บทที่ 18 : ปล้นดาบมาแล้ว มาดูสิว่าจะทำอย่างไรต่อไปได้
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 18 : ปล้นดาบมาแล้ว มาดูสิว่าจะทำอย่างไรต่อไปได้
ทาซึนะกัดฟันและกำมัดแน่น ตอนนี้แคว้นนามิโนะคุนิไม่มีอะไรเหลือแล้ว
เงินที่เหลือเพียง 20,000 เรียวได้ถูกส่งมอบให้กับโฮคาเงะรุ่นที่สามอันเป็นค่าใช้จ่ายของภารกิจไปแล้ว
ซาโตรุที่อยู่ตรงหน้าคือความหวังเดียวของพวกเขา
“ฉันให้คำมั่นสัญญากับเธอเลยก็ได้ สิบห้าล้านเรียว” ทาซึนะตอบตกลงด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
“หลังจากสร้างสะพานแล้ว แคว้นนามิโนะคุนิยของเราคงจะสามารถรวบรวมเงินได้ถึง 15 ล้านเรียว”
“ไดเมียวแห่งหมู่บ้านโคโนฮะ สัญญาว่าถ้าสะพานสร้างขึ้นเสร็จเขาจะทำการค้ากับหมู่บ้านของเรา และจะมอบเงินก้อนโตให้กับเราด้วย” ทาซึนะกล่าว
"แล้วนานแค่ไหน?" ซาโตรุถาม
ทาซึนะพูดอย่างหนักแน่นว่า "หนึ่งปีโดยประมาณหลังสะพานสร้างเสร็จสมบูรณ์"
“ตกลงเป็นเงินสดสิบห้าล้านเรียวนะ” ซาโตรุดูพอใจมาก
เขาไม่คิดอยู่แล้วว่าทาซึนะจะโกหก เพราะหลังจากสร้างสะพานที่เสร็จแล้ว แคว้นนามิโนะคุนิจะร่ำรวยเป็นอย่างมากในช่วงเวลาอันสั้น
“เช่นนั้นมาทวนเนื้อหาของสัญญากันเถอะ” ทาซึนะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แม้ว่าเงิน 15 ล้านเรียวจะเยอะมาก แต่หากสะพานสร้างเสร็จ มันก็นับว่าคุ้มค่าสำหรับอนาคตของเด็กๆ ในแคว้นนามิโนะคุนิที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างไร้ความกังวล
"ไม่จำเป็น" ซาโตรุโบกมือมองลงมาที่ทาซึนะด้วยรอยยิ้มอันตรายบนใบหน้าแล้วพูดว่า "หากเกินเวลาและคิดจะผิดสัญญา ผมจะทำลายแคว้นนามิโนะคุนิทิ้งซะ"
เขาจริงจังกับคำพูดของเขามาก
ยามนี้ไม่มีใครในโลกนินจาที่สามารถต่อกรกับพลังของซาโตรุได้
ในอดีต ไรคาเงะแห่งหมู่บ้านคุโมะงาคุเระต้องการตัวซึนาเดะและพาเธอกลับไปรักษานินจาคนหนึ่งในหมู่บ้านของเขา ซาโตรุก็ได้ตรงไปที่หมู่บ้านคุโมะงาคุเระจนสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ ทำให้เกิดความวุ่นวายนองเลือดถึงขั้นต้องถูกจารึกลงบนประวัติศาสตร์
เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าเขาเอาจริงเพียงใด
ซาโตรุปรบมือพร้อมกับหันไปมองทีมเจ็ดแล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้เราได้ทำข้อตกลงกันแล้ว เช่นนั้นก็ไปทำงานต่อกันเถอะ”
ซาโตรุชี้ไปที่ทาซึนะและมองดูทีมเจ็ดแล้วพูดต่ออีกว่า “เจ้าพวกเด็กเหลือขอ รีบช่วยตาแก่คนนี้เร็วๆ สิ เขาเป็นผู้ว่าจ้างที่จะให้เงินฉันมาสิบห้าล้านเรียวเชียวนะ”
ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก
มีคำกล่าวที่ว่าสตรีนั้นเปลี่ยนไปได้เร็วกว่าหนังสือ
ทว่าซาโตรุกลับเปลี่ยนไปได้ไวกว่ายิ่ง
ทันใดนั้น เมื่อมองผ่านตาทิพย์ ซาโตรุก็มองเห็นดาบอันคมกริบในระยะไกลที่กำลังพุ่งเข้าหาพวกเขาด้วยความเร็วสูง
"ทุกคนหมอบลงไป" ซาโตรุกล่าวเสียงเรียบ
ทันทีที่เขาบอก ทุกคนก็ตกใจเล็กน้อยและมองดูซาโตรุด้วยความสงสัยบนใบหน้า
ทุกคนในทีมที่เจ็ดรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงหมอบอยู่บนพื้นโดยกุมศีรษะเอาไว้
“ตอนแรกก็ขู่กรรโชกเงินจากคุณปู่ ตอนนี้ยังมาสั่งให้เราหมอบอย่างไม่มีเหตุผลอีก” นารูโตะนั่งยองๆ อยู่กับพื้นและเริ่มบ่นออกมา
*ฟิ้ว*
ลมกระโชกพัดผ่านไป และดาบที่คมกริบก็พุ่งออกมาจากหญ้า ดาบหมุนอย่างรวดเร็วเฉียดผ่านศีรษะของทุกคนในทีมที่เจ็ดไป
ดาบอันแหลมคมหมุนด้วยความเร็วสูง พุ่งตรงไปยังเอวของซาโตรุ
แต่ดาบกลับหยุดนิ่งลอยอยู่ในอากาศ มันลอยอยู่เบื้องหน้าซาโตรุ
ซาโตรุถือ 'คุบิกิริโบโจ' (ดาบสะบั้นเศียร) และพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ “แหม หมายความว่าไงกันเนี่ย? อยากเอาอาวุธให้ฉันหรอกเหรอ?”
ด้วยตาทิพย์ของเขา เขาเห็นโมโมจิ ซาบุสะที่ซ่อนตัวอยู่แต่ไกล
เหตุผลที่อีกฝ่ายขว้างดาบออกมาน่าจะแค่อยากปักดาบไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ด้านหลังพวกเขา
คงต้องการขู่สินะ
แต่ว่าช่างโชคร้าย..
“อะไรน่ะ...เกิดอะไรขึ้น?” นารูโตะมองดูดาบสะบั้นเศียรในมือของซาโตรุ ใบหน้าของเขาค่อยๆ ซีดลง
นารูโตะไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่ามีดาบได้พุ่งผ่านเข้าไป
ถ้าอาจารย์ซาโตรุไม่บอกให้หมอบลงไป
เกรงว่า...
"อู้ยยย" นารูโตะถึงกับหายใจไม่ออก เขาค่อยๆ ใช้มือแตะคอของตน ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
'มันคงได้เป็นจุดจบของฉันแน่!'
หมอกบางเบาได้ค่อยๆ ปกคลุมไปทั่วทั้งสถานที่
“ซาสึเกะ นารูโตะ” ซากุระดึงคุไนออกมาและยืนอยู่ตรงหน้าทาซึนะ
ซาสึเกะและนารูโตะต่างก็หยิบคุไนออกมาและยืนอยู่ทั้งสองด้านของทาซึนะ
ทั้งสามในหน่วยทีมเจ็ดรวมกันปกป้องทาซึนะ ก่อตัวเป็นรูปบบสามเหลี่ยม
“ม...มันเกิดอะไรขึ้นกัน?” ทาซึนะดูมีสีหน้าหวาดกลัว
“ฉันไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบกับนินจากระหายเลือดผู้โด่งดัง ทำไมคนแข็งแกร่งอย่างนายถึงมากลายมาเป็นอาจารย์ของเกะนินได้กันล่ะ?” เสียงราบเรียบดังก้องไปทั่ว
ชายร่างสูงที่มีผ้าพันรอบใบหน้าของเขาปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ในหมอกสีซีด
อสูรร้ายแห่งคิริงาคุเระ ปีศาจแห่งสายหมอก โมโมจิ ซาบุสะ!
“เอาดาบคืนมา นั่นเป็นอาวุธของฉัน” ซาบุสะจ้องมองซาโตรุและทุกคนในทีมที่เจ็ดอย่างเฉยชา เขาแผ่จิตสังหารออกมาอย่างน่าสะพรึง
จิตสังหารที่รุนแรงได้ปกคลุมไปทั่วหมอกสีขาว
“น่ากลัวมาก” ผิวของนารูโตะเปลี่ยนสีไป จิตสังหารอันมหาศาลนี้ทำให้เขารู้สึกสั่นกลัวเป็นอย่างยิ่ง
“เจ้าหมอนี้อันตรายมาก!” ใบหน้าของซาสึเกะดูเคร่งเครียด เขาจ้องมองไปที่อีกฝ่ายด้วยเนตรวงแหวน
ซาสึเกะที่มักจะสงบและเยือกเย็นอยู่เสมอ กลับรู้สึกหวาดกลัวกับจิตสังหารอันน่าสะพรึงนี้ มือของเขาถึงกับสั่นโดยไม่รู้ตัว
ศัตรูผู้มีผ้าพันรอบหน้าคนนี้
น่ากลัวเหลือเกิน!
“เขาเป็นโจนินไร้สังกัดระดับ A เหรอ? ช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ!” ม่านตาของซากุระหดลง ใบหน้าที่สวยงามของเธอขาวซีดและร่างกายที่บอบบางของเธอก็สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
สมาชิกทั้งสามคนของทีมที่เจ็ดต่างก็เป็นนินจาหน้าใหม่ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่พวกเขาได้พบกับใครบางคนที่มีน่าสะพรึงกลัวแบบซาบุสะ
“ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้ว เพราะงั้นมันก็เป็นของฉัน” ซาโตรุเผยรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้า ดาบนั้นได้หมุนเหมือนลูกบอลที่ปลายนิ้วของเขา
ยังอยากจะทำตัวอวดดีอยู่อีกหรือเปล่า?
หากไม่มีดาบ ฉันก็อยากรู้เหลือเกินว่าแกจะทำอะไรได้
ซาโตรุหยุดหมุนดาบ ใช้ปลายนิ้วลูบดาบแล้วอุทานออกมา "ว้าว ช่างเป็นดาบที่ดีจริงๆ ถ้าขายเป็ฯเงินคงจะได้ราคาดีน่าดู"
ตาทิพย์ของเขาสามารถมองทะลุผ่านทุกอย่างได้ เขาเห็นว่ามันมีคาถาแปลกๆ สลักอยู่ในด้ามดาบด้วย
ตราบใดที่ด้ามดาบยังคงอยู่ ดาบนี้ก็สามารถซ่อมแซมได้โดยการดูดเลือด
“ไอ้โง่ ดาบนั่นเป็นสมบัติล้ำค่า” ซาบุสะเผยจิตสังหารอันน่าสะพรึงออกมาอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้พบกับศัตรูอย่างซาโตรุ
ดาบสะบั้นเศียรนี้เป็นหนึ่งในดาบเจ็ดเล่มที่มีชื่อเสียงของโลกนินจา
มันคือความรุ่งโรจน์อันสูงสุดของหมู่บ้านคิริงาคุเระ
สัญลักษณ์ของเจ็ดดาบนินจาแห่งคิริงาคุเระ
แต่ซาโตรุกลับบอกว่าเขาอยากขายดาบเอาเงินเนี่ยนะ?
“ถ้าอย่างนั้นหลังจากแกตาย ฉันก็จะเอาดาบของันคืนมา” ซาบุสะสร้างผนึกขึ้นมา ทั้งร่างกายของเขาถูกล้อมด้วยหมอกสีซีด
"[คาถาหมอกอำพราง]"
ซาบุสะหายไปในอากาศ และปรากฏตัวข้างหลังทุกคนในทีมที่เจ็ดในทันที
"เร็วมาก!"
ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างตัวสั่นเทา ร่องรอยของความกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา พวกเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยเนื่องจากความกลัวจากจิตสังหารของอีกฝ่าย
“เจ้าพวกเกะนินขยะ ไว้ฉันทำภารกิจให้สำเร็จก่อน เดี๋ยวจะมาจัดการกับพวกแก” ซาบุสะจับคุไนและฟันคอของทาซึนะด้วยแรงจิตสังหารอันน่าสะพรึง
หลังจากที่ซาบุสะฟันไป เสียงของซาโตรุก็ดังขึ้น
“ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น นกขมิ้นอยู่ด้านหลัง เคยได้ยินคำนี้บ้างหรือเปล่า?”
"เร็วมาก เร็วกว่าฉันเสียอีก!" ซาบุสะเบิกตากว้าง เขาไม่เห็นการเคลื่อนไหวของซาโตรเลย
ซาโตรุยกมือขึ้นและตบหน้าซาบุสะ
เสียง 'ตบ' อันคมชัดได้ดังก้องไปทั่ว ซาบุสะตัวปลิวไปจากการตบ เขาลอยขึ้นไปในอากาศและหมุนตัวสองสามตลบ ก่อนจะร่วงลงบนพื้นอย่างแรง
“ถึงกับสามารถเห็นการเคลื่อนไหวของฉันได้ ซาโตรุ แกแข็งแกร่งพอๆ กับข่าวลือเลย” ซาบุสะลุกขึ้นพร้อมกับรอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้า เขาสัมผัสได้ถึงแรงที่กดทับบนใบหน้าด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นความโกรธเกรี้ยวก็ปรากฏบนดวงตาของเขา
ซาโตรุ มันกล้าดียังไงมาตบหน้าเขา!
"เกิดอะไรขึ้นกัน?" นารุโตะดูหวาดกลัวมาก เขาจับคุไนด้วยตัวที่สั่นเทา เขาไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง
เกิดอะไรขึ้นเหรอ?
ซาโตรุลูบศีรษะของนารูโตะและซากุระ แล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ "ไม่ต้องกลัวไปหรอก ศัตรูเป็นใครก็ไม่สำคัญ เพราะว่าฉันแข็งแกร่งที่สุด"
