ตอนที่ 44 พลังของผลกุระ กุระ
"ฮึ่ม?! พวกนายจะทำมันจริงๆงั้นหรอ?”
หลังจากที่เห็นเหล่าทหารเรือยกปืนขึ้น นามิก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และมือขวาของเธอก็จับไปที่ด้ามดาบโดยตรง
และเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของนามิ นาวาเอก เนซูมิและทหารเรือที่อยู่ข้างหลังเขาก็เต็มไปด้วยความกังวลใจทันที
“ฮึ่ม มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เธอจะเชื่อฟังคำสั่งของฉันรึเปล่า!”
นาวาเอก เนซูมิมองนามิอย่างสงบ ด้วยเหงื่อเย็นบนหน้าผาก
ขณะที่นามิวางมือลงบนด้ามดาบ นาวาเอก เนซูมิก็รู้สึกว่าผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่ผู้หญิงที่บอบบางอีกต่อไป แต่เป็นเสือชีตาห์ที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่พวกเขา
“ฮึ่ม ทำไมนามิต้องฟังคำสั่งของนายด้วยล่ะ นามิไม่ใช่อาชญากร!”
“ใช่ พวกนายต่างหากที่สร้างปัญหาให้เธออย่างไม่มีเหตุผล”
“ฉันคิดไว้แล้วว่าทำกองทัพเรือถึงไม่มาจัดการกลุ่มโจรสลัดอารอนสักที ปรากฎว่าทหารเรือเหล่านี้ก็เป็นขยะเหมือนกับพวกมัน”
“นามิ ไม่ต้องกลัว พวกเราสนับสนุนเธอ”
“ใช่แล้ว ทหารเรือแล้วไงล่ะ? ในที่สุดกลุ่มโจรสลัดอารอนก็หายไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับมีทหารเรืออีกกลุ่มหนึ่ง ที่ต้องการจะบังคับพวกเราต่อ ทำไมเราต้องฟังด้วยล่ะ”
“ใช่แล้ว ทหารเรือพวกนี้ ฉันคิดว่าพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรไปจากกลุ่มโจรสลัดอารอนหรอก”
เหล่าชาวบ้านเกรี้ยวโกรธมาก และบางคนถึงกับหยิบเครื่องมือทำฟาร์มและมีดทำครัวขึ้นมาถือในมือ ราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะโจมตีใส่ทหารเรือเหล่านี้
“บ้าไปแล้ว พวกแกทั้งหมดมันบ้าไปแล้ว”
“กล้าโจมตีกองทัพเรือ ยิง ยิง ฆ่าพวกมันให้หมด”
หลังจากพบเจอกับรัศมีอาฆาตของนามิ ประกอบกับความโกรธของชาวบ้าน ในที่สุดมันก็ทำลายเส้นประสาทที่ตึงเครียดของนาวาเอก เนซูมิไปจนหมด
ในเวลาเดียวกัน เหล่าทหารเรือก็ไม่ได้ดีไปกว่านาวาเอก เนซูมิ พวกเขากัดฟันพร้อมกัน และมือที่ถือปืนก็กำลังจะเหนี่ยวไก
แต่ในขณะนั้นเอง โนจิโกะก็รีบวิ่งออกมาจากฝูงชน และยกมือขึ้นชกไปในอากาศด้านหน้าของนามิ
*เปรี๊ย! *เปรี๊ย! *เปรี๊ย!
อากาศและพื้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ พลังของผลสั่นสะเทือนทำให้เกิดละลอกคลื่นขนาดใหญ่ พุ่งถล่มเข้าใส่นาวาเอก เนซูมิ และทหารเรือทั้งหมดที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
พวกเขาไม่สามารถที่จะต่อต้านมันได้เลย และกระเด็นออกไปโดยตรง ก่อนที่จะพากันตกลงที่พื้นในไม่กี่วินาทีต่อมา
“โนจิโกะ เธอเป็นอะไรไหม!”
นามิตื่นตระหนก เธอรีบเอื้อมมือไปโอบกอดโนจิโกะที่กำลังล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
“ฉัน… ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วงนามิ”
“แค่ก!”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ โนจิโกะก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด และมือขวาของเธอก็จับหน้าอกไว้แน่น
“ไม่นะ โนกิโกะ!” นามิกำลังจะร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนก
“นามิ ให้ฉันดูอาการของเธอ ฉันเป็นหมอ” ในเวลานี้ ชาวบ้านคนหนึ่งที่แต่งตัวเหมือนกับหมอ ก็พุ่งออกมาจากฝูงชน
“ใช่แล้ว หมอ!” ดวงตาของนามิเป็นประกาย เธออุ้มโนจิโกะขึ้นมาและรีบวิ่งไปที่โรงฝึกของหลี่ฟานอย่างรวดเร็ว
“หลี่ฟาน ฉันต้องรีบไป!”
ผ่านไปไม่นานนัก เสียงของนามิก็หายไปในที่สุด
มีเพียงหมอคนนี้เท่านั้นที่ถูกทิ้งเอาไว้พร้อมกับสายลม
“ลืมมันไปเถอะ นามิมีตัวเลือกของเธอเอง” เก็นโซเดินเข้ามาตบไหล่ของหมอ
“ยังไงก็ตาม นายควรไปตรวจสอบทหารเรือเหล่านี้ก่อนดีกว่านะ”
“ฉันไม่รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่า”
‘ว่าแต่… เมื่อไหร่กันที่โนจิโกะน่ากลัวถึงขนาดนี้?’
‘หมัดของเธอกระแทกทหารเรือทั้งหมดให้กระเด็นออกไป และแม้แต่พื้นที่โดยรอบก็ยังพังทลาย’
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเก็นโซ หมอก็รีบพยักหน้าและวิ่งไปตรวจสอบเหล่าทหารเรือที่นอนล้มอยู่
ไม่กี่นาทีต่อมา หมอก็เดินมาพูดคุยกับเก็นโซ
“นาวาเอก เนซูมิและทหารเรือเกือบทั้งหมดตายไปแล้ว”
“เหลือเพียงทหารเรือคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บจำนวนมากที่หัว”
“อาจจะต้องใช้เวลาประมาณสองสามวัน กว่าที่เขาจะฟื้นขึ้นมา”
เกี่ยวกับการตายของทหารเรือเหล่านี้ หมอไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก
เขาแค่กังวลว่า การตายของทหารเรือเหล่านี้ จะทำให้เกิดปัญหากับหมู่บ้าน
"เข้าใจแล้ว" เก็นโซกัดฟันของเขา
“หมอ ทหารเรือที่ยังมีชีวิตอยู่ จะถูกส่งให้นายดูแล”
“ส่วนชาวบ้านคนอื่นๆ มาช่วยฉันในการกำจัดศพของพวกทหารเรือเหล่านี้”
“ฟังนะ ถ้ามีทหารเรือตามมาทีหลัง ให้บอกพวกเขาว่า มันเป็นฝีมือของฉันทั้งหมด”
จนถึงตอนนี้ ในฐานะผู้อาวุโสที่เฝ้าดูนามิและโนจิโกะเติบโตขึ้น เก็นโซก็พร้อมที่จะรับผิดชอบแทนโนจิโกะ
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงของเขาหายไป เสียงความไม่พอใจของเหล่าชาวบ้านก็ดังขึ้นมาทันที
“เฮ้ หยุดล้อเล่นเถอะเก็นโซ เช่นเดียวกับนาย พวกเราคือคนที่คอยเฝ้าดูนามิและโนจิโกะเติบโตขึ้น”
“ใช่แล้ว นายคิดว่า ถ้านายบอกว่านายเป็นคนฆ่าทหารเรือพวกนี้จริงๆ คนพวกนั้นจะเชื่อไหม”
“การที่นายฆ่าทหารเรือจำนวนมากเพียงคนเดียว มันไม่สมจริงเลย แต่ถ้าเราร่วมมือกันมันก็เป็นอีกเรื่อง!”
“เพื่อช่วยหมู่บ้านแห่งนี้ นามิต้องทนทุกข์ทรมานมานานกว่าสิบปี และในที่สุดก็เธอเอาชนะกลุ่มโจรสลัดอารอนได้ด้วยตัวเธอเอง และนำความหวังมาสู่เกาะแห่งนี้”
“ตอนนี้ มันถึงเวลาแล้ว ที่พวกเราจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพี่น้องสองคนนี้”
ชาวบ้านทุกคนพูดออกมาด้วยท่าทางที่จริงจังและแน่วแน่
"พวกนาย…" เก็นโซถอนหายใจ
“ช่างเถอะ เรื่องนี้ฉันคงห้ามพวกนายไม่ได้จริงๆนั่นแหละ”
…
“นามิ เธอมีครอบครัวที่ดีจริงๆ”
หลี่ฟานที่รับรู้ในสิ่งที่ชาวบ้านพูดคุยกัน ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
และในขณะนั้น ร่างของนามิก็ได้มาปรากฏขึ้นที่หน้าประตูของโรงฝึก
"อาจารย์หลี่ฟาน ช่วยโนจิโกะด้วย!”
นามิอุ้มโนจิโกะเข้าไปหาหลี่ฟานอย่างรวดเร็ว สายตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
…
