1164 - ไม่มีผู้อมตะที่แท้จริง 

1164 - ไม่มีผู้อมตะที่แท้จริง

“จริงหรือ...ราชโองการนี้...เป็นความจริงหรือ?” หลี่เหอสุ่ยรู้สึกว่าปากของเขาเริ่มแห้งสนิท

กระดาษทองแผ่นนี้มีความสง่างาม กว้างใหญ่ ศักดิ์สิทธิ์ และเงียบสงบ กลิ่นอายที่เปล่งออกมานั้นไม่ต้องสงสัยแล้วว่าคือกลิ่นอายของจักรวรรดิผู้ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน

“เป็นไปได้อย่างไรที่โลกนี้ยังมีจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อยู่จริงๆ?” แม้แต่วานรศักดิ์สิทธิ์ก็ยังเกิดความตกใจเป็นอย่างมาก

สุนัขสีดำตัวใหญ่ชูคออย่างภาคภูมิ ร่างกายของมันเปล่งประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสี

“นำมันมาให้ข้าดูว่าข้างในเขียนอะไรไว้” เย่ฟ่านยื่นมือออกไปรับกระดาษสีทองด้วยความตื่นเต้น

“มีความลับที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมองเห็นได้ เอาราชาโอสถครึ่งต้นมาแลกเปลี่ยนแล้วข้าจะแสดงให้เจ้าเห็น” จักรพรรดิดำกลั้นลมหายใจเขี้ยวสีขาวของมันเปล่งประกายแวววาว

ตามที่คาดไว้ ธรรมชาติของมันยากที่จะเปลี่ยนแปลง เย่ฟ่านยื่นมือออกไปคว้ากระดาษสีทองโดยไม่สนใจจักรพรรดิดำ อย่างไรก็ตามอำนาจของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้ผลักร่างกายของเขาให้กระเด็นออกไปอย่างง่ายดาย

“แค่ราชาโอสถครึ่งต้นเท่านั้น แต่หากเจ้าอ้วนต้วนต้องการเห็น จะต้องจ่ายด้วยราชาโอสถสองต้น” จักรพรรดิดำจ้องมองต้วนเต๋ออย่างดุร้าย

“จักรพรรดิอู่ซือยังมีชีวิตอยู่จริงๆ?” นักพรตไร้ศีลธรรมเอามือแตะจมูกของเขา

สุดท้ายจักรพรรดิดำก็มอบราชโองการศักดิ์สิทธิ์ให้กับเย่ฟ่าน เขาถือม้วนกระดาษสีทองไว้ในมือ กลิ่นอายอันยิ่งใหญ่ของมันสร้างความกดดันให้เขาเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะพลิกกระดาษแผ่นนี้กลับไปกลับมากี่รอบเขาก็มองไม่เห็นสิ่งที่ถูกบันทึกไว้ข้างใน

“เจ้าตกตะลึงอะไร หรือเจ้าอ่านไม่ออก ให้จักรพรรดิคนนี้สอนให้หรือไม่?” สุนัขสีดำตัวใหญ่เกลี้ยกล่อมอย่างเย่อหยิ่ง

“มันเขียนว่าอะไร? ขอข้าดูหน่อยสิ” หลี่เทียนแทบรอไม่ไหวแล้ว

“ให้ข้าทดลองดู” ต้วนเต๋อก้าวเข้ามาด้วยความระมัดระวังและคอยจับจ้องปฏิกิริยาของจักรพรรดิดำไปด้วย

“จากประสบการณ์หลายปีในการปล้นสุสานของข้า ราชโองการที่เจ้าพูดถึงเป็นเพียงกระดาษเปล่าเท่านั้น” เจ้าอ้วนต้วนได้ข้อสรุปนี้

“เจ้าหมาบ้า เจ้าล้อเล่นกับพวกเราหรือ?”

“โอ้! ข้าจำผิด น่าจะเป็นอีกแผ่น” สุนัขสีดำตัวใหญ่เกาหัวด้วยสีหน้าเขินอายก่อนจะเริ่มบ้วนกระดาษสีทองแผ่นที่สองออกมา

“โชคดีที่ข้าไม่ได้คุกเข่าแสดงความเคารพ ไม่เช่นนั้นคงขาดทุนยิ่ง” หลี่เทียนเต็มไปด้วยความโกรธ

“ข้ามาที่นี่ด้วยความรีบร้อนจึงเก็บกระดาษเหล่านี้มา ไม่คิดว่าจะเก็บผิดจนได้” สุนัขสีดำตัวใหญ่อธิบายด้วยความรู้สึกผิด

“สรุปว่าไม่มีราชโองการจริงๆ?” ทุกคนตกตะลึง

“อย่าสงสัยจักรพรรดิคนนี้ มีราชโองการของแท้แน่นอน คราวนี้เผ่าพันธุ์โบราณจะต้องเกิดความหวาดหวั่นอย่างถึงที่สุด” สุนัขสีดำตัวใหญ่หัวเราะด้วยความตื่นเต้น

“ไปลงนรกซะ ใครจะเชื่อสุนัขอย่างเจ้า” หลี่เหอสุ่ยแค่นเสียงด้วยความเหยียดหยาม

จากนั้นสุนัขสีดำตัวใหญ่ก็พ่นกระดาษศักดิ์สิทธิ์ออกมาอย่างต่อเนื่องและผลลัพธ์ที่ได้คือกระดาษทุกแผ่นเต็มไปด้วยรัศมีพลังของจักรพรรดิอู่ซืออย่างแท้จริง น่าเสียดายที่ไม่มีเนื้อหาภายในกระดาษเหล่านี้เลย

“ไม่พบกันหลายปีเจ้ายังคงหาประโยชน์ไม่ได้เช่นเดิม” เย่ฟ่านอยากจะเตะมันจริงๆ

ต้วนเต๋อเป็นคนเดียวที่ต้องการครอบครองกระดาษเหล่านี้ดวงตาของเขาเปล่งประกายและกล่าวว่า “ช่างเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ พวกมันล้วนมีกลิ่นอายของจักรพรรดิอู่ซือ ความแข็งแกร่งของกระดาษเหล่านี้เทียบได้กับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ด้วยซ้ำ”

“เจ้าอ้วนห้ามแตะต้องมันอย่างเด็ดขาด ถ้าทำหายไปสักชิ้นเจ้าจะต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าเพื่อชดเชยความผิด”

จักรพรรดิดำยังคงพ่นกระดาษสีทองออกมาอีกหลายแผ่น จากนั้นมันก็ใช้ขาหน้าทุบหน้าอกของตัวเองและกล่าวด้วยความเย่อหยิ่ง “ทั้งหมดนี้ถูกใช้ปูเป็นเตียงนอนของข้าเอง”

“มัน...ราชโองการของจริง!” ต้วนเต๋อดวงตาแดงก่ำและจับจ้องไปที่กระดาษแผ่นนึง

“เจ้ามีราชโองการอู่ซือจริงๆ หรือ?” หลี่เหอสุ่ยสงสัย

“บูม”

ทันใดนั้นแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากกระดาษสีทองได้กวาดไปทั่วทะเลสาบหยกและทำให้เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่

“พวกเจ้าก็เห็นแล้ว”

คราวนี้สุนัขสีดำตัวใหญ่เชิดหัวขึ้น ร่างกายของมันเปล่งประกายด้วยแสงสีทอง เห็นได้ชัดว่ามันมีราชโองการนี้ตั้งแต่แรก ก่อนหน้านี้เพียงต้องการหยอกล้อทุกคนเท่านั้น

“บูม”

คลื่นอันน่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้นซึ่งปั่นป่วนราวกับทะเลอันกว้างใหญ่กวาดไปทั่วทะเลสาบหยกอีกครั้ง พลังศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งนั้นพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเปล่งประกายราวกับคัมภีร์สถาปนาเทพ

แสงที่เป็นมงคลทุกชนิดสาดส่องลงมาจากสวรรค์ และดอกบัวสีขาวที่ท่วมท้นไปด้วยความบริสุทธิ์ก็ผุดขึ้นมาจากพื้นดินและรองรับร่างกายของจักรพรรดิดำไว้

กล่าวให้ถูกคือมันกำลังรองรับราชโองการศักดิ์สิทธิ์ของจักรพรรดิอู่ซือซึ่งวางอยู่เบื้องหน้าของจักรพรรดิดำ

“อะไรนะ...ราชโองการของจักรพรรดิโบราณมาถึงแล้ว?”

ในทะเลสาบหยกราชาบรรพชนหลายคนลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ แม้แต่เซียนของเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ไม่มีข้อยกเว้น ความรู้สึกของพวกเขาท่วมท้นเป็นอย่างมาก หรือจักรพรรดิอู่ซือจะยังมีชีวิตอยู่จริงๆ?

“พลังศักดิ์สิทธิ์นี้บริสุทธิ์อย่างยิ่ง มันคือพลังศักดิ์สิทธิ์เฉพาะตัวของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่ยังมีชีวิตอยู่” ราชาบรรพชนตัวสั่น

“ไปดูสิ”

ผู้อาวุโสหุนโถวยืนขึ้นอย่างสงบก่อนจะก้าวออกไปด้านนอกทะเลสาบหยกอย่างรวดเร็ว

เก๋อจิ่วโหยวก็ก้าวออกไปด้านนอกของทะเลสาบหยกเช่นกัน  ในขณะนี้สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ราชโองการศักดิ์สิทธิ์ซึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้า ด้านข้างของกระดาษแผ่นนั้นมีสุนัขสีดำตัวใหญ่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองกำลังโปรยยิ้มให้กับทุกคน

ราชโองการศักดิ์สิทธิ์ขยายใหญ่ขึ้นจนมีขนาดหลายร้อยวา ภายในกระดาษแผ่นนั้นมีอักษรเพียงสี่ตัวถูกสลักไว้ รัศมีพลังที่แข็งแกร่งซึ่งแผ่ออกมาจากตัวอักษรสร้างความกดดันให้กับกลุ่มราชาบรรพชนอย่างถึงที่สุด

“นี่คือราชโองการจักรพรรดิโบราณจริงๆ หรือ?” ราชาบรรพชนผู้เฒ่าคนหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ใช่” จักรพรรดิ์ดำเสียงดัง “ข้ามาเพื่ออ่านราชโองการจักรพรรดิอู่ซือเป็นการส่วนตัว”

หลังจากที่มันเอ่ยนามของจักรพรรดิอู่ซือออกมาทะเลสาบหยกก็เดือดพล่านทันที อย่างไรก็ตามผู้คนไม่กล้าส่งเสียงเพราะกลัวว่าจะเป็นการลบหลู่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่

“เจ้าเป็นใคร เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่านี่คือราชโองการของจักรพรรดิอู่ซือจริงๆ?” ราชาบรรพชนถามด้วยความสงสัย

“ถามโดยตรงประเด็นแล้ว ฟังให้ดี นี่เป็นครั้งแรกที่จักรพรรดิคนนี้เปิดจะเผยตัวตนที่แท้จริงต่อโลก” จักรพรรดิดำมองไปรอบๆ และยืนอยู่บนแท่นดอกบัวก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “ข้าคือจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อู่ซือที่นั่งอยู่บนแท่นเต๋าในภูเขาจักรพรรดิ!”

ทะเลสาบหยกเงียบสนิท ทุกคนต่างจ้องมองไปข้างหน้าและรู้สึกว่าตัวเองโง่เขลาอย่างยิ่งที่ยอมเชื่อว่าสุนัขตัวหนึ่งจะมาที่นี่เพื่อถ่ายทอดราชโองการจักรพรรดิได้จริงๆ

อย่างไรก็ตามราชโองการที่ลอยอยู่บนท้องฟ้านั้นเป็นของจริงอย่างแน่นอน แม้ว่าสุนัขตัวนี้จะไม่มีความน่าเชื่อถือแม้แต่น้อย ก็ตาม

“พวกท่านยังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร ในบันทึกโบราณเคยกล่าวไว้ว่าจักรพรรดิอู่ซือได้เลี้ยงดูสุนัขตัวหนึ่งไว้ มันคือสุนัขตัวนั้นนั่นเอง…”

ต้วนเต๋อซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็เฉลยปริศนาที่ทำให้ทุกคนแตกตื่นตกใจ

“ข้าก็เคยได้ยินความลับนี้มาเช่นกัน” บุคคลระดับผู้นำของเผ่าพันธุ์มนุษย์พยักหน้าเห็นด้วย

อย่างไรก็ตามเมื่อได้ยินคำพูดของต้วนเต๋อ จักรพรรดิดำก็คำรามด้วยความโกรธทันที

“ไร้สาระ ข้าคือจักรพรรดิอู่ซือผู้ยิ่งใหญ่ สุนัขตัวนี้เป็นเพียงร่างอวตารของข้าเท่านั้น”

เมื่อเห็นจักรพรรดิดำยืนกรานอย่างหนักแน่น เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ก็แอบสาปแช่งในใจและรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

“ตัวหนังสือทั้งสี่นั้นคืออะไร มันมีความหมายว่าอย่างไรกันแน่?”

ราชาบรรพชนบางคนรู้สึกประหลาดใจและสงสัย นี่คือลายมือของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน เต๋าที่แฝงอยู่ในตัวหนังสือเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถลอกเลียนได้

“แม้ว่านี่จะถูกเขียนด้วยภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาของโลกอำพรางสวรรค์ แต่เจตจำนงของมันชัดเจนอย่างยิ่ง!” ผู้ยิ่งใหญ่หุนโถวสังเกตอย่างระมัดระวังและกล่าวว่า “ไม่มีผู้อมตะในโลกอีกแล้ว!”

“ใช่แล้ว มันคือโลกนี้ไม่มีผู้อมตะอีกต่อไป!” เก๋อจิ่วโหยวกล่าว

……………