บทที่ 6 : คาถาไฟที่แท้จริง และซาโตรุที่แกล้งว่าทำอะไรไม่เป็น อีกแล้ว

บทที่ 6 : คาถาไฟที่แท้จริง และซาโตรุผู้เสแสร้ง

“ฉันมีคำถาม ดวงตาของนายมีความสามารถในการมองทะลุได้ แล้วทำไมนายถึงยังสวมแว่นกันแดดอยู่?” คาคาชิสงสัย

การสวมแว่นกันแดดนั้นมันเป็นการจำกัดขีดความสามารถงั้นเหรอ?

“เพราะว่าฉันจะได้ดูหล่อมากขึ้นไงล่ะ” ซาโตรุดันแว่นกันแดดของเขาให้กระชับเข้าไปอีก

“ลืมที่ฉันถามเถอะ ไว้เจอกันใหม่ครั้งหน้าแล้วกัน” คาคาชิเก็บเอาลูกอม ชูสองนิ้วและหายไปจากอากาศในทันที

“โฮคาเงะรุ่นที่ 3 กับดันโซ เจ้าสุนัขเฒ่าระดับสูงพวกนั้นต่างต้องการที่จะควบคุมพลังของเด็กเก้าหางคนนี้ แต่ในขณะเดียวกันก็กลัวพลังนี้ เป็นเรื่องที่น่าสนใจทีเดียว”

ซาโตรุเคี้ยวลูกอมไปเรื่อยๆ และมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยอันตราย

หลังจากการประเมินของทีมเจ็ด เขาวางแผนที่จะลองใช้พลังของเด็กเก้าหางดู

หลังจากทดสอบพลังของเขาแล้ว ก็คงมอบความรู้ให้แก่นารูโตะ เพื่อรีบเร่งจัดการให้ทีมเด็กดื้อพวกให้เป็นรูปร่าง สอนให้พวกเขาพึ่งพาตนเองให้ได้มากที่สุด ทั้งหมดก็เพื่อภารกิจในภายภาคหน้า

ขณะที่ซาโตรุกำลังคิดอยู่นั้น ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ ด้านหลังซาโตรุ

“มะเมีย → ขาล → มะแม → วอก ​​→ มะโรง → มะเมีย → ขาล” ซาสึเกะปรากฏตัวเงียบๆ ด้านหลังซาโตรุ มือของเขาก่อตัวเป็นรูปร่างต่างๆ อย่างรวดเร็ว

“พ่อหนุ่มสุดหล่อ นี่มันช้าเกินไปแล้ว ศัตรูมีเวลามากพอที่จะฆ่าเธอหลายครั้งตอนที่เธอกำลังประสานอินนะ” ซาโตรุเคี้ยวอมยิ้มต่อไป และมองดูซาสึเกะด้วยตาทิพย์ โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง

ที่ซาสึเกะใช้น่าจะเป็นคาถาลูกไฟยักษ์ใช่ไหม?

ด้วยจำนวนจักระของเกะนินเริ่มต้น การใช้ลูกไฟยักษ์แบบนั้นได้ก็ถือเป็นอัจฉริยะจริงๆ

"[คาถาไฟ ∙ ลูกไฟยักษ์ ]" ซาสึเกะพ่นเปลวไฟออกจากปากของเขา และเปลวไฟก็กลายเป็นลูกไฟอย่างรวดเร็ว

*บู้ม!*

ลูกไฟของซาสึเกะทำให้เกิดหลุมเล็กๆ ขึ้นบนพื้น

“ช้าเหรอ? ตราบใดที่มันสามารถโจมตีโดนได้ มันก็ไม่สำคัญหรอก” ซาสึเกะตะคอกกลับเย็นชาและกระโดดกลับไป จ้องมองร่างในเปลวเพลิงอย่างเย็นชาพร้อมกับเนตรวงแหวนหนึ่งขั้น

เขาขว้างชูริเคนหลายอันเข้าไปในร่างที่อยู่ในเปลวเพลิง

หัวใจของซาสึเกะสั่นไหวเมื่อเห็นร่างซาโตรุที่อยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

ไฟที่โหมกระหน่ำหยุดลงตรงหน้าซาโตรุ ราวกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นไว้ มันไม่แม้แต่สามารถเคลื่อนไปข้างหน้าได้

ส่วนชูริเคนที่ขว้างออกไปก็หยุดลอยบนอากาศเบื้องหน้าซาโตรุ

“ไม่เป็นอะไรเลย นี่เหรอคือขีดจำกัดทางสายเลือดของเขา?” ซาสึเกะดูเคร่งเครียด เขาจับคุไนไว้ในท่าต่อสู้ โดยใช้เนตรวงแหวนสังเกตซาโตรุที่อยู่ตรงหน้าเขา

เนตรวงแหวานของเขามองไม่เห็นความสามารถอะไรของซาโตรุเลย!

“แค่กๆ ฉันเกือบจะสำลักควันตายแล้วนะ” ซาโตรุใช้มือปัดควันสีดำ ชำเลืองมองซาสึเกะที่สับสนแล้วพูดว่า "ก็อย่างที่เห็น เธอพลาด"

"เหอะ!" ซาสึเกะแค่นเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ เขาโยนคุไนในมือไปทางซาโตรุอย่างรวดเร็ว

คุไนอันแหลมคมกำลังพุ่งเจาะคอของซาโตรุ

"ดูสิ" ซาโตรุยกนิ้วขึ้น และคุไนก็หยุดนิ่งอยู่ในอากาศ ห่างจากปลายนิ้วของเขาไปหนึ่งนิ้ว

คุไนอันนี้เป็นร่างแปลงของนารูโตะเหรอ?

ในที่สุดเด็กแสบพวกนี้ก็รู้วิธีการทำงานเป็นทีมแล้ว

ตาทิพย์ของเขาสามารถมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวได้ แม้ว่านารูโตะจะกลายเป็นคุไนแล้วก็ตาม

*ปัง!*

ควันสีขาวลอยขึ้น และคุไนก็กลายเป็นนารูโตะ

“ซาสึเกะน่าเกลียดดึงความสนใจเอาไว้ แต่คนที่จะจัดการอาจารย์ซาโตรุได้ต้องเป็นฉัน อุซึมากิ นารูโตะ คนนี้เท่านั้น!” นารูโตะถือคุไนไว้ในมือแล้วฟันไปที่คอของซาโตรุ

คุไนที่แหลมคมกลับหยุดอยู่ห่างจากคอของซาโตรุเพียงนิ้วเดียว

“แปลก ทำไมมันถึงหยุดล่ะ?” นารูโตะรู้สึกงุนงงและพยายามแทงคุไนด้วยกำลังทั้งหมดจนใบหน้าของเขาแดงก่ำ แต่เขาไม่สามารถขยับคุไนได้แม้แต่นิดเดียว

ซาโตรุมองนารูโตะที่ใบหน้าแดงก่ำ เนื่องจากออกแรงมากเกินไป ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เห็นเธอพยายามมากขนาดนี้ ต้องการให้ฉันช่วยไหม?"

"ให้ตายเถอะ!" นารูโตะรู้สึกว่ากำลังโดนถูกดูถูกอยู่ตอนนี้ เขาจึงโกรธจัด กัดฟันและจับคุไนด้วยมือทั้งสองข้าง พยายามดันคุไนไปที่คอของซาโตรุ

ไม่ว่านารูโตะจะพยายามแค่ไหน คุไนก็ไม่สามารถขยับได้

“แฮ่ก…แฮ่ก บ้าไปแล้ว” นารูโตะดึงคุไนออกมา จากนั้นก็ดันมันอีกครั้งโดยที่ไม่สามารถแตะต้องซาโตรุได้

มันดึงกลับมาได้ แต่ดันไปข้างหน้าไม่ได้

ซาสึเกะมองดูนารูโตะที่กำลังโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ  “นารูโตะ เธอมันโง่มาก ฉันก็โง่เหมือนกันที่จับแผนของพวกเธอได้ช้า”

“แต่อย่าโกรธไปเลย แผนของพวกเธอเมื่อครู่น่าสนใจมาก ถ้าศัตรูของพวกเธอไม่ใช่ฉัน มันก็คงสำเร็จไปแล้ว” ซาโตรุคว้าผมของนารูโตะแล้วโยนไปทางซาสึเกะ

"อย่าเข้ามานะไอ้บ้า" ซาสึเกะเรียนรู้จากบทเรียนจากครั้งที่แล้ว เขามองนารูโตะที่กำลังบินเข้ามาและจึงเตะไปที่เอวของนารูโตะ

นารูโตะลุกขึ้นคว้าคอเสื้อของซาสึเกะแล้วพูดด้วยความโมโหว่า "ซาสึเกะ ไอ้นี้ ทำไมนายไม่ช่วยจับไว้ล่ะ!"

"ฮึ" ซาสึเกะแค่นเสียง จ้องมองซาโตรุที่อยู่ข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

นี่คือโจนินจริงเหรอ?

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ให้ตายเถอะ ถ้าฉันมีพลังนี้ ฉันก็น่าจะเข้าใกล้… อุจิวะ อิทาจิได้ใช่ไหม?

“ให้ตายเถอะ เราทุกคนใช้วิธีการรุกหลายแบบแล้วนะ มีแต่ปล่อยให้เขาแกล้งเราครั้งแล้วครั้งเล่า!” นารูโตะโกรธมาก เขากัดฟันจดปวดฟันไปหมด

เมื่อครู่เขากำลังคิดว่าเขาจะจัดการซาโตรุด้วยหมัดที่สุดแสนจะเท่และเอาชนะใจซากุระได้

แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะล้มเหลวแบบนี้

นารูโตะไม่อาจเก็บอาการได้อีกต่อไปแล้ว เพราะซาโตรุเอาแต่แกล้งเขาและเสแสร้งทำเป็นอ่อนให้ตลอด

ซาโตรุมองซากุระที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ด้วยตาทิพย์ จากนั้นเขาจึงโบกมือให้พร้อมด้วยรอยยิ้ม "เห็นแล้วนะ เด็กน้อยตัวเล็กที่อยู่หลังต้นไม้น่ะ"

เมื่อซาสึเกะปรากฏตัว เขาก็พบว่าซากุระได้ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้แล้ว

“ฉันตัวเล็กแล้วไง!! แต่เดี๋ยวฉันก็โต โตเร็วมากด้วย!” ซากุระออกมาจากด้านหลังต้นไม้ ถือคุไนจำนวนหนึ่งไว้ในมือ และจ้องมองไปที่ซาโตรุด้วยความโกรธ

เธอได้แต่รู้สึกสับสนในใจ เธอซ่อนตัวได้ดีมากแล้ว ทำไมเขาถึงยังรู้กัน?

“อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อครู่ พวกเธอร่ายคาถาและโจมตีช้าเกินไป” ซาโตรุมองซาสึเกะ

“นินจาทุกคนล้วนจะต้องเชี่ยวชาญการในประสานอิน ไม่เช่นนั้นจะไม่มีทางใช้วิชานินจาได้เลย ดูท่าฉันคงจะต้องฝึกความเร็วเพิ่มสินะ” ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หล่อมาก เท่มากเหลือเกิน สมกับที่เป็นซาสึเกะคุงเลย” ซากุระมองซาสึเกะด้วยความหลงไหล แล้วมองนารูโตะด้วยความรังเกียจพร้อมกับพึมพำว่า "พอเปรียบเทียบกันกับ..."

นารูโตะเป็นเด็กหลังห้องที่ขึ้นชื่อมาก แม้แต่การควบคุมจักระขั้นพื้นฐานเขาก็ยังทำได้ไม่ดีเลย

“ซากุระจัง...” นารูโตะรู้สึกเสียใจ

“ยัยขี้เหร่ อย่าเอาฉันไปเทียบกับนารุโตะสิ นั่นมันคนที่โง่สุดๆ เลยนะ” ซาสึเกะมองซากุระด้วยสายตาเย็นชา

นารูโตะคว้าคอเสื้อของซาสึเกะแล้วพูดด้วยความโกรธ “กล้าดียังไงมาเรียกซากุระจังว่าขี้เหร่ เธอน่ารักมากเลยนะ”

“ยิ่งกว่านั้น...นายมันก็ใช้ได้แค่ลูกไฟ ส่วนฉันเพราะอยากเป็นโฮคาเงะเลยไม่ใช้คาถานินจาระดับล่างแบบนั้นต่างหาก!” นารูโตะเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

“โธ่ เป็นกลุ่มเด็กที่สร้างปัญหาจริงๆ” ซาโตรุถอนหายใจ "ฉันจะแสดงให้ดูแค่ครั้งเดียว อย่ากระพริบตาล่ะ นี่ต่างหากคือคาถาไฟที่แท้จริง"

"[คาถาไฟ ∙ ลูกไฟยักษ์ ]" ซาโตรุเงยหน้าขึ้นแล้วพ่นเปลวเพลิงร้อนๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า

หลังจากที่เปลวไฟพัดผ่านออกไป มันก็ก่อตัวเป็นลูกไฟขนาดใหญ่  กลายเป็นไฟมหึมาปกคลุมท้องฟ้าและโลกไป อุณหภูมิของมันสูงจนน่าสะพรึงกลัว ทำให้พื้นที่โดยรอบรู้สึกร้อนจนไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้

ขนาดของลูกไฟนั้นใหญ่กว่าที่ซาสึเกะใช้สิบเท่า

“ไม่ต้องประสานอินด้วยซ้ำ...นี่คือลูกไฟยักษ์จริงเหรอ?” ซาสึเกะเงยหน้าขึ้น จ้องมองลูกไฟบนท้องฟ้า

เนตรวงแหวนของเขาจ้องมองที่ซาโตรุตั้งแต่ต้นจนจบ

เขารู้เพียงว่าซาโตรุใช้มัน แต่กลับไม่มีการใช้มือประสานอินก่อนที่จะใช้ลูกไฟยักษ์เลย

ประเด็นหลักคือ ซาโตรุเรียกใช้ลูกบอลไฟแบบนี้ได้เลยเหรอ?

อีกทั้งขนาดของลูกบอลไฟมันยังใหญ่เกินไปแล้ว!

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองและจ้องมองไปที่ลูกไฟที่ขนาดราวกับอุกกาบาตขนาดเล็กบนท้องฟ้า หลังจากที่ลูกไฟสลายไปจนหมด ทุกคนก็มองไปที่ซาโตรุ

ทุกคนในทีมหน่วยเจ็ดต่างตกตะลึง

นี่คือคาถาเดียวกันที่พวกเขารู้จักใช่ไหม?

ลูกไฟยักษ์เป็นคาถาไฟที่พบได้ทั่วไป

ทว่าลูกไฟยักษ์ที่ซาโตรุใช้นั้นทรงพลังพอๆ กับคาถาระดับสูง!

“ให้ตายเถอะ อาจารย์แกล้งเหมือนทำอะไรไม่เป็น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาคือนินจาที่เจ๋งเฉยเลย!” นารูโตะดูตื่นเต้นมาก "ถ้าลูกไฟยักษ์ของซาสึเกะเป็นเม็ดงา ลูกไฟยักษ์อาจารย์ซาโตรุก็คือลูกแตงโม!"

สองคาถาที่เหมือนกัน แต่ขนาดแตกต่างเท่างากับแตงโม

มันต่างกันมากเกินไปแล้ว!

*****