บทที่ 25 หลงเหลือความเป็นมนุษย์
ฉันปล่อยให้ลูกน้องของฉันอยู่ที่นี่และมุ่งหน้าไปทางเสียงนั้น ฉันวิ่งค่อนข้างเร็วแม้จะเป็นช่วงกลางวัน ถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับตอนที่กลางคืน แต่ฉันก็ยังแซงหน้าซอมบี้ตัวอื่นๆ อยู่พอสมควร ขณะที่ฉันเดินต่อไป ฉันก็กังวลขึ้นเรื่อยๆ และสงสัยว่าฉันเดินออกห่างจากกลุ่มที่เข้าในโรงเรียนมากเกินไปหรือไม่ อย่างไรก็ตา...
