ตอนที่ 52 หลี่ฟานปรากฏตัว
ตามความคิดของสโมคเกอร์ ขยะทางทะเลพึ่งถูกฆ่าไปก็เท่านั้น และมันก็ไม่จำเป็นต้องตามหาตัวของโนจิโกะ
แต่เซ็นโกคุที่เป็นจอมพล ไม่สามารถทำเป็นนิ่งเฉยได้
สำหรับเรื่องนี้ จอมพลเซ็นโกคุจำเป็นต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเกี่ยวข้องกับหลี่ฟาน
ในตอนนี้ เซ็นโกคุรู้สึกปวดหัวมาก ตามคำบอกเล่าของสโมคเกอร์ หญิงสาวผมสีฟ้าคนนั้น สมควรเป็นผู้ใช้พลังของผลกุระ กุระอย่างเห็นได้ชัด
ตอนนี้หนวดขาวยังไม่ตาย แปลว่าผลกุระ กุระผลนั้น จะต้องมาจากหลี่ฟาน
การที่สามารถทำให้หลี่ฟานมอบผลปีศาจที่ล้ำค่าแบบนี้ให้กับตัวเองได้ ผู้หญิงคนนี้จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับหลี่ฟานอย่างแน่นอน
หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับผู้หญิงผมฟ้าคนนั้น และทำให้หลี่ฟานขุ่นเคืองขึ้นมา มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับกองทัพเรือ
“นาวาเอก เนซูมิคนนี้… เขาทำให้ฉันเดือดร้อนจริงๆ” เซ็นโกคุถอนหายใจ
ในขั้นต้น กองทัพเรือวางแผนที่จะเข้าหาหลี่ฟานอย่างเป็นมิตร และหารือเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ต และรายการอื่น ๆ
แต่นาวาเอก เนซูมิคนนี้ กลับทำให้เรื่องมันยากยิ่งขึ้นไปอีก และมันจะไม่ทำให้เซ็นโกคุโกรธได้อย่างไร
“สโมคเกอร์ นายทหารเรือของเนซูมิคนนั้น จะถูกนายสอบสวนในภายหลัง”
“ส่วนนามิ ลองหาทางติดต่อพูดคุยกับเธอให้ได้”
“ดูว่านายสามารถถามที่อยู่ของหลี่ฟานจากเธอ ได้รึเปล่า”
“สำหรับผู้หญิงผมสีฟ้า ฉันยังไม่ต้องการตัวเธอในตอนนี้”
หลังจากที่ได้ยินคำสั่งของเซ็นโกคุ สโมคเกอร์ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำสั่งที่เขาได้รับ เพราะสิ่งเหล่านี้มันก็อยู่ในความคิดของเขาเช่นกัน
ในขณะที่สโมคเกอร์กำลังจะวางสาย ทันใดนั้นก็มีเสียงตกใจของใครบางคนดังขึ้นมาที่หูของสโมคเกอร์
“มีอะไร ทาชิงิ?” สโมคเกอร์มองไปที่ทาชิงิที่กำลังตกใจอยู่ข้างๆ เขาด้วยใบหน้าที่ไม่มีความสุข
“นาวาเอก สโมคเกอร์ หลี่… หลี่ฟาน! หลี่ฟานอยู่ที่นี่!”
“อะไรนะ หลี่ฟาน!?” สโมคเกอร์มองไปตามนิ้วของทาชิงิ และเขาก็เห็นหลี่ฟานเข้าจริงๆ
ในตอนนี้ หลี่ฟานกำลังนั่งอยู่บนขอบของเรือรบ และกำลังเฝ้าดูพวกเขาด้วยความสนใจ
“สโมคเกอร์ ขอฉันคุยกับเขาหน่อย” เสียงที่ตื่นเต้นเล็กน้อยของเซ็นโกคุ ดังออกมาจากหอยทากสื่อสาร
“ครับ จอมพลเซ็นโกคุ” สโมคเกอร์รีบตอบ เขารีบเดินไปหาหลี่ฟานพร้อมกับหอยทากสื่อสาร ที่อยู่ในมือ
“ถ้ามีอะไรจะถาม ก็ถามมา ตอนนี้ฉันอารมณ์ดี” หลี่ฟานยิ้ม
เซ็นโกกุยืนยันแล้วว่าเป็นเสียงของหลี่ฟานจริงๆ เขาจึงพูดอย่างจริงจังขึ้นมาทันที
“หลี่ฟาน ก่อนอื่นฉันขอแสดงความยินดีกับคุณ ที่ได้กลายเป็นนักดาบอันดับหนึ่งของโลก พวกเรา…”
“ไม่ต้องพูดอะไรไร้สาระพวกนั้นหรอก” หลี่ฟานส่ายหัว
“เพราะงั้น… ก็ลืมมันไป ฉันจะพูดเอง”
“สำหรับรางวัลที่ฉันได้รับมาจากรายการทองคำ ฉันตั้งใจจะมอบมันให้กับคนรู้จักของฉันเท่านั้น”
“ถ้ากองทัพเรือต้องการมันจริงๆ คุณก็สามารถคว้ามันไปได้”
“อย่าพูดอะไรบ้าๆ พวกเราเป็นทหารเรือ ไม่ใช่โจรสลัด!” เซ็นโกคุกล่าวตอบ
“หื้ม มันเป็นแบบนั้นจริงๆงั้นเหรอ” มุมปากของหลี่ฟานเชิดขึ้น
“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันมีพลังที่เพียงพอ ม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตที่สามารถไปถึงยังเกาะสุดท้ายได้ ก็อาจจะไม่ได้อยู่ในมือของฉันอย่างสบายใจ อย่างตอนนี้”
“และหากฉันไม่มีอำนาจ ฉันก็เกรงว่าคุณจะปฏิบัติกับฉันเหมือนกับโอฮาร่า และนิโค โรบิน”
“เห็นได้ชัดว่านิโค โรบิน ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อกองทัพเรือของคุณเลย แต่คุณก็ยังมอบค่าหัวที่สูงให้กับเธอ ใช่ไหม?”
“สำหรับเรื่องของนิโค โรบิน ฉันคิดว่าคุณกองทัพเรือ น่าวีธีรับมืออื่นๆที่ดีกว่านี้อยู่นะ”
ดวงตาของเซ็นโกคุเบิกกว้างขึ้นมาทันที เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน
เขาจะรู้ได้เรื่องนี้ได้ยังไง?! เซ็นโกคุไม่สามารถรู้ได้ แต่เขาสามารถรับรู้ได้ว่าหลี่ฟาน ไม่ได้มีความไว้วางใจในกองทัพเรือ
“สำหรับเรื่องนี้ จอมพลเซ็นโกคุ” หลี่ฟานยืนขึ้นจากขอบเรือ
“ฉันคิดว่าฉันให้คำตอบที่ชัดเจนกับคุณเพียงพอแล้ว”
“แทนที่จะมากังวลเกี่ยวกับเรื่องของรางวัลของฉัน มันคงจะดีกว่าที่คุณจะเตรียมตัวสำหรับ [ อันดับอาวุธดาบ ] ที่กำลังจะเกิดขึ้น”
“อย่างน้อย… สิ่งที่รายการทองคำมอบให้เป็นรางวัล มันก็เป็นของจริง”
เหตุผลที่หลี่ฟานปรากฏตัวขึ้นที่นี่ มันไม่ใช่เพียงเพราะความสนใจของเขาเท่านั้น แต่หลี่ฟานยังต้องการยืนยันว่า กองทัพเรือต้องการมอบค่าหัวของเขารึเปล่า?
ถึงแม้ว่า เรื่องของนาวาเอก เนซูมิจะดูร้ายแรง แต่คำพูดของนายทหารเรือ ก็คงจะใช้ไม่ได้ผลมากนัก
หลังจากเรียนรู้เกี่ยวกับแนวคิดของเซ็นโกคุแล้ว หลี่ฟานก็ไม่ได้มีความสนใจที่จะพูดคุยอีกต่อไป
เซ็นโกคุ “เดี๋ยวก่อน หลี่ฟาน นายวางแผนที่จะใช้ม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตเพื่อไปยังเกาะสุดท้าย หรือวางแผนที่จะมอบมันให้กับพวกโจรสลัดรึเปล่า!”
“จอมพลเซ็นโกคุครับ หลี่ฟานหายตัวไปแล้ว” สโมคเกอร์พูดกับเขา
“ฮะ?! เขาไปที่หมู่บ้านโคโคยาชิงั้นหรอ?”
“ผมไม่รู้… จอมพลเซ็นโกคุ ผมไม่รู้ว่าเขาหายตัวไปได้ยังไง และอยู่ที่ไหนในตอนนี้”
“นั่นสินะ ฉันเข้าใจแล้ว นายพาทหารเรือทุกคนกลับไปที่โลคทาวน์ก่อน ฉันจะตัดสินใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของหมู่บ้านโคโคยาชิเอง”
สโมคเกอร์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ฟานแน่นอน และการปล่อยให้เขาไปตรวจสอบหลี่ฟาน มันก็อาจจะทำให้กองทัพเรือ สูญเสียทหารเรือที่ดีอย่างเขาไป
แทนที่จะปล่อยให้สโมคเกอร์ไปทำเรื่องนี้ ปล่อยให้เขากลับไปมันจะดีซะกว่า
หลังจากวางสาย เซ็นโกคุก็ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง
“ซึรุ เธอคิดยังไงเกี่ยวกับคำพูดของหลี่ฟาน” ผ่านไปครู่หนึ่ง เซ็นโกคุเงยหน้าขึ้นถามซึรุที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา
“เขาเป็นคนที่มั่นใจในพลังของตัวเองมาก” ซึรุวางถ้วยน้ำชาในมือของเธอลง และพูดต่อ
“อย่างไรก็ตาม ความมั่นใจในตัวเองแบบนี้เป็นเรื่องที่ปกติ ตามระดับความแข็งแกร่งของเขา”
“แล้วเธอคิดว่า เราควรจะส่งคนไปตรวจสอบที่หมู่บ้านโคโคยาชิรึเปล่า ในเมื่อหลี่ฟานพึ่จะปรากฏตัวขึ้นที่นั่น”
“ฉันไม่คิดว่ามันจะจำเป็น แม้ว่าหลี่ฟานจะปรากฏตัวในหมู่บ้านโคโคยาชิ แต่เมื่อคนของเราไปถึง บางทีเขาอาจจะหายไปแล้วก็ได้” ซึรุส่ายหัว
“แม้ว่าหลี่ฟานจะไม่เต็มใจมอบม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตให้กับพวกเรา แต่มันก็อาจจะมีรางวัลที่คล้ายกันปรากฏขึ้นในอนาคต หลี่ฟานพูดถูก แทนที่พวกเราจะเน้นไปที่ของรางวัลของหลี่ฟานมากเกินไป
เราควรให้ความสำคัญกับรายการทองคำ และโจรสลัดที่ได้รับรางวัลไปมากกว่า ยังไงหลี่ฟานก็ยังไม่ใช่คนที่เราต้องการตัว และมันก็มีเหตุผลที่กองทัพเรือจะมีสิทธิ์ไปขอให้เขามอบอะไรให้กับพวกเรา”
“แน่นอนว่าฉันรู้เรื่องนี้ดี เพียงแต่ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเขา… เฮ้อ!” เซ็นโกคุถอนหายใจอย่างอ่อนแรง
“ลืมมันไปเถอะ ทำตามความคิดของเธอก่อน บางทีมันอาจจะมีสิ่งใหม่ๆเกิดขึ้นในอนาคตก็ได้”
“และผู้หญิงผมสีฟ้าที่รับความสามารถของผลกุระ กุระ เราอาจจะต้องให้ความสนใจกับเธอมากกว่านี้”
…
