บทที่ 17 : ไม่มีหรอกวีรบุรุษผู้ผดุงความยุติธรรม เพราะอย่างนั้นจงจ่ายเพิ่มมา!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 17 : ไม่มีหรอกวีรบุรุษผู้ผดุงความยุติธรรม เพราะอย่างนั้นจงจ่ายเพิ่มมา!
"ในที่สุดก็รอดแล้ว" ทาซึนะทรุดตัวลงกับพื้น เขามองดูหัวที่กลิ้งอยู่ตรงหน้า แผ่นหลังของเขารู้สึกเย็นเหยียบขึ้นมา หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“สุดยอด...” นารูโตะนั่งลงบนพื้น จ้องมองไปที่ซาโตรุอย่างว่างเปล่า จากนั้นก็มองไปที่ซาสึเกะ
'แม้ว่าอาจารย์ซาโตรุจะแข็งแกร่งและมีประสบการณ์มาก แต่ซาสึเกะเยือกเย็นมาก'
'ทั้งๆ ที่เป็นการต่อสู้ครั้งแรก แต่มันไม่กลัวเลยหรือไง'
'ทำหน้าตาเฉยชา เสื้อผ้าไม่เปื้อนอะไรสักนิด ทั้งยังมาช่วยชีวิตเราอีก'
นารูโตะเบี่ยงสายตาไปและมองซากุระที่อยู่ด้านข้าง
'ซากุระจังเองก็ใจเย็นเหมือนกัน ทั้งยืนปกป้องอยู่ตรงหน้าผู้ว่าจ้างและขว้างคุไนออกไปทันที'
'พวกเขาทั้งหมดสมกับเป็นสมาชิกของทีมที่เจ็ดโดยสมบูรณ์...'
'น่าอดสูเหลือเกิน!'
เขารู้สึกถึงความอัปยศอดสูและความแตกต่างที่ห่างชั้นนี้
เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมา ซาสึเกะก็มองไปที่นารูโตะ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มอันเยาะเย้ย "ว่าไง เจ็บแผลงั้นเหรอ? เจ้าหนูขี้ขลาด"
“ซาสึเกะ!” ใบหน้าของนารูโตะแย่ยิ่ง เขากัดฟันและค่อยๆ กำหมัดแน่น ลุกขึ้นและกำลังจะพุ่งเข้าหาซาสึเกะ
“ทุกคนล้วนมีข้อบกพร่องกันอยู่แล้ว เธอเองคือความขี้ขลาด แต่ว่ามันก็สามารถเปลี่ยนแปลงกันได้อยู่แล้ว” ซาโตรุอุ้มนารูโตะขึ้นมาและปลอบโยนเขาด้วยรอยยิ้มบางเบา แต่สิ่งที่เขาพูดกลับเหมือนเป็นการซ้ำเติม
“เล็บของเจ้าพวกนี้อาบยาพิษเอาไว้ มือขวาของเธอถูกพวกมันโจมตี คงต้องรีบถอนพิษให้เธอก่อน” ซาโตรุเหลือบมองนารูโตะที่มีรอยข่วนบนมือขวาของเขา
“ดูถูกผมเกินไปแล้ว!” นารูโตะกระโดดลงไปที่พื้น ดึงคุไนออกมา กัดฟันแล้วแทงมันไปที่มือขวา เลือดสีแดงฉานพลันพุ่งออกมา
ทุกคนต่างตกใจเล็กน้อย พวกเขามองดูพฤติกรรมของนารูโตะด้วยความตกตะลึง
“นารูโตะ ทำอะไรของนายน่ะ?!” รูม่านตาของซากุระหดตัวลง เธอรีบหยิบผ้ากอซออกมาแล้วเดินไปหาทันที
ซาโตรุกดไหล่ของซากุระแล้วมองนารูโตะอย่างเฉยเมย
ในที่สุดเด็กเก้าหางคนนี้ก็เริ่มเข้าใจแล้วสินะ
“ทำไมถึงแตกต่างกันมากขนาดนี้ ทำไมถึงเป็นฉันทุกที โธ่เว้ย!” นารูโตะถือคุไนไว้ในมือพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
“ก็ฉันน่ะ ทั้งๆ ที่พยายามฝึก ก้มหน้าก้มตาทำภารกิจ แถมยังฝึกคนเดียวอย่างหนักทุกวัน”
“ฉันน่ะจะไม่ให้คนอื่นมาช่วยชีวิตอีกเป็นครั้งที่สอง”
“จะไม่ตกใจและไม่หนีไปโดยเด็ดขาด ฉันไม่อยากจะแพ้ให้ซาสึเกะอีกแล้ว” เสียงร้องไห้ของนารูโตะได้บ่งบอกถึงความหนักแน่นในใจ
ซาสึเกะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วจ้องมองนารูโตะด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ฉันขอสาบานด้วยความเจ็บปวดที่มือข้างซ้ายนี้ ฉันจะคุไนนี้ปกป้องทุกคนเอง!” นารูโตะจับคุไน เจาะมือขวาอย่างแรง แล้วมองดูทุกคนด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
“นี่แหละคือวิถีนินจาของฉัน!”
ต่อจากนี้ไป เขาสาบานว่าตัวเขาจะเป็นนินจาที่แข็งแกร่งที่สุด
"งี่เง่า" มุมปากของซาสึเกะกระตุกเล็กน้อย
"พูดได้ดี" ซาโตรุปรบมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันพึงพอใจ "ในฐานะครูที่ได้เห็นการเติบโตของนักเรียน ฉันยินดีมาก"
'ในที่สุดเจ้าเด็กเก้าหางก็เติบโตขึ้นแล้ว'
'เมื่อเจ้าเด็กตัวเหม็นพวกนี้สามารถพึ่งพาตัวเองได้ ฉันก็จะได้ไปใช้ชีวิตในโลกที่มีแค่สองคนกับสึนะจัง'
“ถึงทำแบบนั้นพิษจะออกมาหมด แต่ถ้าเลือดไหลหมดก็ตายเอาได้นะ” ซาโตรุชี้ไปที่มือขวาของนารูโตะ
นารูโตะเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนด้วยสีหน้าหงุดหงิด “เอ๊ะ? ผมจะตายเหรอ? จะทำยังไงเนี่ย จะไปยอมตายทั้งๆ แบบนี้ได้ยังไงกันเล่า!”
ซาโตรุปลดปล่อยจักระสีเขียวอ่อนออกมาจากฝ่ามือเมื่อเขากำลังจะรักษานารูโตะ แต่เขากลับพบว่าอาการบาดเจ็บที่มือขวาของนารูโตะนั้นได้หายสนิทไปเองแล้ว
ดูท่าเด็กนี้จะรักษาตนเองด้วยจักระอันทรงพลังในร่างกาย
นี่คือพลังของเก้าหางสินะ
“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงเธอจะตาย ฉันจะซื้อโลงศพให้อย่างดีแน่นอน” ซาโตรุยิ้มออกมา
“เฮ้! นั่นมันคือสิ่งที่อาจารย์ควรจะพูดกันเหรอ?” นารูโตะจ้องมองซาโตรุด้วยความโกรธ
“ตอนนี้ในเมื่อเจ้าเด็กจิ้งจอกโตขึ้นแล้ว เราก็มาจัดการเรื่องถัดไปกันเถอะ” ซาโตรุหันหลังแล้วเดินไปหาทาซึนะ
ทาซึนะเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และถามอย่างกล้าๆกลัวๆว่า "ม...มีอะไร?"
“ตาแก่ ชายชุดดำสามคนนี้เป็นนินจากันหมด” ซาโตรุยืนล้วงกระเป๋า มีอมยิ้มห้อยออกมาจากปาก เขามองลงไปที่ทาซึนะที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยสายตาเฉยชา
ใบหน้าของทาซึนะบิดเบี้ยวไปแล้ว
“เนื้อหารายละเอียดของสัญญาบอกว่าคนที่จะฆ่าคุณนั้นเป็นโจร ดังนั้นตาแก่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 จึงตกลงที่จะจ่ายค่าส่วนต่าง 20,000 เรียว”
ซาโตรุเตะศีรษะนินจาที่กองกับพื้น และพูดอย่างสงบนิ่งไปว่า "แต่พวกเขาไม่เห็นจะเหมือนโจรเลยสักนิดเดียว"
“ทั้งสามคนนี้เป็นนักฆ่ามืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนมา คงมีคนที่กำลังมุ่งเป้ามาที่คุณสินะ?”
[ขอเปลี่ยนสรรพนามเวลาซาโตรุพูดกับคนมีอายุมากกว่าว่าผมนะคะ]
“หรือบางทีพวกเขาอาจจะเป็นเจ็ดนักดาบแห่งสายหมอก” ซาโตรุเหยียบบนลำต้นของต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าของทาซึนะ เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ตาแก่ ผมเตือนไว้ก่อนแล้วว่าหากมีศัตรูคนอื่นที่ไม่ใช่โจรมาคุกคามความปลอดภัยของนักเรียนผมจะเป็นยังไง"
“เพราะอย่างนั้นก็ทำงานแล้วจ่ายหนี้มาด้วย”
ทุกคนในทีมที่เจ็ดสามารถบอกได้เลยว่าชายสามคนในชุดดำที่ปรากฏตัวขึ้นเมื่อครู่นั้นล้วนเป็นนินจาทั้งหมด
น่าจะเป็นระดับเกะนินด้วย
“ฉันต้องการสร้างสะพานในแคว้นนามิโนะคุนิที่สามารถเชื่อมต่อกับแผ่นดินใหญ่ของดินแดนโคโฮนะ” ทาซึนะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกหลังจากจิบเหล้าลงไป
“เมื่อสร้างสะพานได้ แคว้นนามิโนะคุนิก็จะกลับมาอุดมสมบูรณ์ ทุกคนจะสามารถมีชีวิตอันดีได้อีกครั้ง”
“การสร้างสะพานคือความหวังของเรา ทุกคนในดินแดนต้องการมัน แต่นักธุรกิจผู้ชั่วร้ายกาโต้ได้ขัดขวางไม่ให้เราสร้างสะพาน เขาต้องการผูกขาดเงินทั้งหมดในดินแดนแห่งนี้”
“ฉันได้ยินมาว่ากาโตะจ้างนินจาระดับ A จากหมู่บ้านคิริงาคุเระ ซึ่งได้มุ่งเป้ามาสังหารทุกคนที่ต้องการสร้างสะพาน รวมถึงครอบครัวของฉันด้วย” เสียงของทาซึนะแหบแห้ง ดวงตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อยและเต็มไปด้วยความโกรธ
“ลูกของฉัน...ลูกของฉันถูกกาโต้ฆ่า!”
“เงินจำนวน 20,000 เรียวนั้นเป็นความหวังของเราและทั้งหมู่บ้านที่เก็บออมเอาไว้ เราได้รวบรวมกันมาหมดแล้ว ถึงเงินมันจะน้อยมาก แต่ได้โปรดช่วยดินแดนของเราด้วยเถอะ” ทาซึนะคุกเข่าลงบนพื้นโดยกดหน้าผากลงราบ
เขาไม่ได้ปกปิด เขาบอกความจริงทั้งหมดได้ในคราวเดียว
การใช้เงิน 20,000 เรียว คือเงินที่มากที่สุดพวกเขาจะมีได้แล้ว
ซาโตรุเคี้ยวอมยิ้มแล้วหยิบลูกอมออกมาสามลูกพร้อมกับมองไปยังทีมที่เจ็ดแล้วถามว่า "ลูกอมนี้อร่อยมาก อยากลองชิมดูไหม?"
เขาไม่แม้แต่จะฟังสิ่งที่ทาซึนะพูดด้วยซ้ำ
“ฉันรู้ว่าเงินน้อยมาก แต่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพียงแค่ได้ทานอาหารร้อนๆ สักครั้ง พวกเราที่อยู่ในแคว้นนามิโนะคุนิก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว” ทาซึนะกล่าว
“อย่าเข้าใจผมผิดไปนะตาแก่” ซาโตรุก้มลง มองดูทาซึนะอย่างเฉยเมยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณคิดว่าพวกเรานินจาทำงานเพื่อการกุศลอยู่เหรอ?”
“วีรบุรุษผู้ผดุงความยุติธรรม? ไม่มีฮีโร่อะไรแบบนั้นในโลกนี้หรอก”
"ถ้าช่วยแคว้นนามิโนะคุนิ ลูกศิษย์ของผมก็จะตกอยู่ในอันตรายและอาจตายได้เลย"
ซาโตรุพูดเสียงเบา “ผมต้องการให้คุณจ่ายเพิ่ม”
“นี่...” นารูโตะจ้องไปที่ซาโตรุด้วยความโกรธและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
ทว่าซาสึเกะยกมือขึ้นและยืนอยู่ตรงหน้านารูโตะ เขาหยุดนารูโตะที่ต้องการจะแย้งขึ้นมา
ซาสึเกะเชื่อว่าซาโตรุพูดถูก
นินจาก็คือนินจา ไม่ใช่ผู้ใจบุญ
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขากำลังจะเผชิญหน้ากับกลุ่มกบฏเกะนินระดับ A ทีมที่เจ็ดจึงมีแนวโน้มที่จะตายสูงในการต่อสู้
ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตกับคนที่ไม่เคยพบเจอเสียหน่อย
“ครั้งนี้ฉันก็เห็นด้วยกับมุมมองของอาจารย์ซาโตรุ” ซากุระกระซิบ
“ซากุระจัง เป็นอะไรของเธอกัน? เพราะเรื่องของเงินเหรอ? ครอบครัวของคุณปู่น่าคนนี้จะตายแล้วนะ” นารุโตะกัดฟันแน่น
“ก่อนที่พวกเขาจะตาย เราอาจตายก่อนด้วยซ้ำ” ซากุระเอียงศีรษะแล้วมองนารูโตะอย่างจริงจัง
การต่อสู้กับนินจากบฏเกะนินระดับ A มีโอกาสสูงมากที่เกะนินหน้าใหม่ของทีมที่เจ็ดอย่างพวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
ใบหน้าของทาซึนะซีดเซียว เขาได้แต่ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เท่าไร...”
“ก่อนหน้านี้ผมคงบอกว่าสิบล้านเรียว แต่คงต้องบวกค่ารักษาพยาบาลของนารูโตะ ค่าเสียหายทางจิตใจของซาสึเกะและซากุระด้วย” ซาโตรุแสร้งทำเป็นคิด
ซาโตรุยิ้มเล็กน้อย “สิบห้าล้านเรียว”
“ตอนนี้เรามีไม่มากพอขนาดนั้นหรอก” ปากของทาซึนะขยับเล็กน้อย เขาเหลือบมองนารูโตะในระยะไกลแล้วพูดว่า “นอกจากนี้ นารูโตะยังรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเองไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
นารูโตะได้รับบาดเจ็บที่มือขวา และอาการบาดเจ็บของเขาก็หายดีแล้ว
ซาโตรุยังขอให้เขาชดใช้อีกเหรอ?
นี่มันการขู่กรรโชกชัดๆ!
“มันเป็นอาการบาดเจ็บจากการทำภารกิจ ได้โปรดเข้าใจด้วย” ซาโตรุยิ้มอย่างไม่แยแสและพูดต่ออีกว่า "ถ้าเราไม่มีเงิน เราก็จะกลับไปที่หมู่บ้าน เลือกมาว่าชาวนามิโนะคุนิจะเอายังไง?"
