ตอนที่ 87 ผู้ใช้พลังแห่งความมืดคนที่สอง
“การต่อสู้ระหว่างผู้มีอำนาจระดับสูงสุดนี่มันลำบากจริงๆ”
“แล้วฉันจะได้รับรางวัลของฉันเมื่อไหร่กันเนี่ย”
เมื่อมองไปยังรายการทองคำ ที่กำลังฉายการต่อสู้ระหว่างอิซโชในอนาคตกับมิฮอว์คอยู่ หลี่ฟานถอนหายใจและหันไปมองยามาโตะและซาดี้ที่กำลังหัวเราะกัน
ซาดี้ : “อ๊ะ! อย่างนั้นเองหรอ อะไรอีก อะไรอีก”
ยามาโตะ: “ฮิฮิ ฉันได้รับผลปีศาจมาด้วย ฉันจบการฝึกของอาจารย์หลี่ฟานอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นเขาจึงมอบผลปีศาจของไคโดให้กับฉัน”
“ผลปีศาจที่สามารถกลายร่างเป็นมังกรได้?” ดวงตาของซาดี้เบิกกว้าง จากนั้นเธอก็มองอย่างกระตือรือร้นไปที่หลี่ฟานที่กำลังยืนพิงอยู่ที่ประตู
“นั่นคือผลปีศาจที่ไม่กลัวน้ำทะเล?”
“ใช่ มันคือผลปีศาจที่ไม่กลัวน้ำทะเล และมันก็เหลือผลแห่งความมืดอยู่เพียงผลเดียวเท่านั้น ถ้าเธออยากได้เธอก็ต้องรีบไปขอเขานะ” ยามาโตะพยักหน้า
ในช่วงสองปีของการฝึก หลี่ฟานได้บอกยามาโตะเกี่ยวกับลูกศิษย์คนอื่นๆของเขาแล้ว และเธอก็ได้รู้ว่าผลสั่นสะเทิือนที่หลี่ฟานมีอยู่ ได้ถูกโนจิโกะกินเข้าไปแล้ว
“ฉันก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าฉันไม่ได้เป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของคุณหลี่ฟาน ฉันเกรงว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้กินผลปีศาจแบบนั้น”
“แต่ฉันก็ต้องการมันจริงๆนะ ผลแห่งความมืด…”
เมื่อนึกถึงการใช้พลังของผลแห่งความมืด เพื่อยับยั้งผู้ใช้พลังผลปีศาจคนอื่นๆ ซาดี้ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
หลี่ฟานเหลือบมองไปที่ซาดี้ หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย เขาพลิกมือและหยิบผลแห่งความมืดออกมาจากคลังสมบัติ
“ถ้าเธอต้องการสิ่งนี้ มันก็เป็นไปได้ที่ฉันจะมอบมันให้เธอ”
“แต่มันมีจุดอ่อนที่ร้ายแรงอยู่ที่ ถ้าเธอใช้พลังแห่งความมืดเพื่อดูดซับความเสียหายหรือพลังของผลปีศาจล่ะก็ ความเจ็บปวดที่เธอได้รับจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เธอเข้าในในเรื่องนี้ใช่ไหม?”
หลี่ฟานโยนผลปีศาจในมือขึ้นไปมา พร้อมกับพูดกับเธอ
"คุณหลี่ฟาน คุณต้องการมอบผลปีศาจนี้ให้กับฉันจริงๆ เหรอ?”
“แต่ว่าฉันไม่ใช่ลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของคุณ?”
ซาดี้รีบเดินไปหาหลี่ฟานอย่างรวดเร็ว และมองไปที่เขาด้วยความตื่นเต้น
“ถึงจะให้ผลปีศาจนี้กับเธอ มันก็ไม่เป็นไร”
“ลูกศิษย์ของฉันในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องพัฒนาไปในทิศทางของผลปีศาจ”
“นอกจากนี้ เธอไม่ได้วางแผนที่จะออกค้นหาโรงฝึกแห่งอื่นๆของฉัน ในอนาคตอย่างงั้นหรอ?”
“สำหรับเรื่องนี้ ฉันสามารถให้ผลปีศาจนี้กับคนที่จะกลายมาเป็นลูกศิษย์ของฉันล่วงหน้าได้ เหตุผลแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว” หลี่ฟานกล่าว
“ใช่ ใช่!” ซาดี้พยักหน้าอย่างหนักแน่น
“ได้โปรดให้ฉันเถอะคุณหลี่ฟาน ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดสองเท่าหรืออะไรอย่างอื่นฉันก็พร้อมแล้ว”
‘ถ้ามีพลังของผลปีศาจนี้ ฉันก็สามารถที่จะจัดการชิริวได้อย่างแน่นอน’ ซาดี้มีความโกรธมาก ที่เธอเกือบถูกชิริวฆ่าตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
หลังจากได้ฟังคำยืนยันของซาดี้ หลี่ฟานก็ยื่นผลปีศาจแห่งความมืดให้กับเธอ
ซาดี้รับผลปีศาจมาจากมือของหลี่ฟาน จากนั้นเธอก็รีบอ้าปากและกัดมันลงไปอย่างไม่ลังเล
“แหวะ นี่มันแย่มาก!” เธอแลบลิ้นออกมาอย่างน่ารัก
หลังจากที่ทำความคุ้นเคยกับพลังใหม่ของเธอได้เล็กน้อย หมอกสีดำมืดก็ปรากฏขึ้นในมือของซาดี้
"คุณหลี่ฟาน ทำไมคุณไม่ลองโจมตีฉันซักครั้งล่ะ ฉันอยากจะลองใช้พลังของผลแห่งความมืดเพื่อดูดซับความเสียหายดู”
"ตามที่ขอ" หลี่ฟานยกมือขึ้นและชี้ไปที่ท้องของซาดี้ผ่านอากาศ
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่ราวกับไฟฟ้าช็อตก็ได้แพร่กระจายจากท้องของซาดี้ไปจนถึงสมองของเธอ
ซาดี้พยายามดูดซับความเสียหายด้วยพลังแห่งความมืด และในทันที ความเจ็บปวดสองเท่าก็ผุดขึ้นมาในจิตใจเธอ
"อ๊าาาาาาาาาา!"
ซาดี้กรีดร้องออกมาเสียงดัง มือของเธอโอบรอบแขนโดยไม่ตั้งใจ และร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย พร้อมกับมีเหงื่อไหลอยู่บนหน้าผากของเธอ
“เธอไม่สามารถทำแบบนี้ได้” เมื่อเห็นความเจ็บปวดของซาดี้ หลี่ฟานก็เลิกคิ้วขึ้น
“ดูเหมือนว่าเธอจะต้องเพิ่มความสามารถในการต่อต้านการโจมตีขึ้น ลองอีกครั้ง”
หลี่ฟานชี้นิ้วไปที่ซาดี้อีกครั้ง
ด้วยความตื่นเต้นครั้งใหญ่ ซาดี้จึงล้มลงไปกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว
หลี่ฟานจึงรีบเอื้อมมือไปโอบเอวของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มลงไปกับพื้น
“แล้วตอนนี้ เธอเสียใจที่กินผลแห่งความมืดไปแล้วรึยัง ซาดี้?” หลี่ฟานถาม
"…ไม่ ไม่." ซาดี้ส่ายหัว และหอบออกมาเบาๆด้วยความเสียวซ่าน
“ไม่เป็นไรคุณหลี่ฟาน ฉันจะฝึกฝนให้หนักขึ้น ฉันทนได้”
“ฉันรู้สึกว่าประโยคนี้ของเธอ มันค่อนข้างจะมีความหมายแปลกๆซ่อนอยู่นะ” เมื่อได้ยินเสียงหอบของซาดี้ หลี่ฟานก็กระซิบกับตัวเองเบาๆ
“ลืมไปเถอะ มันคงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าการต่อสู้ของมิฮอว์คและอิซโชจะจบลง”
“ในเวลานี้ ฉันจะช่วยเธอพัฒนาพลังของผลปีศาจไปก่อนแล้วกัน”
“ซาดี้ เนื่องจากยามาโตะจะไปจัดการกับไคโดในอนาคต ดังนั้น เธอจึงสามารถช่วยยามาโตะในการจัดการกับกลุ่มโจรสลัดร้อยอสูรได้”
“มันอาจจะยากสักหน่อยสำหรับเธอ ที่จะต้องต่อสู้กับกลุ่มโจรสลัดร้อยอสูรทั้งหมดเพียงลำพัง แต่ฉันก็คาดหวังเกี่ยวกับการแสดงของเธออยู่นะ”
ดวงตาของซาดี้เบิกกว้างขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกมา หลี่ฟานก็เริ่มฝึกฝนให้กับเธอขึ้นแล้ว
…
หลายชั่วโมงต่อมา ซาดี้กำลังนอนลงอยู่บนพื้นโดยไม่มีเคลื่อนไหวใดๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหน้าอกของเธอกำลังขยับขึ้นลงอยู่ คงมีใครบางคนคิดว่าเธอตายไปแล้วก็ได้
“ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเธอต้องได้รับการปรับปรุงจริงๆ” หลี่ฟานส่ายหัว
“ยามาโตะ พาเธอไปพักสักหน่อย”
“ได้เลย อาจารย์หลี่ฟาน” ยามาโตะยิ้ม เธอเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ ก่อนที่จะอุ้มซาดี้เข้าไปด้านใน
หลังจากที่ทั้งสองจากไป หลี่ฟานก็เงยหน้าขึ้นไปดูในหน้าจอของรายการทองคำ
“อืม ในที่สุดการต่อสู้ก็ถูกตัดสินแล้ว มิฮอว์ค เขาเป็นฝ่ายชนะจริงๆ”
“หลังจากสำเร็จความท้าทายนี้ ผู้ชายคนนี้คงสามารถใช้ [ เท็นสะ ซันเงสึ ] ได้แล้ว”
“เพียงแต่ว่า หากไม่มีพลังวิญญาณ และอาศัยความแข็งแกร่งทางกายภาพกับฮาคิเพื่อกระตุ้นการใช้งานบังไคของซันเงสึ นายจะสามารใช้มันได้กี่นาทีกันนะตาเหยี่ยว?”
…
