บทที่ 16 : ซาโตรุเริ่มเคลื่อนไหว
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 16 : ซาโตรุเริ่มเคลื่อนไหว
ห่างไกลจากพรมแดนของหมู่บ้านโคโนฮะ
ภายในอาณาเขตของแคว้นนามิโนะคุนิ
“มีต้นไม้มากมายในหมู่บ้านนี้ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเยอะแยะเต็มไปหมดเลย” นารูโตะมองไปทางซ้ายและขวาอย่างตื่นเต้น ถือกระเป๋าใบใหญ่ราวกับว่าเขากำลังจะออกมาเที่ยว
นี่คือการออกไปปฏิบัติภารกิจเป็นครั้งแรก เขาจึงตื่นเต้นมาก
ซาสึเกะล้วงมือในกระเป๋ากางเกง และอีกมือก็ถือกระเป๋าสีดำใบเล็ก และกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ไอ้บ๊อง มันเป็นภารกิจคุ้มกัน เดี๋ยวเราก็ได้เผชิญหน้ากับศัตรูอย่างกระทันหันหรอก”
“นารูโตะ นายต้องพยายามเรียนรู้จากซาสึเกะคุงนะ เราเป็นคนคุ้มกัน ต้องคอยระมัดระวังสิ” ซากุระจ้องมองนารูโตะ
“ชิ จะให้เรียนรู้อะไรจากไอ้คนหยิ่งนี้ล่ะ? ถ้ามีศัตรู ฉันก็จะเห็นเองแหละ” นารูโตะหยิบคุไนออกมา ก่อนจะมองไปทางซ้ายและทางขวา ทำท่าทีเป็นหาคนที่กำลังซ่อนอยู่
“เห็นไหมว่าฉันกำลังระวังอยู่เนี่ย!”
ซาสึเกะได้แต่ตะคอกออกมา “เจ้าโง่นี้ ศัตรูมันจะปรากฏตัวอย่างเปิดเผยและโผล่มาต่อหน้าเลยหรือไง?”
“ซาสึเกะพูดดีมากเลย” ซากุระพยักหน้าเห็นด้วย
'ทั้งใจเย็นและสุขุม สมกับเป็นซาสึเกะ!'
“ให้ตายเถอะ อวดดีอยู่ได้!” นารูโตะแอบกำหมัดและกัดฟันแน่นพร้อมกับจ้องมองไปที่ซาสึเกะที่อยู่ข้างๆ เขา
“ก็แค่โจร” ซาโตรุถืออมยิ้ม ล้วงมือในกระเป๋าเสื้อด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย พลางเหลือบมองทาซึนะแล้วเอ่ยถาม "ไม่ใช่เหรอตาแก่?"
ด้วยความรู้สึกผิด ทาซึนะก็ตอบอย่างตะกุกตะกัก “อืม...ใช่”
ซากุระมองไปที่ซาโตรุที่ดูเหมือนกำลังเดินเล่นอยู่ และบ่นว่า “อาจารย์ซาโตรุ คุณใจเย็นเกินไปแล้ว เรากำลังทำภารกิจอยู่ ช่วยหยุดทำตัวสบายๆ หน่อยได้ไหมคะ?”
อาจารย์ซาโตรุทำตัวสบายๆ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้
ไหงถึงทำภารกิจเหมือนเดินเล่นในสวนสาธารณะยังไงยังงั้นเลย
เขาก็รู้ว่านี้เป็นภารกิจที่ยากถึงระดับ C หากจู่ๆ กลุ่มโจรปรากฏตัวขึ้นมาและเผลอทำพลาดไป เดี๋ยวก็ได้ตายเอาหรอก!
ซาโตรุเขกซากุระพร้อมกับหัวเราะออกมา “ไม่ต้องกังวลหรอกน่า เธอเตี้ยอยู่แล้ว มันโจมตีไม่โดนเดธอหรอก”
เขารู้ว่าซากุระกังวลว่าจู่ๆ อาจจะมีศัตรูปรากฏตัวขึ้นมา
แต่ในสถานการณ์จริง ยิ่งกังวลมากเท่าไร มันยิ่งทำให้เกิดข้อผิดพลาดได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้น
“อย่าดูถูกฉันนะ ในอนาคตฉันจะสูงมากกว่านี้อีก!” ซากุระสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของซาโตรุ ใบหน้าของเธอพลันแดงขึ้นเล็กน้อย
มันแปลกมาก
สิ่งที่อาจารย์ซาโตรุพูดเป็นการล้อเธออย่างเห็นได้ชัด
แต่...ความกังวลในใจเธอก็ค่อยๆ เลือนหายไป
“อุ๊ย ยัยลูกหมีน้อยตัวเตี้ย หน้าแดงแล้วนะ” ซาโตรุปิดปากแล้วหัวเราะออกมา “ถึงฉันจะหล่อก็อย่าคิดอะไรกันเลยล่ะ ฉันชอบแค่ผู้หญิงที่มีหน้าอกใหญ่และบั้นท้ายโตเท่านั้น”
“ซากุระจังเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับหน้าตาอีกแล้ว” นารูโตะถอนหายใจ
“นายพูดอะไรไร้สาระน่ะนารูโตะ!” ซากุระหน้าแดง พับแขนเสื้อขึ้นแล้วชกใส่นารูโตะ
นารูโตะได้แต่ตะโกนออกมาว่า "เจ็บๆ แล้วทำไมถึงตีแค่ฉันเนี่ย!"
เมื่อซาโตรุกำลังจะพูด คำพูดของเขาก็หยุดกะทันหัน ด้วยตาทิพย์ของเขาที่สามารถเห็นได้ทุกอย่าง เขาก็พบชายสามคนในชุดดำกำลังซ่อนอยู่ในความมืด
จากนั้น ซาโตรุก็มองไปข้างหน้า มันมีแอ่งน้ำอยู่บนพื้นเบื้องหน้า
โจมตีจากทางนั้นเหรอ?
มุกเดิมๆ น่าเบื่อที่สุด
“ห้องเรียนเล็กๆ ของอาจารย์ซาโตรุจะเริ่มแล้ว คำถามคือ ทำไมถึงมีแอ่งน้ำอยู่ข้างหน้ายามที่แดดจ้า” ซาโตรุชี้ไปที่ด้านหน้าในมือข้างที่ถืออมยิ้ม ด้านหน้าของพวกเขามีแอ่งน้ำอยู่บนพื้น
“ต้องคิดด้วยเหรอ? ฝนคงจะตกลงมามั้ง” นารูโตะตอบอย่างสบายๆ เขาไม่สนใจบ่อน้ำขังตรงหน้าเลยสักนิด
"ผิด" ซาโตรุถึงกับพูดไม่ออกเลย
สมองของเจ้าเด็กเก้าหางนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริงๆ
"หยุดก่อน" ซาสึเกะยกมือขึ้นเพื่อหยุดทาซึนะไม่ให้เดินไปต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพลางมองดูบ่อน้ำแต่ระยะไกล
ทาซึนะหยุดและถามด้วยความสงสัย “มีอะไรเหรอ?”
ซาสึเกะพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “สามวันที่ผ่านมาไม่มีฝนตกสักเม็ดเดียว ไม่มีคนอาศัยอยู่แถวนี้ แอ่งน้ำตรงนั่นก็ดูแปลกๆ ถูกต้องใช่ไหม?”
"ถือว่าฉลาดใช้ได้" ซาโตรุยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็มองนารูโตะด้วยความผิดหวัง ก่อนจะพูดออกไปว่า "เจ้าเด็กจิ้งจอก เริ่มจะคิดอะไรได้แล้วหรือยัง?"
“ผมรู้แล้ว นั่นคือน้ำที่ศัตรูสร้างเป็นภาพลวงตาให้กลายเป็นน้ำสินะครับ!” นารูโตะหยิบคุไนขึ้นมาแล้วโยนมันไปที่แอ่งน้ำนิ่งตรงหน้าเขา
คุไนพุ่งผ่านไปและตกลงไปในแอ่งน้ำที่ตื้นมาก
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ซาสึเกะเยาะ "นายโง่หรือเปล่า คิดว่าศัตรูจะเหมือนกับนายหรือไงกัน?"
ซากุระถึงกับพูดไม่ออก
"เฮ้ออออออ" ส่วนทางด้านซาโตรุก็ได้แต่ถอนหายใจ
เจ้าเด็กเก้าหางคนนี้..ช่างเถอะ
เขาขี้เกียจเกินกว่าจะพูดอะไรแล้ว
ทันใดนั้น ชายชุดดำสามคนก็ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ พวกเขาถืออาวุธมีคมอยู่ในมือและฟันมันใส่ซาโตรุอย่างรวดเร็ว
“กำจัดโจนินตัวปัญหานี้ออกไปก่อน!” หลังจากที่อาวุธของชายสามคนในชุดดำพุ่งไปบนร่างของซาโตรุ พวกเขาก็เผยรอยยิ้มอันเหี้ยมโหดออกมา
ถึงโจนินจะแข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ยังมีร่างกายเป็นมนุษย์
เป็นร่างที่ประกอบด้วยเนื้อและเลือด มันจะสามารถป้องกันคมมีดเหล่านี้ไปได้ยังไง?
“พวกแกดูมั่นใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ช่วยหยุดทำแบบนั้นได้ไหม มันออกจะน่าอายไปหน่อยนะ” ซาโตรุวางมือลงในกระเป๋า โดยมีอมยิ้มอยู่ในปาก เขามองลงไปที่ชายสามคนในชุดดำตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“มันยังมีชีวิตอยู่!”
ชายชุดดำทั้งสามคนสะดุ้งไป เพราะพวกเขาเห็นว่าดาบอันคมกริบทั้งสามเล่มหยุดอยู่ตรงหน้าของซาโตรุ ราวกับว่ามันกำลังห้อยอยู่กลางอากาศ
เป็นไปได้ยังไงกัน?
“ถึงแม้ว่าฉันจะจัดการกับขยะแบบแกได้ภายในพริบตาเดียว แต่นักเรียนของฉันยังต้องฝึกฝนกับพวกแกก่อน” ซาโตรุกล่าว
ทุกคนในทีมที่เจ็ดตัวสั่น พวกเขาจ้องมองชายสามคนในชุดดำอย่างระมัดระวัง
ชายชุดดำทั้งสามคนนี้มีความว่องไวและมีจิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัว
แต่อาจารย์ซาโตรุกลับพูดว่าชายชุดดำทั้งสามคนนี้เป็นแค่ขยะงั้นเหรอ?
พระเจ้าช่วย
"ไม่ต้องสนใจไอ้หมอนี้ เน้นไปที่ภารกิจก่อน!" ชายชุดดำถือเคียวอยู่ในมือ เขากระโดดไปด้านข้างและฟันไปที่คอของทาซึนะ
ซากุระดึงคุไนออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าทาซึนะและใช้คุไนเพื่อสกัดเคียวของชายชุดดำ
ซาโตรุมองซากุระพร้อมกับยกนิ้วให้แล้วชมว่า "กล้าหาญมาก"
ซาสึเกะปรากฏตัวขึ้นด้านหลังชายชุดดำที่กำลังเข้ามาใกล้ซากุระ ดึงคุไนออกมาแล้วแทงไปที่คอของชายชุดดำอย่างโหดเหี้ยม
นารูโตะได้แต่มองดูชายชุดดำที่ตายอยู่ตรงหน้าด้วยตัวที่สั่นเทา
เขากำลังกลัว
“ซาสึเกะ เธอก็สู้ได้ดี” ซาโตรุกล่าวชื่นชม
ซาโตรุมองไปที่ชายสองคนในชุดดำที่อยู่ตรงหน้าเขา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มอันเย่อหยิ่งพลันปรากฏบนใบหน้าของเขา
“อย่าหาว่าฉันรังแกคนอ่อนแอเลยนะ” ซาโตรุค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วแตะศีรษะของชายชุดดำ
“อุ๊ก…” ศีรษะของชายชุดดำแตกออกเหมือนแตงโม และเมฆโลหิตสีแดงก็ระเบิดออกมา
“ไม่คิดว่าจะมีโจนินที่ทรงพลังขนาดนี้อยู่ด้วย!” ชายชุดดำเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ได้หันหลังหนี เมื่อเขากำลังวิ่งหนี เขาก็หันมามองทาซึนะด้วยสายตาที่ดุร้าย
ขณะที่ชายชุดดำหันกลับมา เขาก็เห็นซาโตรุยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“รวดเร็วอะไรเช่นนี้!” ชายในชุดดำตัวสั่นและความหวาดกลัวก็ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“อย่ากลัวเลย มันจะเจ็บปวดเพียงนิดเดียวเท่านั้น” ซาโตรุยกมือขึ้นแล้วแตะหน้าผากของชายชุดดำ
*ปัง*
ศีรษะของชายชุดดำบินออกไปและตกลงไปอย่างแรงต่อหน้าทาซึนะ ร่างที่ไม่มีศีรษะได้พ่นเลือดสีแดงออกมาจำนวนมากเหมือนน้ำตก
ชายชุดดำไม่เข้าใจว่าสาเหตุการของตายเขา ว่าเขาถูกทุบตีจนตายได้อย่างไร ทว่าเขาก็ไม่มีโอกาสมาหาคำตอบอีกแล้ว
ซาโตรุมองดูซาสึเกะและซากุระพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย “ถึงแม้จะทำภารกิจครั้งแรก แต่ทั้งสองก็ถือว่าทำได้ดีจนฉันไม่ต้องกังวล ทำได้ดีมาก”
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ซาสึเกะฆ่าใครสักคน แต่เขากลับยังคงสงบมาก
อาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ในคืนสังหารหมู่ใช่ไหมนะ?
"ฮู้" ซากุระถอนหายใจยาว เมื่อครู่เธอยืนอยู่ตรงหน้าทาซึนะ มันเป็นการกระทำที่เกิดจากจิตใต้สำนึกโดยสมบูรณ์ แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังคงรู้สึกกลัวอยู่
หลังจากที่เธอได้รับประสบการณ์จากการทดสอบครั้งก่อนของทีมเจ็ด จักระจำนวนมหาศาลของซาโตรุและจิตสังหารที่โหดเหี้ยมยังสะพรึงกลัวจนติดตา
เธอรู้สึกว่าชายสามคนในชุดดำที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมานั้นไม่ได้น่ากลัวเท่าเขาเลย
ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งมากกว่านี้เท่าไร มันก็ไม่น่ากลัวเท่ากับอาจารย์ซาโตรุในยามนั้นสักนิดเดียว
ซาโตรุมองนารูโตะและยิ้มออกมา “ขอโทษนะที่ช่วยเธอไม่ทัน คงจะเจ็บสินะ เพราะนึกไม่ถึงว่าเธอจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย”
นารูโตะคุกเข่าลงบนพื้น ใบหน้าของเขาขาวซีดและมือของเขายังคงสั่นเทา