามที่หลี่ฟานบอก และวางดาบเซ็มบงซากุระไว้บนตักของเธอ

“รีเบคก้า ฉันบอกวิธีการฝึกฝนต่อจากนี้ให้กับเธอ”

“ขอแค่เธอพยายามเข้าใจ และฝึกฝนให้สำเร็จตามคำพูดของฉัน เธอก็จะแข็งแกร่งขึ้นกว่าตอนนี้มาก”

“ฉันต้องไปฝึกฝนให้กับโนจิโกะและซาดี้ ดังนั้นฉันจะไม่อยู่ที่นี่กับเธอ”

“อย่างไรก็ตาม ฉันจะใส่ใจกับสถานการณ์ของเธอเสมอ ไม่ต้องกังวลไปหรอก”

หลี่ฟานยิ้มและลูบผมของรีเบคก้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปจากห้องศักดิ์สิทธิ์

รีเบคก้าลืมตาขึ้นอย่างเงียบๆ และเหลือบมองที่แผ่นหลังของหลี่ฟาน

‘อาจารย์หลี่ฟาน คุณไม่ชอบผู้หญิงที่เด็กเกินไปงั้นเหรอ?’

‘แล้วถ้าผ่านไปอีกสองปี อาจารย์หลี่ฟานจะชอบฉันไหม?’

รีเบคก้าเม้มปาก และดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดเกี่ยวกับ ความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่ฟานในอีกสองปีต่อมา และมุมปากของเธอก็ค่อยๆ ยกขึ้น

ผ่านไปไม่กี่นาที รีเบคก้าก็ค่อยๆ สงบลง เธอก็ค่อยๆ เข้าสู่สภาวะของการฝึกฝนทางจิตวิญญาณ และพยายามอย่างเป็นระบบ เพื่อเข้าถึงความแข็งแกร่งของเซ็มบงซากุระให้ได้อย่างสมบูรณ์

ในเวลาเดียวกัน หลี่ฟานก็กำลังฝึกฝนให้โนจิโกะกับซาดี้ และคนอื่นๆ ภายในโรงฝึก

แต่สิ่งที่หลี่ฟานไม่รู้ก็คือ ในเวลานี้ราชสีห์ทองคำ ชิกิ กำลังรีบเดินทางไปที่อลาบาสต้าอย่างรวดเร็ว…

…