ตอนที่ 22 หมดหนทาง

ตอนที่ 22 หมดหนทาง

 

เขาจำได้ว่าตัวละครที่เดินทางข้ามมิติและนิยายเกี่ยวกับการเดินทางข้ามมิติที่เขาเคยดูบนโลก เมื่อตัวเอกข้ามมิติมา เขามักจะสามารถไปถึงจุดสูงสุดของชีวิต

 

พวกเขาจะมีโชคลาภและแม้กระทั่งกลายเป็นภัยพิบัติสำหรับกลุ่มเผ่าพันธุ์ต่างๆ ถ้าเขาต่อสู้ด้วยร้อยบทกวีหรือใช้สมอง ก็สามารถทำสวรรค์และโลกสั่นสะเทือน

 

แต่สำหรับเขานับตั้งแต่ข้ามมิติมาเขาได้แต่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและไม่กล้าเดินไปมารอบ ๆ

 

หากมีคนเขียนเขาเป็นนิยาย นักเดินทางจู หวู่หยางหลายสิบตอนแล้วแต่ยังอยู่บนเตียงและเขาไม่เคยแม้แต่จะเปิดประตูห้องนอน เขาเป็นแค่คนขี้ขลาด (555)

 

แต่นี้คือความจริง เขาไม่ใช่ตัวเอกของนิยาย เขาไม่ได้มีไอคิวล้นฟ้า

 

ตอนนี้เขามีระบบ เขาจะทำอะไรได้อีกถ้าเขาไม่ซ่อนตัวอยู่บนเตียง หรือจะให้วิ่งออกไปและได้รับแต้มทะลุทะลวงมากมาย พร้อมกับความแข็งแกร่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ

 

แล้วถ้ามีคนค้นพบความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาและรายงานต่อจักรพรรดิผู้บ้าคลั่ง จู เจิ้นหวู่ เดียวเขาก็เอาแก้วเหล้าใส่ยาพิษมาให้เขากินหรอก

 

จู หวู่หยาง ไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นแล้วเขาควรจะขี้ขลาดมันคือสิ่งที่เขาควรจะเป็น

 

แต่เมื่อ จู หวู่หยางเอาชนะความยากลำบากนี้ได้สำเร็จ ก็ถึงเวลาที่เขาจะสร้างความหายนะ

 

ระบบดูแย่มากในตอนนี้ ถ้าไม่มีการกักขังในสภาพแวดล้อมพิเศษ มันเป็นสมบัติ ซึ่งสามารถทำให้ความแข็งแกร่งของจู หวู่หยาง ทะยานขึ้นไปด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว

 

และในเวลานั้นจู หวู่หยางจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำสิ่งพิเศษ ทำสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ทำทุกสิ่งที่อย่างที่เขาจะคึดออก ...และได้รับแต้มทะลุทะลวงจำนวนมากและปรับปรุงความแข็งแกร่ง ด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์

 

ปัจจุบันเขาจำเป็นต้องซุ่มซ่อนและแกล้งทำเป็นขี้ขลาดนั้นทั้งหมดเพื่อประโยชน์และกลายเป็นมังกรใรอนาคต!

 

เมื่อ จู หวู่หยาง ตกอยู่ในฝันร้ายอีกครั้ง ตัวเอกในฝันร้ายของ จู หวู่หยางเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกของเขา

 

จู เจิ้นหวู่ ผู้สูงส่งและทรงพลัง ด้วยความสูงเกือบสองเมตร การยืนอยู่ที่นั่นทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่

 

ด้วยความแข็งแกร่งในดินแดนทางใต้เขาเคยครอบงำจักรพรรดิของหลายอาณาและเป็นที่รู้จักในฐานะจักรพรรดิที่มีอำนาจมากที่สุด

 

ความภาคภูมิของอาณาจักรจิ่วจ้าว ในตอนนี้ได้กลายเป็นฝันร้ายขององค์ชายและองค์หญิงทั้งหมด ออร่าครอบงำบนร่างของเขาถูกแทนที่ด้วยรัศมีที่แปลกประหลาดและมืดมน เพียงแค่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้พวก รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

 

ว่ากันว่าเหตุผลของเรื่องนี้ก็คือจู เจิ้นหวู่ต้องการที่จะไปไกลกว่านี้และเขาได้ฝึกฝนวิธีวิชามารและเขาก็กลายเป็นบ้า

 

ไม่ต้องพูดถึงองค์ชายและองค์หญิงเหล่านั้น แม้แต่นางสนมในฮาเร็มก็ไม่กล้าที่จะมาเจอจู เจิ้นหวู่

 

ดังนั้น พระราชวังจักรพรรดิ ที่ จู เจิ้นหวู่ อาศัยอยู่ มันจึงไม่ค่อยมีใครไป

 

มีเพียงคนสนิทคนเดียวคือขันทีจู จินจง ซึ่งอยู่กับ จู เจิ้นหวู่ สาวใช้และองค์รักษ์คนอื่นๆ อยู่ข้างนอกทั้งหมด ถ้า จู เจิ้นหวู่ไม่เรียกพวกเขาก็ไม่กล้าเข้ามา

 

“สองวันที่ผ่านมานี้ เหล่าองค์ชายและองค์หญิงได้ทำอะไรผิดปกติหรือไม่?”

 

สิ่งแรกที่ต้องทำเมื่อสิ้นสุดการฝึกฝนคือถามเกียวกับการเคลื่อนไหวขององค์ชายและองค์หญิงเหล่านั้น

 

ซึ่งแสดงให้เห็นว่า จู เจิ้นหวู่ให้ความสนใจกับองค์ชายและองค์หญิงเหล่านั้นมากเพียงใด

 

จู จินจงก้มศีรษะลงและพูดว่า "ฝ่าบาท ไม่มีองค์ชายหรือองค์หญิงคนไหนที่ทรงกระทำผิด แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์รัชทายาท"

 

“เกิดอะไรขึ้นกับหวู่หยาง” จู เจิ้นหวู่เลิกคิ้ว และเสียงของเขาเย็นชาขึ้น

 

“ตามข่าวในวัง พระองค์ได้จุดไฟเผาตัวเองในตำหนักของเขาเมื่อเช้าวานนี้ โชคดีที่พระเจ้าอวยพร พระองค์ตื่นทันเวลา เสด็จออกจากทะเลเพลิง มีแต่เตียงไม้หอมพันปีเท่านั้นที่ถูกเผา” จู จินจง กล่าว

 

“เผาตัวเองรึ?” จูเจิ้นหวู่ผงะไปครู่หนึ่ง “เจ้าโง่ขี้ขลาดคนนี้ เป็นถึงองค์รัชทายาท เขาทนแรงกดดันเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ก็ไม่ได้ ข้าผิดหวังในตัวเขาจริงๆ”

 

“องค์รัชทายาท ทรงอยู่ตามลำพังตั้งแต่ยังเล็ก ปู่ย่าตายายไม่มีทักษะใดๆ และพระมารดาและนางสนมก็จากไปตั้งแต่เนิ่นๆ และระมัดระวังตัวเองอยู่เสมอ กลัวจะมีการกระทำที่ไม่เหมาะสม” จู จินจง อธิบาย

 

“เฮอะ...” จูเจิ้นหวู่เยาะเย้ย  “คำว่าคิดถึงตะวันออก” ใช้ได้ดี กับชายคนนี้ หวู่หยางเพิ่งเห็นว่าองค์รัชทายาทก่อนหน้าเขาประสบอุบัติเหตุ เขาจึงรู้สึกว่าเขาไม่สามารถหนีจากความตายได้ เขาจึงกลัวจนจุดไฟเผาตัวเอง เสียวจงเจ้าว่าจริงหรือไม่?”

 

จูจินจง: "นี่..."

 

“เจ้าไม่กล้าพูด!” จูเจิ้นหวู่เหลือบมองที่จู จินจง

 

จู จินจง รีบคุกเข่าลง: "บ้าวชราผู้นี้ไม่มีเจตนาในเรื่องนี้ ฝ่าบาททรงทราบ"

 

“พวกเขาทั้งหมดคิดมากกันไปเอง ถ้าไม่ใช่เพราะองค์ชายและองค์หญิงบางคนที่มีเจตนาไม่ดี เห็นว่าการฝึกฝนของข้าผิดปกติและร่างกายของข้าก็เริ่มแก่ลง และข้ามีจิตใจไม่ดี ข้าจะทำอย่างไร ให้ตามใจลูกหรือไง” จู เจิ้นหวู่ถอนหายใจ:"ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้ ข้าไม่สามารถปล่อยให้พวกลูกกำพร้าพ่อ(อันนี้แปลยังงี้จริงๆผมก็สงสัย หรือสำนวนอะไรใครอธิบายเพิ่มที่ครับ)เหล่านี้อยู่ในวัง ขัดขวางระเบียบของอาณาจักรจิ่วจ้าว” (หรืออีกความหมายคนนี้ไม่น่าใช้จักรพรรดิตัวจริง)

 

จู จินจงตอบกลับ "โอวาสของฝ่าบาทคือความจริง"

 

“แต่ยังไงก็ตามข้าก็รู้ว่าการเคลื่อนไหวนี้ทำให้เกิดความวุ่นวาย ข้าจึงทำตามความปรารถนาของผู้คนมากมายและให้ หวู่หยางเป็นองค์รัชทายาท” จู เจิ้นหวู่กล่าว

 

“เมื่อเทียบกับองค์รัชทายาทคนก่อนๆ ที่ภาคภูมิใจในตัวเอง หวู่หยาง นั้นดี- ประพฤติตัวมีเหตุมีผลและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับใครทั้งสิ้น ข้าไม่ต้องกังวลว่าเขาจะคิดอย่างไรเมื่อเขาเป็นองค์รัชทายาท ดังนั้นข้าจะไม่ลงโทษเขาตามใจชอบ”

 

“หลังจากรุ่งสาง เจ้าไปหาหวู่หยางในนามของข้าและบอกเขาถึงความตั้งใจของข้า เพื่อที่เขาจะได้ดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทด้วยความสบายใจและหยุดคิดเกี่ยวกับมัน ตราบใดที่เขาปลอดภัย ข้าจะไม่ยุ่งกับเขา”

 

"บ่าวน้อมรับบัญชา บ่าวจะไปหาองค์รัชทายาททันทีที่ดวงอาทิตย์ขึ้น" จู จินจง ก้มศีรษะลงและพูด

 

จู เจิ้นหวู่พยักหน้า คิดอยู่ครู่หนึ่ง หยิบพู่กันขึ้นมาแล้วเขียน สองสามคำ: “มอบสิ่งนี้ให้หวู่หยางและแจ้งให้เขาทราบถึงความคิดของข้า”

 

จู จินจง รับมันด้วยความเคารพ

 

ในฐานะที่เป็นขันทีที่จงรักภักดีที่สุดคนหนึ่งของจู เจิ้นหวู่

 

ความแข็งแกร่งจู จินจง นั้นทรงพลัง แต่เมื่อไม่กี่ปีก่อน เพื่อช่วยจู เจิ้นหวู่ที่ถูกมือสังหารปิดล้อม

 

เขาได้ใช้เทคนิคลับต้องห้าม แม้ว่าเขาจะฆ่านักฆ่าได้สำเร็จ แต่ความแข็งแกร่งของเขาลดลงอย่างมากเช่นกัน

 

ถึงกระนั้น จู จินจง ยังคงเป็นปรมาจารย์อาณาจักรก่อกำเนิดที่ทรงพลังและเขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนถึงพลังที่มีโดยกำเนิด

 

เทคนิคปกปิดมังกรเร้นกายของจู หวู่หยาง ถ้าไม่ไปถึงขั้นสูงก็ยากที่จะซ่อนจากจู จินจง

 

เมื่อ จู จินจง ค้นพบความแข็งแกร่งที่แท้จริงของ จู หวู่หยาง ในฐานะคนสนิทของจู เจิ้นหวู่ 

 

จู จินจงจะแจ้งให้จู เจิ้นหวู่ทราบอย่างแน่นอน

 

เมื่อถึงเวลาก็ขอให้โชคดี!

 

ฝากติดตามเพจ นักแปลลูกอ่อน ด้วยนะครับ