บทที่ 277: งานเลี้ยงของเมืองเชิ่งหลง!

เมืองเชิ่งหลงคืนนี้มีชีวิตชีวามาก มีเสียงหัวเราะอยู่ทั่วทุกที่

โคมไฟถนนขนาดใหญ่หลายสิบดวงตั้งอยู่รอบ ๆ จัตุรัสเชิ่งหลง ด้วยการสนับสนุนของระบบไฟของเผ่าฉ่านจินทำให้โคมไฟถนนแต่ละดวงเปล่งแสงสว่างไสวราวกับพระอาทิตย์ดวงน้อย

ด้วยแสงไฟที่ส่องสว่างนี้ได้เปลี่ยนหุบเขาเชิ่งหลงให้แสดงความงามอันแตกต่างจากตอนกลางวันไปคนละแบบซึ่งทำให้ผู้ที่ได้เห็นเป็นต้องมึนเมา

แม้ว่าจัตุรัสเชิ่งหลงจะใหญ่โตแต่เมื่อมีฝูงชนที่สนุกสนานมารวมตัวกันแล้วก็ดูจะคับแคบไปทันตาเห็นเลยในตอนนี้

ก็ไม่แปลกที่ผู้คนจะสนุก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้มีส่วนร่วมในงานเลี้ยงมื้อค่ำสเกลใหญ่ขนาดนี้

ไม่ว่าจะเป็นพลเมืองของเมืองเชิ่งหลง ผู้รอดชีวิต หรือแม้แต่เชลย ทุกคนทั้งหมดนั่งลงบนพื้นหญ้าเพื่อรองานเลี้ยงเริ่ม

ที่ต้องมานั่งกับพื้นเนื่องจากมีคนเยอะเกินไปโต๊ะเก้าอีที่มีอยู่มันไม่พอ ดังนั้นจึงต้องเอาผ้าใบมาปูนั่งกับพื้นกัน บ้างก็ไปหานั่งบนหิน

จากที่ประมาณคร่าว ๆ มีการตั้งวงกันนับพันจัดเรียงไว้ในจัตุรัสอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ตอนนี้มีผู้หญิงมายืนเข้าแถวกันเป็นแถวยาวเดินไปตามทางเดินที่กันไว้ให้แล้ววางภาชนะสำหรับใส่อาหารกินลงกลางวงแต่ละวง

เมื่อวางภาชนะทั้งหมดแล้วก็มีผู้ชายอีกแถวหนึ่งเอาขวดเหล้ามาวางกลางวงแต่ละวงต่อ

แน่นอนว่าคนเหล่านี้ไม่รู้ว่าในขวดบรรจุอะไรเอาไว้ ได้แต่คาดเดาไปต่าง ๆ นานาว่าในขวดที่มีรูปทรงสวยงามนี่มันจะใส่อะไรไว้หนอ

แน่นอนว่าในวงย่อมต้องมีคนรู้มากซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นชาวเมืองเชิ่งหลงนั่นเอง คนพวกนี้ได้อธิบายให้บรรดากบน้อยในกะลาแลนด์ทั้งหลายได้ฟังอย่างเต็มภาคภูมิว่าในขวดนี้มีอะไรบรรจุอยู่อีกทั้งยัง ‘เผลอหลุดปาก’ บอกราคาของเหล้าขวดนั้น ๆ ไปโดย ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ อีกต่างหาก

เมื่อได้ยินว่าขวดใบใหญ่นั่นบรรจุเหล้าล้วน ๆ แล้วหันไปมองที่วงอื่น หลาย ๆ คนก็แอบถอนหายใจว่าเมืองเชิ่งหลงช่างร่ำรวยและทรงพลังแท้ ๆ

ผู้มีประสบการณ์ในการสำรวจเย่โหลว (อาคารป่า) เริ่มกระซิบกระซาบขี้โม้โอ้อวดประสบการณ์ที่เคยได้เหล้าแบบนี้จากเย่โหลวให้กันฟัง

แน่นอนว่าต้องมีพวกช่างคิดคำนวณลองนับราคาเหล้าขวดนี้รวมไปถึงทุก ๆ ขวดเท่าที่ตามองเห็นและเริ่มจะพูดอะไรไม่ออกกันขึ้นมาแล้ว

เพราะงานเลี้ยงมื้อค่ำนี้ตั้งวงกินกันเป็นพันวง ทุกวงล้วนมีเหล้าแบบนีวงละขวด ไม่รู้ว่าถ้าเอาไปขายจะได้ลูกปัดสมองมากมายขนาดไหน

ในอดีตก็มักจะได้ยินชาวเมืองเชิ่งหลงคุยโวโอ้อวดว่าเมืองเชิ่งหลงร่ำรวยอย่างนู้นอย่างนี้ พอมาเจอของจริงเข้าดูท่าไอ้ที่โม้มานั่นยังน้อยไปเลย!

ภาชนะมาแล้ว เครื่องดื่มมาแล้ว ต่อไปก็อาหาร

เนื้อของซีมอนสเตอร์ที่ปรุงสุกในหม้อใบใหญ่ถูกตักแบ่งใส่กะละมังเหล็กแล้วนำมาเสิร์ฟที่วงซึ่งตลอดทางที่อาหารผ่านมันได้ระเบิดกลิ่นหอมเตะจมูกจนน้ำลายแตกไม่หยุด

เนื้อซีมอนสเตอร์ที่ผัดกับน้ำมันและซอสแดงไม่ใช่แค่อร่อยเหาะ แต่ยังมีประโยชน์ต่อร่างกายอีกด้วย ถือเป็นของดีที่หายากอย่างแน่นอน

บรรดาเชลยที่เคยได้กินซีมอนสเตอร์ก่อนหน้านี้ล้วนมีสุขภาพร่างกายและกำลังใจดีกันถ้วนหน้า

ทันทีที่เนื้อซีมอนสเตอร์แสนอร่อยเหล่านี้ถูกวางลงกลางวงทุก ๆ คนต่างก็อดที่จะจ้องมันเขม็งในสภาพที่น้ำลายหยดแหมะ ๆ ไม่ได้

นอกจากเนื้อซีมอนสเตอร์แล้วแต่ละวงยังได้รับอาหารจานเล็ก ๆ อีกจำนวนมากเช่นถั่วลิสงและไส้กรอก ซึ่งทั้งหมดเป็นอาหารถุงที่ถังเจิ้นซื้อมาจากห้างทั้งสิ้น

หลังจากเสิร์ฟอาหารทั้งหมดแล้วก็ออกคำสั่ง จากนั้นทุกคนก็เริ่มกินและดื่มกันด้วยสีหน้าที่เบิกบานสนุกสนาน

ถังเจิ้นถือแก้วไวน์ยืนอยู่บนแท่นสูงที่จัดไว้ชั่วคราว

เมื่อมองลงไปยังผู้คนนับหมื่นในจัตุรัสแล้วเขาก็อดที่จะนึกถึงงานเลี้ยงสมัยที่เมืองเชิ่งหลงพึ่งจะถูกสร้างใหม่เป็นครั้งแรกขึ้นมาไม่ได้

ในเวลานั้นเมืองมีคนเพียงไม่กี่ร้อยคน แต่ละคนต่างยืนหยัดต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย และตอนนี้มันได้เติบโตขึ้นจนกลายเป็นหลักหมื่นไปแล้ว

หากบอกว่าถังเจิ้นไม่มีความคิดทะนงตนนั้นคงจะเป็นคำกล่าวที่โกหกทั้งเพ

เขาทุ่มเททั้งทั่งตัวและหัวใจให้กับการพัฒนาเมืองเชิ่งหลง ต้นไม้ทุกต้นที่นี่ล้วนเป็นพยานให้กับความพยายามที่ไม่หยุดยั้งของเขาได้

ถังเจิ้นชูแก้ไวน์ในมือขึ้นแล้วส่งเสียงดังไปทั่วหุบเขาเชิ่งหลงโดยอาศัยพลังของระดับลอร์ด

“แม้เมืองเชิ่งหลงจะพึ่งก่อตั้งขึ้นมาได้ไม่นาน แต่การพัฒนาของเราก็เร็วมาก ในช่วงนี้ชาวเมืองเชิ่งหลงทุกคนทำผลงานกันได้ดีมาก แก้วแรกนี้ขอดื่มให้พวกนายทุกคน!”

หลังจากถังเจิ้นพูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นกระดกหมดแก้วในอึกเดียว

ชาวเมืองเชิ่งหลงทุกคนยกแก้วยืนขึ้น จากนั้นก็ชูแก้วให้ถังเจิ้นแล้วดื่มคารวะหมดแก้วพร้อมกัน

หลังจากนั่งลงแล้วบรรดาชาวเมืองเชิ่งหลงต่างเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกร่วมและเล่าถึงสิทธิประโยชน์ของเมืองเชิ่งหลงให้เหล่าเชลยกับผู้รอดชีวิตฟัง

เล่าตั้งแต่ความยากลำบากสมัยที่ก่อตั้งเมืองไปจนถึงเหตุการณ์ที่มอนสเตอร์โจมตีเมืองรวมไปถึงตอนที่ไปถล่มโหลวเฉิงเผ่าอื่นแล้วเอาชนะมาได้ ทั้งหมดล้วนถูกบอกเล่าจากปากของชาวเมืองเหล่านี้

เมื่อเจอเข้ากับเรื่องเล่าอันแสนวิเศษทุกคนถึงกับลืมกินของอร่อยตรงหน้าแล้วร้องโอ้โห~ อื้อหือ~ ด้วยดวงตาทีลุกวาว!

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเมืองเชิ่งหลงที่พึ่งจะก่อตั้งขึ้นมาได้ไม่นานแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ นี้จะเจอเรื่องราวอันมหัศจรรย์และน่าตื่นเต้นมากมายถึงขนาดนี้ คนที่ได้ฟังต่างก็ต้องเลือดลมเดือดพล่านไปทั้งตัว

หลังจากนั้นไม่นานถังเจิ้นก็ยกแก้วไวน์ใบที่สองขึ้นและพูดกับทุกคนว่า “แก้วที่สองนี้เพื่อเป็นการให้เกียรติแก่ทุกคนที่ช่วยกันจับซีมอนสเตอร์ในวันนี้ เพราะความพยายามของทุกคนทำให้เมืองเชิ่งหลงเราได้ผลการเก็บเกี่ยวที่มากมายเป็นภูเขาเลากา”

“ไม่ว่าในอดีตจะเคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อนก็ตาม แต่ตอนนี้เราทุกคนล้วนเป็นชาวเมืองเชิ่งหลง ลูกหลานของทุกคนก็จะอยู่ที่นี่สืบไป ยิ่งเมืองเชิ่งหลงแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ สวัสดิการของพลเมืองก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น”

“เมืองเชิ่งหลงจะไม่อาจแข็งแกร่งได้เลยหากปราศจากความช่วยเหลือของทุกคน เพราะงั้นแก้วสองนี้ขอดื่มให้พวกนายทุกคน!”

พูดจบถังเจิ้นก็กระดกทีเดียวหมดแก้ว

ไม่คิดเลยว่าเจ้าเมืองจะดื่มอวยพรให้กับตนเอง ดังนั้นเหล่าเชลยและผู้รอดชีวิตที่เข้าร่วมในการจับซีมอนสเตอร์จึงรีบลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความตื่นเต้นที่แสดงออกทางใบหน้า

จากคำพูดของถังเจิ้นนั้นก็บ่งบอกได้ถึงข่าวที่ทำให้ต้องตื่นเต้นแล้ว

เกรงว่าไม่นานเกินรอคนเหล่านี้จะได้ละทิ้งสถานภาพอันน่าเวทนาในปัจจุบันและเลื่อนขึ้นไปพลเมืองของเมืองเชิ่งหลงอย่างเป็นทางการ

หัวใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายมานานในที่สุดก็แตกสลายกลายเป็นความรู้สึกอันแน่วแน่ที่อัดแน่นจนเต็มเปี่ยม

หลังจากดื่มคารวะท่านเจ้าเมืองไปแก้วหนึ่งก็มีหลายคนที่หน้าแดงด้วยความดีใจอย่างควบคุมไม่อยู่

ด้วยความอารมณ์ดีควบคู่ไปกับเครื่องดื่มความสนุกสนานก็เพิ่ม บรรยากาศในจัตุรัสจึงมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

หลังจากนั้นไม่นานถังเจิ้นก็ยกแก้วไวน์ที่สามขึ้น

ในเวลานี้ ทั่วทั้งจัตุรัสเชิ่งหลงได้เงียบลงทันทีโดยที่ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่ถังเจิ้น

ถังเจิ้นมองไปรอบ ๆ จัตุรัสและพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังว่า “ตอนนี้เรามีทรัพยากรที่จำเป็นในการเลื่อนระดับเมืองเชิ่งหลงให้เป็นเลเวลสามแล้ว และในอนาคตเราจะเลื่อนเป็นโหลวเฉิงระดับสูง!”

“ก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี๊ อีกไม่นานพวกนายทั้งหมดจะกลายเป็นพลเมืองของเมืองเชิ่งหลงของฉันและจะกลายเป็นเจ้าเหนือหัวหนึ่งเดียวในระยะร้อยไมล์!”

“แด่อนาคตของเมืองเชิ่งหลงและความจริงที่ว่าเรากำลังจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกัน ดื่ม!”

ทั้งจัตุรัสเชิ่งหลงต่างระเบ็งเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นทันที

“เจ้าเมืองจงเจริญ!”

“เมืองเชิ่งหลงจงเจริญ!”

“สู่เมืองเชิ่งหลงอันยิ่งใหญ่ ไชโย!”

ทุกคนดื่มเหล้าในมือแล้วพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ถังเจิ้นกลับไปที่ที่นั่งของตนซึ่งนั่งกับพวกไทสันแล้วหยิบชิ้นเนื้อของซีมอนสเตอร์ขึ้นมากิน

เนื้อซีมอนสเตอร์อร่อยมาก ถังเจิ้นกินอย่างมีความสุขและภายในใจก็เต็มไปด้วยความหวัง

หลังจากพรุ่งนี้มาเยือนเมืองเชิ่งหลงจะเริ่มบทใหม่!