ตอนที่ 64 ตัวก่อกวน

“นามิ โนจิโกะ ฉันจะออกไปจากโรงฝึกสักพักนะ”

ในโรงฝึกที่หมู่บ้านโคโคยาชิ จู่ๆหลี่ฟานก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขา

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ อาจารย์หลี่ฟาน?” นามิที่กำลังดื่มน้ำส้มมองไปที่หลี่าฟานอย่างสงสัย

ส่วนโนจิโกะ ผู้ซึ่งกำลังฝึกฝนร่างกายอยู่ในโรงฝึกตามคำแนะนำของหลี่ฟาน ก็หยุดการฝึกของเธอ และมองไปที่หลี่ฟานอย่างสงสัยด้วยเช่นกัน

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถใช้ทรัพยากรของโรงฝึกได้ แต่เธอก็ยังได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยยาเร่งการฝึกฝน ที่นามิและหลี่ฟานมอบให้เธอ รวมถึงเนื้อของเจ้าทะเลที่นามิลงไปจับมันมาจากทะเลเพื่อให้เธอกินด้วย

ด้วยความตั้งใจของโนจิโกะ บวกกับวิธีการฝึกฝนที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของหลี่ฟาน ระดับความแข็งแกร่งของโนจิโกะ ก็กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบ

อย่างน้อยตอนนี้ เธอก็สามารถใช้งานพลังบางส่วนของผลสั่นสะเทือน โดยไม่ทำให้ร่างกายของเธอได้รับอาการบาดเจ็บได้แล้ว

“แขกกลุ่มหนึ่งมาเยี่ยมที่โรงฝึกแห่งอื่นของฉันน่ะ ตอนนี้ฉันเลยต้องไปต้อนรับพวกเขาสักหน่อย” หลี่ฟานหัวเราะเบาๆ

“โรงฝึกอื่น? อาจารย์หลี่ฟาน มันเป็นโรงฝึกของวีวี่เหรอ?” โนจิโกะพูดขณะเช็ดเหงื่อ พร้อมกับเดินไปหาหลี่ฟาน

“ไม่ใช่ที่นั่น มันคือโรงฝึกอีกแห่งหนึ่ง”

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า มันยังไม่มีลูกศิษย์อยู่ในโรงฝึกแห่งนั้นใช่ไหม?”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน ดวงตาของโนจิโกะก็เปล่งประกายออกมาทันที

นามิที่อยู่ข้างๆ ก็กลอกตาของเธอ เธอรีบเดินเข้าไปกอดแขนของหลี่ฟานแล้วยิ้มหวาน

"อาจารย์หลี่ฟาน ในเมื่อฉันเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของคุณ ดังนั้นฉันจึงสามารถใช้ฟังก์ชั่นการเทเลพอร์ตระหว่างโรงฝึกได้”

“และในเมื่อฉันเป็นศิษย์คนแรกของคุณ ฉันก็ต้องมีหน้าที่ในการขับไล่คนหยาบคายออกไป”

"อาจารย์หลี่ฟาน ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันไปที่โรงฝึกนั่น แล้วขับพวกนั้นออกไปแทนล่ะ และคุณก็สามารถพักผ่อนอยู่ที่นี่ได้”

เมื่อได้ยินความต้องการของนามิ หลี่ฟานก็ก้มหน้าลงและพูดด้วยความสนใจ

“เธอรู้วิธีตอบแทนอาจารย์ของเธอจริงๆ”

“แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ที่ฉันจะส่งเธอไป”

“เพราะยังไง เธอไม่สามารถเปิดเผยตแหน่งที่ตั้งของโรงฝึกแห่งนั้นให้คนอื่นรู้ได้”

“ยกเว้นวีวี่ ที่เป็นลูกศิษย์คนที่สองของฉัน”

“และแน่นอน ฉันก็ไม่สามารถพาใครก็ตาม ที่ฉันต้องการให้เป็นลูกศิษย์คนที่สามไปที่โรงฝึกแห่งนั้นได้”

ทันทีที่คำพูดของหลี่ฟานจบลง ใบหน้าของนามิก็เหี่ยวลงทันที

“ทำไมมันเป็นแบบนี้กันล่ะ!”

“เอาล่ะนามิ ฉันพอใจกับความต้องการช่วยเหลือของเธอมากนะ” โนจิโกะตบไหล่นามิ

“เมื่อฉันพัฒนาความแข็งแกร่งของฉันได้แล้ว ฉันจะออกทะเลเพื่อไปตามหาโรงฝึก และกลายเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของอาจารย์หลี่ฟานให้ได้”

“ถึงแม้ว่าฉันเรียกอาจารย์หลี่ฟาน ว่าอาจารย์ก็ตาม แต่ฉันก็ยังไม่ใช่ลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของอาจารย์หลี่ฟาน”

“อาจารย์หลี่ฟาน… ฉันจะต้องกลายเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของคุณให้ได้!”

“มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ การที่เธอต้องการจะเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของฉันน่ะ” หลี่ฟานตอบ

“เนื่องจากเธอมีความสามารถของผลสั่นสะเทือน อย่างน้อยเธอก็ต้องเหนือกว่าหนวดขาวให้ได้ มันจะดีมากถ้าเธอได้รับดินแดนของหนวดขาวมา”

หลี่ฟานยังหวังว่าลูกศิษย์ของเขาจะสามารถไปในสถานที่ต่างๆ ได้หลากหลายขึ้น การที่พวกเธอพอใจกับการเป็นเพียงแค่ ลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของเขานั้น

สำหรับหลี่ฟาน นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะเห็นมัน

“แม้ว่าจะดูยากมากที่จะเหนือกว่าหนวดขาวในตอนนี้ แต่คุณก็สามารถช่วยฉันได้ เมื่อฉันเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของคุณใช่ไหม” โนจิโกะหัวเราะเบาๆ

“ยังไงก็ตามอาจารย์หลี่ฟาน ถ้าฉันไม่รู้ที่ตำแหน่งที่ตั้งของโรงฝึกแห่งอื่นๆ ฉันก็สามารถไปตามหามันพร้อมกับโนจิโกะได้ใช่ไหม”

ดวงตาที่สวยงามของนามิเปิดขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่หลี่ฟานด้วยความหวัง

“เรื่องนี้… มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้” หลี่ฟานแตะคางด้วยความคิด เนื่องจากระบบไม่มีข้อจำกัดดังกล่าวจริงๆ

“เยี่ยมมาก โนจิโกะเมื่อเธอแข็งแกร่งขึ้นแล้ว พวกเราจะออกทะเลไปด้วยกัน”

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ นามิ” โนจิโกะมองไปที่นามิอย่างขบขัน

“เธอต้องการให้ฉันเรียกเธอว่ารุ่นพี่ หรือไม่ก็ศิษย์พี่ สินะ”

“ฮิฮิ เธอรู้ความคิดของฉันจริงๆด้วย” นามิแลบลิ้นและพยายามทำตัวให้ดูน่ารักเป็นพิเศษ

หลี่ฟานมองทั้งสองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“พวกเธอพูดคุยกันต่อไปเถอะ แขกของเราพยายามจะพังประตูโรงฝึกด้วยปืนแล้ว ฉันต้องรีบไปดู”

หลังจากที่หลี่ฟานพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปจากโรงฝึกแห่งนี้ทันที

…

อาณาจักรดรัม ประเทศที่ที่เต็มไปด้วยหิมะและลมหนาว

ทีมทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีกำลังเล็งปืนไปที่โรงฝึกที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

"ยิง!" หัวหน้าทหารตะโกนเสียงดัง

*ปัง *ปัง *ปัง

ทหารทั้ง 20 นายเหนี่ยวไกปืน ทำให้กระสุนพุ่งเข้าไปที่ประตูโรงฝึกทันที

แต่ในขณะนั้น ประตูโรงฝึกที่ถูกปิดอยู่ ก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหันโดยอัตโนมัติ ทำให้เกิดลมกระโชกที่รุนแรงพัดออกมาจากประตู และกระแทกกระสุนกลับไปพร้อมกับร่างของทหารทุกคน

"มันเกิดอะไรขึ้น?" หลังจากลุกขึ้นยืนได้ หัวหน้าทหารก็รีบตะโกนออกมาเสียงดังทันที

“คนที่อยู่ด้านใน แกกล้าดียังไงมาโจมตีกองทัพของกษัตริย์วาโปล!”

“ฟังนะ แกกำลังสร้างบ้านในอาณาจักรดรัมโดยไม่ได้รับอนุญาต สิ่งนี้ขัดต่อกฎหมายในประเทศนี้”

“กษัตริย์วาโปลได้มอบคำสั่งมาให้แกมอบเงินมา 100 ล้านเบรี ไม่อย่างนั้นแก… คะ… คุณ คุณคือหลี่ฟานอย่างงั้นเหรอ!”

เมื่อเห็นหลี่ฟานก้าวออกมาจากเงามืดและยืนพิงที่ประตู คำพูดของหัวหน้าทหารก็หยุดลง และแทนที่ด้วยใบหน้าสยองขวัญสุดขีด

“มันน่าสนใจจริงๆ โรงฝึกแห่งนี้มันถูกซ่อนไว้อย่างดีและพวกนายก็พบมันแล้ว”

ปากของหลี่ฟานขดตัว เขามองกวาดไปยังกลุ่มทหารที่นอนล้มอยู่ด้วยสายตาที่คลุมเครือและความผิดหวัง

แม้ว่าโรงฝึกแห่งนี้จะถูกพบโดยใครบางคนจริงๆ แต่เขาก็ดูจะเสียใจเล็กน้อย เพราะยังไงมันก็ไม่มีใครสามารถแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการเลือกรับลูกศิษย์ของหลี่ฟานได้

“คุณคือหลี่ฟานจริงๆงั้นเหรอ!” หัวหน้าทหารเบิกตากว้าง

ตอนแรกเขาคิดว่าบ้านหลังนี้ เป็นเพียงบ้านของคนที่เลียนแบบรูปลักษ์โรงฝึกของหลี่ฟานเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เมื่อหลี่ฟานตัวจริงปรากฏตัว หัวหน้าทหารก็รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจสั่งยิงของเขาทันที

“ไปให้พ้นเหล่าทหาร ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกนายควรมา” หลี่ฟานโบกมือของเขา และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

“ไป ออกไปจากที่นี่” หัวหน้าทหารมองดูหลี่ฟานอย่างลึกซึ้ง และรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว โดยนำทหารกลับไปที่ปราสาท

เขาต้องรีบรายงานเรื่องนี้กับกษัตริย์วาโปลทันที

แม้ว่าเขาจะถูกหลี่ฟานไล่ออกมาตาม แต่เขาก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่า หลี่ฟานจะไม่ทำอะไรกับพวกเขาและ กษัตริย์วาโปลที่ออกคำสั่งในเรื่องนี้

เมื่อเห็นเงาของคนหลายคนที่วิ่งหนีไปด้วยความอับอาย หลี่ฟานก็ส่ายหัวเบาๆ และหันไปมองดูรายการทองคำ

ตอนนี้ รางวัลอันดับที่ 14 ของโมโมะอุซางิ กิออน กำลังปรากฏขึ้น

…