ตอนที่ 69 ชิริวหลบหนี

'ม้วนคัมภีร์สุ่มเทเลพอร์ต! '

'นี่เป็นรางวัลที่เหมาะเจาะจริงๆ '

เมื่อเห็นม้วนคัมภีร์ที่ปรากฏขึ้นในมือของเขา ชิริวก็ยิ้มออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“ชิริว ส่งมอบคัมภีร์นั้นมาให้กับฉัน!”

ในเวลานี้ พัสดีของคุกอิมเพลดาวน์แมกเจลเเลน กำลังมองที่ชิริวที่อยู่ในห้องขังด้วยใบหน้าที่จริงจัง

ร่างกายของเขากำลังถูกย้อมด้วยพิษ ที่เกิดจากความสามารถของปีศาจที่เขากินเข้าไป

ตราบใดที่ชิริวเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย แมกเจลเเลนก็จะโจมตีชิริวอย่างไม่ลังเล

ชิริวยิ้ม และสายตาของเขาสะบัดออกไปในระยะสั้นๆ เป้าหมายของเขาก็คือซาดี้ที่ถือดาบอุไรของเขาไว้ในมือ

'ระยะสามเมตร' ในขณะที่ชิริวกำลังคิดคำนวนระยะทางในใจ เขาก็ค่อยๆยกมือขึ้น และยื่นม้วนคัมภีร์ให้กับแมกเจลเเลนอย่างช้าๆ ก่อนที่จะพูดขึ้นมา

“โอเค ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของนาย”

“สิ่งนี้มันบังเอิญเกินไป ถ้ามันเคลื่อนย้ายฉันไปยังสถานที่ที่อันตราย มันก็คงไม่ดี”

แมกเจลเเลนไม่ยอมละสายตาจากคำพูดของชิริว

ตัวเขาที่ซึ่งทำงานกับชิริวมาหลายปี รู้จักความแข็งแกร่งและบุคลิกของชิริวดีที่สุด แม้ว่าร่างกายของชิริวจะถูกล็อคไว้ด้วยโซ่บนผนัง แต่ตราบใดที่เขาไม่ระวัง ชิริวก็จะสร้างปัญหาให้กับทันที

แมกเจลเเลนเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็ว และพยายามหยิบม้วนคัมภีร์สุ่มเทเลพอร์ตออกมาจากมือของชิริว

แต่ในขณะนั้นเอง ชิริวก็ดึงม้วนคัมภีร์ออกมาอย่างกะทันหัน

*กริ้ง!

นี่คือเสียงของโซ่ที่ตกกระทบลงบนพื้น

หลังจากที่เกิดแสงสว่างสีขาวขึ้น ชิริวก็ได้หายตัวไปจากห้องขัง และโซ่ที่ล็อกเขาไว้สูญเสียการค้ำยันและตกลงมาบนพื้น

ในเวลาเดียวกัน พิษของแมกเจลเเลนก็กระแทกเข้ากับผนัง ทำให้ผนังคุกที่หนาหลายชั้นกลายเป็นหลุมในทันที

“ให้ตายสิ มันช้าไป!” แมกเจลเเลนคำราม

หลังจากที่เห็นชิริวดึงม้วนคัมภีร์ออกมา แมกเจลเเลนก็ได้เริ่มการโจมตีของเขาแล้ว

อย่างไรก็ตาม คู่ต่อสู้ของเขาคือชิริวที่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่านักดาบผู้ยิ่งใหญ่ ในแง่ของความเร็วในการเคลื่อนไหว ชิริวไม่ได้ช้ากว่าแมกเจลเเลนเลยสักนิด

ภายในไม่กี่วินาทีนี้ ชิริวก็หนีออกไปจากคุกอย่างราบรื่น

“ซาดี้จัง! ไม่นะ พัสดีแมกเจลเเลน ซาดี้จังหายตัวไป” โดมิโน่ตะโกนด้วยความตกใจ

"อะไร?!" แมกเจลเเลนรีบหันกลับมามองข้างหลังเขาทันที

แน่นอนว่าซาดี้ ผู้ที่เก็บดาบ [ อุไร ] ของชิริวเอาไว้ ได้หายตัวไปแล้ว

“บ้าเอ้ย ผู้ชายคนนั้น ชิริว! เขาเทเลพอร์ตไปพร้อมกับซาดี้!!”

เมื่อรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของแมกเจลเเลนก็เต็มไปด้วยความโกรธ ทำให้พิษบนร่างกายของเขากลายเป็นมังกรพิษในทันที

[ราชสีห์ทองคำ ชิกิ: ฮ่าฮ่าฮ่า ชิริวคนนี้ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ เขาใช้ม้วนคัมภีร์สุ่มเทเลพอร์ตเพื่อหลบหนีจากคุกจริงๆ น่าเสียดายที่รายการทองคำไม่ได้แสดงให้เห็นว่าเขาหนีไปที่ไหน ]

[ราชานรก เรย์ลี่: ม้วนคัมภีร์สุ่มเทเลพอร์ต มันสามารถเพิกเฉยต่อความต้องการของผู้คน และบังคับให้ผู้หญิงคนนั้นเคลื่อนย้ายไปพร้อมกับชิริวได้ มันเป็นของรางวัลที่อันตรายจริงๆ ]

แมกเจลเเลนไม่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน แต่เรย์ลี่และคนอื่นๆ ที่มองดูผ่านรายการทองคำ สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน

ในช่วงเวลาที่ชิริวเปิดม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตแบบสุ่ม คนที่หายตัวไปพร้อมกับเขาในแสงสีขาวก็คือซาดี้ ที่ถือดาบอุไรเอาไว้ในมือ

[ผมแดง แชงค์: อืม! รองกัปตันเรย์ลี่พูดถูก เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู มันจะน่ารำคาญแน่นอนถ้าฝ่ายตรงข้ามเอาม้วนคัมภีร์นี้ออกมา และนำสหายที่อ่อนแอกว่าตัวเองออกไปพร้อมกัน ]

[ราชสีห์ทองคำ ชิกิ: ฮ่าฮ่าฮ่า ผู้คุมหญิงคนนั้นเป็นคนที่ถือดาบของชิริวเอาไว้ในมือ สำหรับนักดาบ ดาบของเขามีความสำคัญมากที่สุด แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าชิริวจะถูกเทเลพอร์ตไปที่ไหน แต่ตราบใดที่มันไม่ใช่สถานที่ที่อันตาย ผู้คุมหญิงคนนี้จะต้องถูกชิริวฆ่าอย่างแน่นอน ]

“บ้าเอ้ย!” ที่กองบัญชาการทหารเรือ เซ็นโกคุกำหมัดและตะโกนบอกทหารเรือที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความโกรธ

“ตรวจสอบตำแหน่งของชิริวทันที และรีบรายงานให้ฉันรู้ทันทีหลังจากพบตัวเขา เราจะต้องไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้อยู่ในทะเล”

การกระทำของชิริวได้ส่งผลเสียต่อกองทัพเรือเป็นอย่างมาก แบะมันก็อาจจะทำให้ผู้คนไม่ไว้วางใจในตัวตนของทหารเรือมากยิ่งขึ้นไป

…

“นี่… ที่นี่มันคือที่ไหน? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

ที่ไหนสักที่ในโลกใหม่ ซาดี้ที่ถือดาบอุไรเอาไว้ในมือ ก้าวถอยหลังกลับด้วยความตื่นตระหนก

คนที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือชิริว ที่มีกุญแจมืออยู่ในมือทั้งสองข้าง

สำหรับม้วนคัมภีร์สุ่มเทเลพอร์ต มันได้กลายเป็นแสงทันทีหลังจากที่เขาใช้งานมันเสร็จแล้ว

“โอ้ ดูเหมือนว่าฉันจะโชคดีจริงๆ ฉันไม่ได้ถูกเทเลพอร์ตมายังสถานที่ที่ไม่ควรมา”

เมื่อถูกเทเลพอร์ตมาถึงที่นี่ ฮาคิสังเกตของชิริวได้ครอบคลุมไปทั่วบริเวณโดยรอบแล้ว และสถานที่แห่งนี่ก็ไม่มีทหารเรือเลยสักคน

“นี่ซาดี้ ช่วยมอบดาบที่อยู่ในมือของเธอมาให้ฉันที มันไม่ใช่ดาบของเธอ” ชิริวพูดขณะเดินเข้าไปหาซาดี้

“ไม่ ไม่ ดาบเล่มนี้ฉันไม่สามารถมอบมันให้กับนายได้” ซาดี้กัดฟัน เธอดึงแส้ออกมาจากเอวของเธอทันที

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชิริว แต่เธอก็ไม่มีทางที่จะส่งมอบดาบในมือของเธอให้กับชิริวเด็ดขาด

“โอ้ ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟังจริงๆ” ชิริวก้าวไปข้างหน้า และร่างกายของเขาก็ผ่านร่างของซาดี้ไปในทันที

เมื่อซาดี้รู้สึกตัว ดาบที่ควรอยู่ในมือของเธอก็ได้หายไปแล้ว

“นี่มัน… อะไรกัน!” ซาดี้ตกใจ และเธอก็รีบหันหลังกลับมามองชิริวทันที

แต่ในวินาทีต่อมา ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็พุ่งเข้ามาในจิตใจของซาดี้

นอกจากนี้ เธอก็ยังสูญเสียความแข็งแรงทางกายของเธอไปอย่างรวดเร็ว

ชิริวชักดาบของเขากลับมา โดยไม่ได้มองซาดี้ที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นเลยสักนิด หลังจากนั้นเขาก็รีบเดินจากไป

การที่เขาเทเลพอร์ตซาดี้มาด้วย ชิริวก็แค่ต้องการจะเอาดาบของเขาคืนเท่านั้น

นอกจากนี้ ชิริวก็พึ่งจะแทงดาบทะลุหัวใจของเธอไป เขาจึงเพิกเฉยต่อสภาพของเธอไปอย่างสมบูรณ์

“นี่ฉันกำลังจะ… ตายงั้นเหรอ?” ซาดี้พยายามลืมตาขึ้น แต่เธอก็รู้สึกร่างกายของเธอหนัก และสมองก็กำลังวุ่นวาย

“ให้ตายสิ ฉันไม่อยากมาตายแบบนี้”

“ฉันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำ บ้าเอ้ย!”

ความโศกเศร้าปกคลุมจิตใจของซาดี้ และในขณะนั้น เท้าคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของซาดี้

…

วาโนะคุนิ เกาะเกาะโอนิงะชิมะ

ยามาโตะที่ซึ่งถูกไคโดคุมขังไว้ เหลือบมองไปซาดี้ที่เกือบจะอยู่ในอาการโคม่าบนพื้น

“ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะถูกเคลื่อนย้ายมาที่นี่นะ”

“แต่ฉันไม่รู้ว่าชิริวจะไปเจอไอ้เฒ่านั่นไหม” ยามาโตะลูบคางเรียบๆของเธอ แล้วพึมพำเบาๆ

“ผู้หญิงคนนี้เป็นทหารเรือ ซึ่งหมายความว่าเธอเป็นศัตรูกับฉัน”

“เพราะงั้นก็ปล่อยให้เธอตายที่นี่เถอะ”

ด้วยเหตุนี้ ยามาโตะจึงส่ายหัวและต้องการที่จะเดินจากไป

แต่หลังจากผ่านไปเพียงสองก้าว ยามาโตะก็หันหลังกลับมาและเดินไปอุ้มซาดี้ขึ้นมา ก่อนที่จะเดินไปยังทิศทางที่บ้านของเธอตั้งอยู่

“น่ารำคาญจริง ฉันมาเจอเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันนะ”

ยามาโตะคว้าผมของตัวเอง และเดินกลับบ้านอย่างหงุดหงิด

“นี่ ถ้าเธอไม่ตาย เธอจะต้องติดหนี้บุญคุณกับฉัน”

“ดังนั้น ชีวิตของเธอจะเป็นของฉันในอนาคต เธอจะต้องติดตามฉันไป เพื่อเติมเต็มความฝันของฉันในอนาคต และเธอจะไม่สามารถกลับไปเป็นทหารเรือได้อีก”

ราวกับเป็นการพูดเพื่อโน้มน้าวใจตัวเอง ยามาโตะก็ยังพูดคุยกับซาดี้ต่อไป

ซาดี้ที่ยังไม่หมดสติ อยากจะลืมตาขึ้นมา เมื่อเธอได้ยินคำพูดของยามาโตะ

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีแรงที่จะทำแบบนั้นแม้แต่น้อย

ดาบของชิริวแทงทะลุหัวใจของเธอ และการที่เธอยังไม่ตายในทันทีก็ มันเป็นเพราะว่าเธอมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป

เพียงแต่ว่าตอนนี้ การให้เธอพูดโต้ตอบกับยามาโตะ ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถทำได้

"เอ๊ะ! นี่คือ?!" ทันใดนั้น น้ำเสียงที่ตกใจของยามาโตะก็ดังขึ้นมาในหูของซาดี้

'เธอตกใจอะไร?' ซาดี้คิดอย่างสงสัย

ในเวลานี้ ยามาโตะกำลังมองดูโรงฝึก ที่ตั้งอยู่ข้างๆบ้านของเธอด้วยความประหลาดใจ

“นี่มัน… โรงฝึกของหลี่ฟานงั้นหรอ?”

…