บทที่ 109 เพื่อท่านอ๋อง เพื่อโลกใบนี้ ตัวข้าจักเสียสละตนเพื่อความชอบธรรม!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 109 เพื่อท่านอ๋อง เพื่อโลกใบนี้ ตัวข้าจักเสียสละตนเพื่อความชอบธรรม!
นางประหลาดใจและถึงกับพูดไม่ออกเลยจริงๆ!
แม้แต่ในอดีต ถึงนางจะถูกขนานนามว่าเป็นปีศาจ แต่นางก็ต้องใช้เวลาฝึกฝนอย่างหนักสองถึงสามปีทั้งกลางวันและกลางคืนเพื่อผ่านจากระดับหกมายังระดับสี่
แต่คนที่อยู่ตรงหน้านางมีหน้าที่เป็นขุนนางที่จะต้องทำงานทุกวัน ถือได้ว่ายุ่งยิ่ง
ทว่าในเวลาเพียงสามเดือน เขากลับสามารถมาจากระดับหกไปยังระดับสี่ ซึ่งน่าทึ่งยิ่งกว่านางเสียอีก
“เมื่อเทียบกับท่านแล้ว ข้าล้าหลังกว่ามาก!” หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างสุภาพ
เขารู้สถานการณ์ของตนเองดี เขาแค่สามารถอัพเกรดอย่างรวดเร็วได้เพราะระบบและความช่วยเหลือจากภายนอก
ส่วนสตรีปีศาจเบื้องหน้าเขาอาศัยความพยายามและความสามารถของนางเอง
เปรียบเทียบเช่นนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าใครเป็นผู้ชนะและผู้แพ้
“ในอนาคตการที่ข้าจะสามารถทำเช่นนี้ได้อีกคงยากยิ่งนัก!” หลินเป่ยฟานได้แต่ถอนหายใจออกมา
เขายักยอกเงินเกือบ 40 ล้านตำลึงเพียงเพื่อผลักดันตัวเองไปสู่จุดสูงสุดของระดับที่สี่ขอบเขตต้นกำเนิด
เพื่อพัฒนาขึ้นไปกว่านี้และเป็นขั้นปรมาจารย์ที่แท้จริง เขาจะต้องยักยอกเงินเป็นจำนวนหลายพันล้าน!
มันเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไป รายได้ประจำปีของอาณาจักรอู๋อันยิ่งใหญ่ที่ยิ่งใหญ่มีเพียง 100 ล้านตำลึงเท่านั้น เช่นนั้นเขาจะไปหาเงินมากมายเช่นนี้จากที่ไหน?
ด้วยเหตุนี้ ความเร็วของการอัพเกรดในอนาคตของเขาคงจะช้าลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แน่นอนว่าเขายังสามารถพึ่งพาตนเองได้ ด้วยความพยายามและสิ่งที่เรียนรู้มา เขาอาจฝ่าอุปสรรคและเข้าสู่ระดับขั้นปรมาจารย์
แต่นั่นอาจใช้เวลาสองถึงสามปี ซึ่งนานเกินไปและเขาไม่สามารถทนรอได้
ถ้าหากคนนอกได้ยินสิ่งที่เขาคิดนี้ พวกเขาคงคลั่งกันไปแล้ว
หากเจ้าสามารถกลายเป็นปรมาจารย์ด้วยระยะเวลาสองถึงสามปี เหตุใดเจ้ายังจะบ่นอยู่อีก?
“ข้าตั้งหน้าตั้งตารอดูเจ้าในอนาคตเลย!” ไป๋ กวนอิมยิ้มออกมา
ในเวลานี้เอง หลินเป่ยฟานก็หยิบกล่องตั๋วเงินออกมาและพูดว่า “นี่คือเงินที่ข้าได้รับจากการขายวิธีการทำบัลลูนลมร้อนในช่วงที่ผ่านมา โปรดรับมันไว้เถิด!”
“ไฉนถึงดูมากขนาดนี้!”
"มันก็ประมาณ 30 ล้านตำลึง”
"30 ล้านตำลึง!!!”
ไป๋ กวนอิมมตกใจอย่างมาก
แม้ว่านางจะหมกมุ่นอยู่กับโลกวรยุทธ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางไม่ได้มีตรรกะเรื่องเงินตรา
30 ล้านตำลึงเป็นจำนวนเงินเกือบหนึ่งในสามคลังสมบัติของอาณาจักรอู๋อันยิ่งใหญ่!
รายได้ประจำปีของกองคลังแห่งชาติของราชวงศ์โดยพื้นฐานแล้วก็มีประมาณเท่านี้!
อาณาจักรเล็กๆ เช่นอาณาจักรดาร์โรแม้รวมรายได้เข้ากันหลายปีก็อาจไม่ถึง 30 ล้านด้วยซ้ำ!
หลินเป่ยฟานยามนี้จึงร่ำรวยและทรงพลังยิ่ง
“เจ้าขายวิธีการสร้างบัลลูนลมร้อนให้กับคนกี่คนกันแน่?” ไป๋ กวนอิมเอ่ยถาม
“ก็นอกจากท่านอ๋องแห่งเหอเป่ยทางเหนือแล้ว ยังมีท่านอ๋องแห่งเจียงใต้ กงแห่งอู๋ซี …และอีกมากมาย มีกระทั่งขุนนางระดับสูง! ยังไม่รวมบางอาณาจักรที่มีอำนาจรอบๆ อาณาจักรอู๋อันยิ่งใหญ่ เช่น อาณาจักรเซี่ย อาณาจักรหยานและอาณาจักรเยว่ที่ได้ส่งมาซื้ออย่างลับๆ! พวกเขาจ่ายมาด้วยราคาตั้งแต่ 2 ถึง 5 ล้านตำลึง!” หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
ไป๋กวนอิมถึงกับพูดไม่ออก “เจ้ารับข้อเสนอพวกเขามาทั้งหมดเลยหรือ!”
หลินเป่ยฟานส่ายศีรษะของเขาตอบกลับไป "ไม่ทั้งหมด! บางคนเสนอราคาต่ำไป ข้าจึงยังไม่ได้ขายมันให้พวกเขา แต่ต่อมาข้าก็คิดว่าถึงมดจะตัวเล็ก แต่มันก็ยังคงเป็นเนื้อ ข้าจึงไม่อาจสามารถเสียมันไปได้! ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะทำงานให้หนักและเขียนให้มากขึ้นเพื่อนำมันไปขาย อย่างน้อยข้าก็ต้องได้มากกว่านี้ห้าถึงหกร้อยล้านตำลึง!"
ปากของไป๋ กวนอิมกระตุกอย่างเห็นได้ชัด
ในยามนี้ นางก็เข้าใจถึงความสิ้นหวังขององค์จักรพรรดินีแล้ว นางได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “แล้วแต่เจ้าจะจัดการเถิด! แต่ระวังไว้ ถ้าพวกเขารู้ความจริง พวกเขาคงจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”
“ไม่ต้องห่วง ข้ามีแผนสำรองอยู่แล้ว!” หลินเป่ยฟานยิ้มออกมา
ไป๋ กวนอิมรับเงินก้อนโตและรายงานสถานการณ์ต่อจักรพรรดินี
จักรพรรดินีมองไปยังเงินก้อนใหญ่ด้วยความประหลาดใจ ทั้งมีความสุขแต่ ทั้งโกรธและหงุดหงิด
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็สบถออกมา “ไอ้สารเลวบัดซบนี้!”
ในวันต่อมา หลินเป่ยฟานเขียนวิธีการทำบัลลูนลมร้อนทุกคืนและขายมันเพื่อสร้างรายได้
หลินเป่ยฟานได้แต่ชื่นชมตนเอง ไม่มีขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงคนไหนที่ขยันขันแข็งเหมือนเขาอีกแล้ว!
ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ หรือเพราะเหตุบังเอิญ เรื่องที่เขาทำก็ได้ถูกรู้โดยโม่หรูซวง
โม่รัชวงรู้สึกคล้ายอกหักทันที “ท่านหลิน ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้? นี่ยุติธรรมกับท่านอ๋องจริงๆ หรือ?”
หลินเป่ยฟานยังคงสงบนิ่งและวาดเขียนภาพต่อไปในขณะที่ตอบว่า “ข้าทำสิ่งนี้เพื่อท่านอ๋องต่างหาก!” ทั้งโม่หรูซวงและกัวเส้าส้วยต่างก็สับสน
“ข้าทำสิ่งนี้เพื่อท่านอ๋องจริงๆ” หลินเป่ยฟานหัวเราะ “ขอบอกเลยว่าความลับคงไม่สามารถเก็บไว้ได้ตลอดไป! ไม่ช้าก็เร็ว ทางการคงรู้เข้าถึงเรื่องที่ท่านอ๋องรู้วิธีสร้างบัลลูน! หากเป็นเช่นนั้น เจ้าคิดว่าพวกเขาจะทำยังไง?”
กัวเส้าส้วยตอบโดยไม่ลังเลว่า “พวกเขาจะโกรธมากและไม่ไว้วางใจอย่างแน่นอน คงบังคับให้ท่านอ๋องเปิดเผยวิธีที่เขาได้รับมาและหาทางทำลายบัลลูนทั้งหมด!”
หลินเป่ยฟานถามอีกครั้ง “เจ้าคิดว่าท่านอ๋องจะทำยังไง?” กัวเส้าส้วยกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ท่านอ๋องคงจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน อาจกระทำการบางอย่างแบบลับๆ!”
หลินเป่ยฟานถามอีกครั้ง “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขารู้อีก?”
กัวเส้าส้วยจึงกล่าวว่า “พวกเขาคงใช้กำลัง! อันตรายจากบัลลูนมีมากเกินไป การที่ท่านอ๋องครอบครองมันย่อมเป็นภัยคุกคามต่อราชวงศ์ พวกเขาจะต้องกำจัดปัญหาทิ้ง ไม่เช่นนั้นมันคงมีความวุ่นวายไม่สิ้นสุด!”
จากนั้นหลินเป่ยฟานจึงถามอีกว่า “แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องในเวลานั้นกัน?”
กัวเส้าส้วยจึงตอบว่า “ท่านอ๋องย่อมต้องระวังและต่อสู้กลับ!”
หลินเป่ยฟานจึงกล่าวว่า “ถูกต้องแล้ว! นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องปกป้องท่านอ๋อง! ถ้าผู้มีอำนาจทั้งหมดในโลกมีบัลลูน เจ้าคิดว่าทางการจะยังคงโจมตีท่านอ๋องหรือไม่?”
ดวงตาของโม่หรูซวงและกัวเส้าส้วยต่างเบิกกว้างขึ้นอย่างเข้าใจ
โม่หรูซวงถึงกับอุทานออกมา “ถ้าผู้มีอำนาจทั้งหมดมีบัลลูน ทางการคงจะไม่สามารถโจมตีได้ เช่นนั้นท่านอ๋องก็จะปลอดภัย!”
"ดูเหมือนพวกเจ้าจะเข้าใจความตั้งใจแท้จริงของข้าแล้ว!”
โม่หรูซวงได้แต่ขอโทษ “ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณท่านหลินแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน เราคงไม่คิดแบบนี้! ท่านหลิน ท่านช่างฉลาดและมองการณ์ไกลจริงๆ! ข้าขอโทษด้วยที่เราเข้าใจท่านผิดไปอีกแล้ว!”
กัวเส้าส้วยก้มศีรษะลงด้วยความละอาย
หลินเป่ยฟานโบกมือและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ความไม่รู้ย่อมไม่ผิด! ตราบใดที่เจ้าเข้าใจเจตนาดีของข้า นั่นแหละที่สำคัญ!”
โม่หรูซวงและกัวเส้าส้วยชื่นชมหลินเป่ยฟานมากยิ่งขึ้น
โม่หรูซวงจึงถามด้วยความเป็นห่วง “แต่ท่านหลิน ถ้าท่านขายวิธีการสร้างให้ผู้อื่น…”
หลินเป่ยฟานหัวเราะ “ไม่ต้องห่วง ข้าแค่ขายวิธีการสร้างของปลอมที่ไม่สามารถสร้างบัลลูนได้! ด้วยวิธีนี้ ข้าไม่เพียงแต่ได้เงินมาเท่านั้น แต่ข้ายังใช้อำนาจของพวกเขาเพื่อประโยชน์ของท่านอ๋องด้วย มันเป็นสถานการณ์ที่ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย!”
ทั้งโม่หรูซวงและกัวเส้าส้วยต่างรู้สึกชื่นชมเขาจนอุทานว่า “ท่านหลิน ท่านปราดเปรื่องยิ่ง!”
ทว่าโม่หรูซวงก็ยังคงรู้สึกกังวล “แต่ถ้าความลับถูกเปิดเผย ท่านหลิน ความปลอดภัยของท่านอาจจะตกอยู่ในอันตราย…”
“เพื่อท่านอ๋อง เพื่อโลกใบนี้ ข้าพร้อมพลีกายเสียสละตนเอง!” หลินเป่ยฟานกล่าวด้วยความรู้สึกอันเที่ยงธรรม
"ท่านหลิน!" โม่หรูซวงงรู้สึกประทับใจมากยิ่ง “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านและปกป้องท่าน! หากพวกเขาต้องการเอาชีวิตของท่าน พวกเขาจะต้องผ่านศพข้าไปเสียก่อน!”
หลินเป่ยฟานก็รู้สึกหวั่นไหวเช่นกัน “โม่หรูซวง เจ้าดีกับข้ามาก!”
ทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตาที่จริงใจกัน อารมณ์ของพวกเขาชัดเจนยิ่ง
ทว่าในช่วงเวลานั้นเอง กัวเส้าส้วยก็พูดแทรกขึ้นอย่างกะทันหันว่า
“ท่านหลิน ข้ายินดีที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อความปลอดภัยของท่าน!”
“หลีกไปและออกไปจากสายตาของข้าเสีย!” หลินเป่ยฟานตอบกลับไป
กัวเส้าส้วยได้แต่นิ่งเงียบไปชั่วครู่
โม่หรูซวงและกัวเส้าส้วยจึงเข้าร่วม "แผน" ของหลินเป่ยฟาน
พวกเขาช่วยหลินเป่ยฟานเขียนและวาดภาพ ทั้งยังช่วยเขาทำข้อตกลงทางธุรกิจอีกด้วย
พวกเขาถูกขายและมานับเงินให้ผู้อื่นอีก!
ในขณะเดียวกัน เหอเป่ยทางเหนือที่ห่างไกลออกไป ท่านอ๋องก็ได้รับจดหมายของโม่หรูซวงและรู้ทุกอย่างที่หลินเป่ยฟานทำเพื่อเขา
เขารู้สึกปลาบปลื้มใจนัก “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหลินเป่ยฟานจะทำเพื่อข้าขนาดนี้!”
หลังจากอ่านจดหมายแล้ว จูกัดเหลียงก็เต็มไปด้วยความรู้สึกชื่นชม “ฝ่าบาท ข้าประทับใจกับภูมิปัญญาของขุนนางระดับสูงผู้นี้นัก! ด้วยวิธีนี้ ไม่เพียงแต่จะสามารถช่วยบรรเทาความกดดันของราชสำนัก แต่มันยังช่วยเพิ่มพูนอำนาจของท่านพุ่งสูงไปอีก! อีกทั้งขุนนางผู้นี้ยังสามารถทำกำไรได้จากมัน คล้ายยิงนกสามตัวด้วยศิลาหนึ่งก้อน! ช่างน่าประหลาดใจมาก”
ท่านอ๋องพยักหน้าและหัวเราะออกมา "ใช่ ข้าไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก่อนเลย! ฮ่าฮ่า!"
"แต่มันอาจจะสร้างความลำบากให้เขาได้! การกระทำของเขามันเสี่ยงยิ่ง! หากมีผู้รู้เข้า เขาย่อมตายเป็นแน่! ฝ่าบาท คนผู้นี้ทำเพื่อท่านมาก ความจงรักภักดีของเขาย่อมไม่ควรตั้งข้อสงสัยอีกต่อไป” จูกัดเหลียงกล่าว
"เจ้ากล่าวมาถูกต้อง ไม่มีความจำเป็นต้องสงสัยในเจตนาเขาอีกต่อไป! ดูเหมือนว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของข้าจะสามารถซื้อใจเขาได้แล้ว!” ท่านอ๋องผู้นี้มีความสุขยิ่ง
"ขอแสดงความยินดีด้วยฝ่าบาท! หากเป็นเช่นนี้ เราก็ได้ขุนนางมากฝีมือมาครองแล้ว การครองอำนาจของฝ่าบาทย่อมอยู่ไม่ไกล!” จูกัดเหลียงกล่าว
"ฮ่าๆ!" ท่านอ๋องหัวเราะออกมาอย่างสุดเสียง "เจ้ากล่าวได้ถูกต้องนักท่านกุนซือ! หากเรามีขุนนางผู้มีความสามารถ ความพยายามที่ยิ่งใหญ่ของเราไม่ล้มเหลวเป็นแน่! ด้วยพรสวรรค์ของท่านหลิน มันอาจเทียบเท่ากับมีสามกองทัพด้วยซ้ำ! ฮ่าฮ่า!"
“ฝ่าบาท ท่านกล่าวถูกต้องอย่างยิ่ง!” จูกัดเหลียงกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม
แต่ในไม่ช้า ท่านอ๋องก็รู้สึกกังวลอีกครั้ง “ทว่าสิ่งที่ท่านหลินกำลังทำนั้นเสี่ยงเกินไป! จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนรู้การกระทำของเขา…”
“ฝ่าบาทไม่ต้องห่วง ขุนนางระดับสูงผู้นี้มีไหวพริบ เขาคงพิจารณาเรื่องนี้ไปก่อนแล้ว!”
จูกัดเหลียงยิ้ม “แม่นางโม่กล่าวในจดหมายของนางว่า หลินเป่ยฟานได้นำพระมาเป็นศิษย์ของเขา ซึ่งอีกฝ่ายอาจมีความสามารถถึงขั้นปรมาจารย์! เมื่อมีปรมาจารย์ปกป้องเขา ชีวิตของเขาย่อมไม่ต้องกลัวเกรงสิ่งใด! ฝ่าบาท สิ่งที่สำคัญที่สุดในยามนี้คือการปลอบโยนหลินเป่ยฟาน ทำให้เขารู้ว่าท่านซาบซึ้งใจเพียงใดในความพยายามของเขา! ด้วยวิธีนี้ เขาจะทำงานหนักขึ้นเพื่อท่านไปอีก!”
ท่านอ๋องก็คิดว่านี่เป็นความคิดที่ดีเช่นกัน “ท่านกุนซือ ท่านพูดถูก! คนที่ซื่อสัตย์และทุ่มเทเช่นนี้สมควรได้รับรางวัล! คนที่ทำงานให้ข้าย่อมไม่ควรได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม! ท่านกนซือ ข้าควรทำเช่นไร?”
จูกัดเหลียงยิ้ม “ง่ายดายมาก! ขุนนางระดับสูงผู้นี้ของเราชอบเงินมากที่สุด ดังนั้นก็เพียงให้เงินเขามากขึ้น!”
ด้วยเหตุนี้ท่านอ๋องจึงดึงเงิน 500,000 ตำลึงออกมาจากคลังสมบัติของวังและส่งให้หลินเป่ยฟาน
นอกจากนี้ยังมีจดหมายที่เขียนโดยท่านอ๋องเอง เพื่อกระตุ้นให้หลินเป่ยฟานทำงานหนักต่อไป
หลินเป่ยฟานรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาได้เงิน 500,000 นี้มาได้ยังไงกัน?
ท่านอ๋องช่างใจกว้างเกินไปแล้ว!
เมื่อนึกถึงทุกเรื่งอที่เขาได้กระทำไปต่อท่านอ๋อง เขาก็รู้สึกได้เลยว่าทุกอย่างมันกำลังราบรื่นสำหรับเขา!
ก่อนหน้านี้ยามใดก็ตามที่เขาเสนอเงื่อนไขไป อีกฝ่ายก็จำเป็นต้องคิดแล้วคิดอีก แต่ยามนี้เขากลับได้เงินโดยไม่ต้องทำอะไร
รู้สึกคล้ายกับกำลังมีใครบางคนคอยช่วยเหลือเขามาตลอด!
ในตอนนี้ หลากหลายฝ่ายต่างได้รับวิธีการทำบัลลูนลมร้อนและกำลังแข่งกันสร้างมัน
ท้ายที่สุด วันใดวันหนึ่ง ความจริงย่อมถูกเปิดเผย
