บทที่ 36 : ชูคาคุกลัวซาโตรุเหรอ?

บทที่ 36 : ชูคาคุกลัวซาโตรุเหรอ?

“อาจารย์ซาโตรุคือใครกัน?” คันคุโร่สงสัย

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ” เทมาริดูเครียดมาก พอมองดูกาอาระที่ตอนนี้เกราะป้องกันของเขาถูกโจมตี เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "กาอาระจะต้องเอาจริงแน่"

“เรื่องมันชักจะยุ่งยากแล้วสิ ถ้ากาอาระเริ่มเอาจริง ทุกคนที่นี่ต้องตายกันหมด” สีหน้าของคันคุโร่ซีดลง

กาอาระเป็นอาวุธของหมู่บ้านซึนะงากุเระ เขามีพลังอันน่าสะพรึงกลัว

กาอาระถ้าเอาจริง เขาจะโหดร้ายและกระหายเลือดมากเป็นเท่าตัว

กาอาระยกมือขึ้นอย่างเชื่องช้า จิตสังหารที่เย็นชาได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขา

ภายใต้การควบคุมจักระของเขา ทรายจำนวนมากเริ่มพันรอบขาของนารูโตะราวกับสิ่งมีชีวิต จากนั้นค่อยๆ ปกคลุมทั่วร่างกายของนารูโตะ

“อะไรกัน... เกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไมทรายมันถึงหนักมากขนาดนี้!” รูม่านตาของนารูโตะริบหรี่ลง และร่างกายของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้หลังจากถูกทรายปกคลุม

"ไอ้งี่เง่า" ซาสึเกะใช้มือผสานอินทันที

“กาอาระ หยุด!” เทมาริตะโกนออกมา

“ถูกต้องแล้วท่านแม่ ลูกเองก็ปรารถนาเลือดของมันเช่นกัน ไม่ต้องห่วง...ท่านแม่ ลูกจะได้ดื่มเลือดของมันเร็วๆ นี้” กาอาระเลียมุมปากของเขา และค่อยๆ กำมือของเขาแน่น

"[คาถา:โลงศพทราย]"

*ปัง*

ทรายทั้งหมดกระจัดกระจายไปที่พื้น และนารูโตะก็ทรุดลงกับพื้นด้วย

นารูโตะตกตะลึง ดวงตาและหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาคิดว่าตอนนี้เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

“คึกคักกันมากเชียวนะ ให้ฉันร่วมวงด้วยได้ไหม?” ซาโตรุปรากฏตัวออกมาจากอากาศ ถืออมยิ้มอยู่ในมือและมองดูกาอาระกับคนอื่นๆ อย่างเฉยเมย

“อาจารย์ซาโตรุ!” นารูโตะมีความสุขมากที่ได้พบอาจารย์ของเขา ร่างกายของเขาอ่อนฮวบลงทันที หลังจากผ่อนคลายแล้ว เขาก็เอนหลังบนตักของซาโตรุ

"เฮ้อ" ซาสึเกะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นเขาก็ได้แต่คิดถึงความรู้สึกประหลาดที่อยู่ๆ ได้ผุดขึ้นมาในใจของเขา

ทำไมเมื่อครู่ฉันถึงรู้สึกกังวลเรื่องของเจ้าบื้อนารูโตะกัน?

เทมาริจ้องมองซาโตรุ และพึมพำโดยไม่รู้ตัว "หล่อมาก!"

“เจ้าเด็กเหลือขอที่ขาดความรักของแม่ อยากสู้ต่อไหมล่ะ? จะใช้พลังของชูคาคุก็ได้นะ แต่ถ้าสู้กับฉัน เธอจะต้องตายแน่นอน รับประกันเลย” ซาโตรุชี้ไปที่กาอาระที่อยู่ไกลๆ

ตอนที่เขาแอบมองผ่านตาทิพย์และได้ยินนารูโตะตะโกนชื่อของเขาออกมาเช่นนั้น

ขอยอมรับเลยว่าเขาพอใจมาก

"คุณแข็งแกร่ง" กาอาระกลับมาเป็นปกติ และกำลังคาดเดาพลังของซาโตรุอย่างเงียบๆ

ชูคาคุ สัตว์หางที่สถิตย์ในร่างของเขากำลังบอกเขาว่าผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าเขา ผู้กำลังยิ้มด้วยรอยยิ้มขี้เล่นและสวมแว่นกันแดดนั้นแข็งแกร่งมาก

แข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

“ความแข็งแกร่งของนินจาส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับปริมาณจักระ จักระของเธอและจักระของชูคาคุรวมกันก็ได้ไม่ถึงหนึ่งในห้าของฉันด้วยซ้ำ” ซาโตรุกล่าวเสียงเบา

เขากำลังพูดความจริงออกมา จำนวนจักระของกาอาระและชูคาคุแม้ว่าจะรวมกันก็ไม่มากเท่ากับหนึ่งในห้าของเขาเลย

คันคุโร่และคนอื่นๆ ผงะไป ซาโตรุผู้นี้รู้เรื่องของชูคาคุได้ยังไงกัน

ชูคาคุคือความลับสุดยอดของหมู่บ้านซึนะงากุเระ  ทำไมซาโตรุถึงรู้ความลับสุดยอดนี้ได้?

“ฉันไม่สนใจแล้ว” กาอาระรวบรวมทรายทั้งหมดบนพื้นเข้ามาเก็บในน้ำเต้า

“คุณคืออาจารย์ซาโตรุเหรอคะ?” เทมาริถามด้วยความสงสัย

“เธอรู้จักฉันด้วยเหรอ? หรือว่าฉันจะมีชื่อเสียงมากขนาดนั้นเลย?” ซาโตรุลูบคางด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ และเตะนารูโตะที่ขว้างอยู่ตรงหน้าไปด้านข้าง

"ไอ้อาจารย์บ้านี้!" นารูโตะล้มลงกับพื้น เขาลูบจับก้นของและมองซาโตรุด้วยความโกรธ

เขาไม่ได้สนใจนารูโตะแม้แต่น้อย ซาโตรุหยิบแผ่นลายเซ็นออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ชมฉันสิ เดี๋ยวฉันจะเซ็นให้"

“แต่ว่าสามคะแนนสำหรับการแต่งตัว สองคะแนนสำหรับอุปนิสัย และศูนย์คะแนนสำหรับร่างกาย”

ซาโตรุเก็บกระดาษลายเซ็นแล้วโยนทิ้งไป เขามองเทมาริด้วยความรู้สึกไม่พึงพอใจนัก "ช่างเถอะยัยหนู ฉันจะเซ็นให้เฉพาะผู้หญิงที่มีหน้าอกบึ้มๆ เท่านั้น"

“ใครมันจะไปอยากได้ลายเซ็นกันเล่า!” เทมาริกำหมัดพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

ซาโตรุกล้าดียังไงมาบอกว่าเธอมีรูปร่างไม่ดี?

ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของเธอ เธอถือว่ามีรูปร่างดีมากแล้วนะ

เทมาริเหลือบมองนารูโตะด้วยหางตา “อย่าหลงตัวเองนะ เด็กคนนั้นต่างหากที่เรียกชื่อคุณ ฉันก็เลยรู้จัก”

ซาโตรุมองกาอาระแล้วพูดอย่างใจเย็น “เจ้าหนูเม็ดทราย ถ้าไม่มีอะไรทำก็ดื่มนมให้มากขึ้น อย่าเอาแต่ตะโกนเรียกแม่ในทุกที่สิ”

หัวใจของคันคุโร่ถึงกับเต้นระรัว เขามองไปที่กาอาระด้วยความกลัว

เจ้าหนูเม็ดทราย?

ชื่อนี้...ทำไมมันฟังเหมือนกำลังหยามกันอยู่?

นี่คนๆ นี้กล้าล้อเลียนกาอาระเลยเหรอ?

เขาบ้าไปแล้วแน่นอน!

“คุณ...” คันคุโร่มองไปที่ซาโตรุ แต่ก่อนจะพูดจบประโยคนั้นเอง

“ไปเถอะ เขาแข็งแกร่งกว่าฉัน” กาอาระมองดูซาโตรุ จากนั้นจึงหันหลังและจากไป

ชูคาคุที่อยู่ในผนึกนั้นกลัวซาโตรุจริงๆ!

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ชูคาคุกลัวผู้อื่น

คันคุโร่และเทมาริตกตะลึง พวกเขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของกาอาระที่เดินนำออกไป

มันเป็นครั้งแรกเลยที่ทั้งสองคนเห็นกาอาระแสดงอาการอ่อนแอออกมา!

เขาผู้ซึ่งเป็นอาวุธมนุษย์ของหมู่บ้านซึนะงากุเระที่มีพลังมากพอที่จะทำลายหมู่บ้านได้

กาอาระผู้ทรงพลังมากมายคนนั้นกลับบอกว่าซาโตรุแข็งแกร่งกว่าเขามากจริงๆ

คันคุโร่และเทมาริหันมองไปทางซาโตรุอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ผู้ชายคนนี้ที่มีรอยยิ้มขี้เล่นและหน้าตาเหลาะแหละมีพลังขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ครั้งนี้แกโชคดีไป เพราะนี้เป็นที่สนามสอบจูนินเฉยๆ หรอกเลยปล่อยไป อย่าให้ได้มาเจอกันอีกล่ะ” คันคุโร่มองซาสึเกะและนารูโตะอย่างอาฆาต จากนั้นจึงหันหลังวิ่งตามกาอาระออกไป

เทมาริเหลือบมองซาโตรุ ราวกับว่าจะจดจำใบหน้าของซาโตรุให้ได้ แล้วก็หันหลังกลับและเดินจากไปอย่างรวดเร็วตามไปเช่นกัน

นารูโตะเลือดขึ้นหน้า เขากำหมัดแน่นแล้วตะโกนว่า "ไอ้บ้านี้ ฉันต่างหากที่จะพูดแบบนั้น!"

“อย่าเสียงดัง มันน่ารำคาญ” ซาโตรุพูดด้วยความรังเกียจ

คนหนึ่งส่งเสียงให้ดังกว่าอีกคนหนึ่งเหมือนกับตะโกนแข่งกัน เจ้าพวกเด็กมีปัญหาพวกนี้ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ

“ยัยเด็กหน้าอกแบนนั้นอยู่ไหนล่ะเนี่ย?” ซาโตรุสำรวจทั่วทั้งถนนด้วยตาทิพย์ แต่เขาไม่พบซากุระเลย

“ซากุระจังไปสถานที่สอบแล้ว” นารูโตะตอบเขา

“ไอ้เด็กแสบ นายก็ต้องเข้าไปด้วยสิ” ซาโตรุดูดอมยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า "อย่าตายในการสอบครั้งที่สองล่ะ"

“แล้วก็จับตาดูยัยผู้หญิงที่คล้ายซากงูตายเป็นพิเศษด้วย” ซาโตรุสั่ง

“ไม่ต้องห่วงหรอกอาจารย์ซาโตรุ อาจารย์พยายามอย่างหนักมากเพื่อสอนพวกเรา ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังอย่างแน่นอน!” นารูโตะชูหมัดขึ้นมา เขามองไปยังสถานที่สอบตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ

“พูดได้ดี มีความทะเยอทะยานเหลือเกิน” ซาโตรุกล่าว

การสอบครั้งที่สองนั้นอันตรายมาก ในอดีตมีเกะนินจำนวนมากเสียชีวิตระหว่างการสอบครั้งที่สอง

และคราวนี้ โอโรจิมารุ ก็มีแนวโน้มว่าจะปรากฏตัวออกมาด้วย

แต่มันจะเป็นการสร้างสมประสบการณ์ที่ดีให้แก่เด็กพวกนี้

ซาโตรุตั้งใจรอดูบทละครในการสอบรอบที่สองแล้ว

นารูโตะและซาสึเกะเดินเข้าไปในสนามสอบจูนิน

นารูโตะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง ส่วนซาสึเกะก็แสร้งทำเป็นเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อลดความตื่นเต้น

ซาโตรุมองไปที่ด้านหลังของซาสึเกะและนารูโตะ กัดอมยิ้มในคำเดียวแล้วพูดว่า "อย่างกับได้เป็นพ่อคนเลยแฮะ ความรู้สึกอะไรแบบนี้มันตลกชะมัดยาก"

ตอนนี้เขามีความรู้สึกเหมือนเดจาวูที่ได้เห็นเด็กๆ ไปโรงเรียน

เป็นพ่อคนเหรอ?

ก็ฟังดูน่าสนุกดี