ตอนที่ 41 ขอโทษที่รบกวน
"ว้าย!" นามิรีบหันกลับมามองข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว
และเมื่อเธอเห็นร่างของหลี่ฟาน เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ฮึ่ม! อาจารย์หลี่ฟาน อย่าทำให้ฉันกลัวสิ”
นามิตบหน้าอกของหลี่ฟานด้วยความโกรธเคือง ก่อนที่จะถามในสิ่งที่เธอสงสัยกับหลี่ฟาน
“ว่าแต่… อาจารย์หลี่ฟาน เกิดอะไรขึ้นกับรายชื่ีอใหม่ที่พึ่งเพิ่มขึ้นมากันล่ะ?”
“ใครคือวีวี่งั้นหรอ?” นามิชี้ไปที่ป้ายชื่อของลูกศิษย์ และที่บนนั้นก็มีชื่อของวีวี่เขียนเอาไว้อยู่
แม้ว่าโรงฝึกของหลี่ฟานจะมีเพียงสองแห่งเท่านั้นที่เปิดอยู่ แต่ตราบใดที่หลี่ฟานรับลูกศิษย์ใหม่เข้ามา โรงฝึกทั้งหมดก็จะแสดงชื่อของพวกเขาไว้บนป้ายชื่อของลูกศิษย์เสมอ
“วีวี่เป็นลูกศิษย์คนใหม่ของฉันจากโรงฝึกที่อื่นๆน่ะ และเธอกำลังจะได้เรียนรู้ทักษะวิชาของฉันในอนาคต”
“เข้าใจแล้ว” นามิพยักหน้า
"ว่าแต่อาจารย์ วีวี่คนนี้เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?”
“ใช่ มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“ไม่… ไม่มีอะไร” นามิขมวดคิ้ว
อย่างไรก็ตาม แม้ว่านามิจะพูดแบบนั้นออกมา แต่เธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยในใจ
ลูกศิษย์คนที่ 2 บวกกับการที่เธอเป็นผู้หญิง นี่หมายความว่าเวลาฝึกของเธอกับหลี่ฟานจะลดลงไม่ใช่เหรอ?
หลี่ฟานมองไปที่นามิด้วยสายตาแปลกๆ
“นามิ ปัญหาในหมู่บ้านโคโคยาชิได้รับการแก้ไขหมดแล้ว เธอมีแผนอะไรในอนาคตรึเปล่า?”
"แผนในอนาคต?" นามิกระพริบตา
“กลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกอารอนถูกกำจัดไปแล้ว และเธอก็ไม่จำเป็นต้องไปขโมยสมบัติของโจรสลัดในทะเลเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว และเธอวางแผนจะใช้ชีวิตแบบไหนในอนาคตกันล่ะ?”
“ใช่ กลุ่มโจรสลัดอารอนหายไปแล้ว และทุกคนก็เป็นอิสระ ฉันไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว” นามิยิ้มขึ้นและรู้สึกโล่งใจ
"อาจารย์หลี่ฟาน แล้วคุณล่ะ? คุณใช้เวลาหนึ่งเดือนในการฝึกวิชาดาบให้กับฉัน และฉันก็ไม่เคยถามคุณเลยว่า คุณจะทำอะไรต่อไปในอนาคต?”
“ฉัน… แน่นอนว่าฉันก็คงต้องฝึกสอนลูกศิษย์แบบเธอต่อไป” หลี่ฟานยกมือขึ้น และสะบัดหน้าผากของนามิ โดยไม่สนใจคำบ่นของเธอ และพูดมาขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“เดิมที ฉันวางแผนที่จะฝึกเธอให้แข็งแกร่งมากขึ้นจนถึงระดับสูงสุดในทะเลแห่งนี้ หลังจากนั้นฉันก็ค่อยปล่อยเธอไปจากโรงฝึกแห่งนี้”
“เพียงแต่ว่า ด้วยปัญหาของกลุ่มโจรสลัดอารอนในหมู่บ้านแห่งนี้ ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้เธอออกมาก่อนเวลา”
“ถ้าหากว่าเธอยังไม่มีแผนอะไรต่อจากนี้ ให้ฉันฝึกฝนเธอต่อไป”
“อย่างน้อย เมื่อเธอแข็งแกร่งขึ้นจนถึงระดับที่น่าพอใจแล้ว ฉันถึงจะปล่อยเธอออกไปจากโรงฝึกแห่งนี้เอง”
“มีคนมีความสามารถมากมายในทะเลแห่งนี้ และฉันก็ไม่อยากได้ยินข่าวว่า วันหนึ่งลูกศิษย์ของฉันถูกใครบางคนฆ่าตาย”
หลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่หลี่ฟานพูดกับเธอ นามิก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยและพูดต่อ
“ถ้าเป็นแบบนั้น… ถ้าในอนาคตฉันถูกใครสักคนฆ่าจริงๆ คุณจะแก้แค้นให้ฉันไหมอาจารย์?”
“ฉันต้องทำมันแน่นอน เพียงแต่… มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร” หลี่ฟานส่ายหัว
“ต่อให้ฉันช่วยแก้แค้นให้เธอ เธอก็ไม่สามารถกลับมาได้อยู่ดี ดังนั้น ฉันหวังว่าเธอจะตั้งใจฝึกฝนให้หนัก อย่างน้อยก็ถึงจุดที่คนอื่นไม่สามารถฆ่าเธอได้”
“ในเมื่ออาจารย์หลี่ฟานพูดแบบนี้ และเพื่อประโยชน์ของตัวฉัน ฉันก็จะขอฝึกฝนอยู่ในโรงฝึกแห่งนี้ต่อไป อย่างไม่เต็มใจแล้วกัน ฮิฮิ”
นามิวางมือไว้บนสะโพกของเธอ และหัวเราะออกมาเบาๆ
เกี่ยวกับเรื่องนี้ หลี่ฟานทำเพียงแค่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไร
“อ้อ ฉันเกือบลืมไปเลยอาจารย์หลี่ฟาน คุณสร้างโรงฝึกที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“แล้วทำไม มันถึงเหมือนกับโรงฝึกบนเกาะร้างนั่นเลยล่ะ”
นามิถามด้วยความสงสัย
“นี่คือโรงฝึกที่ฉันรับเธอเป็นลูกศิษย์ และฉันก็แค่ย้ายโรงฝึกมาที่นี่”
“ทำไม เธอไม่ยินดีงั้นหรอ?”
หลี่ฟานอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
"อะไร? แน่นอนว่าฉันต้องยินดีอยู่แล้ว!” ดวงตาของนามิเป็นประกายขึ้นมา เมื่อเธอได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน
หลี่ฟานเคยบอกกับเธอเอาไว้ว่า เธอต้องแก้ไขปัญหาของกลุ่มโจรสลัดอารอนด้วยตัวเธอเอง แต่ถึงจะพูดแบบนั้น อาจารย์หลี่ฟานของเธอก็ได้มาถึงที่เกาะแห่งนี้ตั้งนานแล้ว
และถ้าเกิดว่าเธอเจอกับอันตรายขึ้นมาจริงๆ อาจารย์หลี่ฟานของเธอจะต้องช่วยเธอแน่นอน
‘จริงๆแล้วอาจารย์หลี่ฟานใจดีกับฉันมาก’
ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดวงตาที่เป็นประกายของนามิก็มองไปที่หลี่ฟาน
‘สาวโง่คนนี้กำลังคิดอะไรอยู่?’ หลี่ฟานเอียงศีรษะ และมองนามิอย่างแปลกใจ
“จริงด้วย ฉันเกือบลืมไปเลย!” นามิเคาะหัวของเธอแล้ว พร้อมกับแลบลิ้นออกมาอย่างสนุกสนาน
"อาจารย์หลี่ฟาน ทุกคนในหมู่บ้านต้องการพบคุณ คุณต้องไปงานเลี้ยงในหมู่บ้านกับฉันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ฉันจะไม่ไปงานเลี้ยง” หลี่ฟานส่ายหัว
“อีกสักพักฉันมีบางอย่างที่จะต้องทำ เธอไปเถอะ”
“ไม่น้าาา มันใช้เวลาไม่นานอย่่างที่อาจารย์คิดหรอกนะ คุณจะปฏิเสธคำขอจากลูกศิษย์ที่น่ารักของคุณจริงๆงั้นหรอ?”
ในขณะที่เธอกำลังพูด นามิก็พุ่งเข้าไปกอดแขนของหลี่ฟานโดยตรง แล้วพยายามลากเขาออกไปที่ประตู
อย่างไรก็ตาม พลังกายของนามิจะเทียบกับพลังกายของหลี่ฟานได้ยังไง?
ภายใต้สถานการณ์นี้ หลี่ฟานไม่ได้ขยับไปจากจุดที่เขายืนอยู่เลยสักนิด มีเพียงเสื้อผ้าของเขาเท่านั้นที่ขยับไปมาเพียงเล็กน้อย
“นามิ พวกเธอ… ฉันขอโทษ! ฉันไม่ได้อยากมารบกวนพวกเธอทั้งสองคนจริงๆนะ”
ในตอนนี้ เสียงของโนจิโกะได้ดังขึ้นมา จากทางหน้าประตูของโรงฝึก
…
