ตอนที่แล้วChapter 3: ต่อกรปีศาจ!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 5: ประกาศจากหัวหน้าพ่อบ้าน!

Chapter 4: ปีศาจถือกำเนิด!


[ติ้ง! เรียนท่านเจ้าของ ยินดีด้วยท่านผ่านการทดสอบ!]

[ท่านได้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของระบบปีศาจแล้ว!]

สิทธิ์ความเป็นเจ้าของระบบปีศาจ? เขาคาดเอาไว้แล้วว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้หลังจากที่เขาผ่านการทดสอบ แต่มันก็ยังรู้สึกไม่น่าเชื่ออยู่ดี เพราะนี่คือจุดเปลี่ยนของเหตุการณ์ที่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเขาในโลกนี้ได้อย่างมีนัยสำคัญ!

[เนื่องจากศักยภาพที่โดดเด่นของท่านในการทดสอบ ท่านจะได้รับรางวัลเพิ่มเติม]

[โปรดเลือกประเภทของปีศาจที่ท่านต้องการเป็น]

[ตัวเลือกที่ 1: ปีศาจเงา]

[ตัวเลือกที่ 2: ปีศาจเลือด]

หน้าจอกึ่งโปร่งแสงแสดงข้อความขึ้น แล้วริมฝีปากของวัลก็เผยรอยยิ้มออกมา

“ดูเหมือนความพยายามของข้าจะคุ้มค่าสินะ”

มีคำอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับปีศาจแต่ละตัวแสดงอยู่ด้วย

ปีศาจเงามีทักษะในการหลบหรือหลีกเลี่ยงการโจมตีค่อนข้างโดดเด่น พวกมันเก่งกว่าปีศาจเลือดในเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงเรื่องการโจมตีและการสร้างความเสียหายนั้นปีศาจเงาด้อยกว่าปีศาจเลือด พวกมันอ่อนแอกว่าในด้านความสามารถในการโจมตีเมื่อเทียบกับปีศาจอีกตัวหนึ่ง ดังนั้น โดยสรุปแล้ว แม้ว่าปีศาจเงาจะเก่งในเรื่องของการทำให้ตัวเองไม่ถูกโจมตี แต่พวกมันก็ไม่เก่งในเรื่องของการโจมตีกลับเมื่อเทียบกับปีศาจเลือด

นอกจากนี้ ปีศาจเงาแพ้การถูกแทง ปีศาจเลือดเองก็มีจุดอ่อน แต่มันจะไม่แสดงออกมาจนกว่าหลอดเลือดจะถึงศูนย์

วัลเกาคางในขณะที่กำลังครุ่นคิด หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียอยู่พักหนึ่ง วัลก็ตัดสินใจเลือกข้อสอง

วัลเลือกข้อ 2 เพราะผลข้างเคียงจากการกลายเป็นปีศาจเลือดจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อแถบเลือดของเขาถึงศูนย์ ไม่เหมือนกับผลข้างเคียงที่คงที่จากการกลายเป็นปีศาจเงา

[เริ่มกระบวนการปลูกถ่ายสายเลือด!]

บรรยากาศรอบตัววัลดูเหมือนจะร้อนขึ้นมาระดับหนึ่งในขณะที่มีคลื่นความร้อนแผ่ออกมาจากเขา ด้วยอุณหภูมิที่สูงขึ้นจนเกินกว่าจะทนได้ ร่างกายของเขารู้สึกร้อนผ่าวราวกับเปลวเพลิงคล้ายกับเป็นไข้สูง แต่วัลยังคงเยือกเย็นและสงบนิ่ง

ถ้าคนส่วนใหญ่มาเจอสถานการณ์แบบเขาคงจะน้ำตาไหลเป็นสายเลือดหรืออ้อนวอนให้ความเจ็บปวดนี้จบลงสักที หรืออาจถึงขั้นร้องขอการปลดปล่อยจากความทุกข์นี้ อย่างไรก็ตาม วัลไม่ได้มีอาการอะไรแบบนั้นเลย

ซึ่งเหตุผลนั้นเข้าใจได้ง่ายมาก

เขาไม่ได้รู้สึกทรมานกับความเจ็บปวดที่มักจะเกี่ยวข้องกับการปลูกถ่ายสายเลือด!

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ในตอนที่เหงื่อไหลท่วมเต็มพื้นข้างใต้เขา อุณหภูมิร่างกายก็กลับเป็นปกติ และการแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นมาในทัศนวิสัยของเขา

[ยินดีด้วย! ท่านได้รับสายเลือดของปีศาจเลือดแล้ว!]

[ได้รับทักษะใหม่: ดูดเลือด!]

[ได้รับทักษะใหม่: บงการเลือด!]

[ได้รับคุณสมบัติใหม่: มองกลางคืน!]

วัลหรี่สายตาเล็กน้อยในขณะที่เขาอ่านแจ้งเตือน

‘ทักษะดูดเลือดกับบงการเลือดงั้นหรือ? ขีดจำกัดของพวกมันทำได้ถึงแค่ไหนกันนะ’

เหมือนกับจะตอบสนองต่อความคิดของเขา หน้าจอกึ่งโปร่งแสงปรากฏขึ้นในทัศนวิสัยของเขา แสดงให้เห็นถึงรายละเอียดของทักษะที่เขาพึ่งได้รับมาใหม่

[ทักษะดูดเลือด: สามารถใช้ดูดเลือดจากผู้อื่นได้ ถ้ามีการต่อต้านไม่ว่าจะเป็นรูปแบบใดก็ตาม กระบวนการจะถูกหยุด การดูดเลือดสามารถใช้เพื่อฟื้นฟูพลังชีวิตหรือแถบเลือดของผู้ใช้ได้!]

‘มีประโยชน์ดีนี่’

จากนั้น เขาก็ดูข้อมูลเบื้องลึกเกี่ยวกับทักษะบงการเลือด

[ทักษะบงการเลือด: สามารถใช้เพื่อควบคุมเลือดไม่ว่าจะเป็นเลือดของท่านหรือเลือดที่ไหลออกมาจากศัตรู ซึ่งทำให้ท่านสามารถก่อรูปร่าง, เคลื่อนไหว, และทำให้เลือดแข็งตัวได้ตามใจปรารถนา ทักษะนี้ไม่สามารถต้านทานได้ ท่านสามารถควบคุมเลือดของใครก็ได้แม้กระทั่งตัวเอง เลือดทุกหยุดที่ถูกควบคุมจะทำตามประสงค์ของท่านในทันที]

วัลคิด ‘ศักยภาพของการใช้งานทักษะนี้ไม่มีขีดจำกัด แต่ข้าสามารถใช้มันได้แค่ในปริมาณที่พอเหมาะ ถ้าแถบเลือดเหลือศูนย์ ข้าจะเข้าสู่สภาพกระหายเลือด! และไม่มีทางรู้ได้เลยว่าข้าจะเผลอทำอะไรไปบ้าง แต่ที่แน่ๆ มันคงไม่ใช่เรื่องดี’

เขาไม่ได้คิดจะตรวจสอบคุณสมบัติที่ได้มา เพราะชื่อมันก็บอกอยู่แล้ว

มันทำให้เขามองเห็นในความมืด!

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็คิดที่จะตรวจสอบตัวเอง

‘ในเมื่อนี่เป็นระบบ ก็น่าจะมีวิธีตรวจสอบค่าสถานะของข้าด้วยถูกไหม?’

‘มันต้องพูดว่าอะไรนะ?’

‘อ่อ นึกออกละ’

“หน้าต่างตัวละคร” วัลพึมพำ

ชื่อ: วัล วี ไวท์มอร์

เผ่าพันธุ์: ครึ่งมนุษย์ครึ่งปีศาจ

อายุ: 16 ปี

ประเภท: ปีศาจเลือด

เลเวล: 1 (ค่าประสบการณ์ 0/10)

สายเลือดที่ยังไม่ตื่น: สายเลือดไวท์มอร์

ภาวะแทรกซ้อน: พิษระงับสายเลือดไวท์มอร์

คุณสมบัติ: ไร้ความรู้สึก (ไม่สามารถรู้สึกกลัวหรือเจ็บปวดได้), ความบกพร่องทางอารมณ์ (การแสดงออกทางอารมณ์เป็นสิ่งที่ยากสำหรับท่านเมื่อเทียบกับคนทั่วไป), มองกลางคืน (สามารถมองเห็นได้ในตอนกลางคืน)

สถานะ:

พลังชีวิต (HP): 10

พละกำลัง (STR): 10

ความว่องไว (AGT): 10

ความอดทน (STR) 10

การตอบสนอง (REF): 10

แถบเลือด: เลือด 100 หน่วย

แต้มสถานะ: 0

แต้มความบ้าคลั่ง: 0

100 MP = 1 SP!

ทักษะสายเลือด:

ทักษะดูดเลือด

ทักษะบัญชาเลือด

ในโลกแปลกๆ ที่ชื่อว่าเอลดริชนี้ ค่าสถานะของพวกปกติจะอยู่ที่ประมาณ 5 แต้ม อย่างไรก็ตาม คนที่ไม่แข็งแรงหรือมีน้ำหนักตัวมากจะมีค่าสถานะที่มักจะต่ำกว่านั้น นอกจากนี้ โดยทั่วไปจะสังเกตได้ว่าผู้หญิงจะมีค่าสถานะต่ำกว่าผู้ชาย

แม้ว่าโลกนี้กับโลกเดิมจะมีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่มีอย่างน้อยด้านหนึ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง – โดยเพศสภาพแล้วผู้หญิงจะมีร่างกายอ่อนแอกว่าผู้ชาย

สำหรับคนที่อายุน้อยขนาดนี้ ค่าสถานะของวัลถือว่าสูงจริงๆ แต่มันก็ไม่ใช่ได้มาอย่างไร้เหตุผล เขาได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดและผลักดันตัวเองไปให้ถึงขีดจำกัดมาเป็นเวลากว่าสิบปีเพื่อที่จะได้รับค่าสถานะที่น่าประทับใจเช่นนี้ แถมเขายังได้ฝึกโดยใช้วิธีการในชีวิตก่อนในทันทีที่เขามีเวลาส่วนตัวด้วย

ไม่มีรายละเอียดอะไรที่กล่าวถึงเกี่ยวกับแต้มความบ้าคลั่งยกเว้นแค่ว่า 100MP สามารถแปลงเป็น 1 SP ได้ วัลต้องหาวิธีการที่จะได้มันมาผ่านการทดสอบและการทดลอง

“นี่มัน...”

ในตอนที่วัลเหลือบไปเห็นสถานะหนึ่งบนหน้าจอ เขาก็ตกใจ

เขาถูกวางยาพิษ!

ใครมันกล้าทำเรื่องบัดซบแบบนี้?

จิตใจของวัลเดือดพล่านในขณะที่เขาเริ่มไล่รายชื่อผู้ต้องสงสัย

เนื่องจากวัลไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เขาจึงไม่ทันสังเกตว่าถูกวางยาพิษ นอกจากนี้ พ่อของเขายังได้เตรียมการล่วงหน้าเอาไว้ ก่อนจะถูกเปิดเผยว่าเป็นพวกปกติด้วย ผู้ใช้สายเลือดในตระกูลของเขาได้คอยอารักขาเขา มันดูเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะถูกวางยา แม้กระทั่งอาหารของเขาเองก็ยังต้องมีคนชิมทดสอบเพื่อความปลอดภัยด้วยซ้ำ

โอกาสเดียวที่เขาจะถูกวางยาก็คือช่วงแจกจ่ายยาแม่มด เพื่อเพิ่มโอกาสในการปลุกพลังที่ต้องการ ผู้ดื่มจะต้องดื่มยาหมดทั้งขวดด้วยตัวเอง เพราะเหตุนี้เองจึงไม่มีการทำการทดสอบพิษ ดังนั้นแล้วถ้าจะมีคนที่คิดไม่ซื่อกับเขา อีกฝ่ายก็สามารถใช้โอกาสนี้ในการวางยาเขาได้ แต่การถูกวางยานั้นจะสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกาย นั่นถือเป็นเรื่องทั่วไปที่เข้าใจได้ อย่างไรก็ตาม เพราะลักษณะเฉพาะตั้งแต่เกิดของวัล เขาจึงไม่รู้สึกถึงพิษ และหลักความเข้าใจโดยทั่วกันนี้ก็ไม่สามารถนำมาใช้กับเขาได้

ซึ่งนี่ก็หมายความว่าใครก็ตามที่วางยาเขานั้นรู้ว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด!

ทันใดนั้นเอง เรื่องทุกอย่างก็เริ่มจะเข้าที่เข้าทางสำหรับวัล

แม้ว่าเขาจะดื่มยาแม่มดเข้าไป แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงผลกระทบอะไรเลย

ทำไมกันนะ?

นี่ก็หมายความได้ว่าเขาไม่ได้รับยาแม่มดของจริง แต่เขาถูกจัดการให้ได้รับยาบางอย่างที่หน้าตาดูคล้ายกันแต่ไม่ได้ผล

จากการที่กล้าวางยาพิษเขาต่อหน้าสาธารณชนนี้ คนร้ายจะต้องรู้เรื่องที่วัลด้านชากับความเจ็บปวด

มีคนอยู่แค่กลุ่มเดียวที่รู้ถึงความลับนี้ ในบรรดาคนเหล่านั้นได้แก่พ่อ, แม่, พี่ชายของเขา, และครอบครัวนักบวช

พี่ชายของเขานั้นเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการขยายธุรกิจทหารรับจ้างที่นอกฐานที่มั่นไอรอนสไปร์ ครั้งล่าสุดที่เจอเขาที่บ้านก็เมื่อ 2 ปีก่อน ในส่วนของแม่ เธอหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนแล้ว!

‘สองคนนี้คงไม่มีเอี่ยวกับเรื่องนี้แน่ๆ’

‘และถึงแม้ว่าพ่อจะเป็นคนโลภ เขาก็คงไม่กล้าเอาทรัพยากรที่มีค่าอย่างข้ามาเสี่ยง ก็น่าจะไม่ใช่อีกเหมือนกัน’

ผู้ต้องสงสัยถูกตัดไปอีกหนึ่ง

และผู้ต้องสงสัยเดียวที่เหลืออยู่ก็คือนักบวชต้องสาปที่พ่อของเขาเคยจ้างมา “แก้ไข” สิ่งที่คิดว่าบกพร่องของเขาในตอนที่อายุ 6 ขวบ และแน่นอนว่าแม้กระทั่งนักบวชก็ยังล้มเหลวในการพยายาม “แก้ไข” วัล!

วัลมั่นใจว่าคนที่ต้องรับผิดชอบที่มาวางยาพิษเขานั้นจะต้องเป็นไอ้นักบวชเลวนั่นอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะเขาเองก็เป็นคนที่ทำพิธีปลุกสายเลือดและส่ง “ยาแม่มด” ปลอมให้วัลพร้อมทั้งยังเร่งเร้าให้เขาดื่มมันด้วยรอยยิ้ม

ไอ้สารเลวนั่นวางยาพิษเขาต่อหน้าสายตามากมายด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนหน้า!

‘ข้าจะต้องฆ่ามันแน่’ วัลเดือดดาล

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด