ตอนที่ 1391 คุณยังกล้าปากดีอยู่อีกไหม แล้วยังต้องการให้ผมรอคุณอีกไหม?

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ได้มาพร้อมกับลูกน้องสองคน พร้อมกับเดินเข้าไปในบาร์ และมาถึงห้องบอลรูมที่ซ่อนอยู่ข้างใน ในเวลานี้ได้มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากเวทีอย่างช้าๆ เธออายุ 17 ปี และวันนี้ก็เป็นการขึ้นเวทีครั้งแรก แถมเธอยังเรียกเสียงกรีดร้อง และเสียงปรบมือจากผู้ชมด้านล่างได้เป็นอย่างดี

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนังได้หยุดชะงักทันที เห็นได้ชัดว่าเขาถูกดึงดูดโดย เด็กสาวบนเวที ดวงตาของเขานั้นเกิดเปล่งประกายขึ้นมา : “ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย..”

ในเวลานี้ประตูห้องด้านหลังถูกเปิดออก และเคลาส์ ผู้จัดการของบาร์ก็เดินออกมาทักทาย คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง : “ฮ่าๆ ในที่สุดคุณก็มา ยินดีต้อนรับ!”

แต่.. คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนังยังคงยืนมอง ลูซี่ บนเวที และได้ยื่นมือออกไปจับมือกับ เคลาส์ เพื่อเป็นการทักทายอีกฝ่าย

เคลาส์ ที่เห็นเช่นนี้ก็ได้ยกยิ้ม แล้วพูดว่า : “นี่คือเด็กใหม่ของเรา ชาวอเมริกันตัวจริงๆ ทั้งยังเป็นการขึ้นเวทีครั้งแรกในวันนี้ เป็นอย่างไรบ้าง.. คุณสนใจไหม?”

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง พูดว่า : “อืม ไม่เลว ไม่เลวจริง ๆ”

เมื่อพอได้ยินเช่นนี้ เคลาส์ ก็ดีดนิ้วทันที ส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนหนึ่งไปพา ลูซี่ มา

ในวันนี้ ลูซี่ ได้ขึ้นเวทีเป็นครั้งแรก เธอยังคงรู้สึกเป็นกังวลมาก และเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างอายๆ พร้อมทั้งยังพยายามใช้มือดึงเสื้อผ้าไปมาไม่หยุด เพราะตอนนี้เธอแต่งตัวน้อยชิ้นเกินไป การมาใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นขนาดนี้ และยังแสดงต่อหน้าผู้ชาย, มันยากสำหรับเธอที่จะปรับตัวได้ ..สักพัก

เมื่อเห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามา และบอกว่าจะพาเธอลงจากเวที ลูซี่ ในตอนแรกก็ดีใจ และรู้สึกโล่งใจมาก เจ้านาย คงรู้ และคงจะบอกว่าไม่ให้เธอแสดงแล้ว ใช่ไหม?

ใครจะไปรู้ว่าเรื่องต่อไปนี้ ..มันจะกลายเป็นเรื่องที่ดูน่าอายมากกว่าการขึ้นไปแสดงบนเวทีเสียอีก

ชายคนนั้นได้พาเธอไปหา เคลาส์

เคลาส์ ชี้ไปที่คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง แล้วพูดว่า : “บอกคุณแจ็ค หน่อยสิว่า ..คุณ ชื่ออะไร?”

ลูซี่ กล่าวว่า : “ฉันชื่อเคลลี่”

นี่เป็นนามแฝงที่เจ้านายตั้งให้กับเธอ และที่นี่เธอไม่มีชื่อจริง หรือกล่าวได้คือ อดีต ลูซี่ นั้น ..ตายไปแล้ว ไม่มีอดีตอีกต่อไปในตอนนี้ และมันเหลือเพียง ‘ปัจจุบัน’ เท่านั้น และตัวเธอในตอนนี้เป็นได้แค่เครื่องมือหาเงินในบาร์ที่ต้องมอบความสุขให้กับ ..ผู้ชาย

ดวงตาของ คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง เปล่งประกาย : “ได้ยินว่าคุณมาจากอเมริกาเหรอ?”

ลูซี่ ตอบว่า : “ใช่คะ”

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของ ลูซี่ : “ฮิฮิ ผู้หญิงคนนี้สวย ดูชุ่มฉ่ำ มีน้ำมีนวลจริงๆ”

ลูซี่ หลบมือของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นสาวเต้นระบำเปลื้องผ้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ‘ผู้ชาย’ สามารถลงมือกับเธอได้.. ในความเป็นจริงบาร์นี้มีกฎว่าแขกไม่สามารถตะโกน คุกคาม หรือลวนลาม ใส่ผู้หญิงที่ออกมาแสดง ได้ตามใจชอบ

เมื่อเห็น ลูซี่ หลบ คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ก็กลับไม่ยอมแพ้ เขาได้เอื้อมมือไปคว้าจับมือ ลูซี่ และพยายามดึง ลูซี่ ให้เข้ามาในอ้อมกอดของเขา

“อย่าทําแบบนี้” ลูซี่ พยายามสะบัดมือเขาออกไปด้วยความรังเกียจ

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนังเผยใบหน้าที่มีความสุขออกมาแล้วพูดว่า : “ผู้หญิงคนนี้ ค่อนข้างดื้อรั้นจริง!”

เคลาส์ พูดอย่างเย็นชาว่า : “เคลลี่ อย่าได้ทำให้ คุณแจ็ค ไม่พอใจ!”

ลูซี่ รู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ ด้านหนึ่งเธอเกลียดนายแจ็คคนนี้ที่ลงมือกระทํากับเธอ อีกด้านหนึ่งเธอกลัว เคลาส์ มาก และทั้งหมดนี้มันกลับทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจอยู่ลึกๆ ในใจ สู้ให้เธอกลับขึ้นไปแสดงบนเวที.. ยังจะดีกว่า

“ฉันขอกลับขึ้นไปบนเวทีได้หรือไม่คะ คุณเคลาส์?” ลูซี่ ถาม

เคลาส์ กล่าวว่า : “ไม่ได้ คุณต้องอยู่กับ คุณแจ็ค ในตอนนี้ ได้ยินฉันพูดไหม และอย่าได้มาบีบคั้นให้ฉันต้องใจร้ายกับเธอ!”

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ได้หัวเราะ พร้อมกับเอื้อมมือไปดึง ลูซี่ เข้ามาในอ้อมแขนของเขา มือข้างหนึ่งโอบเอวของ ลูซี่ ไว้ และมืออีกข้าง ..ลูบไล้ไปมาบนใบหน้าของ ลูซี่

ลูซี่ ร่างกายของเธอแข็งค้างไปในทันที และเธอไม่กล้าจะขยับเพราะกลัว เคลาส์ เธอถูกอีกฝ่ายสัมผัสใบหน้า จนเธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

“ผ่อนคลาย” คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ได้ยกยิ้ม พร้อมกับหัวเราะออกมา เมื่อเห็นว่า ลูซี่ ไม่กล้าต่อต้านเขาอีกต่อไป และเขาก็ยิ่งไม่คิดจะเกรงใจอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนในทันทีเขาได้บีบใบหน้าของ ลูซี่ และกําลังจะก้มจูบ ลูซี่

ลูซี่ มีอาการคลื่นไส้ขึ้นมาทันที ในเวลานี้ฉากฝันร้ายครั้งนั้นมันได้แวบเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง และมันทำให้เธอแทบจะสติแตกไป พร้อมกับทำสิ่งนี้ออกไปโดยไม่รู้ตัว

“ออกไปให้พ้น!” ลูซี่ พูดออกมาด้วยความรังเกียจ และพยายามผลักตัวออกไปจากคนผิวขาวในชุดสูท

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่า ลูซี่ จะตอบสนองได้มากขนาดนี้ ทันใดนั้นเขาก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว : “ฮ่าๆ ช่างเป็นหญิงที่เข้มแข็งจริงๆ!”

“คุณทําบ้าอะไร?” เคลาส์ โกรธมาก และลูซี่ ที่ทำอะไรออกไปเช่นนี้ นี่มันเท่ากับว่าเธอ ..ไม่คิดไว้หน้าเขาเลย

ผัวะ!

เคลาส์ ตบหน้าของ ลูซี่ ไปในทันที และหันไปพูดกับชายฉกรรจ์ที่อยู่ข้างๆ ว่า : “พาเธอออกไป นายเองคงรู้วิธีจัดการ ..มัน!”

ชายฉกรรจ์คนนั้นก็ก้าวขึ้นมาลากตัว ลูซี่ ออกไปอย่างแรง

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง รู้สึกไม่พอใจมาก : “อีตัวอย่างแก มันคิดว่าตัวเองพิเศษมากหรือยังไง ถึงได้กล้ามาถือดีกับฉัน แกมันควรรู้ไว้ว่า แก.. มันโชคดีที่ไม่ใช่คนของฉัน ไม่งั้นแกจะได้รู้เลยว่าฉันจะทําอย่างไรกับแก!”

เคลาส์ แสร้งทำเป็นยิ้ม หัวเราะออกมา แล้วพูดว่า : “ช่างมันเถอะ แจ็ค ฉันบอกคนให้ไปสั่งสอนบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ กับเธอแล้ว ผู้หญิงคนนี้เพิ่งขึ้นเวทีครั้งแรก เธอยังปรับเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองยังไม่ได้ มาๆ ฉันจะหาคนใหม่ให้คุณ มาดูสิว่าคุณชอบแบบฝั่งยุโรปตะวันออก แอฟริกา หรือเอเชียกัน”

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง รีบพูดออกไปทันทีว่า : “คนเอเชีย.. ไม่ ฉันเกลียดไอ้พวกคนเอเชียมากที่สุด เมื่อพูดถึงคนเอเชีย จริงๆ แล้วเมื่อเร็วๆ นี้ฉันพบเจอเรื่องน่าสนใจเรื่องหนึ่ง…”

จากนั้นทั้งสองได้พูดคุย และหัวเราะกัน พลางพากันโอบไหล่สวมหลังเดินเข้าไปในห้องทำงานที่อยู่หลังเวที

จนกระทั่ง... หลินฟาน ได้พา ลูซี่ และผลักเปิดประตูเข้าไป…

ในขณะนี้ ลูซี่ มองไปที่คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ที่นอนอยู่บนพื้น และฉากภาพความอับอายในตอนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ และความเกลียดชังในดวงตาของเธอก็ถูกปลดปล่อย ..ออกมา

ไม่รู้ว่าเกิดจากความเกลียดชัง หรือเพราะคำพูดของ หลินฟาน ที่ทำให้เธอมีความกล้าหาญขึ้นมา เธอจึงเดินไปหยิบปืนจากในมือของ หลินฟาน แล้วก้าวขึ้นไปหา คนผิวขาวในชุดสูท…

เธอได้มองลงไปที่ คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง มองลงมาที่อีกฝ่ายอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่า และหยิบยกปืนขึ้นมาอย่างช้าๆ ปากกระบอกปืนที่ไม่ต่างอะไรกับหลุมดํานั้น ได้ชี้ตรงไปที่ ..อีกฝ่าย

ก่อนหน้านี้.. เธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอที่ถูกคนผู้นี้รังแกได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้เธอกลับกลายเป็นมัจจุราชที่กำลังครอบงําชีวิตของเขา ไม่ว่าจะเป็น หรือจะตาย ในตอนนี้ ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับความคิดของเธอ ..

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง หวาดกลัวมาก เดิมทีเขาถูก หลินฟาน จัดการจนล้มลง และได้โกรธมากอยู่ก่อนแล้ว และต้องการจะเรียกร้องเพื่อขอค่าชดเชยบางอย่าง แต่เขาไม่คิดเลยว่า หลินฟาน จะมอบปืนให้กับ ลูซี่ โดยตรง และเขาก็เคยรุกรานผู้หญิงคนนี้มาก่อน และทําให้ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกตัดหู แน่นอน.. ผู้หญิงคนนี้ ก็คงจะแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขา

“ใจเย็นๆ อย่ายิง!” คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ได้พูดเสียงอ่อนลงทันที เขาได้มองไปที่ ลูซี่ แล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม คิดพยายามจะพูดเอาใจ ลูซี่

ลูซี่ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มือของเธอดูสั่นเล็กน้อย เธอยังเป็นเด็กสาวไฮสคูล และไม่เคยฆ่าใคร แม้ว่าชายคนนี้จะแย่ และน่ารําคาญมาก แต่เมื่อเรื่องมาถึง.. เธอก็กลับพบว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้

หลินฟาน กล่าวว่า : “เป็นยังไง คุณยังกล้าปากดีอยู่อีกไหม แล้วยังต้องการให้ผมรอคุณอีกไหม?”

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนัง ได้พูดออกไปอย่างรวดเร็วว่า : “ไม่ ขอโทษ ฉ.. ผมขอโทษ ผมเองแค่มาคุยธุรกิจเท่านั้น ผมเองเป็นแค่ลูกค้าของ เคลาส์ ระหว่างพวกคุณมีความแค้นอะไรกันนั้น มันไม่เกี่ยวใดๆ กับผม เมื่อกี้ผมแค่ผลีผลามไป ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม ผมขอโทษคุณจริงๆ และสัญญาเลยว่าจะไม่มายุ่งกับคุณอีก ขอร้องล่ะ คุณโปรดปล่อยผมไปเถอะ ได้ไหม?”

หลินฟาน ได้หัวเราะเยาะ และพูดไปว่า : “ขี้ขลาด.. แค่ถูกปืนจ่อหน้าแค่นี้ก็กลัวแล้ว?”

คําพูดนี้ของ หลินฟาน ก็เพื่อพูดประชดผู้ชายคนนี้ เพราะก่อนหน้าชายคนนี้ได้กล่าวดูถูกคนเอเชีย แถมเมื่อกี้ยังพูดถึงเรื่องที่เขาได้ใช้ปืนจ่อหน้าคนเอเชีย แถมยังหัวเราะเยาะคนเอเชียว่าเป็นคนขี้ขลาดอีก

มาตอนนี้.. พอเขาถูกปืนจ่อเสียเอง ก็เกิดกลัวขึ้นมาเสียแล้วไม่ใช่เหรอยังไง? แบบนี้คุณมันไปมีคุณสมบัติอะไรที่จะไปหัวเราะเยาะคนอื่น ได้กัน?

คนผิวขาวในชุดสูท และรองเท้าหนังรู้ว่า หลินฟาน กำลังหัวเราะเยาะเขา แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป และทำได้แค่แสดงสีหน้าอับอายออกมาเท่านั้น

หลินฟาน เดินเข้าไป เอื้อมมือไปจับมือของ ลูซี่ ไว้ แล้วหยิบปืนออกจากมือเธอ

ลูซี่ ได้ร้องไห้ออกมาทันที : “ฉ.. ฉันทำไม่ได้”

หลินฟาน พูดปลอบใจไปว่า : “ไม่เป็นไรๆ”

เขามีข้อมูลเชิงลึกระดับบนสุด เขาสามารถเข้าใจความรู้สึกนึกคิด และจิตใจของ ลูซี่ ได้ ..อย่างลึกซึ้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องผ่านสิ่งที่น่ากลัวมามากๆ อย่างแน่นอน ซึ่งมันจะเป็นการทําลายชีวิตของเธอในอนาคต และมันเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่ หลินฟาน จะช่วยเธอออกจากทะเลแห่งความขมขื่นนี้ แต่มันกลับเป็นเรื่องยากสําหรับเธอเองที่จะออกจากเงามืดในอดีต และก้าวเดินหน้าต่อไปในอนาคต ทั้งไม่รู้ว่าเธอจะสามารถหลุดพ้นมันออกไปได้ หรือไม่…

และการที่เธอต้องการยิงนั้น ก็เพื่อหวังว่า ..มันจะช่วยทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น แต่น่าเสียดายที่เธอยังคงขลาดกลัวไปในที่สุด และบางที มันก็อาจจะยัง …ไม่ถึงเวลานั้น