บทที่ 3 : ครูคนใหม่? มาสายแต่วันแรก!
บทที่ 3 : ครูคนใหม่? มาสายแต่วันแรก!
นารูโตะค่อยๆ หายใจเข้าออกอย่างเชื่องช้า นั่งขัดสมาธิกับพื้นแล้วจัดที่คาดหัวของเขาให้เข้าที่พร้อมกัยเผยรอยยิ้มอันสดใสออกมา
“ทดสอบเหรอ? ฉันจะแสดงให้เห็นเอง เพราะฉันนี่แหละจะกลายโฮคาเงะ แค่อดข้าวนิดหน่อยทำไมจะทำไม่ได้?”
นารูโตะชำเลืองมองซาสึเกะแล้วเยาะเย้ย "ซาสึเกะ นายคงทนไม่ไหวแล้วล่ะสิ กลับบ้านไปเลยไป เอาหางกลับไปบ้านนายด้วยนะ!"
“ไอ้บ๊อง ฉันอดทนได้ดีกว่านายแน่นอน” ซาสึเกะหัวเราะและนั่งขัดสมาธิกับพื้น เขาพยายามอดทนกับความหิว
เพื่อความแข็งแกร่ง ฉันจะแสดงให้นายเห็นเอง!
สิบนาทีต่อมา....
*โครกก ครากก*
เสียงท้องอันหิวโหยของทั้งสามดังก้องไปทั่วสนามที่ว่างเปล่า
แต่ทั้งซาสึเกะและนารูโตะไม่พูดออกมาว่าพวกเขาหิว เพราะพวกเขาสองคนกำลังแข่งกันอดทน
"อรุณสวัสดิ์" สายลมพัดผ่านมา และซาโตรุก็ปรากฏตัวต่อหน้าทีมหน่วยที่เจ็ดทั้งสามคน
“อาจารย์ซาโตรุ!” ซากุระพูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
ซาโตรุปรากฏตัวแล้ว นั่นหมายความว่าทีมที่เจ็ดของพวกเราได้ผ่านการทดสอบความอดทนแล้วเหรอ?
ซาโตรุจับมือเธอและขอโทษ “ขอโทษที่ให้รอนะ พอดีมีหลายเรื่องเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมาจากปากพวกเขา ทุกคนในกลุ่มต่างต้องตกตะลึง
หมายความว่ายังไงกัน?
อย่าบอกนะว่าไม่มีการทดสอบความอดทนไร้สาระนั้น เขาแค่มาสายเฉยๆ หรอกเหรอ?
“โอ๊ย อาจารย์มาช้าไปตั้งหนึ่งชั่วโมง โดนดีแน่!” นารูโตะพุ่งตัวเองใส่ซาโตรุด้วยใบหนีที่เต็มไปด้วยความโกรธ แต่กลับถูกซากุระรั้งไว้
“ใจเย็นๆ นารูโตะ อาจารย์ซาโตรุบอกว่าเมื่อคืนนี้มีหลายเรื่องเกิดขึ้นให้ต้องจัดการนะ อย่าลืมว่าโจนินเองก็มีงานเยอะแยะ” ซากุระได้แต่สบถในใจ แต่ภายนอกเธอแกล้งทำเป็นเด็กดีมาก
“ในฐานะอาจารย์ของทีมที่เจ็ด ภารกิจงานทั้งหมดของเขาย่อมเกี่ยวข้องกับทีมที่เจ็ดของเราด้วย” ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"แต่ว่าช่วงที่คอยคุมทีมภารกิจจะน้อยลงมาก การที่จะได้รับภารกิจเดี่ยวมายิ่งไม่ใช่เลย" ซาสึเกะเงยหน้าขึ้นมองซาโตรุอย่างเรียบเฉยแล้วถามว่า “อาจารย์ซาโตรุ เมื่อคืนคุณไม่ได้ไปทำภารกิจมาใช่ไหม?”
“เมื่อคืน...เรื่องมันยาวน่ะ” ซาโตรุพูด
“อาจารย์ซาโตรุ ถ้าอย่างนั้นช่วยย่อเรื่องยาวให้สั้นลงด้วยค่ะ” ซากุระพูดขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ก็เรื่องผู้หญิงกับเหล้า" ซาโตรุยิ้มเล็กน้อย
ทันทีที่คำพูดนี้ได้ออกมาจากปากเขา ทุกคนตกตะลึง สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปจากสับสนเป็นความโกรธ
ซาโตรุออกไปดื่มกับผู้หญิงมาเมื่อคืนนี้ และวันนี้ก็เลยมาสายไปหนึ่งชั่วโมงงั้นเหรอ?
“ไอ้บ้านี้ ฉันจะต่อยให้เละเลย!” ดวงตาของซากุระเต็มไปด้วยความโกรธ เธอไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธอแล้วแม้แต่น้อย เธอถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหาซาโตรุทันที
เธอยังแค้นมากที่ไปแก้ต่างให้ซาโตรุก่อนหน้านี้ด้วย
แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว อาจารย์ซาโตรุคนนี้มันเป็นคนเจ้าชู้!
เมื่อคืนไปหาผู้หญิงและไปเมามา ทำให้พวกเราต้องรอในสนามฝึกเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงอย่างทรมาน!
“ใจเย็นๆ ซากุระจัง!” นารูโตะรีบหยุดซากุระ
“หลบไปนารูโตะ!” ซากุระยกกำปั้นขึ้น ต่อยนารูโตะอย่างแรงสองสามครั้ง จากนั้นก็พุ่งเข้าหาซาโตรุ
เธอกำลังเดือดแล้ว
ซาโตรุจับกำปั้นของซากุระ แล้วใช้มืออีกข้างแตะหน้าผากของเธอ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มเบาๆ
“ใจเย็นๆ นะซากุระ”
ซากุระมองซาโตรุที่มีใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้ๆ หน้าเธอเริ่มแดงเล็กน้อย และตอบอย่างเขินๆ
“ค-ค่ะอาจารย์”
นารูโตะทึ้งหัวแล้วตะโกนด้วยความโกรธ “ทำไม ทำไม พออาจารย์ซาโตรุบอกให้เธอใจเย็นๆ เธอถึงสงบลงเล่า? แล้วทำไมฉันจะต้องถูกตีด้วย? ไหงซากุระจังหน้าแดงล่ะนั่น?”
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า” ซาโตรุปล่อยซากุระไป
ซาโตรุนั่งขัดสมาธิกับพื้น แนะนำตัวเองอย่างสบายๆ
“ฉันยางิว ซาโตรุ อายุ 20 ปี เป็นโจนินชั้นสูงของหมู่บ้านนี้ ฉันชอบกินอาหารที่สึนะจังทำ”
“ส่วนผู้หญิงแบบที่ฉันชอบคือแบบผู้หญิงที่ให้ความรู้สึกแบบผู้ใหญ่ที่มีหน้าอกโตและหุ่นเพรียวบาง”
หลังจากซาโตรุแนะนำตัว สมาชิกทั้งสามคนจากทีมหน่วยเจ็ดก็อึ้งจนพูดไม่ออก
ทำไมการแนะนำตัวของเขาถึงมีแต่เรื่องผู้หญิงกัน?
นอกจากนี้ยังมีรายละเอียดบอกทั้งหน้าอก บอกทั้งหุ่น ซึ่งมันจะลงรายละเอียดมากเกินไปแล้ว!
“ง-ง-งั้นผมขอแนะนำตัวเองก่อนแล้วกัน” นารูโตะยกมือขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ผมชื่ออุซึมากิ นารูโตะ อาหารที่ผมชอบคือราเม็ง ส่วนอาหารที่ผมกินมากที่สุดก็คือราเม็ง และคนที่ผมเคารพมากที่สุดคือโฮคาเงะรุ่นที่ 3”
นารูโตะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ความฝันของผมคือการพยายามอย่างหนักเพื่อให้ทุกคนให้การยอมรับให้ผมเป็นโฮคาเงะ!"
จากนั้นนารูโตะก็มองไปทางซาสึเกะที่ดูคล้ายกำลังดูถูกเขา “ไอ้คนน่ารำคาญ...”
“ส่วนคนที่ผมชอบ...แบบว่าคนที่ผมชอบคือ...” นารูโตะมองซากุระที่อยู่ข้างๆ ด้วยความเขินอาย
ซาโตรุมองนารูโตะ
ความฝันของเด็กร่างสถิตย์เก้าหางคนนี้คือการได้รับการยอมรับจากทุกคนและเป็นโฮคาเงะ
คนที่เขานับถือมากที่สุดคือรุ่นที่สาม เขาคงถูกล้างสมองไปแล้วสินะ
“ส่วนฉันชื่อฮารุโนะ ซากุระ คนที่ฉันรักมากที่สุดคือ…ไม่สิ คนที่ฉันชอบที่สุดคือ…” ก่อนที่ซากุระจะพูดจบ เธอก็แอบมองซาสึเกะอย่างลับๆ แล้วใบหน้าของเธอก็แดงก่ำจนเธอได้แต่ปิดหน้าแดงๆ ของเธอไว้
"จิ๊" นารูโตะส่งเสียงออกมาความหงุดหงิดออกมา
“อุจิฮะ ซาสึเกะ ไม่มีอะไรจะพูด ถ้าถามถึงเป้าหมายของฉัน ฉันจะต้องฆ่าผู้ชายคนนั้นให้ได้!” ซาสึเกะเอามือกอดอก และมีความอาฆาตรุนแรงในดวงตาของเขา
"เท่ที่สุดในโลกเลย" ซากุระมองซาสึเกะด้วยแววตาชื่นชม
นารูโตะถึงกับตัวสั่น เขาได้แต่คิดในใจว่าซาสึเกะพูดถึงเขาและอยากฆ่าเขาหรือเปล่า?
“เฮ้อ พวกเด็กเจ้าปัญหาพวกนี้” ซาโตรุถอนหายใจ
เด็กคลั่งการเป็นโฮคาเงะ เด็กคลั่งรักและเด็กคลั่งการแก้แค้น
เหนื่อยใจกับไอ้เด็กพวกนี้เหลือเกิน ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ซึนาเดะ เขาคงจะหยุดงานนี้ไปนานแล้ว
“แนะนำตัวเองกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มการประเมินกันดีกว่า” ซาโตรุยืนขึ้น มองดูทั้งสามอย่างเฉยเมยแล้วพูดต่อ
"เนื้อหาของการประเมินนั้นธรรมดามาก แค่หนึ่งก้าว ถ้าพวกเธอทำให้ฉันขยับหนึ่งก้าวได้ พวกเธอก็ผ่าน"
“หลังจากผ่านแล้ว พวกเธอจะกลายเป็นเกะนินอย่างเป็นทางการ หากล้มเหลว พวกเธอต้องกลับไปที่โรงเรียนนินจาและเรียนรู้ตั้งแต่เริ่มต้น”
“สรุปก็คือ พวกเธอต้องพยายามอย่างสุดความสามารถ ใช้คาถาอะไรก็ได้ โจมตีฉันมาได้สุดกำลังตามที่ต้องการเลย”
ซาโตรุกล่าวเพื่อตัดจบ "เริ่มได้เลย"
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็อึ้งเล็กน้อย หากไม่ผ่านการประเมิน พวกเขาจะต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนนินจาใหม่เลยเหรอ?
ตลกแล้ว พวกเขาพยายามอย่างหนักเพื่อเป็นเกะนิน แล้วจะให้ยอมกลับไปโรงเรียนนินจาได้ยังไง!
ทันใดนั้น ซาสึเกะและซากุระ ทั้งสองก็กระโดดถอยหลังและซ่อนตัวอยู่ในป่า
“ฟังดูเหมือนจะเป็นการทดสอบง่ายๆ แต่เพราะมันเป็นการประเมินของโจนิน คงมีกับดักมากมายแน่เลยใช่ไหม?” ซาสึเกะซ่อนตัวอยู่บนพื้นหญ้า มองดูซาโตรุอย่างระแวดระวังจากระยะไกล
*****