@Restaurant 9
“กูเกรงใจมึง ไม่เป็นไรเพื่อน”
“อะ อ้าว...เหรอ” คนฟังหน้าหดเหลือสองนิ้ว
งานสนุกแถมรายได้ดีมีที่ไหน ต้องยอมรับว่าเมื่อศรารุจเปิดใจให้กับธุรกิจใหม่ของโกศลแล้วตอนนี้เขาเริ่มติดใจจนอยากเข้ามามีส่วนร่วมด้วยมากขึ้น
พยายามมาเสนอหน้าบ่อยๆ เผื่อจะโดยเรียกขึ้นไปรับลูกค้าอีก และหวังจะเจอแม่ดาราสาวคนนั้นบ้าง
วาสนาหรรมคนแก่จะได้จิ้มร่องอวบอย่างนางเอกคนดังที่ตนชื่นชอบ
“กูมีตัวช่วยแล้ว”
“ใครวะ”
“เดี๋ยวก็มา...นู่นไง! พูดถึงก็มาพอดีเลย” โกศลปุ้ยปากไปทางประตูที่ส่งเสียงกระพรวนกรุ๊งกริ๊งยามมีคนผลักเปิดเข้ามา
ศรารุจตาโต นัยน์ตาดำหดเล็กลงอย่างกะทันหันด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก เพราะไม่คิดว่าจะเจอเธอหลังจากรัตนาตายจากไป
“อารุจ,อาสนสวัสดีค่ะ”
“ดีแยม”
“...”
ศรารุจยกมือรับไหว้แต่ก็ยังไม่ทักทาย
หนูแยม...หลานสาวของรัตนาโตเป็นสาวสะพรั่ง สวยจนคนแก่มองใบหน้าจิ้มลิ้มตาค้างปากค้างลืมกะพริบ
ครั้งสุดท้ายที่เจอกันเมื่อหลายปีก่อน หนูแยมยังเป็นเด็กหญิงตัวดำๆ จ้ำม่ำ ผมเผ้ารุงรัง ขี้มูกโป่งเพราะเป็นเด็กขี้โรคป่วยง่ายเหมือนคุณอาสาวของเธอ
“เราดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”
“ก็แยมโตแล้วนี่คะ”
“ทำอย่างไม่เจอกันเป็นชาติ” โกศลพูดขัด
ด้วยสันดานผู้ชายด้วยกันมันมองออกว่าศรารุจสนใจหลานสาวคนสวย
แม้เลือดเนื้อลำดับขั้นจะไกลกันอยู่ แต่โดยรวมก็นับว่าเป็นญาติกันน่ะ
“มองหน้ากูแบบนี้คืออะไร”
“เปล๊า! แค่พูดแทนหลาน ก็มึงจ้องแยมซะขนาดนั้น” อีกครั้งที่โกศลแซวเจ้าของโฮลเทลเก่า
หน้าตาศรารุจแสดงออกว่าอยากเลียแยมใจจะขาด พอเปิดกว้างหลังตากเมียตายก็ใช้ชีวิตตามใจหรรมเชียวนะ
“วันเผาอานา อารุจไม่มองแยมด้วยซ้ำ”
“เราไปด้วยเหรอ”
“ไปสิคะ! อานาส่งเสียให้แยมได้เรียนหนังสือทั้งๆ ที่พ่อแม่แยมไม่ใส่ใจไยดีด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีอารุจกับอานา ป่านนี้ชีวิตแยมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” หญิงสาวย้อนรำลึกถึงอดีตอันน่าอดสู
“เอาน่ะแยม! ยังไงเราก็เป็นเครือญาติกันแล้ว มีอะไรก็ต้องช่วยๆ กันไป...เนาะ!”
“แยมดีใจที่พวกอาไม่รังเกียจแยมนะคะ ทั้งๆ ที่แยมไม่ได้เป็นลูกเป็นหลานแท้ๆ”
“เอ๊ะ! เรานี้ยังไง ก็บอกว่าเป็นไง อย่าคิดแบบนั้นสิ” โกศลแกมดุแต่ไม่จริงจัง
จริงอยู่ที่แยมไม่ได้มีเชื้อสายของคนในตระกูล เป็นลูกติดของอดีตเมียคนหนึ่ง ลุงของเขาและรัตนา
และเมื่อก่อนเขาก็ไม่ไยดีเด็กอ้วนเตี้ยดำขี้เหร่หน้าหักมีแต่ขี้มูกอย่างรัตนา
รายนั้นอยากมีลูกแต่ร่างกายไม่แข็งแรงก็เลยขอแยมจากลุงมาดูแลซะเอง
และตอนนี้เด็กมันก็โตพอใช้งานได้แล้ว
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ไหน! วันนี้เรียกแยมมา จะให้แยมช่วยงานอะไรเหรอ”
“ไอ้สน! มึงไปคุยกับกูหลังร้านก่อนดิ”
“เรามีหลังร้านที่ไหนมึงก็มั่ว”
“ไอ้ห่า! ตามกูมาเดี๋ยวนี้” ศรารุจเป็นห่วงหลานรักของอดีตเมีย
รัตนาเอ็นดูแยมอย่างกับเป็นลูกตัวเองแท้ๆ
เขาเสียวเหลือเกินว่าไอ้โกศลมันจะพาหลานสาวมาทำระยำตำบอน
งานแบบที่เขาเคยช่วย
“มาห่าอะไร”
“อย่าบอกนะว่าที่มึงเรียกแยมมาเพราะจะมาช่วยงานที่นี่”
“นอกจากโรงแรมนี้กูมีร้านก๋วยเตี๋ยวหรือร้านบะหมี่ที่อื่นอีกรึไง กูทำคนเดียวไม่ไหว ถึงจะมีมึงคอยช่วยก็เถอะ แต่มันไม่พอโว้ย”
“แต่แยมยังเด็กนะเว้ย”
“สิบแปดแล้ว ก็ไม่ใช่เยาวชนแล้วป้ะ”
“ไอ้สน! แต่นั่นหลานเรานะ”
“คนกันเองนี้แหละง่ายดีมีอัไรจะได้พูดได้บอกกันง่ายๆ แถมอายุก็ยังน้อย เผลอๆ อาจเป็นตัวเรียกลูกค้าให้พวกเราอีกนะ” โกศลยกมือป้องปากพูดกระซิบแต่ศรารุจถอยหนี
“เชี่ย! มึงนี้เลวเกินไปแล้วนะ”
“เลวห่าอะไรวะ! กูแค่เอางานมาเสนอ ถ้าหลานมันเต็มใจกูไม่ได้บังคับ คนอย่างกูไม่ขืนใจใครอยู่แล้วป้ะ” โกศลเตรียมหันหลังกลับจะลงไปทำธุระกับหลานสาวต่อให้จบแต่ศรารุจรั้งไว้
“กูขอเถอะ! เป็นคนอื่นได้มั้ย อย่าเอาหลานมาทำงานแบบนี้”
“งานที่นี่มันเป็นยังไงรึคะอารุจ” หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียว ณ เวลานั้นได้ยินอาทั้งสองเถียงกัน หรือจะเรียกให้ถูกก็มีแค่ศรารุจเพราะโกศลพยายามเดินหนี
เท่าที่แยมหาข้อมูลมาก็ไม่เจออะไรมากนอกจากดาวห้าอันในรีวิวที่พัก พอกดจองก็ต้องรอยืนยันอีกนานเป็นอาทิตย์
ชื่อห้องพักก็แสนประหลาด และที่มากกว่านั้นคือราคาพักต่อสามชั่วโมง
เกิดมาจนอายุสิบแปดปีเพิ่งเคยเห็นก็ที่เรสเตอรองนี้ครั้งแรก
“มันไม่เหมาะกับแยมเหรอ กลับไปซะ”
“แยมเรียนการโรงแรมและท่องเที่ยวมานะคะ”
“หนูนี้มันเยี่ยม!”
“ไอ้สน!,แยม! เชื่ออารุจนะ กลับไปซะ”
“แต่แยมอยากได้เงินไว้เรียนต่อนะคะอารุจ ให้แยมทำงานที่นี่เถอะ แยมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย สั่งให้ทำอะไรก็จะทำตาม ไม่ดื้อ ไม่งอแง นะคะ”
“คืออา...” ประกายตาจากเด็กสาวยามที่เธออ้อนจะอาสีน้ำกล่องใหม่ตอนเปิดเทอมเพียงครั้งนี้แววตาคู่เดิมกำลังอ้อนขอเขาทำงาน
ศรารุจมองตาเยิ้มกับดวงตากลมโตจนไม่กะพริบ
เข้าใจแล้วว่ารัตนาหลงอะไรในเด็กนี้
อดีตเมียหมดเงินไปกับแยมอย่างตามใจมาตลอดก็เพราะแยมฉอเลาะเก่งและน่าเอ็นดูดีแท้
เขามองจ้องเข้าไปนัยน์ตาคู่สวยแต่งแต้มเครื่องสำอางบางๆ กำลังดีมันสะท้อนใบหน้าเขาเช่นกัน กลิ่นน้ำหอมจากกายสาวเบาสบายจมูกจนอยากกดใบหน้าเข้าไปดมกลิ่นใกล้ๆ
เนื้อนางนุ่มนิ่มสีนมน่าสัมผัส แต่ไม่อยากทะนุถนอม
เธอน่าหยิก น่าขบ น่ากัด น่ากลืนกินทั้งตัวยังไงไม่รู้
“นะคะอารุจ แยมไม่ดื้อหรอก แยมเป็นเด็กดีเชื่อฟังอามาตลอด ใช่มั้ยคะ^^”
ยัง! ยังจะแจกยิ้มหวานจนคนแก่กว่าพยักหน้าหงึกๆ อนุญาตเคลิ้มตามไปเฉย
“อารุจใจดีที่สุดเลย เย้!” หญิงสาวลืมวัยตัวเองรีบกระโดดกอดเอวชอบชายแก่ เนื้ออกแน่นๆ เบียดเสียดแผ่นหลังศรารุจแบบไม่ต้องจินตนาการให้วุ่นวาย
หนุ่มใหญ่หลับตาข่มอารมณ์ท่องไว้ในใจว่า...นี้หลานสาว!
