บทที่ 4 : ทดสอบความแข็งแกร่งของว่าที่เกะนิน

บทที่ 4 : ทดสอบความแข็งแกร่งของว่าที่เกะนิน

อีกด้านหนึ่ง

“การที่จะทำให้อาจารย์ซาโตรุก้าวไปหนึ่งก้าว ฉันกลัวว่ามันจะพูดง่ายกว่าทำน่ะสิ เราคอยสอดแนมดูก่อนเถอะ” ซากุระคิดในใจ

ทั้งเธอและซาสึเกะไม่ได้แปลกใจอะไรนัก เพราะคิดว่าเมื่อซาโตรุเสนอการประเมินแบบนี้ขึ้นมา แสดงว่าเขาต้องมีไพ่ลับที่ซ่อนอยู่แน่นอน

อาจมีกับดักอยู่รอบตัวซาโตรุเป็นแน่

“ระวังไว้ก็ถือว่าดี แต่ไม่จำเป็นต้องระวังขนาดนั้นก็ได้” ซาโตรุที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นมองดูพุ่มหญ้าเขียวชอุ่มในระยะไกล

ตาทิพย์ของเขาสามารถมองทะลุและตรวจจับได้ทุกทิศทาง แม้ว่าซาสึเกะและซากุระจะซ่อนตัวอย่างดี แต่ซาโตรุก็ยังมองเห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจน

ตาทิพย์นั้นเทียบเท่ากับเนตรสีขาวที่ได้รับการพัฒนาขั้นสูงสุด

“เพื่อเป็นการขอโทษที่ฉันมาสาย ฉันจะให้รางวัลคนที่ทำได้ดี คนนั้นสามารถกินบาร์บีคิวได้มากเท่าที่ต้องการเลย” ซาโตรุหัวเราะเบา

“แล้วก็คนที่สามารถทำให้ฉันก้าวหนึ่งก้าวไปได้ ฉันจะสอนวิชาอันทรงพลังให้ด้วย”

“เฮ้ อาจารย์ซาโตรุ วิชาที่พูดมานั้นทรงพลังมากเลยเหรอ?” นารูโตะยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าซาโตรุ

ซาโตรุจึงได้พูดเกินจริงออกไปหน่อย "มันมีพลังมหาศาลเลยล่ะ"

“งั้นบาร์บีคิวต้องเป็นของผม และวิชาที่ว่าก็ต้องเป็นของผมด้วย รอดูหมัดผมชกใส่หน้าอาจารย์ให้เป็นแผลด้วยหมัดเดียวได้เลย อาจารย์ตัวเหม็น!” นารูโตะยิ้มออกมา และกระโดดไปหาซาโตรุด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

“ว้าว น่ากลัวจังเลย” ซาโตรุมองไปที่นารูโตะที่กำลังเข้ามาใกล้ และเขาค่อยๆ ยกมือขึ้นพร้อมกับสะบัดนิ้ว

*บูม*

นารูโตะถูกดีดออกลอยละลิ่วเป็นระยะทางที่ไกลพอสมควร และตกลงบนพื้นอย่างแรง

“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ เจ็บ!” นารูโตะจับหน้าผากที่บวมเป่งของเขา และกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ซาสึเกะเฝ้าดูอยู่บนพื้นหญ้า และหลังจากที่นารูโตะถูกจัดการก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา "เจ้าหมอนั่นทำตัวโง่อีกแล้ว"

แต่เขาก็ตกใจมากเช่นกันที่ยางิว ซาโตรุทำให้นารูโตะล้มลงด้วยนิ้วเดียว

นี่คือพลังของโจนินเหรอ?

มหาศาลมาก

ไม่น่าแปลกใจที่การประเมินแค่ต้องทำให้เขาก้าวไปก้าวเดียว ต่อให้ไม่มีกับดัก มันก็คงเป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้คนแข็งแกร่งอย่างซาโตรุขยับได้

ในสนามหญ้าอีกด้านหนึ่ง

เมื่อเห็นนารุโตะถูกส่งตัวลอยไป ซากุระก็เผยสีหน้าอันหวาดกลัว เธอค่อยๆ วางคุไนลงและพูดว่า

"ยังดีที่ฉันไม่ได้เข้าไปโจมตีด้วย"

“โอ้โห ดูที่ฉันส่งเธอบินไปพร้อมกับใบหน้ายิ้มแป้นนั่นสิ”

"[คาถาแยกเงาพันร่าง]!"

นารูโตะไขว้นิ้วของเขา และควันสีขาวก้อนใหญ่ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

นารูโตะหลายสิบร่างซึ่งติดอาวุธคุไนอันแหลมคมได้โจมตีซาโตรุพร้อมกัน

“แยกเงาพันร่างเหรอ? มีจักระมากมายเชียวนะ” ซาโตรุไม่ขยับตัวเลย เขายังคงนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นและมองกลุ่มนารูโตะกลุ่มใหญ่เข้ามาใกล้

[คาถาแยกเงาพันร่าง]

เป็นวิชาคาถาที่สามารถสร้างร่างแยกระดับสูงพิเศษของร่างจริงได้ การใช้คาถานี้จำเป็นต้องใช้จักระจำนวนมาก

ผู้แข็งแกร่งระดับโจนินจำนวนมากไม่สามารถแยกร่างหลายร่างแบบนี้ได้ แต่นารูโตะสามารถแยกร่างหลายสิบได้ในคราวเดียว

ทว่าดูภายนอกแล้ว เขาอาจดูใช้จักระไปไม่มากนัก

แต่แท้จริงแล้ว ปริมาณจักระของตระกูลอุซึมากินั้นค่อนข้างจะมีมากไปสักหน่อย

“เมื่อเห็นว่ามีช่องว่างของความแข็งแกร่งอยู่ ก็เป็นเรื่องดีที่จะชนะด้วยจำนวน แต่บางครั้งจำนวนที่มากมายก็ไม่สามารถชดเชยช่องว่างได้นะ” ซาโตรุใช้นิ้วแตะพื้นสองครั้ง

พลังอันน่าสยดสยองปรากฏออกมาจากปลายนิ้ว

*บึ้ม——*

รอยแตกได้ปรากฏขึ้นบนพื้นที่มีซาโตรุอยู่ตรงกลาง  และในที่สุดมันก็แยกออกเป็นชิ้นๆ ทั่วพื้นที่ได้สั่นเหมือนแผ่นดินไหว ร่างแยกของนารูโตะทั้งหมดตกลงไปในหลุมบ่อและสลายไปเป็นเมฆควันสีขาว

พลังอันน่าสะพรึงนี้ได้เกิดจาก [ไสยเวทหมุนทวนอากะ (แดง)]

แรงอัดได้ผลักลงไปในดิน ทำให้พื้นโดยรอบแตกกระจาย

เขาไม่ได้ใช้ท่านี้เพื่อโจมตีนารูโตะโดยตรง ถ้าเขาใช้ท่านี้เพื่อโจมตีนารูโตะจริงๆ ล่ะก็ ด้วยความแข็งแกร่งของนารูโตะในปัจจุบัน เขาคงจะต้องตายอย่างแน่นอน

ซาโตรุจ้องมองไปที่พื้น

“ฮึ่ม ร่างเงาพวกนั้นถูกใช้เพื่อพยายามดึงดูดความสนใจ นี่ต่างหากคือการโจมตีที่แท้จริง!”

ในหลุมได้มีควันสีขาวผุดออกมาจากก้อนหิน และนารูโตะก็ปลดปล่อยการโจมตีของเขาออกมา เขาใช้คุไนพุ่งไปทางข้างหลังของซาโตรุ

ซาโตรุหันหลังกลับและเตะไปที่นารูโตะเบาๆ จนทำให้เขากระเด็นไป

นารูโตะถูกเตะจนล้มลงกับพื้น ไม่มีอาการบาดเจ็บภายนอก มีเพียงความรู้สึกจุกในช่องท้องเท่านั้น เขากุมท้องและลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก

“ให้ตายเถอะ ดันถูกพบซะได้!” นารูโตะกัดฟัน เขาใช้หมัดชกพื้นอย่างแรง และพูดด้วยความไม่พอใจ "แผนของผมไม่เคยพลาดเลยนะ"

“เจ้าเด็กบื้อ นี่เธอโง่หรือเปล่าเนี่ย?” ซาโตรุถึงกับพูดไม่ออก

ตาทิพย์ของเขาสามารถตรวจจับทุกอย่างได้ในทุกทิศทาง และเขาก็ได้พบนารูโตะที่กลายร่างเป็นหินและซ่อนตัวอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่แรกแล้ว

แต่เขาก็คิดว่าเป็นเรื่องน่ายกย่องเหลือเกินที่นารูโตะสามารถใช้วิธีการต่อสู้ได้ถึงระดับนี้

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่านารูโตะจะใช้แผนลอบโจมตีแล้วดันตะโกนออกมาเช่นนี้

“ฟังนะ การลอบโจมตีควรใช้ประโยชน์จากจังหวะทีเผลอและควรพุ่งเป้าไปอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันไม่รู้ตัว” ซาโตรุมองอย่างเรียบเฉยและอธิบายให้นารูโตะที่อยู่ไกลๆ ฟัง

ไม่ทันจบประโยค ก็มีแสงแวบผ่านหน้าเขาไป คุไนที่แหลมคมหลายเล่มได้พุ่งไปที่หัวของซาโตรุ

“อาจารย์ซาโตรุ หลบ!” ม่านตาของนารูโตะหรี่ลง

ต่อหน้าต่อตาทุกคน คุไนทั้งหมดได้หยุดอยู่ตรงหน้าของซาโตรุ คุไนเหล่านั้นดูเหมือนกลับกำลังลอยค้างอยู่ในอากาศ

“ซาสึเกะทำได้ดีมาก ขณะที่ฉันคุยกับเขา เธอก็รู้วิธีการลอบโจมตีที่น่ารังเกียจได้อย่างแยบยลเลยนะ”

ซาโตรุไม่ได้มองว่าคุไนมาจากทิศทางไหน เขาอธิบายด้วยรอยยิ้มเบาๆ และมองไปที่นารูโตะที่อยู่ในระยะไกล

ในหญ้าอันเขียวชอุ่ม ใบหน้าของซาสึเกะซีดเผือด ซาโตรุคนนี้กำลังชมเขาหรือเยาะเย้ยเขากันแน่?

การลอบโจมตีที่น่ารังเกียจเหรอ?

ใครมันชมแบบนี้กัน?

“ว้า ผมกลัวแทบตาย” นารูโตะเห็นซาโตรุปลอดภัยแล้วก็โล่งใจ เขามองดูที่ซ่อนของซาสึเกะแล้วตะโกนออกมา

“ซาสึเกะ นี่นายคิดจะฆ่าอาจารย์ซาโตรุเลยเหรอ?!”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร จะใช้วิธีไหนก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นคุไนหรือคาถาประหลาดก็เอามา ใช้กำลังทั้งหมดของพวกเธอแล้วมุ่งเป้าด้วยการจะฆ่าฉันเลย” ซาโตรุโบกมือด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ซาโตรุยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย

“แต่ถึงจะใช้ทั้งหมดไป...พวกเธอก็อ่อนแอมากอยู่ดี”

“ว่าไงนะ...อ่อนแอมากงั้นเหรอ?” นารูโตะผงะเล็กน้อย ความโกรธได้ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาหยิบคุไนออกมาและรีบวิ่งไปหาซาโตรุด้วยความโกรธทันที

“ไอ้อาจารย์บ้า จะตีนายให้ตายตรงนี้แหละ!”

“ดีมาก นั่นแหละความมุ่งมั่น” ซาโตรุมองนารูโตะที่กำลังเข้ามาใกล้อย่างไม่แยแส เขายกมือขึ้นคว้าคอเสื้อของนารูโตะไว้

“ปล่อยผมไปนะ ปล่อย!” นารูโตะดิ้นอย่างรุนแรงหลังจากถูกคว้าคอเสื้อขึ้นมา

“อ่อนแอเกินไป แทนที่จะไปคุยกันและร่วมทำงานกันเป็นทีม กลับโจมตีฉันทีละคน เป็นอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลสักนิดเดียว” ซาโตรุขว้างนารูโตะไปไกล โดยที่ซาสึเกะและซากุระกำลังซ่อนตัวอยู่

“อ๊ากกก ไอ้อาจารย์บ้านี้!” นารูโตะบินขึ้นไปในอากาศ และตกลงไปบนผืนหญ้าอันเขียวชอุ่มอย่างรวดเร็ว

นารูโตะตกลงมาจากท้องฟ้า มองดูซาสึเกะที่กำลังเข้ามาใกล้ แล้วรีบตะโกนว่า "ซาสึเกะหลบไปให้พ้นทางนะ!"

“เห็นได้ชัดว่าจิตสังหารถูกซ่อนไปหมดแล้ว ทำไมอาจารย์ซาโตรุถึงรู้ตัวได้?” ซาสึเกะขบคิดด้วยสีหน้าเย็นชา

*บูม*

นารูโตะชนเข้ากับซาสึเกะ และทั้งสองก็กลิ้งไปบนพื้นสองสามครั้งพร้อมกัน ก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองคนจะประกบจะเข้าด้วยกันด้วยความบังเอิญ

"หือ!!"

นารูโตะและซาสึเกะต่างตกตะลึง ทั้งคู่จ้องมองกันด้วยความโกรธ

"....." ซากุระเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เธอได้แต่จ้องมองการจูบระหว่างนารูโตะกับซาสึเกะอย่างว่างเปล่า

"แหวะะะะะะะะะะ--!"

ทั้งสองผละออกจากกันอย่างรุนแรง

ซาสึเกะปิดปาก ระงับความรู้สึกคลื่นไส้และตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “นารูโตะ ไอ้บ้านี้ ฉันจะ...ฆ่านายแน่นอน!”

“นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะพูดเหมือนกัน จูบแรกครั้งที่สองของฉันที่ต้องเป็นของซากุระจังสิ!” นารูโตะปิดปากแล้วจ้องมองซาสึเกะด้วยความโกรธ

จูบแรกของเขาอยู่ในห้องเรียน ซึ่งมันก็บังเอิญที่เป็นซาสึเกะ

ครั้งที่สอง..ก็ยังเป็นซาสึเกะ!

“นารูโตะ!” ซากุระโกรธจัดแล้ว ผมสั้นสีชมพูดได้ปลิวไปตามสายลม เธอเดินไปหานารูโตะทีละก้าว

จูบแรกของซาสึเกะคือนารูโตะและจูบที่สองก็คือนารูโตะด้วย!

ให้ตายเถอะนารูโตะ ฉันจะฉีกปากนายให้หายไปเลย!

“ฟังนะ... ฟังคำอธิบายของฉันนะ ซากุระจัง..... อ๊ากกก!!!”

เสียงคร่ำครวญอันน่าเศร้าของนารูโตะได้ดังมาจากทุ่งหญ้าอันเขียวชอุ่ม

“เด็กผู้ชายสองคนที่มองอีกฝ่ายว่าเป็นคู่แข่งกำลังจูบกันอยู่” ซาโตรุหยิบกล้องออกมาถ่ายรูป 'การแสดงความรัก' ของทั้งคู่ ก่อนจะปิดปากแล้วหัวเราะออกมา "อุ๊บ! ตลกจังเลยแฮะ"