ตอนที่ 42 ความสนใจของโนจิโกะ
“ไม่… มันไม่ใช่อย่างนั้น เธอกำลังเข้าใจผิดโนจิโกะ!”
เมื่อเห็นโนจิโกะที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น นามิก็รีบปล่อยมือจากแขนของหลี่ฟานอย่างรวดเร็ว
“ฉันแค่… อยากพาอาจารย์หลี่ฟานไปร่วมงานเลี้ยงแค่นั้นเอง”
“ฮิฮิ ฉันเข้าใจนามิ ยังไงฉันก็เป็นพี่สาวของเธอนะ” โนจิโกะกอดแขนของเธอและยิ้มมุมปาก
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับทุกคนแน่นอน”
โนจิโกะรู้จักนามิดี ในตอนที่บิ๊กมัมเสนอการแต่งการกับหลี่ฟาน เธอจำได้ว่านามิมีการตอบสนองยังไง
ดังนั้นโนจิโกะจึงรับรู้ได้ว่า นามิมีความประทับใจที่ดีต่อหลี่ฟาน
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจสำหรับโนจิโกะก็คือ นามิที่มักจะกล้าหาญและดื้อรั้นอยู่เสมอ กลับมีความรู้สึกเขินอายเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลี่ฟาน
“ยังไงก็เถอะ นามิ ตอนนี้กองทัพเรือได้มาถึงหมู่บ้านโคโคยาชิแล้ว”
“นาวาเอก เนซูมิที่รับผิดชอบในเขตนี้ เขาต้องการพบเธอน่ะ”
แม้ว่าโนจิโกะจะยังต้องการล้อเลียนนามิต่อ แต่เธอต้องจริงจังขึ้นมาเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
ท้ายที่สุด ผู้มาเยือนก็เป็นตัวแทนของกองทัพเรือ แม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับกองทัพเรือมากแค่ไหนก็ตาม
“กองทัพเรือ พวกเขามาทำไมที่นี่ตอนนี้กัน” นามิขมวดคิ้วทันที เมื่อได้ยินคำพูดของโนจิโกะ
“มันควรจะเกี่ยวข้องกับอาจารย์หลี่ฟานของเธอ” โนจิโกะเหลือบไปที่หลี่ฟานซึ่งยืนอยู่ข้างหลังของนามิ และพูดออกมา
“ดูเหมือนว่าคุณหลี่ฟานจะถูกขอให้มอบม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ต และผลปีศาจที่ได้รับมาทั้งหมดให้กับพวกเขา มิฉะนั้น คุณหลี่ฟานจะถูกกองทัพเรือออกประกาศจับ”
“หืม?” หลี่ฟานหัวเราะเบาๆ มีคนต้องการขอให้เขามอบม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตและผลปีศาจให้กับตัวเองอยู่ด้วยงั้นหรอ
หากเขาเป็นเพียงคนธรรมดาๆ ก็ไม่เป็นไร แต่ปัญหาก็คือ เขาเพิ่งฆ่าไคโดะในอนาคต ไปเมื่อไม่นานนี้เอง
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ยังมีคนต้องการให้เขายอมจำนน และส่งมอบม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตกับผลปีศาจ อยู่ด้วยจริงๆ
'หึๆ ถ้ากองทัพเรือไม่ได้เป็นโรคหลอดเลือดในสมองแตกมานานถึง 20 ปี พวกเขาก็คงจะพูดอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ'
'ยังไงก็ตาม ถ้านั่นไม่ใช่สมองของกองทัพเรือ… นาวาเอก เนซูมิคนนี้ ก็อาจจะกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังก็ได้'
หลี่ฟานส่ายหัวและคิดในใจ
“หึ! สมองของทหารเรือพวกนี้ต้องพังไปแล้วแน่ๆ พวกเขาต้องการให้อาจารย์หลี่ฟาน มอบรางวัลที่เขาได้รับจากรายการทองคำ ให้กับพวกเขางั้นหรอ?”
“เขาถามความคิดเห็นของอาจารย์รึยัง?!”
“เป็นเวลากว่าสิบปีที่พวกเขาไม่ได้สนใจเกาะแห่งนี้ และตอนนี้ยังต้องการมาคว้ารางวัลจากอาจารย์อีก”
“นี่มันต่างจากพวกโจรสลัดตรงไหนกัน?”
"อาจารย์หลี่ฟาน ให้ฉันช่วยคุณกำจัดทหารเรือที่สกปรกพวกนี้เถอะ!”
หลังจากพูดจบ นามิก็พับแขนเสื้อของเธอขึ้น แล้วเดินออกจากโรงฝึกไปอย่างสง่างาม
“คุณไม่ตามเธอไปหรอ อาจารย์หลี่ฟาน?” โนจิโกะมองไปที่หลี่ฟาน และถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่หรอก นามิจัดการเรื่องนี้ได้” หลี่ฟานส่ายหัว
นาวาเอก เนซูมิ ทหารเรือที่แม้แต่อารอนก็สู้ไม่ได้ หลี่ฟานไม่คิดว่าเขาจะสามารถทำอะไรนามิได้
“เธอชื่อ โนจิโกะ ใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้รับเธอเป็นลูกศิษย์ ดังนั้นเธอไม่ต้องเรียกฉันว่าอาจารย์หรอก”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน โนจิโกะก็อมยิ้มขึ้นมาทันที
“คุณเป็นอาจารย์ของนามิ และฉันเป็นพี่สาวของเธอ มันไม่ใช่การพูดเกินจริงเลยที่จะเรียกคุณว่าอาจารย์”
“ถ้าคุณรู้สึกแย่ๆกับมันจริงๆ คุณก็สามารถยอมรับฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณได้นะ”
“คุณเปิดโรงฝึกอยู่นี่ ดังนั้นคุณคงไม่รังเกียจที่จะมีลูกศิษย์เพิ่มขึ้นมาอีกสักคนหรอก ใช่ไหม?”
โนจิโกะมีความสุขมากที่ได้เห็นนามิแข็งแกร่งขึ้น
แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็เข้าใจดีว่า เนื่องจากรายการทองคำเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างนามิกับหลี่ฟาน มันจึงต้องมีหลายคนที่ให้ความสำคัญกับนามิขึ้นมา
และดูเหมือนว่าตอนนี้ กองทัพเรือเองก็ไม่รู้ว่าหลี่ฟานอยู่ที่ไหน และเพื่อที่จะตามหาหลี่ฟาน พวกเขาถึงเดินทางมาหานามิที่เกาะแห่งนี้
โนจิโกะจึงหวังว่าเธอจะสามารถแข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องนามิได้
“อืม… ลูกศิษย์” หลี่ฟานลูบคางและมองไปที่ป้ายชื่อของลูกศิษย์บนผนัง
หลังจากที่นามิได้เกาะที่เป็นที่ตั้งของหมู่บ้านโคโคยาชิกลับคืนมา หลี่ฟานก็ได้ไปเยี่ยมชมโรงฝึกอีก 2 แห่ง ที่ระบบได้สร้างขึ้นเอาไว้แล้ว
นอกจากโรงฝึกบนเกาะกระบองเพชรแล้ว ยังมีอีกแห่งที่ตั้งอยู่บนอาณาจักรดรัม ซึ่งอยู่ที่ไหนสักแห่งบนเกาะแห่งนั้น
“น่าเสียดายโนจิโกะ ฉันไม่สามารถยอมรับเธอเป็นลูกศิษย์ได้”
"ทำไมล่ะ? หรือเป็นเพราะว่า พรสวรรค์ของฉันมันไม่ดีพองั้นหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ฉันมีกฎเกณฑ์ในการรับลูกศิษย์อยู่น่ะ”
เพราะโนจิโกะเป็นพี่สาวของนามิ และเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็นของเธอ
หลี่ฟานจึงอธิบายให้เธอฟังว่า เขาจะรับลูกศิษย์เพียงคนเดียวเท่านั้นสำหรับโรงฝึกแต่ล่ะแห่ง
“มันเป็นกฏที่แปลกจริงๆ” โนจิโกะเอียงหัวของเธอไปด้านข้างอย่างสงสัย
“พูดอีกอย่างก็คือ ฉันจะต้องหาโรงฝึกอื่นๆของคุณที่ตั้งอยู่ในทะเลแห่งนี้ก่อน ฉันถึงจะสามารถเป็นลูกศิษย์ของคุณได้ใช่ไหม”
"อาจารย์หลี่ฟาน ทำไมคุณถึงสร้างกฏแบบนี้ขึ้นมากันล่ะ?”
‘มันเป็นเพราะว่าสิ่งนี้ถูกกำหนดขึ้นโดยระบบนะสิ และฉันก็ไม่ต้องการที่จะทำเรื่องยุ่งยากด้วย’
หลี่ฟานบนอุบอิบในใจ และต่อให้เขาอธิบายเรื่องนี้ออกไป คนบนโลกนี้ก็คงไม่เข้าใจความหมายของเขาหรอก
“อืม ฉันก็แค่ทำตามกฎของอาจารย์ของฉันน่ะ” หลี่ฟานหยักไหล่ของเขา
พลังทั้งหมดของหลี่ฟานมาจากระบบ ดังนั้นระบบจึงเป็นอาจารย์ของหลี่ฟานจริงๆ
“ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ ฉันก็พอเข้าใจได้” โนจิโกะถอนหายใจ
“เดิมที ฉันตั้งใจที่จะช่วยนามิในอนาคต แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่ามันยากมากสำหรับฉันที่จะมีโอกาสแบบนั้น”
“อืม ถ้าเธอต้องการจะช่วยนามิจริงๆ มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้นะ” หลี่ฟานยิ้มเล็กน้อย และผลปีศาจผลหนึ่ง ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
“โนจิโกะ เธอสนใจพลังของผลปีศาจไหม?”
…
