ตอนที่ 47 โนจิโกะ ตอนนี้ฉันแก่กว่าเธอแล้ว!

ก่อนจะเข้าห้องน้ำ นามิก็ยิ่งซุกซนและชอบแหย่หลี่ฟานเล่นแบบนี้ตลอด

และสักพักก็มีเสียงน้ำที่สาดกระเซ็น ดังออกมาจากห้องน้ำ

“ผู้หญิงคนนี้นี่… ไม่คิดว่าฉันเป็นคนนอกจริงๆ” หลี่ฟานส่ายหัว เขาหยิบชุดว่ายน้ำของนามิขึ้นมา แล้ววางชุดเสื้อผ้าใหม่ที่สะอาด ไว้ที่หน้าประตูห้องน้ำ

หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว หลี่ฟานก็เดินไปที่ประตูห้องครัวทันที

เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป หลี่ฟานก็ปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่กว้างใหญ่ ที่มีขนาดเท่ากับสนามฟุตบอลสองสนาม

ด้านหนึ่งมีวัตถุดิบที่หายากมากมาย เช่น ผักและผลไม้ สัตว์ต่างๆ รวมถึงสัตว์น้ำด้วย

หากมองจากระยะไกล พื้นที่ครึ่งหนึ่งในนี้ถูกปกคลุมไปด้วยวัตถุดิบที่งดงาม และมีวัตถุดิบหลายอย่างที่ไม่ได้มีอยู่ในโลกแห่งนี้ อยู่เต็มไปหมด

หลี่ฟานเดินไปยังพื้นที่ของวัตถุดิบ เขาเลือกคัดเลือกวัตถุดิบอย่างระมัดระวัง ก่อนที่กลับมาเริ่มทำอาหาร

ในห้องน้ำนามิกำลังเอาหูแนบประตูอย่างใกล้ชิด

หลังจากที่เธอรู้สึกว่าหลี่ฟานเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ นามิก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าบึ้งตึง

“นี่มันเรื่องจริงงั้นหรอ เขาไม่แม้แต่จะแอบดูฉันด้วยซ้ำ?”

“ผ่านมาสองปีแล้ว ฉันก็น่าจะสวยขึ้นกว่าเดิมสิ”

"หน้าอก เรียวขา ใบหน้า สิ่งเหล่านี้มันควรจะดูดีขึ้น"

“แต่ทำไมฉันถึงดึงดูดผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที”

ภายใต้น้ำเย็นๆ นามิบ่นอุบออกมา

หลังจากสองปีที่ได้อยู่ร่วมกันทั้งกลางวันและกลางคืน นามิถือว่าหลี่ฟานเป็นหนึ่งในบุคคลที่สำคัญที่สุดของเธอแล้ว

และมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้นามิ ไม่ได้คิดว่าหลี่ฟานเป็นคนนอกอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้นามิเสียใจก็คือ แม้ว่าหลี่ฟานจะดูแลเธออย่างดีในช่วงเวลานี้ แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาจะทุ่มเทให้กับการฝึกฝนของเธอซะมากกว่า

ดังนั้น นามิจึงไม่มีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับหลี่ฟานเลยสักครั้ง

ในที่สุด ในวันสุดท้ายนี้ นามิก็ได้รวบรวมความกล้าเพื่อพยายามดึงดูดหลี่ฟาน แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่ฟานจะจากไปโดยตรงแบบนี้

และเรื่องนี้ก็ทำให้นามิไม่พอใจ

หลังจากที่คิดเรื่องนี้อยู่สักพัก นามิก็ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับมันมากนักอีกต่อไป และเริ่มการอาบน้ำของเธอ ก่อนที่จะเดินออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หลี่ฟานเตรียมเอาไว้

และเมื่อเธอทำทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จแล้ว นามิก็เดินไปที่ห้องครัวทันที

ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ หลี่ฟานได้จัดโต๊ะอาหารรสเลิศ ที่ถูกปรุงขึ้นอย่างประณีตเอาไว้เต็มโต๊ะ

“เอาล่ะ นั่งลงสิ”

“หลังจากการฝึกฝน สิ่งที่สำคัญก็คือการกิน เพื่อเติมเต็มความแข็งแกร่งทางร่างกาย”

“ฉันเตรียมอาหารที่เธอชอบเอาไว้ให้แล้ว มากินกันเถอะ”

หลี่ฟานยิ้ม

"อืื้ม" นามิพยักหน้าเล็กน้อย และก้าวไปนั่งด้านข้างของหลี่

“เอาล่ะ อาจารย์หลี่ฟาน อาหารของคุณนี่มันดีที่สุดแล้วจริงๆ”

หลังจากที่อาหารเข้าปาก การบ่นเล็กๆน้อยๆในใจของนามิ ก็ได้หายไปทันที และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเพลิดเพลิน

“ต้องขอบคุณวัตถุดิบเหล่านี้ด้วย” หลี่ฟานยิ้ม

“ผลของการทำอาหารด้วยวัตถุดิบเหล่านี้ มันดีกว่ากินเม็ดยาเร่งการฝึกฝนที่ได้รับจากรายการทองคำมาก เธอสามารถกินมันได้มากขึ้น”

“ฉันไม่อยากกินพวกมันเยอะเกินไป” นามิส่ายหัว

“ถ้าฉันน้ำหนักขึ้น มันก็จะไม่มีผู้ชายคนไหนมาชอบฉันในอนาคต”

หลังจากพูดจบนามิก็เหลือบมองไปที่หลี่ฟาน ด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ไม่ต้องกังวล อาหารของฉันมีความสมดุลทางโภชนาการ และมันจะไม่ทำให้เธออ้วน”

“เธอคงไม่ได้มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมากในช่วงสองปีนี้หรอกใช่ไหม”

“และถึงแม้ว่าน้ำหนักของเธอจะเพิ่มขึ้น แต่หลังจากที่เธอฝึกฝนไปได้สักพัก น้ำหนักของเธอก็จะลดลงเอง”

หลี่ฟานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ถึงแม้ว่าคุณจะพูดแบบนี้ก็เถอะ… ยังไงก็ตาม อาจารย์หลี่ฟาน เนื่องจากอาหารเหล่านี้มันดีกว่ายาเร่งการฝึกฝนมาก ดังนั้นมันก็คงจะดีสำหรับโนจิโกะด้วยใช่ไหม”

“น่าเสียดาย วัตถุดิบเหล่านี้ มีไว้สำหรับลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของฉันเท่านั้น” หลี่ฟานส่ายหัว

“เอ่อ… นั่นสินะ” นามิก็ก้มหน้าลง และรู้สึกสงสารโนจิโกะเล็กน้อยในใจ

'แน่นอนว่าฉันยังต้องทำให้โนจิโกะกลายเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ ของอาจารย์หลี่ฟานให้ได้'

'น่าเสียดายที่อาจารย์ไม่ได้บอกฉันว่าโรงฝึกแห่งอื่นๆอยู่ที่ไหน '

'ไม่อย่างงั้น ฉันก็สามารถออกทะเลไปกับโนจิโกะ เพื่อค้นหาโรงฝึกพวกนั้นได้โดยตรง '

เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของนามิ หลี่ฟานก็ส่ายหัวและพูดขึ้น

“กินข้าวก่อนสินามิ หลังจากนี้พวกเราควรจะกลับไปได้แล้ว”

เสียงของหลี่ฟานเรียกสติของนามิกลับมา หลังจากนั้นเธอก็รีบตบแก้มของเธอ และเพิ่มความเร็วในการกินทันที

ประมาณ 20 นาทีต่อมา เวลาการฝึกฝนของนามิก็ได้หมดลง

หลังจากนั้นหนึ่งวินาที หลี่ฟานและนามิ ก็ได้กลับมาที่ห้องโถงของโรงฝึกด้วยกัน

ในเวลานี้ โลกภายนอกพึ่งผ่านไปเพียงแค่สองวินาทีเท่านั้น

“ฉันกลับมาแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันอยู่คนละโลกกันเลยจริงๆ”

นามิถอนหายใจ

“ฮ่าๆ ไม่ต้องถอนหายใจไปหรอก” หลี่ฟานพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“จากนี้ไป เธอมีอิสระที่จะไปที่ไหนก็ได้ แต่หลังจากนี้ฉันคงต้องไปที่โรงฝึกอีกแห่งก่อน”

ในขณะนี้ระบบได้แจ้งมาว่า มีคนสองคนเข้ามาในโรงฝึกที่ตั้งอยู่บนเกาะกระบองเพชร

และหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าหญิงวีวี่ ลูกศิษย์คนที่สองของหลี่ฟาน

“ไปโรงฝึกอื่น… วีวี่คนนั้นงั้นหรอ!”

นามิหันไปรอบๆ อย่างประหม่า แต่ถึงอย่างนั้นหลี่ฟานก็ยังอยู่ข้างหลังของเธอ

“มันก็จริงอย่างที่อาจารย์พูด ตอนนี้ฉันควรจะมีอิสระที่จะไปที่ไหนก็ได้” นามิกระทืบเท้าของเธอ และพุ่งออกไปทันที

“อาจารย์คงอยากไปเจอลูกศิษย์คนที่สองของคุณสินะ”

เธอเดินมาถึงห้องพยาบาล และเปิดประตูเดินเข้าไป

“ใครน่ะ…” เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู โนจิโกะก็เงยหน้าขึ้นไปมองอย่างสงสัย

“เดี๋ยวก่อน เธอ… เธอคือนามิงั้นหรอ?”

“ก็ฉันน่ะสิ” นามิแสยะยิ้มขึ้น และนั่งลงที่ข้างเตียงของโนจิโกะ

“ตอนนี้อายุของฉัน มากกว่าเธอแล้วนะ… โนจิโกะ!”

…