Chapter 7: ถูกขายไปแนวหน้า 2 

“ข้าขอโทษนะ แต่ข้าควบคุมสถานการณ์นี้ไม่ได้ มันเป็นคำสั่งโดยตรงจากองค์ราชินีให้ข้าส่งลูกชายคนใดคนหนึ่งไปยังชายแดนเหนือ พวกมันบอกว่าเพื่อเสริมขวัญกำลังใจของทหาร แต่ข้าเชื่อว่ามันเป็นแค่ข้ออ้าง ครั้งก่อนที่ข้าเข้าไปเขตชั้นใน ข้าบังเอิญไปลงมือกับไอ้เวรคนหนึ่งที่เขามายุ่มย่ามกับน้องสาวของเจ้าอย่างไม่เหมาะสม แต่ก็โชคร้ายที่ไอ้เจ้านั่นมันดันเป็นลูกชายของขุนนางผู้ทรงอิทธิพลของเขตชั้นในที่พอจะมีอำนาจในสำนักราชินี ตอนนี้พวกมันต้องการแสดงให้เห็นถึงผลที่ตามมาสำหรับคนนอกเขตที่กล้าไปหาเรื่องขุนนางของเขตชั้นใน พวกนั้นตั้งใจจะใช้กรณีของข้าเป็นตัวอย่างด้วยการบังคับให้ข้าเสียสละหนึ่งในลูกชายของข้า จริงๆ ข้าก็ชั่งใจอยู่ว่าจะเลือกเจ้าหรือพี่ชายของเจ้าดี แต่เพราะคุณค่าของเจ้าถูกลดลงจนหมดเพราะเจ้ากลายเป็นพวกปกติ ข้าก็เลยจำใจต้องส่งเจ้าไปแทนพี่ชายของเจ้าเพื่อลดความสูญเสีย” โจชัวพูดออกมาตามตรง ไม่เหลือจุดที่ชวนให้เข้าใจผิดเลย

วัลเย้ยหยันกับคำพูดของพ่อ เขาไม่สามารถระงับความรู้สึกไม่อยากเชื่อและความหงุดหงิดได้ “คุณค่าลดลงหรือ? นั่นคือทั้งหมดที่ท่านพ่อใช้ตัดสินตัวข้าในตอนนี้สินะ? แค่เพราะข้าไม่ได้ครอบครองความสามารถพิเศษเหมือนพี่ชาย ท่านก็เลยยอมโยนข้าไปให้ฝูงหมาป่า เหอะ! ข้าคิดว่าท่านแตกต่าง แต่ดูเหมือนว่าความภักดีของท่านจะขึ้นอยู่กับแค่ความต้องการของพวกขุนนางและความยุติธรรมที่บิดเบี้ยวของพวกมันเพียงเท่านั้นสินะ ท่านบอกว่าท่านมีประสบการณ์ในการเป็นพ่อคน แต่ทั้งหมดที่ข้าเห็นก็คือชายที่ให้ค่ากับพลังอำนาจมากกว่าความเป็นอยู่ของลูกชายตัวเอง แต่ก็เอาเถอะ ถ้าการเป็นพวกปกติหมายถึงการได้หนีจากโลกอันบิดเบี้ยวของท่าน มันก็อาจจะถือได้ว่าเป็นพรเหมือนกัน ข้าจะแสดงให้เห็นเองว่าตัวข้านั้นมีคุณค่ายิ่งกว่าที่ท่านจินตนาการไว้ แม้ว่าจะมีหรือไม่มีสายเลือดอันวิเศษวิโสของท่านก็ตาม”

วัลกล้าพูดความในใจออกมาเพราะเขารู้ว่าพ่อไม่กล้าทำร้ายเขา ถึงอย่างไร ลูกชายของโจชัวคนใดคนหนึ่งก็จำเป็นต้องไปที่ชายแดนเหนือก่อนสิ้นเดือน และมันก็คงจะไม่ตรงตามจุดประสงค์ถ้าเขาถูกส่งไปในฐานะร่างไร้ชีวิตหรือพิการ

นอกจากนี้ ถ้าโจชัวขุ่นเคืองกับคำพูดของวัล เขาก็คงไม่ต่างอะไรไปจากคนน่าสมเพชและเป็นตัวอย่างของพ่อแย่ๆ

“นี่เจ้าโทษข้าหรือ?” โจชัวจ้องวัลและสังเกตดูท่าทีของวัล

ซึ่งการตอบสนองของวัลก็ทำให้คาดไม่ถึง

เขาหัวเราะ เสียงหัวเราะนั้นเริ่มจากเสียงเบาๆ และมันก็ค่อยๆรุนแรงขึ้นในห้องที่ว่างเปล่าและเย็นเฉียบ

มันคือเสียงหัวเราะอันขมขื่นและว่างเปล่าไร้ซึ่งความสุขใดๆ

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนี้ โจชัวก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลัง

แต้มความบ้าคลั่ง +5!

การแจ้งเตือนที่คาดไม่ถึงดังขึ้นในหัวของวัล

ทำไมเขาถึงได้รับแต้มความบ้าคลั่ง? เขาก็แค่ทำตัวเหมือนคนบ้าไม่ใช่หรือ?

ในตอนนี้เอง เขาก็ตระหนักได้ว่าแต้มความบ้าคลั่งนั่นจะได้รับก็ต่อเมื่อทำตัวบ้าๆ!

“ไม่ ข้าไม่ได้โทษท่าน คนร้ายตัวจริงก็คือโรคอันโหดร้ายนี้ ที่พวกปกติจะถูกทอดทิ้งเหมือนเครื่องประดับไร้ราคา” เมื่อเสียงหัวเราะอันกึกก้องของเขาเบาลง เขาก็ตอบกลับพ่อของเขาด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นที่ยังแสดงอยู่

แต้มความบ้าคลั่ง +5!

มีแค่คนบ้าเท่านั้นที่จะทำตัวแบบเขาด้วยการกล่าวโทษคนๆ หนึ่งและเวลาต่อมาก็บอกว่าไม่ใช่!

โจชัวไม่ได้ตอบสนองอะไรกับวัล เขาแค่นั่งปิดปากเงียบสนิท มีหยาดเหงื่อหยดลงมาที่ข้างขมับของเขา

“ถ้างั้นข้าขอตัวลาก่อนครับท่านพ่อ” จากนั้นวัลก็กล่าวลา

เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ ดันเก้าถอยไปด้วยการเคลื่อนไหวที่เงียบกริบ ร่างของเขายืนขึ้นตรงสะท้อนกับแสงสลัวทำให้เกิดเงายาวที่ดูเคร่งขรึมในห้องทำงาน

หลังจากแสดงสีหน้าที่ผิดหวังให้พ่อเห็น เขาก็ออกไปจากห้องทำงาน ทิ้งชายแก่เอาไว้ให้ครุ่นคิดถึงตัวเลือกที่ทำให้เขาต้องมีเรื่องบาดหมางกับลูกชายที่เขารักและเอ็นดูที่สุด

“ข้าตัดสินใจถูกแล้ว เสียสละคนไร้ประโยชน์ไปคนหนึ่งดีกว่าการเผชิญหน้ากับความเดือดดาลของพวกบัดซบจากเขตชั้นใน” โจชัวพึมพำเบาๆ ในขณะที่เขานั่งไขว่ห้างอยู่