บทที่ 71 : ภารกิจปกป้อง (1-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 71 : ภารกิจปกป้อง (1-2)
รอยแยกยังคงเปิดอยู่
มันกำลังรอให้เราเข้าไป
“ถึงเวลาแล้วครับพี่”
“ดูเหมือนจะต้องไปแล้วสินะ”
“ฉันวางใจในตัวพวกนายเหมือนบนชั้น 5!”
“เพราะอย่างนั้นอย่าคิดจะมาเป็นภาระล่ะ”
ฉันกระชับเข็มขัดของฉันให้เพื่อไม่ให้น้ำยาที่ใส่มาหลุดหายไป และฉันก็มุ่งหน้าสู่รอยแยก
คนอื่นๆ มีสีหน้าหลากหลายแตกต่างออกไป
ความสนใจของฉันนั้นอยู่ที่กระจกซึ่งวางอยู่ทางด้านซ้ายของรอยแยกของมิติและเวลา
“ปีนหอคอยและกอบกู้โลก!”
[ดันเจี้ยนหลัก : ชั้นปัจจุบัน – 9]
เมื่อฉันตรวจสอบว่าพวกเราทั้งสิบคนเข้ามาแล้ว ฉันก็เดินไปหาอีดิส
“อีดิส”
"ว่าไง?"
“มีความเป็นไปได้ที่เราอาจจะต้องแยกกัน ในกรณีนี้ เราต้องกลับมารวมกันโดยเร็วที่สุดเท่าที่เราจะทำได้”
“กลับมาพบกันใหม่เหรอ…ยังไงล่ะ?”
“มาเจอกันที่จุดศูนย์กลาง หากเธอไม่มั่นใจในก็ขึ้นไปบนที่สูงแล้วสำรวจบริเวณโดยรอบเพื่อหาจุดศูนย์กลางให้ได้”
อีดิสพยักหน้า แสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจแผนการแล้ว
ขณะที่ไอเซลล์เข้ามาในวินาทีสุดท้าย รอยแยกมิติก็ปิดลง เธอถอนหายใจแรงและวางมือทั้งสองข้างไว้ที่เอวของเธอ
[นี่ พวกแกทั้งหมดน่ะ! อย่าทำให้ท่านฮานต้องลำบากใจ และห้ามมาเกะกะนะ ฉันจะจับตาดูอย่างใกล้ชิดเลย!]
“อย่าไปสนใจเธอเลย”
“อ-เอางั้นเหรอ?”
[ท่านฮานทำไมมาว่ากันอย่างนั้นกันล่ะคะ…]
"ใช่"
[กรี๊ดดดดดดดด…]
ฉันอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะกับท่าทางอันเกินจริงของไอเซลล์
"ไม่ต้องกังวลหรอกน่า ฉันจะไต่หอคอยตามที่วางแผนไว้”
ไอเซลล์ยิ้ม..
[ฉันรู้ดีค่ะ ขอให้โชคดีนะ! และถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันก็อย่าตายนะคะ!)
ไอเซลล์กำหมัดของเธอต่อหน้าฉัน กลายเป็นลำแสงและหายไป
“พี่เป็นใครกันแน่เนี่ย? มีความลับอะไรถึงทำให้นางฟ้านั้นเชื่อฟังคำสั่งของพี่? พี่กำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่หรือเปล่า?”
“ถ้าฉันมีแล้วมันยังไง?”
“โอ้ยยยย!”
ฉันลดเสียงลงแล้วพูดกับอีดิส
“อีดิส การกลับมารวมตัวกันคือสิ่งสำคัญที่สุดของเรา มุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางให้ได้ ไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนก็ตาม”
"เข้าใจแล้ว"
“ถ้าอย่างนั้น…ไว้เราเข้าไปพบกันแล้วค่อยคุยแผนกันต่อ”
กระจกด้านซ้ายเริ่มเปล่งแสงที่เจิดจ้ามากขึ้น
แสงค่อยๆ กลืนกินทั้งหมดให้หายไป
ฉันยอมจำนนต่อแสงที่พุ่งเข้ามาและหลับตาลง
เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แสงก็ลดลงเผยให้เห็นทิวทัศน์โดยรอบ
ระหว่างนั้นเอง เสียงคร่ำครวญก็ดังมาถึงหูของฉัน
“เราทุกคนจะต้องตาย เราทุกคนตายแน่”
ข้างหน้าฉัน มีชายคนหนึ่งกำลังซุกตัวอยู่บนพื้น พึมพำกับตัวเอง
“เราไม่สามารถชนะได้หรอก เราจะพังพินาศ ผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก จะไม่มีใครรอด! เราถูกขังอยู่ที่นี่…”
ฉันสะกิดหลังชายคนนั้นและกระตุ้นให้เขายืน
เขาเงยหน้าขึ้นและหันมามองฉัน
“นั่นใคร? นั่นใคร? แกเป็นผีหรือเปล่า? ผี ต้องเป็นผีแน่ๆ!”
แม้ว่าฉันจะยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่ชายคนนั้นก็เอาแต่คลำอากาศโดยสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อค้นหาตัวของฉัน
เจนน่าเข้ามาใกล้
“เอ่อ คน คนนี้เป็นอะไรไป...”
“ดูเหมือนเขาจะไม่เห็นเรา”
ฉันนึกถึงตอนที่ผู้คนหนีออกจากด่านฝึก ฉันพยายามชวนพวกเขาคุย แต่พวกเขาก็ไม่สนใจต่อการปรากฏตัวของฉัน และเดินผ่านไปราวกับว่าฉันไม่มีตัวตน
“ขอโทษนะ คุณเห็นพวกเราไหม? นี่คุณน่ะ?”
เจนน่าโบกมือต่อหน้าชายคนนั้น แต่เขายังคงอยู่ในภาวะสับสน ไม่สนใจการปรากฏกายของเราเลย
'เขาเป็น NPC (ตัวละครภายในเกมที่สามารถควบคุมโดยผู้เล่นได้ เป็นเพียงตัวละครประกอบภายในเกม ซึ่งจะได้รับการป้อนข้อมูลการตอบโต้คำพูดและท่าทางไว้แล้วผ่านโปรแกรม)'
ฉันสำรวจสภาพแวดล้อมที่เราอยู่
ตึกแถวที่สร้างด้วยท่อนไม้และอิฐ ผู้คนคุกเข่าลงด้วยความกลัว ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทหารที่ติดอาวุธเดินไปตามถนนอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับภารกิจของตัวเอง แต่พวกเขาไม่สนใจเราที่เพิ่งโผล่มาเลย
'...แปลกประหลาดจริงๆ'
ในภารกิจ การเผชิญหน้ากับ NPC เป็นเรื่องปกติ
ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงยังไม่สามารถตอบโต้กันได้
"ทุกคน! มารวมตัวกันตอนนี้เลย!”
ขณะที่ฉันพูด สมาชิกปาร์ตี้ที่คอยสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบก็มารวมตัวกัน
ฉันยิ้มและพูดขึ้น “เมืองนี้รู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ ใช่ไหม?”
ออลก้าและชูรอนมีสีหน้าสับสน ทว่าทั้งเจนน่าและอารอนแข็งทื่อไปแล้ว
มันเป็นเรื่องปกติ เพราะทั้งสองคนไม่เคยอยู่ในชั้น 5 มาก่อน
“ลองคิดดูแล้ว เหมือนผมเคยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่เหมือนมันแตกต่างออกไป ทั้งหอคอยตรงนั่นและก็ตึกดูคุ้นเคยไปหมด”
"ถูกต้อง เราเคยมาที่นี่แล้ว นี่คือซากเมืองที่ทำหน้าที่เป็นสนามของชั้น 5 ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ…”
หลังจากสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวเราพอประมาณแล้ว ฉันก็พูดต่อไป
“มันยังไม่ถูกทำลาย”
“เดี๋ยวนะพี่ ถ้าอย่างนั้นเวลามันเรียงผิดหรือเปล่า ทำไมเมืองยังไม่ถูกทำลายกันล่ะ?”
“เวลามันเรียงผิดแล้วจะต้องสนใจทำไม? เราค่อยมากังวลเรื่องรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆแบบนั้นทีหลังเถอะ สิ่งสำคัญคือเราถูกเรียกมาที่นี่ และเพื่อที่จะเอาชีวิตรอด เราต้องทำให้ภารกิจของเราสำเร็จ”
"ภารกิจของเรา…"
น้ำเสียงออลก้าพึมพำ เสียงของเธอดูสั่นเครือ
“ภารกิจยังไม่เริ่ม ดูเหมือนเราจะมีพอมีเวลาเหลืออยู่บ้าง ดังนั้นเราควรต้องรวบรวมข้อมูลจากสิ่งรอบตัวเราให้มาที่สุด ฟังไว้นะทุกคน! ฉันจะให้เวลา 5 นาทีในการสำรวจพื้นที่อย่างละเอียดแล้วกลับมารายงานที่นี่ อย่าช้า ไม่อย่างนั้นเราจะทิ้งคนที่ช้าไว้นี้แน่”
"รับทราบ!"
“ออลก้า เธอรออยู่ที่นี่”
"อะไร? ทำไมจู่ๆ ถึงสั่งแบบนั้นล่ะ?”
“ฉันกำลังบอกเธอว่าอย่าเสียพลังงานโดยไม่จำเป็น เพราะเธอจะมีบทบาทสำคัญในภารกิจนี้”
“เอ่อ เข้าใจแล้ว”
ออลก้าพยักหน้า สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
พวกเราสี่คนรวมทั้งตัวฉันเอง กระจายไปในทิศทางที่ต่างกัน
เป้าหมายของเราตอนนี้คือการประเมินตำแหน่งของศัตรู จำนวน สถานะ สภาพสนามรบ และเป้าหมายของภารกิจ
ตึกตรงนั้นมีหอระฆังอยู่ใกล้ๆ มันเป็นสถานที่เดียวกับที่เจนน่าปีนขึ้นไปและเห็นก็อบลินตอนเราอยู่ชั้น 5
ฉันขึ้นบันไดตรงทางเข้า
สถานที่ที่เราถูกอัญเชิญมานั้นเกิดขึ้นที่ใจกลางเมือง
แม้ว่าฉันจะไม่เห็นอีดิสและกลุ่มที่ 2 แต่ฉันรู้ว่าในไม่ช้าพวกเขาจะมารวมตัวกับเราที่นี่
บนยอดหอระฆัง ทหารคนหนึ่งกำลังกุมศีรษะและคร่ำครวญด้วยความทุกข์ใจ
“เอ่อ…เอ่อ…”
ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
เมฆหนาทึบปรากฏเป็นลางไม่ดี ทำให้อากาศเต็มไปด้วยความชื้นราวกับว่าพายุกำลังจะเกิดขึ้น
ฉันค่อยๆ ลดสายตาลง
ทางเหนือของเมืองมีป่าอันกว้างใหญ่
ที่นั่น จุดสีเขียวหลายพันจุดบิดเบี้ยวกลังดิ้นไปมา
[ก็อบลินเลเวล ??? x 2213]
ในระยะไกล แม้จะมองเห็นไม่ชัดเจน แต่พวกมันดูคล้ายกับมีหอคอยที่ใช้ปิดล้อมอยู่
“นั่นคงเป็นของที่ใช้สำหรับบุกเข้ามาในเมืองสินะ” ฉันคิด
เมื่อมองไปทางทิศตะวันออก ก็เห็นแม่น้ำกำลังไหลอยู่ ซึ่งเป็นแม่น้ำสายเดียวกับที่เราเคยเจอบนชั้น 7
[ก็อบลินเลเวล??? X 899]
ที่นั่นก็อบลินหลายร้อยตัวกำลังรุกคืบเข้ามาในเมือง แต่คราวนี้ไม่มีอุปกรณ์ปิดล้อมใดๆ ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังพยายามรวมตัวกันทางทิศตะวันออก มุ่งหน้าไปยังประตูทิศเหนือ
ต่อไปก็ต้องสำรวจเมือง
ทหารติดอาวุธประจำการอยู่ในป้อมปราการด้านนอกที่ล้อมรอบเมือง
[ทหารมนุษย์เลเวล??? X 353]
“ศัตรูมีมากกว่าเราอย่างน้อยสิบต่อหนึ่งหรือมากกว่านั้น”
ขณะที่ฉันตรวจดูป่าทางตอนเหนือ ก็เห็นได้ชัดว่ามีทหารกำลังซ่อนตัวอยู่ข้างใน
“…”
ฉันคาดไว้แล้ว
สถานการณ์สิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด
เราคงไม่อาจหนีพ้นไปได้แน่
“แต่ถ้ามันเป็นภารกิจเอาชีวิตรอด…”
รายละเอียดของภารกิจยังไม่ได้ถูกกำหนดไว้
หากเราสามารถอดทนได้สักระยะหนึ่งและเริ่มภารกิจเอาชีวิตรอดอีกครั้ง เราก็คงมีโอกาสรอดมากกว่าชั้น 5 มาก เพราะเรามี NPC มากมายที่เราสามารถใช้เป็นตัวล่อได้ และที่สำคัญที่สุด ในการป้องกันครั้งนี้เราก็มีนักเวทย์ด้วย
ฉันกระชับดาบในฝักที่ห้อยลงมาจากเข็มขัดให้แน่นขึ้น
ใต้หอระฆัง สมาชิกปาร์ตี้ที่เสร็จสิ้นการสอดแนมแล้วก็เริ่มรวมตัวกัน
ฉันมองเห็นกลุ่มของอีดิสกำลังเข้ามาร่วมกับเรา
และตอนนี้วงล้อแห่งโชคชะตาก็หมุนแล้ว
[คำเตือน! คำเตือน! คำเตือน!]
ข้อความเตือนสามครั้งบ่งบอกถึงระดับความยากที่สูงขึ้น
ฉันหายใจเข้าลึกๆ และอ่านรายละเอียดภารกิจที่ปรากฏด้านล่าง
[ชั้น 10]
[ประเภทภารกิจ – ป้องกัน]
[เป้าหมาย – ป้องกันไม่ให้เมืองล่มสลาย!]
