ตอนที่ 1382 มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน?
แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่กองกําลังใต้ดินจะทํา หากลูกน้องไม่ยอมเชื่อฟัง ก็แค่ดึงเข้าไปในซอยเพื่อสั่งสอน ทั้งหมดนี้ก็เพื่อทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะเชื่อฟัง
“คุณถือมีด คือตั้งใจที่จะทําลายเธอ แล้วนี่คุณคิดจะทำให้เธอเสียโฉม หรือต้องการจะฆ่าเธอกันแน่?” หลินฟาน ถาม
ชายฉกรรจ์ มองไปที่ ฮาวเวิร์ด อีกครั้ง สีหน้าของเขาเหมือนกับกำลังตั้งคำถามอยู่ว่า ไอ้หนุ่มนี้ใคร? เด็กหนุ่มเอเชียคนนี้ จะมาตั้งคำถามกับเขาแบบนี้มันได้ที่ไหนกัน
ฮาวเวิร์ด ได้เช็ดเหงื่อเย็นๆ แล้วเขายังคงพูดออกไปเป็นประโยคเดิมว่า : “ตอบคําถามเขาไปสิวะ”
ชายฉกรรจ์ พยายามระงับความไม่พอใจนี้ไว้ ท้ายที่สุดแล้ว ฮาวเวิร์ด ก็เป็นคนพูด และเกิดถ้าไม่ใช่ ฮาวเวิร์ด ที่พูดแบบนี้ออกมา มันจะเป็นเขาเองนี่แหละที่จะเข้าไปจัดการกับไอ้เด็กเอเชียคนนี้ ตัวเล็กๆ แบบนี้ยังคิดที่จะมาวัดกำปั้นกับเขาชาวยุโรป ดูท่าไอ้เด็กน้อยนี่มันจะคิดน้อยไปจริงๆ
“เธอยังคงต้องหาเงินด้วยใบหน้าเล็กๆ นี้ แต่หากว่าไปตามกฎแล้ว ต้องตัดหูเธอออกข้างหนึ่ง” ชายฉกรรจ์ ได้พูดออกมา
คําพูดนี้ไม่เพียงแต่ทําให้ หลินฟาน ขมวดคิ้ว แต่ยังทําให้เด็กสาวผิวขาวคนนั้นหวาดกลัวจนหน้าซีดไปแล้ว เธอมอง หลินฟาน และคิดจะคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นนี้เอาไว้ : “โปรดช่วยฉันด้วย ได้โปรดเถอะ!”
หลินฟาน ยังไม่ตอบกลับ
ชายฉกรรจ์ ก็หมดความอดทนแล้วเช่นกัน เขาได้พูดถามกับ ฮาวเวิร์ด ไปว่า : “ถามจบหรือยัง?”
ฮาวเวิร์ด เองไม่รู้ว่า หลินฟาน ถามจบแล้วหรือยัง ดังนั้นเขาจึงได้แต่มองไปที่ หลินฟาน
หลินฟาน กล่าวว่า : “คุณเองดูสิว่า คุณ.. ได้กรีดแขนเธอไปแล้ว นี่ก็เท่ากับว่าลงโทษเธอแล้ว งั้นลืมมันไปซะ ตัดหูผมรู้สึกว่ามันดูจะโหดร้ายเกินไป นี่ก็ถือเป็นการทำให้เสียโฉมอย่างหนึ่ง แล้วคุณล่ะ.. ตัวคุณเองคิดว่ามันดูโหดร้ายเกินไป ..หรือไม่?”
ชายฉกรรจ์ เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้อีกต่อไป เขาได้จ้องมองไปที่ ฮาวเวิร์ด : “ไอ้บ้านี่มันเป็นใครวะ แล้วมันกล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน?!”
ฮาวเวิร์ด ยิ้ม แล้วพูดเสียงดังไปว่า : “เฮ้ๆ อย่าเพิ่งโกรธไป เอาเป็นว่าเห็นแก่หน้าฉันเถอะ ลืมๆ มันไปซะ ครั้งนี้ปล่อยเธอไป คงได้ใช่ไหม?”
ดูเหมือนว่าเขากำลังจะขอร้องเพื่อช่วยเด็กสาวผิวขาวคนนี้ แต่จริงๆ แล้วเขากําลังช่วยชีวิต ชายฉกรรจ์ คนนี้อยู่ต่างหาก..
แน่นอนว่า ชายฉกรรจ์คนนี้ ย่อมไม่รู้เรื่องนี้ เขาโกรธแล้ว และไม่ได้วางแผนจะคิดไว้หน้า ฮาวเวิร์ด เขาพูดไปว่า : “ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ออกไปจากที่นี่ซะ และอย่าได้มาขัดขวางการทํางานของฉัน!”
พูดจบ ชายฉกรรจ์ ก็ไม่คิดจะสนใจ ฮาวเวิร์ด กับหลินฟาน อีกต่อไป เขาได้หันไปจับดึงกระชากผมของเด็กสาวผิวขาวอีกครั้ง
“อย่าไป ช่วยฉันด้วย ได้โปรด ช่วยฉันด้วย!” เด็กสาวผิวขาวได้ร้องเสียงดัง และเธอเองได้ร้องไห้ออกมา พยายามขอร้อง หลินฟาน ด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ
ถ้าหาก หลินฟาน ไม่ได้มาเจอ ..ก็ช่างมันเถอะ แต่เมื่อเขาได้มาเห็นเด็กสาวคนนี้แล้ว.. ทั้งยังกำลังถูกคนอื่นตัดหูอีก มันยากสำหรับ หลินฟาน มากที่จะทำทีเป็นว่า ..ไม่เห็น ถึงยังไง แก๊งกําปั้นเหล็กนี้เขาก็ต้องล่วงเกินอยู่แล้ว ดังนั้นเริ่มมันซะตอนนี้เลยคงไม่เป็นไร
“ปล่อยเธอไปได้แล้ว” หลินฟาน พูดมันออกมาอย่างช้าๆ
ชายฉกรรจ์คนนั้นไม่คิดจะฟัง หลินฟาน เลย เขาราวกับถือว่า หลินฟาน เป็นอากาศธาตุ แต่ถ้า หลินฟาน ไม่ได้ตาม ฮาวเวิร์ด มา เขาเองก็คงคิดจะเข้าไปสั่งสอนบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ให้กับ หลินฟาน ไปนานแล้ว
ตุบ!
หลินฟาน เตะก้อนหินที่อยู่บนพื้นเบาๆ จนบินขึ้นไปกระแทกเข้าที่ด้านหลังศีรษะของ ชายฉกรรจ์ การเตะในครั้งนี้ หลินฟาน ไม่ได้ออกแรงอะไรเลย ทั้งหมดนั้นมันก็เพียงเพราะ ชายฉกรรจ์ ไม่สนใจเขา เขาจึงทำเพียงเพื่อตักเตือนอีกฝ่าย เท่านั้น
ชายฉกรรจ์ ที่รู้สึกเจ็บปวดที่ด้านหลังศีรษะ เขาก็ได้หันกลับมาด้วยความโกรธ : “แกขว้างก้อนหินใส่ฉัน แกมันกล้าขว้างก้อนหินใส่ฉันงั้นเหรอวะ แกมันคิดว่าตัวเองมันเป็นใคร!”
หลินฟาน ยักไหล่ : “ผมเป็นคนขว้างก้อนหินใส่คุณ เกิดอะไรขึ้น? หรือคุณจะเข้ามาทุบตีผม?”
ชายฉกรรจ์ โกรธจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว ไอ้เด็ก หลินฟาน นี่มันกล้าที่จะยั่วยุเขาจริงๆ แล้วคิดว่าเขาจะทนเก็บความโกรธนี้ไปยังไง?
เขาสลัดทิ้งเด็กสาวผิวขาวคนนั้นออกไปทันที แล้วหันหลังกลับมา เดินตรงเข้าไปหา หลินฟาน
“แกมันอยากจะสู้มากนักใช่ไหม? ดี.. ฉันจะกระทืบแกให้จมลงไปกับพื้นตอนนี้!” ชายฉกรรจ์ ได้พูดออกไปด้วยความโกรธอย่างมาก
เมื่อเห็นท่าทางโกรธของอีกฝ่ายแล้ว ฮาวเวิร์ด ได้รีบเข้าไปหยุด ชายฉกรรจ์ เอาไว้ เขาได้หัวเราะ แล้วพูดว่า : “เฮ้ๆ เพื่อนอย่าเพิ่งโกรธนะ ไว้หน้าฉันหน่อย ช่างมันเถอะ ลืมมันไปซะ!”
แต่ ชายฉกรรจ์ ไม่รู้ว่าเขากำลังช่วยเขาอยู่ และแน่นอนเขาไม่ได้มีความซาบซึ้งใจใดๆ : “ไสหัวไป แกมันพาไอ้เด็กนรกนี้มาจากไหน?”
พอชายฉกรรจ์ผลัก ฮาวเวิร์ด ออกไป ดูเหมือนเขาจะไม่คิดไว้หน้า ฮาวเวิร์ด อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขามีแต่คิดที่จะสั่งสอนไอ้เด็กชาวเอเชียคนนี้
เมื่อเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า หลินฟาน ชายฉกรรจ์ ก็หยิบมีดพับในมือขึ้นมา แล้วพูดด้วยเสียงหัวเราะเยาะไปว่า : “เป็นอะไรไป ไอ้หนู แกมันอยากจะรับโทษแทนอีนั่งนี่? โอ้.. ได้ฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ฉันจะขอตัดหูของแกออกแทนแล้วกัน”
หลินฟาน กล่าวว่า : “ทําไมกัน เอะอะคุณก็คิดแต่จะตัดหูคนอื่นอยู่เรื่อย เช่นนี้ดู.. แล้ว คุณคงจะคิดว่าการตัดหูมันคงสนุกมาก?”
ชายฉกรรจ์ได้ยิ้มอย่างดุร้าย แล้วกล่าวว่า : “ใช่ การตัดหูนี้มันสนุกมาก.. ฉันจะให้แกได้ลองสนุกไปกับการตัดหู ที่นี่แกพร้อมแล้วหรือยังล่ะ?”
หลินฟาน ส่ายศีรษะ : “ผมคิดว่าการตัดหูคนอื่นมันไม่สนุกเลย ไม่เอาดีกว่า ผมตอนนี้กลับกำลังคิดว่าคุณนั้น.. ดูจะเป็นคนโรคจิตหน่อยๆ หรือเปล่านะ นี่คือคุณโรคจิตใช่ไหม อย่าตัดหูเลย ผมว่าคุณรีบๆ ไปหาหมอก่อนเถอะ”
ชายฉกรรจ์ พูดว่า : “ไอ้หนู แกมันอยากเป็นฮีโร่ไม่ใช่หรือ ไม่อยากจะช่วยเธอแล้วหรือยังไง นี่ไง ฉันกำลังจะให้แกได้ช่วยเธอ โดยการที่ฉันจะตัดหูของแก แล้วปล่อยเธอไป!”
หลินฟาน กล่าวว่า : “เฮ้.. ดูคุณพูดสิ นี่คือต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้เลย? ทุกคนพูดกันด้วยเหตุผลมันไม่ดีกว่าหรือยังไง ไว้หน้าผม หยุดเถอะ ผมไม่อยากทําร้ายคุณ”
ชายฉกรรจ์โกรธมาก เขารู้สึกว่าไอ้เด็ก หลินฟาน นี่มันต้องป่วยทางจิต หรือไม่มันก็ไม่รู้จักอะไรดีอะไรร้าย มันถึงได้กล้าที่จะเข้ามาท้าทายเขา!
“งั้น.. แกก็ไปลงนรกซะ!”
ชายฉกรรจ์ แทงมีดพับในมือไปที่ หลินฟาน
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา มือของเขาก็ถูก หลินฟาน คว้าจับเอาไว้ได้ หลินฟาน ก้าวไปข้างหน้าสอดตัวเข้าไป แล้วใช้มืออีกข้างจับไปที่หัวไหล่ข้างที่ถือมีดของเขาแล้วออกแรงบีบมันอย่างแรง
จากนั้นมีเสียงดังก๊อก ..ดังขึ้น นั่นเป็นเสียงกระดูกแตกหักที่น่าขนลุกทั้งฟังดูหนาวเหน็บอย่างมาก มือข้างที่ถือมีดของชายฉกรรจ์ถูก หลินฟาน หักไปได้ในทันที มีดพับในมือของเขาเองก็ได้ตกลงไปบนพื้นจนเกิดเป็นเสียงดัง
อีกฝ่าย ได้เซถอยหลังออกไป หลินฟาน ตามเข้าไป แล้วเตะเข้าที่สีข้างของอีกฝ่าย ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกโพลงออกมา พร้อมกับกระเด็นออกไปด้านข้าง ล้มกระโจนลงไปคุกเข่ากับพื้น
“อ๊าากก!”
ชายฉกรรจ์ ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาได้กัดฟันแน่น และเหงื่อเย็นๆ มันก็ได้ไหลออกมาไม่หยุด
โอ้.. พระเจ้า เขาคาดไม่ถึงเลยว่า หลินฟาน จะจัดการกับเขาได้หลังจากที่เผชิญหน้ากัน ..เพียงแค่ครั้งเดียว และเขาเองไม่มีกำลังพอที่จะตอบโต้อีกฝ่ายได้เลย มาตอนนี้เขาตระหนักได้แล้วว่าเขาได้ไปกระตุ้นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเข้าให้แล้ว ชั่วขณะหนึ่งความกลัวก็พุ่งสูงขึ้นมาในจิตใจของเขา ทั้งความกลัวนี้.. มันก็ยิ่งกว่าความเจ็บปวด.. ในตอนนี้
ฮาวเวิร์ด ได้ดูฉากนี้อยู่ข้างๆ เขาเองทนไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อเย็นๆ เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป ก่อนหน้านี้เขาได้พยายามช่วยชีวิต ชายฉกรรจ์ คนนี้เอาไว้แล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ซาบซึ้ง งั้นอีกฝ่ายจะมาโทษเขาในเรื่องนี้ไม่ได้
เด็กสาวผิวขาวคนนั้นตกตะลึงไปแล้ว แววตาของเธอก็เผยให้เห็นแสงแห่งความหวัง
หลินฟาน ก้มตัวลงหยิบมีดพับขึ้นมา ใบมีดที่แหลมคมกรีดผ่านหูของ ชายฉกรรจ์ แล้วเขาได้พูดว่า : “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ การตัดหูมันสนุกมากใช่ไหม? โอ้ๆ ..เรื่องสนุกแบบนี้ คุณเองอยากยินดีที่จะลองมันดูหน่อย ..ไหม?”
ชายฉกรรจ์ หวาดกลัวจนหน้าซีด และเขาได้รีบพูดไปว่า : “ไม่สนุก ไม่สนุกเลย อ.. อย่า ตัดหูฉัน!”
หลินฟาน กล่าวว่า : “เดี๋ยวๆ เมื่อกี้คุณไม่ใช่ว่าพูดแบบนี้นิ ทำไม.. พอถึงตาตัวเองต้องถูกตัดหูแล้ว มันไม่สนุกเลยหรือยังไง?”
ชายฉกรรจ์ได้พูดออกมาด้วยน้ำตาว่า : “ฉันผิด.. ฉันผิดไปแล้ว”
“มีด.. พอมาเชือดเนื้อของตัวเองแล้วก็เพิ่งรู้ว่ามันเจ็บ คนเรานี้.. ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ” หลินฟาน ได้ถอนหายใจ แล้วเขาได้มองไปที่เด็กสาวผิวขาวคนนั้น พร้อมกับหันไปถามชายฉกรรจ์ว่า : “มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน?”
ชายฉกรรจ์ กล่าวว่า “เธอเป็นนักเต้นระบำเปลื้องผ้าของเรา เธอมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก และเธอปฏิเสธที่จะเอาใจแขก ทําให้แขกไม่พอใจ ดังนั้นฉันจึงต้องสอนบทเรียนแก่เธอ”
หลินฟาน ร้องโอ้.. แล้วกล่าวว่า : “ไม่ยอมเอาใจแขก หรือเป็นไปได้ไหมว่าเธอไม่ได้ทำสิ่งนี้โดยสมัครใจ?”
หากเด็กสาวผิวขาวคนนี้ยอมตกต่ำ โดยเลือกทำอาชีพนี้ด้วยตัวเอง.. เขาเองก็คงไม่มีอะไรจะพูด อย่างมาก หลินฟาน ก็ได้แต่ช่วยเธอไว้ได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น
ก่อนที่ชายฉกรรจ์จะได้ทันพูดอะไร เด็กสาวผิวขาวก็พูดออกไปว่า : “ฉันไม่ได้เต็มใจทำ ฉันถูกคนพวกนี้ลักพาตัวมา และฉัน.. อยากกลับบ้าน!”
