บทที่ 21: ทีมที่เจ็ดพยายามเอาใจซาโตรุ

บทที่ 21: ทีมที่เจ็ดพยายามเอาใจซาโตรุ

พระจันทร์สว่างอยู่บนท้องฟ้าและมีดวงดาวประปราย

แคว้นนามิโนะคุนิ

บ้านของทาซึนะอยู่ที่เขตแนวชายแดนป่า

ในทะเลมีดอกไม้ที่งดงามและมียาอันล้ำค่ามากมาย ซึ่งพบเห็นได้ที่นี่เท่านั้น

กองไฟเล็กๆที่เพิ่งก่อได้ให้ความอบอุ่นอยู่ตรงหน้า

“พวกนายเห็นปัญหาหรือเปล่า?” นารูโตะนั่งขัดสมาธิบนพื้นและเอามือกอดอกไว้ ยังคงมีรอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้า เขามองดูซากุระและซาสึเกะสลับกัน

"ปัญหาอะไร?" ซากุระเงยหน้าขึ้นอย่างสับสนและมองไปที่นารูโตะ เธอมองดูรอยบนใบหน้าของนารูโตะแล้วพูดด้วยความโกรธ "อย่าคิดจะเล่นโง่ๆ แบบเดิมอีกเชียว"

ก่อนหน้านี้ นารูโตะแสร้งเป็นผีแล้ววิ่งไปหลอกเพื่อจะทำให้อาจารย์ซาโตรุตกใจ

จากนั้นอาจารย์ซาโตรุก็ตบเขากลับมาอย่างไร้ความปราณี ทำให้เขาลอยไปไกล รอยตบบนใบหน้าของนารูโตะยังไม่หายแดงจนกระทั่งตอนนี้เลย

จะพูดว่านารูโตะกล้าเกินไปหรืองี่เง่าเกินไปดีนะ?

กล้าขนาดไหนเนี่ยถึงไปหยอกซาโตรุเล่น!

“เราอ่อนแอเกินไป ไม่มีโอกาสที่จะได้เรียนรู้หรือโชว์อะไรเลยนะ” นารูโตะพูดอย่างจริงจัง "ตั้งแต่ที่พบกับ...ซาบุสะ อาจารย์ซาโตรุก็ฉายแสงคนเดียว!"

“ไอ้บื้อนี้ คิดอะไรอยู่ในหัว? อาจารย์คือคนที่เหมาะกับภารกิจนี้ที่สุด” ซาสึเกะเอามือลูบคางแล้วมองนารูโตะอย่างเย็นชา

เขาได้แต่แอบคิดในใจ มันก็เป็นอย่างที่นารูโตะบื้อพูดมา ช่องว่างของความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นมากเกินไป ทำให้ไม่มีโอกาสที่จะได้แสดงความแข็งแกร่งของพวกเขาออกมาเลย

“ก็เป็นเรื่องปกติ พวกเราสามคนล้วนเป็นเกะนิน เราจะไปสู้กับศัตรูระดับโจนินได้ยังไง?” ซากุระพูดด้วยสีหน้าอันเป็นธรรมชาติ

นับตั้งแต่การปรากฏตัวของซาบุสะ ความยากของภารกิจได้เพิ่มขึ้นโดยตรงจากภารกิจระดับ C กลายเป็นระดับ A

ด้วยความแข็งแกร่งของทีมที่เจ็ดของพวกเขาในตอนนี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่จะทำภารกิจระดับ A ได้สำเร็จ?

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะต้องพึ่งพาซาโตรุไปก่อน

ถ้าเกิดอวดดี อาจโดนศัตรูสังหารในทันที!

ใบหน้าของซาสึเกะเรียบเฉย และเขากำลึงนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาหวาดกลัวมากจนขยับตัวไม่ได้

"ชิ" ซาสึเกะกัดฟันและเม้มปาก ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเต็มไปด้วยความโกรธ

ศัตรูที่สามารถทำให้ทีมที่เจ็ดของพวกเขาหวาดกลัวนั้นถูกซาโตรุจัดการได้อย่างง่ายดายในสองหรือสามกระบวนท่าเท่านั้น

ช่องว่างระหว่างความแข็งแกร่งนี้ทำให้เขาโมโหตัวเองมาก เขาทนไม่ได้ที่จะอ่อนแอเช่นนี้

ในฐานะผู้ที่จะล้างแค้นให้กับตะกูลอุจิวะ เขาจะต้องได้รับพลังและแข็งแกร่งมากพอที่จะสังหารอุจิวะ อิทาจิให้ได้!

เขาจะพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน!?

“ซาสึเกะ นายก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันใช่ไหม?” นารูโตะพยักหน้ารัวๆ เหมือนต้องการหาพวก

ถึงแม้จะได้รับการคุ้มครองจากอาจารย์ซาโตรุจนเขารู้สึกปลอดภัยมากก็จริงอยู่

แต่นารูโตะต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น ต้องการแข็งแกร่งมากกว่าซาสึเกะด้วย

แข็งแกร่งพอที่จะยืนต่อหน้าซาโตรุแล้วพูดว่า 'ผมไม่เจ็บตรงไหนหรอกน่า ไอ้อาจารย์บ้า'

สามคนในทีมที่เจ็ดต่างมีความคิดของตัวเอง

ซากุระคิดว่าศัตรูแข็งแกร่งเกินไป จึงเป็นเรื่องปกติที่อาจารย์ซาโตรุจะปกป้อง

แต่นารูโตะและซาสึเกะต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น

เขาจะต้องแข็งแกร่งพอที่จะร่วมต่อสู้กับศัตรู ไม่ต้องมายืนดูโง่ๆ เหมือนวันนี้

นารูโตะยืนขึ้น ชกฝ่ามือเข้าหากันแล้วพูดออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม "ในเมื่อเราตัดสินใจที่จะแข็งแกร่งขึ้น งั้นเราก็มาเริ่มลงมือทำกันเลยดีกว่า"

"เริ่มลงมือเหรอ?" ซากุระและซาสึเกะมองนารูโตะอย่างสงสัย

ไอ้บ้านี่มีแผนอะไรดีๆ เป็นด้วยเหรอ?

“ทำให้อาจารย์ซาโตรุพอใจแล้วขอให้เขาสอนวิชานินจาที่ทรงพลังแก่เราไงล่ะ” นารูโตะกวักมือเรียก

ซาสึเกะและซากุระโน้มตัวเข้ามาด้วยความสงสัย

“ส่วนแผนคือ...” นารูโตะพูดถึงแผนนั้น

หลังจากได้ยินแผน ซาสึเกะและซากุระก็พูดไม่ออก

ก็ว่าแล้วว่าคนโง่ก็คิดได้แต่แผนงี่เง่าเท่านั้นแหละ

วิธีนี้มันจะทำให้ซาโตรุพอใจจริงเหรอ?

หลังจากที่ทีมที่เจ็ดหารือเกี่ยวกับแผน พวกเขาก็เริ่มดำเนินการทันที...

ที่ริมแม่น้ำ

ซาโตรุนอนอยู่บนพื้นหญ้า ไขว้ขาและกำลังอ่านหนังสืออะจึ๋ยสวรรค์รำไร

ซาสึเกะเดินไปหาซาโตรุ กำมือแน่นแล้วไอออกมาสองครั้ง “อะแฮ่ม อะแฮ่ม”

“มีอะไร เธออยากอ่านมันเหมือนกันเหรอ?” ซาโตรุพลิกหน้าหนังสือแล้วถามกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ “เจ้าเด็กตัวเหม็นยังไม่มีขนขึ้นมาสักเส้น ไปเล่นดินเล่นโคลนไป อย่ามารบกวนเวลาของผู้ใหญ่”

ซาสึเกะหยิบกล่องของขวัญสวยงามที่ข้างในบรรจุลูกอมอยู่ออกมา  เขามองไปด้านข้างแล้วพูดว่า "อ...อาจารย์อยากกินขนมไหม? ลูกอมจากดินแดนแห่งคลื่นเลยนะ"

'ทั้งหมดที่ทำไปก็เพื่อความแข็งแกร่ง'

'เพื่อเอาชนะผู้ชายคนนั้น!'

นี่เป็นความคิดของนารูโตะที่จะติดสินบนด้วยขนมโปรดของซาโตรุ

ซาโตรุมองซาสึเกะอย่างไม่แยแส

หลังจากจ้องมองอยู่สามวินาที

ซาโตรุก็พูดว่า “เป็นสาวซึนเดเระจากยุคที่แล้วหรือเปล่าเนี่ย? น่าขนลุกไปหมด”

จุดประสงค์ที่เจ้าเด็กอุจิวะทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะได้แข็งแกร่งขึ้นใช่ไหม?

แต่ความคิดแบบนี้คงมาจากไอ้เด็กเก้าหางแน่นอน

“อาจารย์ซาโตรุ ให้หนูนวดขาให้นะคะ” ซากุระคุกเข่าลงข้างๆ ซาโตรุ ฝืนยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงประจบประแจง “ถ้าไม่มีอาจารย์ ทีมที่เจ็ดของเราในวันนี้อาจตกอยู่ในอันตรายครั้งใหญ่ นินจาพวกนั้นมีฝีมืออันตรายมาก”

ซากุระบีบขาซาโตรุเบาๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า "อาจารย์แข็งแกร่งมาก ส่วนพวกเรานั้นมันอ่อนแอเหลือเกิน โธ่เอ้ย..."

เธอเองก็คิดว่าพฤติกรรมของเธอน่าขยะแขยง

'ให้ตายเถอะนารูโตะ ช่างเป็นความคิดที่ขนลุกมาก มากเลยจริงๆ!'

“ถูกต้องแล้ว เจ้าเด็กแสบตัวน้อย พวกเธอน่ะอ่อนแอมาก” ซาโตรุถอนหายใจแล้วพูดเบาๆ “อ่ะอ่ะ นวดขึ้นมาอีกๆ”

ซากุระยกมือเล็กๆ ทั้งสองของเธอขึ้น

“ขึ้น…ขึ้นอีก” ซาโตรุกล่าวว่า

“อาจารย์ซาโตรุ ถ้าอย่างนั้นก็สอนพวกเราด้วยสิค่ะ...” ซากุระขยับนวดเล็กน้อยด้วยมือเล็กๆ ทั้งสองของเธอ

ทันใดนั้น เมื่อเห็นหนังสือที่เขาอ่าน

ซากุระก็ตัวแข็งทื่อ

"อ่ะ!" ซากุระสะดุ้ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำและเธอก็ลุกขึ้นและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

"เจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้" ซาโตรุยังคงอ่านต่อ

ตอนนี้เขาสามารถสอนได้ แต่ปัญหาคือทีมที่เจ็ดในยามนี้ยังไม่สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้

หากไม่นับนารูโตะที่มีจักระมหาศาลแล้ว ตัวซาสึเกะและซากุระยังมีจักระไม่มากพอที่จะฝึกฝนขั้นถัดไปได้

ในสนามหญ้าที่ไกลออกไป

"สำเร็จใช่ไหม?" นารูโตะถามอย่างตื่นเต้น

"ไอ้บื้อนี้!" ซากุระหน้าแดง พับแขนเสื้อขึ้นแล้วต่อยนารูโตะอย่างแรง

*ตุ้บ*

นารูโตะถูกต่อยและล้มลงกับพื้น เขาลุกขึ้นมาจับบนหัวที่ตอนนี้น่าจะบวมแดงแล้ว มองซากุระอย่างสับสน

“ซากุระจัง ตีฉันทำไมเนี่ย?”

“นายคิดแผนงี่เง่าอะไรขึ้นมากัน!” ซากุระจ้องมองนารูโตะอย่างโกรธเคือง

“พอแล้ว ฉันไม่มีเวลาเล่นแบบเด็กๆ แล้ว งี่เง่าที่สุด” ซาสึเกะล้วงมือในกระเป๋า หันหลังแล้วกำลังจะออกไป เขาต้องการฝึกฝนด้วยตัวเอง

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง" นารูโตะกระแทกหมัดของเขาลงบนฝ่ามือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันมั่นใจ "นี่เป็นคาถาที่ทำให้ปู่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 ยอมจำนนเลยนะ!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ซาสึเกะก็หยุดเดิน

'ทำให้โฮคาเงะรุ่นที่ 3 ยอมจำนนเหรอ?'

'เป็นไปได้ไหมว่าไอ้สุดยอดคนงี่เง่าคนนี้ซ่อนคาถาอันทรงพลังบางอย่างไว้?'

ภายใต้สายตาที่สับสนของซาสึเกะและซากุระ นารูโตะก็เดินไปหาซาโตรุอย่างมั่นใจ

“อาจารย์ซาโตรุ ลืมตาไว้แล้วอย่ากระพริบตาเด็ดขาด” นารูโตะยืนอยู่ข้างซาโตรุ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"[คาถาแยกเงาพันร่าง]" นารูโตะยกมือขึ้น

*ปัง*

ควันสีขาวลอยขึ้นมา และร่างเงาจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นออกมาจากอากาศ

"[คาถาอภิมหารัญจวน]" พวกเขาทั้งหมดประสานมืออินกันอย่างพร้อมเพรียงกัน

*ปัง*

ควันสีขาวลอยขึ้นมา และพวกเขาทั้งหมดกลายเป็นเหล่าพี่สาวที่มีหน้าอกใหญ่และบั้นท้ายโต พวกเธอทั้งหมดโชว์ท่าอันสุดแสนเซ็กซี่ และขยิบตาให้ซาโตรุพร้อมๆ กัน

ในทุ่งหญ้าที่อยู่ห่างไกล สีหน้าของซาสึเกะและซากุระพลันเปลี่ยนไป พวกเขาปิดหน้าและไม่มีอารมณ์จะดูแล้ว

'ไอ้หมอนี้โง่สุดๆ ไปเลย!'

'ฉันโง่เองที่เชื่อว่านารูโตะจอมโง่มีคาถาทรงพลังซะได้!'

"ท่านซาโตรุค่า" นารูโตะที่กลายเป็นผู้หญิงได้บิดเอวไปมาอย่างมียั่วยวน

เขาเองก็พอจำได้ว่าซาโตรุแนะนำตัวเองแบบไหน

เขาชอบพี่สาวที่มีหน้าอกโตและบั้นท้ายใหญ่

ถ้าอย่างนั้นก็รับไป!

คุณปู่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 ก็แพ้คาถานี้เช่นกัน!

"ขาดการแปลงร่างที่เชี่ยวชาญ หักคะแนนสามแต้ม" ซาโตรุลุกขึ้นนั่ง  บีบคางแล้วมองนารูโตะที่แปลงเป็นผู้หญิงอยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง

“เสียจักระมากเกินไป ลบสองแต้ม” ซาโตรุยกมือขึ้นแล้วบีบหน้าอกของนารูโตะที่เป็นผู้หญิง

ซาโตรุส่ายฝ่ามือแล้วก็ยิ้มเล็กน้อย “ลบห้าแต้ม”

แม้เขาจะเห็นนารุโตะกลายร่างเป็นพี่สาวรุ่นใหญ่ อกโตและบั้นท้ายน่าเข้าไปสัมผัส แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียว

ด้วยความสามารถติดตัวของตาทิพย์นั้น เขาสามารถมองทะลุทุกอย่างได้

ถ้าเป็นของปลอมเขาจะไปสนใจทำไมกัน?

ของจริงย่อมดีกว่าอยู่แล้ว