บทที่ 107: เงินจำนวนน้อยนิดเพียง 500,000 พยายามจะติดสินบนข้าหรือ?
บทที่ 107: เงินจำนวนน้อยนิดเพียง 500,000 พยายามจะติดสินบนข้าหรือ?
"ใช่!" หลินเป่ยฟานพยักหน้า
"ทำไมกัน? การที่เจ้ามอบวิธีสร้างบัลลูนลมร้อนให้อ๋องแห่งเหอเป่ยเหนือ มันย่อมไม่ต่างกับการที่เจ้ากำลังช่วยคนชั่วช้า! เมื่อเขาสร้างสิ่งประดิษฐ์บัลลูนลมร้อนได้ ความทะเยอทะยานของเขาจะพุ่งสูงขึ้นจนก่อสงครามเป็นแน่!” ไป๋ กวนอิมได้แต่ขมวดคิ้ว
นางรู้ว่าหลินเป่ยฟานฉลาดมาก แต่เหตุอันใดเขาถึงตัดสินใจทำเช่นนี้?
ความคิดที่จะสังหารผู้รู้วิธีการผลิตบัลลูนลมร้อนพลันปรากฏขึ้นในหัวของนาง
หลินเป่ยฟานยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา “วางใจเถอะ เขาไม่มีทางทำได้หรอก!”
"ทำไม?" ไป๋ กวนอิมถามด้วยความสงสัย
“เพราะ …” หลินเป่ยฟานพูดออกมาอย่างลึกลับ “ข้าทำการเปลี่ยนแปลงวิธีการผลิตที่ข้าให้เขาไปเล็กน้อย! การเปลี่ยนแปลงที่ข้าได้แก้ไขลงไป รับประกันได้เลยว่าเขาจะไม่สามารถสร้างบัลลูนลมร้อนได้!”
“เจ้าทำการเปลี่ยนแปลงที่ตรงจุดไหน?” ไป๋ กวนอิมเอ่ยถาม
“วัสดุที่ใช้สำหรับสร้างบัลลูน!” หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมา "บัลลูนลมร้อนเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มีโครงสร้างเรียบง่าย เพียงบัลลูน ตะกร้าและเชื้อเพลิง มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเลียนแบบตะกร้าและตระเตรียมเชื้อเพลิงที่มีอยู่ ทว่าส่วนสำคัญคือบัลลูน! การทำให้บัลลูนลมร้อนลอยได้อยู่ที่วัสดุในการสร้างของมันว่าบัลลูนสามารถกันความร้อนและทนแรงอัดได้หรือไม่!"
ไป๋ กวนอิมพยักหน้า “ฟังดูมีเหตุผล พูดต่อไป”
“เช่นนั้นข้าจึงทำการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในวัสดุที่ใช้สำหรับบัลลูน การเปลี่ยนแปลงนี้เล็กน้อยมาก แต่ก็อันตรายถึงชีวิต! ตราบใดที่พวกเขาทำตามขั้นตอนตามนั้น…”
“พวกเขาจะไม่สามารถสร้างบัลลูนลมร้อนได้หรือ?” ไป๋ กวนอิมเดา
"ไม่เลย พวกเขาจะทำได้ แต่ท้ายที่สุดก็จะล้มเหลวอยู่ดี!“หลินเป่ยฟานหัวเราะเบาๆ”บัลลูนลมร้อนมีความต้องการในวัสดุคุณภาพดี ต้องทนทานลมและความร้อน หากมันขาดไปเล็กน้อยก็ไม่ได้! ตามวิธีการผลิตของข้า พวกเขาสามารถสร้างบัลลูนลมร้อนได้อย่างแน่นอน แต่คงไม่สามารถใช้มันบินไปได้สูงหรือไกล! เมื่อมันลอยขึ้นไปในอากาศเพียงสิบหรือยี่สิบเมตร พวกมันตกลงไปข้างล่างทันที!”
“พอเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะสงสัยในฝีมือของตนเองเท่านั้น ไม่ได้มาโทษข้า! พวกเขาคงจะต้องทดลองกับผลิตซ้ำๆ ไปมาจนส่งผลให้เกิดการสูญเสียทรัพยากรมนุษย์ วัสดุจำนวนมากและเวลา! จนสุดท้ายก็ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะสามารถสร้างมันได้สำเร็จ!” หลินเป่ยฟานกล่าว
ไป๋ กวนอิมถึงกับพูดไม่ออก “เจ้านี้ช่างชั่วร้ายจริงๆ เชียว!”
“ขอบคุณสำหรับคำชม!” หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิใจ “อันที่จริงยามที่ข้าทำบัลลูนลมร้อน ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านอ๋องจี๋เป้ยจะมาขอวิธีการสร้างจากข้า ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมไม่ถือโอกาสเช่นนี้ทำเงินเล่า? ดูสิ เงิน 2.5 ล้านตำลึงนี้ช่างเป็นเงินที่ง่ายมากนัก!”
ธนบัตรเงิน 2.5 ล้านตำลึงได้ถูกส่งมอบให้กับหลินเป่ยฟานอย่างรวดเร็ว
ไป๋กวนอิมได้แต่ยอมรับอย่างเงียบๆ และพูดตอบว่า “แต่ว่าเจ้ายังจำเป็นต้องระวัง! พฤติกรรมของเจ้าอาจถือได้ว่าเป็นการทรยศต่อประเทศ เมื่อมันถูกเปิดเผยออกมา เจ้าอาจจะสูญเสียศีรษธของเจ้าไปได้!”
“ขอบคุณสำหรับการเตือน ข้าจะระวังเอาไว้!” หลินเป่ยฟานพยักหน้าพลางเดินไปที่โต๊ะและหยิบแปรงขึ้นมา
"เจ้ากำลังตั้งใจที่จะทำอะไร?" ไป๋ กวนอิมรู้สึกสับสน
“ข้าจะเขียนวิธีการผลิตบัลลูนลมร้อนอีกหลายชุด พยายามทำเงินให้ได้มากขึ้นกว่านี้!” หลินเป่ยฟานตอบกลับไป
ไป๋ กวนอิมได้แต่ออกมาโดยไม่รู้เลยว่าจะต้องพูดเช่นไรดี
เมื่อกลับไปที่พระราชวัง นางก็รายงานเรื่องนี้ต่อจักรพรรดินี
หลังจากฟังจบ ปากของจักรพรรดินีถึงกับกระตุก
จากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืนและอุทานออกมาด้วยความโกรธ “ไอ้เจ้าเลวคนนี้! ข้าได้สั่งเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าทำให้วิธีการสร้างสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์รั่วไหลออกไป แต่เขากลับยังกล้าที่จะก่ออาชญากรรมและไม่สนใจคำพูดข้า เขาไม่เห็นข้าเป็นตัวอะไรเลยหรือ? ข้าได้ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี แต่เขากลับทรยศข้าโดยไม่ลังเล! ไอ้สารเลวนี่ ข้าโมโหจะแย่แล้ว!”
ไป๋ กวนอิมยิ้มให้กับคู่หวานคู่นี้เหลือเกิน พวกเขาช่างน่าสนใจยิ่ง
“ฝ่าบาท ได้โปรดสงบสติอารมณ์ก่อน! เขาไม่ได้ทรยศต่อท่าน แต่ช่วยให้ท่านได้รับเงินทุน 2.5 ล้าน ทั้งยังหลอกอ๋องเหอเป่ยทางเหนืออีก มันเป็นประโยชน์มากกว่าผลเสีย นอกจากนี้อ๋องเหอเป่ยทางเหนือยังสูญเสียกำลังไปอีกมากโข!”
“พี่สาวฉิงเสวียน ท่านพูดถูก แต่การกระทำของเขาทำให้ข้าโกรธมากจริงๆ !”
จักรพรรดินีทั้งโกรธและเหนื่อย “เขามักจะเต้นรำบนคมมีดไปมา ทำให้ข้าทั้งกลัวและไม่สามารถผ่อนคลายได้เลยสักนิดเดียว! เมื่อไรกันเขาถึงจะซื่อสัตย์และหยุดก่อปัญหาเสียที?”
“ถ้าอย่างนั้น… บอกตัวตนของท่านให้เขารู้เลยดีหรือไม่? เช่นนั้นเขาก็คงไม่ก่อปัญหาแล้ว!” ไป๋ กวนอิมยิ้ม
“ข้าเกรงว่าถ้าเขารู้ว่าข้าสนับสนุนเขา เขาจะบ้าบิ่นและทำตัวไม่สนใจสิ่งใดมากกว่าเดิม!” จักรพรรดินีกัดฟันแน่น
"ท่านพูดถูกต้อง! ไป๋ กวนอิมหัวเราะ
ต่อให้ทั้งกำลังต่อต้านเขา แต่เขาก็ยังคงทำตัวบ้าบิ่นเช่นเดิม!
ซึ่งถ้าเขารู้ว่าจักรพรรดินีคอยหนุนหลังเขา ความทะเยอทะยานของเขาคงจะพลุ่งพล่านและบ้าบิ่นมากกว่าเดิมเป็นแน่
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะทำจริงไหม!
ด้วยเหตุนี้ การไม่ลงมือทำอะไรคงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
เนื่องด้วยความโกรธ สองวันถัดมา จักรพรรดินีจึงจ้องไปที่หลินเป่ยฟานบ่อยครั้งแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรผิด
หลินเป่ยฟานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดโดยแท้ จักรพรรดินียิ่งแล้วใหญ่!
ก่อนหน้านี้นางชอบเขามากจนไม่ยอมปล่อยเขาไป แต่ตอนนี้นางกลับโกรธและปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นคนทรยศ การรับใช้นางช่างเป็นสิ่งที่ยากเย็นนัก
“อย่างที่คนโบราณได้กล่าวไว้ การติดตามกษัตริย์ก็เหมือนกับเสือ ยิ่งเป็นเสือตัวเมียยิ่งแล้วใหญ่!”
ในวันนี้ เมื่อหลินเป่ยฟานกลับมาจากสถาบันจักรพรรดิ เขาก็ถูกดักโดยพ่อค้าที่ร่ำรวยคนหนึ่ง
“เราไม่รู้จักกัน เจ้าจะมาขวางทางข้าทำไม?” หลินเป่ยฟานเอ่ยถาม
"ท่านหลิน เราไม่ได้รู้จักกันก็จริง แต่ข้าชื่นชมความสามารถของท่านเสมอ!" เมื่อเราได้พบพานกันบนถนนแล้ว ข้าก็อยากจะเชิญท่านหลินมาดื่มสักสองสามถ้วย! ท่านหลินช่วยมาเป็นเกียรติได้หรือไม่?”
ขณะที่เขาพูด เขาก็รีบส่งธนบัตรเงินสองสามใบให้หลินเป่ยฟานและยัดลงในแขนเสื้อของเขา
หลินเป่ยฟานมองลงมา เขาเห็นชัดเลยว่ามันเป็นธนบัตรหลักหมื่นตำลึง
“เจ้าเป็นคนที่ช่างคิดนัก ข้าเองก็ชอบที่จะมีเพื่อนเช่นเจ้า”นำทางข้าไปได้เลย”
พ่อค้าที่ร่ำรวยรู้สึกมีความสุขมาก “ขอบคุณผู้อำนวยการหลินที่ให้โอกาสข้าเช่นนี้! มากับข้าเถิด อาหารและเครื่องดื่มตระเตรียมพร้อมแล้ว!”
พวกเขามาถึงร้านอาหารใกล้ๆ และเดินเข้าไปในห้องที่หรูหรา
อย่างที่พ่อค้าที่ร่ำรวยกล่าว อาหารและเหล้าได้ถูกตระเตรียมไว้แล้ว
เหล้าเลิศรส อาหารก็เช่นกัน
ทุกคนนั่งลงและพ่อค้าที่ร่ำรวยก็ยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านหลิน ทั้งนี้ข้ายังเตรียมสตรีโฉมงามมาขับร้องและเต้นรำอีกด้วย มาดื่มและสนุกกับการแสดงของพวกนางด้วยกันไหม?”
“ดี ข้าขอตามไป เชิญเจ้าภาพไปก่อน”
พ่อค้าที่ร่ำรวยปรบมือของเขา กลุ่มสาวๆ โฉมงามที่ทั้งร้องเพลงและเต้นรำก็เริ่มการแสดง
ทุกคนดื่มและรับประทานอาหารร่วมกัน ในขณะที่มองดูการแสดงของหญิงสาว
ในระหว่างนี้ พ่อค้าที่ร่ำรวยก็แนะนำตัวเองว่าเขาคือหวังฝู่กุ้ย พ่อค้าที่เดินทางไปทั้งทางเหนือและใต้ เขาทำงานหนักมามาก มีความรู้ทางธุรกิจพอสมควร ดังนั้นเขาจึงสร้างความมั่งคั่งได้ด้วยเวลา 30 ปี
ทว่าผู้คนมากมายก็มองเพียงความสำเร็จภายนอกของเขา แท้จริงแล้วสถานการณ์ของอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่นั้นวุ่นวายและปั่นป่วนนัก ขุนนางศักดินาต่างๆ มีความขัดแย้งกันอย่างต่อเนื่อง ทั้งยังมีขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงที่กดขี่ราษฎรอีก
เจียงหูเต็มไปด้วยคนประหลาดและน่าสงสัย คนธรรมดาทั่วไปจำนวนมากไม่อาจมีชีวิตรออยู่ที่นั่นได้เลย พวกเขาจึงได้กลายเป็นโจรทั้งนั้น
หลังจากกินและดื่มประมาณครึ่งชั่วโมง หลินเป่ยฟานก็ถามขึ้นมา “ท่านหวัง เชิญข้ามาที่นี่ทำไมหรือ? เรากินและดื่มมามากพอแล้ว เช่นนั้นก็เข้าเรื่องเถิด”
“สิ่งที่ท่านพูดนั้นถูกต้องเลย” หวังฝู่กุ้ยตอบและไล่คนอื่นๆ ออกจากห้องไป
จากนั้นเขาก็นั่งลงตรงหน้าหลินเป่ยฟาน มองไปรอบๆ และกระซิบว่า “ท่านหลิน เช่นนั้นข้าขอพูดตรงประเด็นเลย ข้ามาที่นี่เพื่อหาวิธีการทำสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์บัลลูนลมร้อน ตราบใดที่ท่านให้ข้ามา ข้าก็จะให้ราคาที่น่าพึงพอใจแก่ท่านแน่!”
หลินเป่ยฟานได้แต่ตำหนิ “ท่านหวัง ท่านกล้าหาญมาก! ท่านเป็นพลเมืองธรรมดา แต่กลับกล้าที่จะโลภเอาบัลลูนลมร้อนจักรพรรดิ! มันเป็นเรื่องของความเป็นความตาย! ท่านไม่กลัวหรือว่าข้าจะรายงานเจ้าต่อเจ้าหน้าที่และทำให้ท่านถูกจับ?”
“แน่นอนว่าข้าย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว” หวังฝู่กุ้ยตอบอย่างขมขื่น “แต่ตัวข้าไม่มีทางเลือก! กล่าวตามตรง ถ้าข้าไม่ได้วิธีสร้างมา ข้าก็จะยังคงสูญเสียศีรษะของข้าไปอยู่ดี!”
หลินเป่ยฟานจึงถามว่า “เพราะเหตุอันใดถึงกล้าเพียงนั้น ผู้ใดคอยสนับสนุนท่านอยู่หรือ? พูดออกมา!”
หวังฝู่กุ้ยจึงกระซิบตอบว่า “เช่นนั้นข้าคงจะไม่ต้องปิดบังมันจากท่านอีกต่อไป ผู้สนับสนุนข้าคือท่านอ๋องแห่งเจียงทางใต้! เป็นเพราะการสนับสนุนของท่านอ๋อง จึงทำให้ธุรกิจของข้าเติบโตขึ้นอย่างมาก!” หลินเป่ยฟานหรี่ตาลง
ท่านอ๋องแห่งเจียงใต้ก็เป็นอ๋ององค์หนึ่งที่มีเจตนากบฏ เขาอาศัยอยู่ในเขตเจียงใต้ จึงเป็นที่รู้จักในฐานะท่านอ๋องแห่งเจียงใต้
ด้วยอุตสาหกรรมการค้าที่รุ่งเรืองในเจียงใต้และทำเลที่ตั้งที่ได้เปรียบของเขา ท่านอ๋องแห่งเจียงใต้จึงเริ่มทำธุรกิจและได้รับเงินเป็นจำนวนมหาศาล ในแง่ของความมั่งคั่ง อาจมีเพียงไม่กี่คนในอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ทั้งหมดที่สามารถทัดเทียมกับเขาได้!
แม้แต่ท่านอ๋องผู้มั่งคั่งแห่งเหอเป่ยทางเหนือก็ยังด้อยกว่าเขาเลย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาเป็นแกะอ้วนตัวใหญ่! เมื่อเห็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์บัลลูนลมร้อน เขาก็อดใจไม่ไหวและคิดเอื้อมมือมากระมัง
“ท่านหลิน ตั้งแต่ท่านประดิษฐ์บัลลูนลมร้อน ท่านอ๋องก็อยากจะได้มันมาตลอด! ท่านเป็นทั้งผู้ประดิษฐ์บัลลูนลมร้อนและเป็นคนแรกที่บินไปกับมัน หากท่านมอบวิธีการผลิตบัลลูนลมร้อนให้แก่ท่านอ๋อง เขาคงจะรู้สึกยินดีมากและจะให้รางวัลที่น่าพึงพอใจมากแก่ท่านอย่างแน่นอน!”
“นอกจากนี้ ท่านอ๋องยังกล่าวว่าเขาชื่นชมความสามารถของท่านมาก! ถ้าท่านสามารถทำงานให้เขาได้ ท่านจะได้รับประโยชน์อย่างมากมายแน่นอน! นี่คือของขวัญจากท่านอ๋อง 500,000 ตำลึง โปรดรับมันไว้เถิด!”
เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็ส่งมอบธนบัตรเงินจำนวนมากมาให้ หลินเป่ยฟานถึงกับเลิกคิ้วของเขา ของขวัญเป็น 500,000 ตำลึง มากกว่าของท่านอ๋องทางเหนือที่ให้มาแค่ 200,000 ตำลึง ต้องบอกเลยว่าท่านอ๋องเจียงใต้ผู้นี้ใจกว้างมาก! รวยบัดซบ!
หลินเป่ยฟานได้แต่ส่ายศีรษะของเขาไปมา “เอาคืนไปเถิด ข้าไม่รับเงิน!”
หวังฝู่กุ้ยตกใจยิ่ง "ท่านหลิน ท่าน..."
หลินเป่ยฟานกล่าวออกไปอย่างไม่มีความสุข “ท่านคิดว่าเงินเล็กๆ น้อยๆ นี้จะซื้อข้าได้หรือ?”
หวังฝู่กุ้ยกะพริบตาและถามด้วยความสงสัย “ไม่ได้หรือ?”
เขาได้สอบถามไปแล้วว่าขุนนางผู้นี้มีความรักในเงินตราเป็นพิเศษ ทั้งยังได้ยักยอกเงินไปหลายล้านตำลึงในเวลาเพียงสองเดือนหลังจากเข้ารับตำแหน่ง ดังนั้นเขาจึงส่งเงินไปเพราะรู้อีกฝ่ายสนใจ แต่เขาไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีหลักการและปฏิเสธที่จะรับเงินเช่นนี้
"ไม่อย่างแน่นอน!" หลินเป่ยฟานลุกขึ้นยืนและชี้ไปที่จมูกของหวังฝู่กุ้ยด้วยความโกรธ “เพราะมันต้องมีจำนวนมากกว่านี้!”
หวังฝู่กุ้ย "หา!?"
หลินเป่ยฟานกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจนัก “เพียง 500,000 ตำลึงช่างน้อยนิด ต่อให้มันตกบนพื้นข้าก็ขี้เกียจเกินจะก้มลงไปเก็บ! หากท่านรู้สึกลำบากใจที่มอบให้มา ข้าก็รู้สึกลำบากใจที่ต้องรับมันไว้!”
หวังฝู่กุ้ย "หา!?
