บทที่ 34 : โคโนฮะมารุผู้ถูกกลั่นแกล้ง
บทที่ 34 : โคโนฮะมารุผู้ถูกกลั่นแกล้ง
ภายนอกในสถานที่สอบข้อเขียนของจูนิน
"คึกคักมากเลยนะ" ซาโตรุนั่งอยู่หน้าร้านลูกชิ้น กำลังกินลูกชิ้นและนั่งไขว้ห้าง มองดูผู้คนมากมายบนถนนอย่างเบื่อหน่าย
“โอโรจิมารุ หนึ่งในซังนินในตำนานจะปรากฏตัวจริงหรือ?” คุเรไนหยิบลูกชิ้นขึ้นมาด้วยแววตาอันแสนสงสัย
เธอเพิ่งได้ยินจากซาโตรุว่าโอโรจิมารุจะทำให้การสอบจูนินยุ่งเหยิง
เธอเคยเห็นโอโรจิมารุหลายครั้งตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับสูงอย่างแท้จริง เป็นหนึ่งในซังนินในตำนานที่เข้าร่วมในสงครามนินจาอันยิ่งใหญ่
เขามีพลังที่น่าสะพรึงกลัวมาก
ถ้าโอโรจิมารุทำการสอบจูนินวุ่นวาย ทั้งหมู่บ้านก็จะพลอยวุ่นวายไปด้วย
“เขาจะปรากฏตัวแน่” ซาโตรุจิบชาด้วยท่าทีสงบ
คนอื่นต่างกลัวโอโรจิมารุ แต่เขากลับไม่สนใจโอโรจิมารุเลย
ก็แค่อสรพิษชราตัวเหม็น
"นายใจเย็นมากเลย" คุเรไนทัดผมหลังหู เอียงศีรษะแล้วยิ้มออกมาเบาๆ “โอโรจิมารุแข็งแกร่งมากหรือเปล่า?”
“ก็แข็งแกร่งระดับคาเงะเลย มีอุปนิสัยประหลาด คาดเดาไม่ได้และเจ้าเล่ห์มาก” ซาโตรุกินลูกชิ้นเสร็จภายในสองสามคำ มองกลับไปหาเจ้าของร้านแล้วตะโกนว่า “คนสวย ขอลูกชิ้นอีกหน่อย”
"ได้ค่ะ" เจ้าของร้านตอบด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าสู้กับโอโรจิมารุ นายจะแพ้ไหม?” คุเรไนถามด้วยความสงสัย
ซาโตรุกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจโดยไม่แม้แต่จะคิด “ฉันจะชนะแน่”
โอโรจิมารุแข็งแกร่งมากจริงๆ เขามีวิชาที่แปลกประหลาดและคาดเดาไม่ได้
ทว่าตัวเขา ซาโตรุ จะต้องชนะอย่างแน่นอน
“โอโรจิมารุเป็นบ่วงกรรมของตาแก่โฮคาเงะรุ่นที่สาม ปัญหาของอาจารย์และลูกศิษย์ต้องแก้ไขด้วยตนเองเท่านั้น” ซาโตรุไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่แล้ว
ซาโตรุมองคุเรไนด้วยท่าทางจริงจัง และค่อยๆ ละสายตาจากใบหน้าของคุเรไนอย่างเชื่องช้า
คุเรไนไขว้ขาโดยไม่รู้ตัว หน้าแดงเล็กน้อยแล้วถามว่า "มีอะไรแปลกเหรอ?"
ทำไมซาโตรุถึงมองมาแบบนี้ล่ะ?
เป็นไปได้ไหมว่าวันนี้เธอแต่งตัวแปลกๆ?
ก็แต่งตัวตามปกติ ไม่มีปัญหาอะไรสักหน่อยนะ
“เธอโตมีเนื้อมีหนังมากเลยนะ” ซาโตรุใช้ลูกดังโงะสีเขียวหล่นลงไปในหน้าอกของคุเรไน จนทำให้หน้าอกของเธอสั่นไหว
“ขอโทษที พอดีฉันเผลอทำหลุดมือไปน่ะ”
ดวงตาของคุเรไนสั่นไหวเล็กน้อย รอยยิ้มอันอ่อนโยนของเธอพลันเต็มไปด้วยอันตราย ดูเหมือนมีไอสีดำอยู่ข้างหลังเธอ เธอยกชาในมือขึ้นแล้วโยนไปทางซาโตรุ
ชาอุ่นๆ ที่กำลังลอยอยู่ข้างหน้าซาโตรุราวกับมันกำลังแช่แข็ง จากนั้นมันจึงค่อยๆ ไหลลงสู่พื้น
หากเป็นคนอื่น...
คุเรไนจะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน และถึงกับโจมตีทันทีด้วยซ้ำ แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์โกรธเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าซาโตรุ
แม้ว่าเธอจะอารมณ์เสีย แต่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรลงไป
เนื่องจากไม่มีทางเลยที่จะทำร้ายซาโตรุได้ เธอจึงไม่ได้ลงมือใส่ซาโตรุ
“นายกำลังบอกฉันว่าโอโรจิมารุกำลังจะบุกหมู่บ้านใช่ไหม? แล้วถ้าเกิดฉันเป็นสายลับของโอโรจิมารุล่ะ?” คุเรไนกลับมาเป็นปกติเช่นเดิม จ้องมองเขาผ่านดวงตาสีแดงสดราวกับอัญมณีของเธอด้วยความคาดหวัง
“ซาโตรุ หรือว่านายเชื่อใจฉันมากเลยเหรอ?”
นี่คือจุดประสงค์ของคุเรไน เธอแค่อยากได้ยินสิ่งที่ซาโตรุตอบเท่านั้น และเธอก็เชื่อว่าคำตอบของเขาจะคล้ายกับความคิดของเธอเป็นอย่างมาก
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอก" ซาโตรุโบกมือแล้วพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ "ศัตรูจะใช้คนที่อ่อนแออย่างเธอมาในฐานะสายลับได้ยังไงกันล่ะ?"
“ขอโทษที เผลอหลุดมืออีกแล้ว” คุเรไนยิ้มและโยนกาน้ำชาทั้งหมดใส่ซาโตรุ
กาน้ำชาลอยอยู่ข้างหน้าซาโตรุนิ่งๆ
“เพราะเธออ่อนแอ เราจึงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้” ซาโตรุวางกาน้ำชาไว้ข้างๆ เขาแล้วกินลูกชิ้นต่อด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
เขาชอบผูกมิตรกับคนที่อ่อนแอที่สุด เพราะมันจะทำให้เขาดูไร้เทียมทาน
แน่นอนตัวเขานั้นรู้ว่าคุเรไนอยากจะได้ยินอะไร
แต่…มันยังเร็วเกินไป
“ซาโตรุ พูดตามตรง บางครั้งนายก็น่ารำคาญจริงๆ” คุเรไนจ้องมองซาโตรุด้วยความรู้สึกโกรธ แล้วจึงลุกขึ้นและเดินจากไป
“นายจ่ายเองนะ!”
ซาโตรุเอามือปิดปากแล้วตะโกนเบาๆ “เจ้าของร้าน ติดไว้ก่อนได้ไหม?”
“ไม่ต้องจ่ายหรอก ฉันจะเลี้ยงที่เธอกินมื้อนี้เอง แต่ถ้ามีเวลาแค่เล่นกับลูกสาวฉันสักพักก็พอ” เจ้าของร้านกล่าวอย่างสุภาพ
ลูกสาววัยเจ็ดขวบของเธอนั้นชอบซาโตรุมาก
"ฮึ่ม!" หลังจากเดินไปได้สองก้าว คุเรไนก็พบว่าซาโตรุไม่ได้รั้งเธอไว้ เธอได้แต่กัดริมฝีปากด้วยความโกรธ
เธอหันหลังกลับและหยิบเงินออกมาแล้ว "วาง" มันอย่างแรงบนเก้าอี้
คุเรไนกลับมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง ใบหน้าของเธอบวมขึ้นเล็กน้อยด้วยความโกรธ
“อย่าทำหน้ามุ่ยเถอะ มันล้าสมัยไปนานแล้ว” ซาโตรุพูดติดตลก
เขาชอบแกล้งคุเรไนมากเลยล่ะ
"เหอะ" คุเรนิเบะปากของเธอเล็กน้อยและไม่สนใจซาโตรุแล้ว
เมื่อซาโตรุกำลังจะพูด ตาทิพย์เขาก็มองเห็นนารุโตะและคนอื่นๆ ที่กำลังทะเลาะกับกาอาระและคนจำนวนหนึ่ง
“คุเรไนจัง ไว้เจอกันวันหลังนะ ฉันจะไปดูอะไรน่าสนใจสักหน่อย” ซาโตรุประสานมือแล้วยิ้มเล็กน้อย “เวลาโกรธก็น่ารักนะเนี่ย”
ทันทีที่สิ้นเสียง ซาโตรุก็หายไปในอากาศ
“น...น่ารัก?” คุเรไนสะดุ้งเล็กน้อย ความโกรธในใจของเธอค่อยๆหายไป ใบหน้าของเธอแดงขึ้น และมีร่องรอยของความเขินอายปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ
“ฉันเกลียดนาย…ไอ้คนงี่เง่า”
คนอื่นมักจะชมเธอว่าสวยและกล้าหาญ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนชมเธอว่าเธอน่ารัก
...
ในเวลานี้ ณ อีกด้านหนึ่งของสถานที่จัดงาน
“อะไรกันเนี่ย กระจอกเป็นบ้า นี่เหรอเกะนินแห่งโคโนฮะ?” คันคุโร่จับแขนโคโนฮะมารุแล้วมองนารูโตะที่ล้มลงไปกับพื้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย
เขาแค่ใช้เส้นจักระขวางทาง นารูโตะก็สะดุดล้มกับพื้นแล้ว
ทว่านารุโตะมองไม่เห็นเส้นจักระ
ควรจะบอกว่าเขาโง่หรืออ่อนแอดี?
ช่างเถอะ ยังไงทั้งสองมันก็มีหมายความเหมือนกัน
“ไอ้สารเลว ปล่อยโคโนฮะมารุซะ” นารูโตะพูดอย่างโกรธๆ “ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่ตีให้หมดเลย!”
โคโนฮะมารุบอกว่าเขาเป็นน้องชายของนารูโตะ แต่ทั้งสองเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า
ตอนนี้เพื่อนของเขาถูกรังแก เขาย่อมไม่สามารถข่มความโกรธของเขาได้
"แกจะทำได้เหรอ?" คันคุโร่ผลักโคโนฮะมารุเข้ากับเสา และพูดจาเยาะเย้ยต่อไปอีกว่า "ด้วยความฉลาดเท่านี้ แถมยังอ่อนแออีก แต่คิดจะเอาชนะฉันเหรอ?"
จุดประสงค์ของเขาคือเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งเกะนินของหมู่บ้านโคโนฮะ
ซึ่งมันเป็นหนึ่งแนผนการของเขาอยู่แล้ว
“พี่นารูโตะ...” โคโนฮามารุหน้าแดงเพราะหายใจลำบากมาก
“ให้ตายเถอะ โคโนฮะมารุ อดทนไว้ ฉันจะปกป้องนายเอง” นารูโตะกัดฟันแน่น มองโคโนฮะมารุที่กำลังถูกรังแก และประสานอินทันที
"[คาถาแยกเงาพันร่าง]"
*ปัง*
ควันสีจางๆ ลอยขึ้นมา มีร่างนารูโตะหลายสิบร่างปรากฏขึ้น
“ไม่ว่าจะเป็นนินจาจากหมู่บ้านซึนะงาคุเระหรืออะไรก็ตาม ฉันจะสอนบทเรียนให้แกเอง!”
นารูโตะทั้งหมดกำหมัดแน่นแล้ววิ่งไปหาคันคุโร่อย่างรวดเร็ว และโจมตีปิดล้อมพร้อมกัน
"เหอะ งี่เง่า" คันคุโร่ยิ้มออกมาอย่างเย็นชาและสัมผัสหุ่นที่มีผ้าพันแผลข้างหลังเขา
เทมาริขมวดคิ้วเล็กพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คันคุโร่ อย่าทำเกินเลยนัก เราต้องซ่อนไพ่ของเราไว้ด้วยสิ”
*****