บทที่ 19 : ซาบุสะที่โกรธจัด และการปะทะกันของระเบิดมังกรวารี
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 19 : ซาบุสะที่โกรธจัด และการปะทะกันของระเบิดมังกรวารี
“เหอะ อวดดีนัก ถ้าฉันได้ใช้ดาบสะบั้นเศียรล่ะก็ ทุกอย่างคงจะแตกต่างออกไปจากนี้ แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะทำภารกิจให้เสร็จได้อยู่ดี!” ซาบุสะยังคงไม่ยอมแพ้ เขาจ้องมองซาโตรุอย่างเย็นชา
เขาจะแข็งแกร่งที่สุดเมื่อเขามีดาบสะบั้นเศียรนั้นในมือ
"ต้องการดาบเหรอ?" ซาโตรุเหวี่ยงดาบในมือไปมา
ซาบุสะได้แต่พูดออกมาอย่างโมโห “ส่งดาบมาให้ฉัน แล้วฉันจะได้ฆ่าพวกแกทุกคนในคราวเดียว!”
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาคิดผิด ยามนั้นไม่น่าขว้างดาบออกไปเลย
ตามปกติแล้วเมื่อเห็นการโจมตีพุ่งเข้ามา ย่อมมีแต่ต้องหลบกัน ทว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่าซาโตรุจะไม่หลบ
แถมยังคว้าดาบสะบั้นเศียรแล้วเอาไปเป็นของตัวเองอีก!
มันแข็งแกร่งเกินไป!
"โอ๊ย โอ๊ย น่ากลัวจังเลย" ซาโตรุแสร้งทำเป็นกลัวมาก จากนั้นก็มองดูทีหน่วยที่เจ็ด ก่อนจะปิดปากแล้วแอบยิ้มออกมา
“อุ้บ ดูสีหน้าเขาสิ ตลกมากเลยว่าไหม?”
“คงกำลังกังวลอยู่สิท่า ถึงขั้นมาขอดาบตัวเองจากศัตรูอีก”
น้ำเสียงที่ขี้เล่นและท่าทีของซาโตรุทำให้ทีมที่เจ็ดคลายความกลัวในตอนนี้ออกไปได้บ้าง
“อาจารย์ซาโตรุ ศัตรูยังอยู่นะคะ!” ซากุระจับคุไนและจ้องมองไปที่ซาบุสะที่อยู่ไกลออกไป
นารูโตะและซาสึเกะไม่ได้สนใจซาโตรุ ทั้งคู่จ้องไปที่ซาบุสะอย่างระวังตัว
ซาโตรุอาจจะไม่ยินดียินร้าย แต่ทุกคนในทีมที่เจ็ดไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เพราะจิตสังหารในหมอกนั้นรุนแรงมากจนยังทิ้งร่องรอยของความหวาดกลัวอยู่ในใจเขา
หากซาโตรุไม่เคลื่อนไหวหรือบอกให้พวกเค้าหมอบ ทีมที่เจ็ดและผู้ว่าจ้างก็คงตายในการโจมตีเมื่อครู่นี้ไปแล้ว
“ตะโกนดังๆ หน่อยสิ สรุปแล้วนายต้องการมันไหม?” ซาโตรุพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ และเล่นกับดาบสะบั้นเศียรไปมา
“อย่าอายเลย แค่บอกมาเถอะว่าอยากได้”
ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างก็พูดไม่ออก คำพูดของอาจารย์ซาโตรุนั้นแปลกมาก ไม่มีใครคิดเลยว่าเขาจะกล้ามาหยอกล้อเล่นระหว่างการต่อสู้เช่นนี้ด้วย
แถมวิธีการพูดยังวอนหาส้นเท้าเป็นที่สุด!
“ขอมาเดี๋ยวฉันจะให้เอง” ซาโตรุพูดออกมาอย่างจริงจัง
ซาบุสะมองดูท่าทีของซาโตรุ เขาสะดุ้งเล็กน้อยและถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “พูดจริงเหรอ?”
เจ้าหมอนี้ดูเหมือนจะไม่ได้โกหก
แต่จะคืนอาวุธให้ศัตรูเหรอ?
นี่มันจะโง่แค่ไหนกันเชียว!
“พูดจริงสิ ถ้าบอกว่าอยากได้ ฉันก็จะให้คืน” ซาโตรุพยักหน้าอย่างจริงจัง
ซาบุสะสูดหายใจเข้าออกยาว ปิดกั้นจิตสังหารและความโกรธที่อยู่ในใจของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า "ฉันต้องการ...ฉันต้องการ..."
ซาบุสะหยุดไปช่วงหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า "ดาบสะบั้นเศียรคืนให้ฉันที"
หากนำดาบกลับมาได้ เขาก็จะสามารถฆ่าคนกลุ่มนี้ในคราวเดียวอย่างแน่นอน!
“ว้าว เป็นคนที่แข็งแกร่งไม่พอ แต่ก็ยังยอมยืดหยุ่นได้ด้วยสินะ” ซาโตรุยกดาบขึ้นและพูดด้วยความสิ้นหวัง “ว่าแต่นายต้องการไอ้นี้จริงๆ เหรอ? ฉันเองก็อยากเก็บไว้เหมือนกันนะ”
"งั้นเรามาแบ่งให้เท่าๆ กันดีกว่า" ซาโตรุหักดาบออกแล้วโยนปลายดาบไปให้ซาบุสะ
นารูโตะทนไม่ไหว เขาเอามือกุมพุงแล้วหัวเราะออกมา "อุ้ฟฟฟฟ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
“อาจารย์ซาโตรุ ช่วยจริงจังทีเถอะค่ะ!” ซากุระจ้องมองซาโตรุด้วยความปวดหัว
อาจารย์ซาโตรุเก่งทุกอย่าง แต่เขากลับไม่รู้สึกกังวลและไม่เคยจริงจังในการต่อสู้กับศัตรูเลยสักนิดเดียว
“เหอะ น่าเบื่อชะมัด” ซาสึเกะแค่นเสียงอย่างเย็นชา เขาเหลือบมองที่มือของเขาและพบว่าหลังจากที่ซาโตรุหยอกล้ออีกฝ่ายเล่นเช่นนั้น เขากลับไม่รู้สึกถึงวิกฤตอีกต่อไป
ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาไม่กลัวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
เป็นไปได้ไหมที่ซาโตรุตั้งใจทำเช่นนั้นเพราะเห็นว่าพวกเขากำลังกลัว?
“แกกล้าดียังไงมาเล่นตลกกับฉัน!” ซาบุสะมองดูปลายดาบบนพื้น ดวงตาของเขาปรากฏร่องรอยความโกรธและใบหน้าของเขาก็แดงก่ำด้วยความอาย
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าเป้าหมายที่อยู่นอกภารกิจทั้งหมด รวมถึงนักเรียนไร้ค่าทั้งสามคนของแกด้วย!”
"[คาถาคุกน้ำ]!" ซาบุสะประสานอินด้วยมือทั้งสองอย่างรวดเร็ว และน้ำอันแหลมคมก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา
น้ำทั้งหมดพัดออกไปด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก แสงสีฟ้าอ่อนได้ส่องประกายผ่านพุ่งเข้าหาซาโตรุและคนอื่นๆ
"ไสยเวทย์หมุนตามอาโอะ” ซาโตรุค่อยๆ ยกมือขึ้น สสารสีดำโผล่ออกมาจากปลายนิ้วของเขาเหมือนกับหลุมดำเล็กๆ
หลุมดำขนาดเล็กได้ถูกโยนออกไปทำให้เกิดรอยแตกบนพื้น ลมกระโชกแรงด้พัดไปทุกทิศทุกทาง สลายดาบน้ำที่แหลมคมทั้งหมด และระเบิดพุ่งไปทางซาบุสะด้วยความเร็วสูง
*ตู้ม*
ซาบุสะกระเด็นออกไปอีกครั้ง ร่างของเขาหมุนขึ้นไปในอากาศ และพุ่งชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ ตกลงบนผืนป่าอย่างแรง
"อึก" ซาบุสะมีเลือดไหลอาบไปทั่วร่างกาย เขากุมหน้าท้องอันเจ็บปวดของเขาไว้ ลุกขึ้นด้วยความอับอายและพ่นเลือดออกมาจากปาก
“ฉันไม่เคยเห็นวิชานินจาแบบนี้มาก่อน มันคือพลังของขีดจัดสายเลือดงั้นเหรอ?” ซาบุสะจ้องไปที่ซาโตรุในระยะไกลด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว
“หากได้ต่อสู้บนพื้นผิวของทะเลสาบ คาถาน้ำของฉันคงสามารถใช้ได้เต็มกำลัง ปัญหาคือแกกล้าหรือเปล่า” ซาบุสะหยิบคุไนและเอ่ยท้าทายออกมา
การใช้พลังธาตุน้ำจากอากาศนั้นทำได้จำกัด เขาต้องอยู่ในสถานที่ที่มีน้ำมากจึงจะสามารถใช้พลังธาตุน้ำได้เต็มกำลัง
"ไม่มีปัญหา" ซาโตรุหายไป และปรากฏตัวต่อหน้าซาบุสะอย่างรวดเร็ว เขาคว้าข้อมือของซาบุสะแล้วเคลื่อนย้ายไปที่ทะเลสาบทันที
“มั่นใจมากเลยเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเรามาต่อสู้ในที่ที่แกได้เปรียบเถอะ” ซาโตรุยืนอยู่บนทะเลสาบ มองดูซาบุสะอย่างนิ่งเฉย
ซาบุสะผงะเล็กน้อย
เขาไม่คิดเลยว่าซาโตรุจะพาเขามายังทะเลสาบเอง
ความสามารถของนินจาที่ใช้คาถาน้ำนั้นจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อต่อสู้ในน้ำ!
ยิ่งมีน้ำมากเท่าไร คาถาของเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น!
"ช่างเป็นการตัดสินใจที่โง่เขลา ทั้งต้องปกป้องภาระทั้งสี่และต้องต่อสู้กับฉันในเวลาเดียวกัน แกจะต้องชดใช้กับความจองหองของแก!" ซาบุสะหัวเราะเยาะออกมา
เขาเข้าใจนิสัยของซาโตรุดี
ซาโตรุก็เหมือนกับเด็กที่เอาแต่ใจ
หยิ่งจองหองและอวดดี!
“ตามสบาย นายอยากจะทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการเลย” ซาโตรุโบกมือ เขาเงยหน้าขึ้นและเผยรอยยิ้มอันอวดดีออกมา
“สุดท้ายแล้ว...นายมันก็คนอ่อนแอ”
“อ่อนแอเหรอ? ฉันคือหนึ่งในเจ็ดนักดาบนินจา ปีศาจแห่งสายหมอก โมโมจิ ซาบุสะ!” ซาบุสะคำรามราวกับสัตว์ป่า
“คอยดูเถอะ ฉันจะสับศีรษะแกให้ขาดสะบั้น!”
*บูม*
เขาระเบิดจักระออกมา มันสั่นสะเทือนทั่วทั้งทะเลสาบ
จิตสังหารอันมหาศาลได้ผุดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจักระ
เขาคือนักดาบเจ็ดนินจา อดีตโจนินระดับสูงแห่งหมู่บ้านคิริงาคุเระ
ซาโตรุกล้าดูถูกว่าเขาอ่อนแองั้นเหรอ?
ตลกแล้ว!
ซาบุสะระเบิดจิตสังหารและจักระจำนวนมหาศาลออกมา
เป็นผลให้ใบหน้าของทีมเจ็ดเต็มไปด้วยความตกใจ
“อ…อ่อนแอเหรอ? อาจารย์ซาโตรุ เนี่ยนะอ่อนแอของอาจารย์!?” นารูโตะหรี่ตาของเขาลงเพื่อมอง เขาถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
อ่อนแอตรงไหนกัน?
ตลกแล้ว ถ้าคนนี้อ่อนแอ โลกนินจาจะยังมีผู้แข็งแกร่งอีกเหรอ?
“โมโมจิ ซาบุสะแข็งแกร่งมาก เขาเป็นสมาชิกของกลุ่มนักดาบเจ็ดนินจาและมีความแข็งแกร่งระดับโจนินขั้นสูง” ทาซึนะกล่าวออกมาด้วยความเคร่งเครียด
“อาจารย์ซาโตรุ...” ซากุระกัดริมฝีปากแล้วมองซาโตรุอย่างกังวล
ซาโตรุบอกว่าชายชุดดำก่อนหน้านี้อ่อนแอ นั้นพอเข้าใจได้
แต่เธอไม่เข้าใจเลยที่ซาโตรุบอกว่าซาบุสะอ่อนแอ
ซาสึเกะไม่พูดอะไร เพียงจ้องไปที่ซาโตรุพร้อมกับเนตรวงแหวนของเขา
ในเมื่อซาโตรุใจเย็นเช่นนี้ แสดงว่าเขาต้องมีไพ่ลับบางอย่าง
“ไอ้เจ้าโง่ แกจะต้องเสียใจ [คาถาน้ำ · ระเบิดมังกรวารี]!” ซาบุสะผสานอินของเขา มังกรวารีตัวใหญ่พลันปรากฏตัวขึ้นข้างหลัง
“เพื่อไม่ให้ใครบอกว่าฉันกำลังเอาเปรียบ งั้นเดี๋ยวฉันจะใช้ท่าเดียวกับนายแล้วกัน” ซาโตรุที่กำลังเอาล้วงมือในกระเป๋าก็หยิบอมยิ้มมากิน เขามองลงไปที่ซาบุสะด้วยรอยยิ้มอันแสนดูถูก
จากนั้นซาโตรุก็ได้ตะโกนออกมา “ระเบิดมังกรวารี”
*บูม*
พื้นผิวของทะเลสาบได้สั่นสะเทือนอีกครั้ง มังกรวารีขนาดใหญ่ห้าตัวได้ลอยขึ้นมา มันทุบมังกรวารีตัวเล็กในทันที จากนั้นมันก็พุ่งเข้าโจมตีซาบุสะอย่างรวดเร็ว
“มังกรวารีห้าตัว? ไม่ได้ใช้มือประสานอินด้วยซ้ำ...ทำไม...เป็นไปได้ยังไง!?” ใบหน้าของซาบุสะเปลี่ยนไปทันที เขามองไปที่มังกรวารียักษ์ทั้งห้าตัวที่พุ่งเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าสับสน
เขาเป็นหนึ่งในเจ็ดนักดาบนินจาผู้ยิ่งใหญ่และเป็นนินจาที่เก่งกาจด้านคาถาน้ำ
และตอนนี้… เขากำลังพ่ายแพ้ให้กับซาโตรุที่ใช้คาถาน้ำโดยไม่แม้แต่จะประสานอิน
เป็นไปได้ยังไง!
*บูม*
มังกรวารีตัวใหญ่ทั้งห้าตัวบินไปราวกับคลื่น พวกมันบินเป็นระยะทางไกลไปกระแทกลำตัวของเขาอย่างรุนแรง
เนื่องด้วยเพราะอาการบาดเจ็บก่อนหน้านี้และความเสียหายจากมังกรวารีทั้งห้าที่โดนเมื่อครู่ มันก็ทำให้เขาสลบไปเลยทันที
