บทที่ 8 : จิตสังหารที่รุนแรงของซาโตรุ ทีมที่เจ็ดผ่านแล้ว
บทที่ 8 : จิตสังหารที่รุนแรงของซาโตรุ ทีมที่เจ็ดผ่านแล้ว
"โง่เขลา" ซาโตรุขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาแห่งความผิดหวังได้ฉายแววไปทั่วดวงตาของเขาที่สวมแว่นกันแดดสีดำบังไว้อยู่ จากนั้นเขาก็ก้าวลงไปบนพื้นเล็กน้อย
"แกร๊ก" รอยแตกปรากฏขึ้นบนพื้น ลมกรรโชกแรงทำให้ร่างนารูโตะปลิวกระเด็นออกไป
แน่นอนว่าซาโตรุยังมีความเมตตา
"แค่ก แค่ก" เสื้อผ้าของนารูโตะฉีดขาด และเขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง มีบาดแผลเล็กๆ มากมายทั่วร่างกายของเขา และเลือดสีแดงไหลออกมาตามบาดแผล เขาไอสองสามครั้งและพ่นเลือดออกมา
ซากุระมองไปทางนารูโตะที่บาดเจ็บแล้วอุทานด้วยความตกใจ “นารูโตะ!”
จักระนี้เกินกว่าจะรู้ได้ และจิตสังหารอันน่าสะพรึงนี้อีก
'อาจารย์ซาโตรุเอาจริง ถ้าเราไม่เลือกที่จะกลับไปโรงเรียนนินจา เราก็ต้องตายแน่'
'มีแต่ต้องถอยหรือตาย!'
“อาจารย์ซาโตรุ...” ใบหน้าของซาสึเกะเปลี่ยนไป และเนตรวงแหวนของเขาก็จ้องไปที่ซาโตรุ
ซาโตรุหายไปในอากาศและปรากฏตัวอยู่ด้านหลังซาสึเกะ เขาคว้าผมของซาสึเกะแล้วกดหน้าลงไปที่พื้น
*ปัง!!*
ก่อนที่ซาสึเกะจะทันโต้ตอบ เขาก็ถูกกดลงกับพื้นอย่างแรง และใบหน้าของเขาก็โดนกระแทกอยู่กับพื้น
“ซากุระ จงฆ่านารูโตะซะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าซาสึเกะ” ซาโตรุนั่งบนร่างของซาสึเกะ กดหัวของซาสึเกะลงไป ก่อนจะหยิบคุไนบนพื้นแล้วโยนมันไปตรงหน้าซากุระ
"เร็วมาก" ปากของซาสึเกะมีเลือดไหลออกมา ดวงตาสีแดงของเขาปิดลงอย่างกะทันหัน หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ นี่คือครั้งที่สองที่เขารู้สึกว่าเขาตกอยู่ในอันตรายที่ใกล้กับความตายมาก
ซากุระน้ำตาไหล เธอคุกเข่าลงกับพื้นด้วยขาที่อ่อนแอ ร่างกายอันเล็กกระทัดรัดของเธอสั่นอย่างรุนแรง เธอมองดูซาสึเกะที่ถูกซาโตรุกดลงกับพื้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว
ให้ฆ่านารูโตะไม่งั้นซาสึเกะจะตายเหรอ?
แม้ว่าเธอจะชอบซาสึเกะและเกลียดนารูโตะ แต่เธอจะฆ่านารูโตะได้ยังไงกัน!
“ซากุระ การตัดสินใจเธอช้าเกินไปแล้ว เธอไม่มีประโยชน์อีกต่อไป” ซาโตรุหายไปในอากาศอีกครั้ง และครั้งนี้ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังนารูโตะ
“เจ้าเด็กจิ้งจอก จงสาบานว่าเธอจะเลิกเป็นนินจาและจะเลิกเป็นโฮคาเงะซะ” ซาโตรุเหยียบหัวของนารูโตะ ด้วยแรงอันหนักหน่วงก็ทำให้หัวของนารูโตะจมลงกับพื้นทันที
“หลังจากนายสาบานแล้ว ฉันจะไว้ชีวิตซากุระและซาสึเกะ”
ซาโตรุเอามือล้วงกระเป๋า วางเท้าบนหัวของนารูโตะ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ไอ้เด็กนี้ อย่าทำให้ฉันเสียเวลา"
“ไม่อย่างนั้นพวกนายก็ตายกันหมดแน่” ขาของซาโตรุเริ่มใช้แรงกดหนักขึ้น
“อะ อั้ก...” นารูโตะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ความเจ็บปวดอันสาหัสได้แผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย เขาพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองพูดอะไรออกมา
“ซาสึเกะ ฆ่าซากุระและนารูโตะซะ แล้วฉันจะให้พลังมากพอที่นายจะแก้แค้นได้เลย” ซาโตรุมองไปที่ซาสึเกะตรงหน้าเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ซาสึเกะผงะเล็กน้อย เขามองซากุระที่กำลังร้องไห้ แล้วมองไปที่นารูโตะที่ถูกซาโตรุเหยียบ
ถ้าเขาฆ่าพวกงี่เง่าสองคนนี้ได้ เขาจะได้รับพลังที่เพียงพอสำหรับการแก้แค้นหรือ?
เพื่อความแข็งแกร่ง
'ฉันต้องการพลังอันยิ่งใหญ่ ฉันต้องการพลังที่เพียงพอสำหรับการแก้แค้น!'
'เป้าหมายในชีวิตฉันตอนนี้คือการฆ่าอุจิวะ อิทาจิ!'
'ไม่ว่าฉันจะลำบากแค่ไหน แม้ว่าจะต้องตกอยู่ในความมืด ฉันก็จะล้างแค้นให้กับครอบครัวของฉันที่ตายไป!'
ซาสึเกะแตะขาของเขาและเกี่ยวคุไนด้วยปลายนิ้วของเขา และพูดโดยไม่รู้ตัวว่า "ผม...พวกเราจะ..."
ความเกลียดชังของเขาบอกเขาว่าเขาจะต้องได้รับพลังที่แข็งแกร่งไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม
แต่ทันทีที่เขาจับคุไน รอยยิ้มโง่ๆ ของนารูโตะก็พลันสะท้อนปรากฏขึ้นในใจของเขา
ตอนที่เขายังเป็นเด็ก นั่งอยู่คนเดียวริมแม่น้ำ เป็นนารูโตะที่เริ่มพูดคุยกับเขาก่อน
ทั้งยังพูดประโยคที่ว่า "เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ"
ซาโตรุรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ซาสึเกะ เด็กที่คิดแต่เรื่องการแก้แค้นจะกังวลเรื่องของนารูโตะและซากุระ
ซาสึเกะในยามนี้คงยังไม่ตกสู่ความมืดมิดโดยสมบูรณ์สินะ
“ผมสาบานว่าจะเลิกเป็นนินจา ละทิ้งความฝันที่จะเป็นโฮคาเงะ เพราะหากผมไม่สามารถแม้แต่จะช่วยเพื่อนๆ ได้ ผมจะไปมีคุณสมบัติอะไรเหลืออีก หากผมไม่สามารถได้รับการยอมรับจากคนอื่นได้ ผมจะมีคุณสมบัติอะไรเหลือที่จะได้เป็นโฮคาเงะ!” นารูโตะบังคับตนเองเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อยและตะโกนออกมาอย่างแน่วแน่
เขาคือนารูโตะผู้ที่จะกลายเป็นโฮคาเงะก็ต่อเมื่อได้รับการยอมรับจากทุกคนเท่านั้น
หากกระทั่งเพื่อนก็ยังรักษาไม่ได้ แล้วความฝันของเขามันจะไปมีค่าอะไร?
"ถึงผมจะไม่ได้เป็นนินจาไปตลอดชีวิต แต่ผมก็จะพยายามอย่างหนักเพื่อให้ทุกคนยอมรับและเป็นโฮคาเงะให้ได้!" นารูโตะพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
“นารูโตะ...” ซากุระร้องไห้ออกมา
"งี่เง่าสุดๆ" ซาสึเกะพูดออกมาอย่างเย็นชา
ซาโตรุปลดจักระและพูดออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “พวกนายผ่านแล้ว”
ทัศนคติของซาสึเกะและนารูโตะทำให้เขาประหลาดใจพอสมควร
เด็กแสบสองคนนี้ก็ไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้น
ปัญหามีแค่ซากุระที่ไม่หนักแน่นมากพอ ลังเลและรอให้คนอื่นตัดสินใจ
บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องของประสบการณ์กระมัง เพราะซากุระไม่มีวัยเด็กที่น่าเศร้าแบบซาสึเกะและนารูโตะ
“เป็นการดีที่จะถอยกลับเมื่อเผชิญกับความยากลำบาก” ซาโตรุเคี้ยวลูกกวาดและกลับมายิ้มแบบขี้เล่นตามปกติ ก่อนจะพูดว่า "เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง สิ่งแรกที่ต้องทำคือการเอาตัวรอด"
“จงจำความกลัว จำความสิ้นหวังที่เพิ่งเผชิญเอาไว้ พวกเธอจะได้เจอมันอีกในอนาคต”
ซาโตรุกวักมือเรียก “มานี่ มานี่ ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกเธอเอง”
ทุกคนในทีมที่เจ็ดตกตะลึง สติของพวกเขาหยุดนิ่งไปเพราะความรู้สึกของความกลัวและความสิ้นหวังเมื่อสักครู่นี้
เมื่อครู่มัน...เป็นแค่การทดสอบเหรอ?
พวกเขาคิดจริงๆ ว่าซาโตรุกำลังจะฆ่าทีมหน่วยเจ็ด
จิตสังการเขารุนแรงมาก
“ผ่านไปแล้ว...” ใบหน้าของซากุระซีดเซียว และเธอก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยขาที่เดินกะเผลก เธอจ้องมองซาโตรุที่กำลังเผยรอยยิ้มขี้เล่นอย่างว่างเปล่า ดวงตาของเธอยังคงมีแต่ความกลัว
"ไม่ต้องอาย" จักระสีฟ้าอ่อนโผล่ออกมาจากฝ่ามือของซาโตรุ เขากดมันลงบนหัวของนารูโตะจนทำให้เส้นผมของนารูโตะปลิวไสว
บาดแผลของนารูโตะทั่วร่างกายหายดี ราวกับว่าเขาไม่เคยถูกทุบตีอย่างรุนแรง
“ไอ้อาจารย์บ้า ผมกลัวแทบตาย!” นารูโตะจ้องมองซาโตรุด้วยดวงตาแดงก่ำและสีหน้าโกรธจัด
เขาอุตส่าห์ตัดสินใจอย่างหนักแน่นและรวบรวมความกล้าที่จะสาบานว่าจะเลิกเป็นนินจา
คาดไม่ถึงเลยว่ามันเป็นการทดสอบ!
ไม่นานนัก ซาโตรุก็รักษาซากุระและซาสึเกะเสร็จ
หลังการรักษา ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
ซาโตรุจับหัวของซาสึเกะและนารูโตะ พร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า "อย่าโกรธฉันเลย ไปกันเถอะ ฉันจะเลี้ยงบาร์บีคิวให้พวกเธอเอง"
“อาจารย์ซาโตรุ ฉัน...” ดวงตาของซากุระหรี่ลง
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร มันคงต้องใช้เวลา เดี๋ยวเธอก็จะแข็งแกร่งมากกว่านี้ในอนาคต” ซาโตรุโบกมือของเขา
"ฉันจะฝึกให้หนักค่ะ" ซากุระกำหมัดแน่นและกัดริมฝีปากของเธอ
นารูโตะยิ้มแล้วพูดว่า "อย่าคิดมากเลยนะซากุระจัง มาทานอาหารดีๆ และใช้เงินในกระเป๋าของอาจารย์ซาโตรุให้หมดกันเถอะ"
“พวกเธอสองคนไปกันก่อน ส่วนเด็กจิ้งจอกยังอยู่ ไว้เราจะตามไปในอีกสามนาที” ซาโตรุหิ้วคอนารูโตะขึ้นมา
“ร้านไหนเหรอคะ?” ซากุระสงสัย
"ร้านที่ดีที่สุด" ซาโตรุกล่าวว่า
“เยี่ยม อาจารย์ซาโตรุจงเจริญ!” ซากุระอวยอาจารย์คนใหม่ทันที
ร้านบาร์บีคิวที่ว่าเป็นร้านที่มีคนต่อคิวแน่นที่สุดและอร่อยที่สุดด้วย
อาจารย์ซาโตรุใจดีมาก!
ซาสึเกะจึงถามอย่างเย็นชาเหมือนเคย “นารูโตะมันบื้อมาก ทำไมเขาถึงได้อยู่ที่นี่ก่อนล่ะ? หรืออาจารย์แอบสอนอะไรบางอย่างให้เขาคนเดียวใช่ไหม?”
"ความลับ" ซาโตรุยกนิ้วขึ้นและวางไว้ตรงปากของเขา
“ปล่อยผมนะ ผมอยากกินบาร์บีคิวด้วย ปล่อยผมไป!” นารูโตะพยายามดิ้นรน
“แล้วเจอกันนะ” ซาโตรุอุ้มนารูโตะแล้วหายตัวไปโดยไร้ร่องรอย
สิ่งที่เขาจะทำคือการทดสอบพลังของเด็กเก้าหางคนนี้
