“ไอ้บื้อนารูโตะ นายลองคิดดูเป้าหมายของศัตรูคือทาซึนะ เราที่เป็นผู้คุ้มกันย่อมกลายเป็นอุปสรรคของพวกเขา” ซาสึเกะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพูดด้วยสีหน้านิ่ง “ยังไงศัตรูก็จะให้ความสำคัญกับเราเป็นอันดับแรก”

นารูโตะกัดฟันแน่น “จริงด้วย แต่ฉันรู้อยู่แล้วน่า!”

“อาจารย์ซาโตรุ ฉันว่าเขาสายอีกแล้วล่ะ” ซากุระยกข้อมือขึ้นและมองดูเวลาบนนาฬิกาของเธอ

ยามนี้เป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า

หากอาจารย์ซาโตรุมาสาย ทีมที่เจ็ดของพวกเขาคงจะต้องหนีทันที

เพราะด้วยความแข็งแกร่งของทีมที่เจ็ด พวกเขาจะต้องตายแน่นอนถ้าต้องต่อสู้กับนินจาไร้สังกัด!

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงอาจารย์ซาโตรุจะมาสาย…” ซาสึเกะเชิดหน้าขึ้น เขาใช้เนตรวงแหวนโทโมเอะเพื่อมองซากุระอย่างเย็นชาแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า "ฉันก็จะจัดการกับศัตรูทั้งหมดเอง!"

หลังจากฝึกอย่างหนัก เขาก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว

แม้ว่าจะไม่มีทางใช้กระสุนวงจักรได้ แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็รุดหน้าไปไกล

“ใช่แล้ว ฆ่าศัตรูให้หมดและทำให้อาจารย์ซาโตรุประหลาดใจกันเถอะ!” นารูโตะชนฝ่ามือของตนเข้าหากันแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น "ซาสึเกะ นายอย่ามาร้องไห้เพราะตกใจล่ะ"

ซาสึเกะพูดอย่างเย็นชา “นายต่างหากที่อย่ามาถ่วงฉัน”

*ตู้ม*

จิตสังหารรุนแรงปกคลุมพวกเขา หมอกสีเทาซีดเริ่มหนาขึ้นและหนาขึ้น ทุกคนในทีมที่เจ็ดก็อยู่ในหมอก พวกเขาแทบจะมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วของพวกเขาเอง

“ระวัง มันมากันแล้ว!”

คนสามคนนั้นกระโดดถอยออกมา และทุกคนก็ดึงคุไนออกมาพร้อมกัน พวกเขาจัดวางตำแหน่งเป็นสามเหลี่ยมและหันหลังชนกัน

ซาบุสะปรากฏตัวขึ้นเหนือทีมที่เจ็ดและใช้คุไนเล็งไปที่คอของซาสึเกะทันที

หัวใจของซาสึเกะสั่นไหว เนตรวงแหวนสีแดงเข้มของเขาได้มองไปรอบๆ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น

“อยู่ข้างบน!”

ซาสึเกะรีบหันหลังกลับ และป้องกันร่างของเขาด้วยคุไน

เสียงโลหะปะทะกันดังกึกก้องไปทั่ว ซาสึเกะก็กระเด็นไปไกลและล้มลงบนพื้นอย่างแรง

“นี่คือความแข็งแกร่งของโจนินเหรอ? ช่างเป็ฯพลังอันหนักหน่วงอะไรขนาดนี้” ซาสึเกะลุกขึ้นและมองไปที่มือที่สั่นเทาของตัวเอง

แค่ป้องกันการโจมตีก็ทำให้แขนของเขาชาเสียแล้ว

“ไอ้เด็กบัดซบนี้ตอบสนองได้รวดเร็วดี เป็นเพราะเนตรวงแหวนคู่นั้นหรือ?” ซาบุสะชำเลืองมองซาสึเกะอีกครั้งในและจ้องไปที่เนตรวงแหวนของเขา

เนตรวงแหวนคือขีดจำกัดสายเลือดพิเศษ

แต่หากใช้เนตรวงแหวนไม่ได้ ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

ซาบุสะถือคุไนไว้ในมือ และมุ่งเป้าไปที่คอของนารูโตะ

ทุกการเคลื่อนไหวของเขาคือการโจมตีจุดสำคัญ โจมตีครั้งเดียวหมายปลิดชีพ

นี่คือเทคนิคการลอบสังหารโดยแท้จริง!

“ซาสึเกะ!” ซากุระและนารูโตะได้แต่มองดูซาสึเกะที่ถูกโจมตีจนพุ่งออกไปไกลด้วยความตกใจ ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ แถมซาสึเกะก็ล้มลงกับพื้นเมื่อถูกโจมตีเพียงครั้งเดียวอีก

“ไอ้โง่นารูโตะ ระวังหลัง!” ซาสึเกะวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

"ด้านหลัง?" นารูโตะหรี่ม่านตาของลง เขาหันกลับมาทันทีและเห็นคุไนที่กำลังพุ่งเข้ามาใกล้

เขาไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีการโจมตีมาจากด้านหลังของเขา

“นารูโตะ!” ผิวของซากุระเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย แววตาของเธอดูตื่นตระหนก แต่ด้วยความเร็วที่ช้าของเธอ เธอก็ไม่มีเวลาที่จะป้องกันการโจมตีของซาบุสะให้ได้

คงจะดีถ้าพวกเขาสามารถรู้การโจมตีได้ล่วงหน้า ทว่ามันสายเกินไปแล้ว

นารูโตะต้องใช้คุไนเพื่อปัดป้อง แต่มือของเขากลับสั่นเพราะความกลัว และคุไนก็ร่วงลงไปที่พื้นทันที

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงการเข้าใกล้ความตายขนาดนี้

แสงวูบวาบผ่านไป และคุไนก็ฟันไปที่คอของนารูโตะอย่างรวดเร็ว

ในช่วงพริบตาเดียวเท่านั้น

ซาสึเกะที่เห็นว่าเมื่อนารูโตะกำลังเผชิญกับความเป็นความตาย รูม่านตาของเขาพลันหดตัวลงอย่างกะทันหัน เนตรวงแหวนเดียวอย่างโทโมเอะก็หมุนวนรวดเร็วและกลายเป็นสองโทโมเอะ

"ไปให้พ้น" ซาสึเกะผลักนารูโตะออกไปอย่างรุนแรง มือของเขาถูกแทงด้วยคุไนจนโลหิตสีแดงไหลอาบผิวหนัง

“ไอ้บัดซบ นี่ถึงคราวของแกแล้ว!” ซาสึเกะคว้าข้อมือของซาบุสะไว้

“ซาสึเกะ!” นารูโตะและซากุระมองไปทางเขาพร้อมกับใช้คุไนเข้าช่วย

“เจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้!” ซาบุสะหน้าเปลี่ยนสี เขาอยากจะชักมือออก แต่ซาสึเกะก็คว้าไว้แน่น

แสงเย็นวาบสองดวงได้ส่องผ่านมาก และคุไนก็ทะลุเข้าไปในช่องท้องของซาบุสะ

“ฉึก…” ซาบุสะไม่มีเลือดออก แต่กลับกลายเป็นแอ่งน้ำและล้มลงกับพื้นแทน

“ร่างแยก?”

ทุกคนผงะเล็กน้อย พวกเขาเสี่ยงชีวิตแทบตาย แต่คนที่พวกเขาสู้ไม่ได้กลับกลายเป็นแค่ร่างแยกเสียอย่างนั้น

“อึก…” ซาสึเกะรู้สึกถึงความเจ็บปวดบนฝ่ามือ เขาขมวดคิ้วและได้แต่สบถออกมาด้วยความโกรธ

“แกโง่หรือไง? ทำไมถึงไม่ตอบโต้ศัตรูกันเล่า!”

“ซาสึเกะ ทำไมนายถึงช่วยฉัน?” นารูโตะถามด้วยความสับสน

เขาถูกซาสึเกะมองว่าเป็นไอ้โง่มาโดยตลอด เป็นคนงี่เง่าในทีมที่เจ็ด ทั้งยังหาเรื่องซาสึเกะทุกเมื่อที่ทำได้อีก

เขาเป็นแบบนั้น แล้วทำไมซาสึเกะถึงต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเขากันล่ะ?

“ครั้งหนึ่งฉันเคยสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ดังนั้น...” ซาสึเกะเซไปมาเล็กน้อยและคุกเข่าลงกับพื้น เขาพูดไม่จบประโยคและภาพคืนสังหารหมู่ก็ปรากฏขึ้นในความทรงจำของเขา

ภาพมันได้เปลี่ยนไป

กลายเป็นภาพของคนสามคนจากทีมที่เจ็ดกำลังอยู่กับซาโตรุ

'ใช่'

'ทำไมฉันถึงต้องช่วยนารูโตะ ไอ้งี่เง่าคนนี้ด้วยล่ะ?'

“ซาสึเกะคุง ฉันจะห้ามเลือดให้” ซากุระคุกเข่าลงกับพื้น หยิบผ้าออกมาจากกระเป๋าและพันผ้าไว้

“พวกแกสามารถเอาชนะร่างแยกของฉันได้ แข็งแกร่งกว่าเดิมมาก แต่สุดท้ายก็ยังเป็นแค่ขยะสามชิ้นเท่านั้น” เสียงทุ้มลึกดังขึ้น

*ตู้ม*

จิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวปกคลุมอีกครั้ง

“ช่างเป็นฉากสะเทือนอารมณ์ที่ฉันแทบอยากจะอ้วกออกมาเลย นินจาที่แท้จริงไม่ต้องการอารมณ์” ซาบุสะเดินออกมาจากหมอก เขามองมาอย่างดูถูกทีมที่เจ็ด

“เป็นจิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวจริงๆ!”

ใบหน้าของทั้งสามเปลี่ยนไปเล็กน้อย พวกเขาคิดว่าพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว แต่หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น พวกเขาก็ตระหนักว่าช่องว่างความแข็งแกร่งของพวกเขากับศัตรูนั้นยังมีมากเกินไป

เอาชนะได้แค่ร่างแยก แต่ก็เกือบตาย

ถ้าเกิดเป็นอาจารย์ซาโตรุ เขาคงสามารถจัดการศัตรูที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย

มันเกินมือพวกเขาไปมาก

“นินจากระหายเลือดไม่อยู่ที่นี่เหรอ? งั้นฉันจะฆ่าแกก่อนแล้วกัน ไอ้พวกเจ้าเกะนินที่ไร้ประโยชน์ทั้งสามตัว” ซาบุสะกำหมัดแน่น และกระดูกของเขาก็ลั่นดังเอี๊ยด

“ถ้าแกกล้าโจมตีเพื่อนของฉัน ฉันจะฆ่าแกแน่!” นารูโตะยกมือขึ้นเพื่อบังซาสึเกะและซากุระเอาไว้ เขาจ้องมองไปที่ซาบุสะด้วยความโกรธ

ดวงตาของเขากลับกลายเป็นดวงตาจิ้งจอกสีแดง

เขาชอบทีมหน่วยที่เจ็ดมาก และชอบซาโตรุมากด้วย

ทีมที่เจ็ดทำให้เขาเข้าใจความหมายของคำว่า "เพื่อน" เป็นครั้งแรก

การกระทำของซาสึเกะเหมือนเป็นการช่วยย้ำเตือนว่ายังคงมีคนยอมรับการมีอยู่ของเขา

ดังนั้นเขาจะทำเหมือนซาสึเกะ ขะต้องทำให้คนอื่นยอมรับให้ได้

แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!

“ถ้าไม่มีไอ้นินจากระหายเลือดนั้น พวกแกจะทำอะไรได้?” ซาบุสะพูดอย่างเยาะเย้ย “ฉันน่ะชนะแล้ว!”

“แค่นักฆ่าชั้นยอดสองคนนั้นก็น่าจะจัดการกับทาซึนะได้แล้ว”

จุดประสงค์ที่แท้จริงของซาบุสะคือการรั้งทุกคนในทีมที่เจ็ดไว้ จากนั้นก็ส่งนักฆ่าสองคนไปอย่างลับๆ เพื่อจัดการกับทาซึนะ

ถ้าไอ้เฒ่าทาซึนะตาย เขาจะได้รับเงินก้อนใหญ่แล้วจะได้ใช้เงินจำนวนนี้เพื่อกลับมาอีกครั้ง!

“นินจาคือเครื่องมือในการสังหารผู้คน อารมณ์เป็นภาระของนินจา เด็กอย่างพวกแกคงไม่เข้าใจเลยสินะ” ซาบุสะกระโดดไปข้างหน้าและโจมตีทีมที่เจ็ดด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก

"[คาถาแยกเงาพันร่าง]!" นารูโตะผสานมือทั้งสองข้าง

*ปุ้ง*

ควันสีขาวลอยขึ้นและร่างแยกมากกว่าหนึ่งโหลก็ปรากฏออกมาจากอากาศ

ร่างเงาทั้งหมดดึงคุไนออกมาและปิดล้อมซาบุสะ

“ร่างแยก? ถึงจะดูจัดการแยก แต่แกยังอ่อนแอเกินไป!” ซาบุสะถือคุไนไว้ในมือ และร่างจริงก็ถูกจัดการออกไปด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว

*ปัง*

นารูโตะกระเด็นไปกระแทกลำต้นของต้นไม้อย่างแรง จนพ่นเลือดสีแดงออกจากปากของเขา

"[คาถาแยกเงาพันร่าง]" นารูโตะลุกขึ้นทันที และใช้ท่าเดิมอีกครั้ง ทำให้เกิดร่างแยกมากกว่าหนึ่งโหล

“นารูโตะ ถ้าทำแบบนี้ต่อไปนายจะตายได้นะ!” ซากุระอุทานออกมา

“ทุกคนยอมรับฉันและช่วยเหลือฉันจากนรกอันโดดเดี่ยว พวกนายน่ะคือเพื่อนคนสำคัญของฉัน!” นารูโตะเช็ดเลือดจากมุมปาก เขาหันศีรษะไปทางซาสึเกะและซากุระแล้วยกนิ้วให้พร้อมยิ้มออกมาอย่างสดใสราวกับแสงอาทิตย์

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะปกป้องทุกคนเอง ถ้าฉันไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องเพื่อนๆ ของฉันได้ แล้วฉันจะมีคุณสมบัติอะไรมาบอกว่าความฝันของฉันคือการเป็นโฮคาเงะกัน!”

ร่างนารูโตะมากกว่าหนึ่งโหลได้ดึงคุไนออกมาและโจมตีซาบุสะอีกครั้ง

"สุดยอดคนงี่เง่าจริงๆ เลย" ซาสึเกะลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก

“ถ้าขยับนายจะตายเอาได้นะ” เสียงอันไพเราะดังขึ้น

ฮาคุที่สวมหน้ากากได้ถือเข็มไว้ในมือสีขาวของเขา มันได้ถูกวางไว้บนคอของซาสึเกะและซากุระ

“ปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไรกัน?” ซาสึเกะสัมผัสได้ถึงสัมผัสอันแหลมคมที่คอของเขา กระดูกสันหลังของเขารู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นในทันที

เขาไม่สังเกตเห็นศัตรูด้วยซ้ำ!

ฮาคุเอียงศีรษะพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า "ฉันก็อยู่ที่นี่มาตลอด"

“เสียงนี้...เหมือนจะเคยได้ยินมาจากที่ไหน” ซากุระผงะเล็กน้อย ผิวหนังบริเวณคอถูกแทงด้วยเข็มอันแหลมคม และมีเลือดสีแดงไหลหยดหนึ่งไหลออกมา

ซาบุสะใช้หมอกเพื่อหายตัวไป และปรากฏอยู่ด้านหลังนารูโตะ

“ตัวนี้ร่างจริงสินะ? ฉันจะกำจัดแกเอง!” ซาบุสะแทงคอนารูโตะด้วยคุไน

"เร็วมาก!" ม่านตาของนารูโตะหดตัวลง เค้าได้แต่หลับตาปี๋

เมื่อเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ซากุระก็ร้องไห้ทั้งที่หลับตา “อาจารย์ซาโตรุ!”

*ปั๊ก*

ซาโตรุปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ และตบหน้าซาบุสะทันที

เสียงเนื้อที่ถูกตบได้ดังก้องไปทั่ว ซาบุสะถูกโยนออกไป ร่างของเขาหมุนตัวไปในอากาศหลายครั้ง จากนั้นก็ตกลงสู่พื้นอย่างแรง

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด