บทที่ 109 จิ่วโยว
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 109 จิ่วโยว
"โอ้ นี่คือดินแดนแห่งเทพนิยายบนโลกชัดๆ!"
"ทำไมฉันไม่มานิวยอร์กตั้งแต่ก่อนกัน!"
"ฉันรักนิวยอร์ก!"
บนถนนในนิวยอร์ก อาจารย์โรชิได้อุทานออกมาด้วยแววตาตื่นเต้นขณะที่เขามองไปยังเหล่าผู้หญิงที่แต่งตัวยั่วยวนบนท้องถนน
ไม่มีรูปลักษณ์คล้ายดั่งตัวตนอมตะในตำนานอะไรเลย
“เขาเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
นาตาชามองไปที่อาจารย์โรชิที่เดินอยู่ข้างหน้า เธอเลิกคิ้วเรียวโดยไม่รู้ตัวและถามยิปมันที่อยู่ข้างๆ เธอ
“คือว่าอาจารย์โรชิเป็น...ประเภทเอาใจง่าย” ยิปมันตอบด้วยสีหน้าขมขื่นและกระอักกระอวน
ยิปมันเหลือบมองไปที่นาตาชา ซึ่งตั้งใจแต่งตัวยั่วยวนอย่างชัดเจน "ถึงผมจะไม่แน่ใจเรื่องความตั้งใจของคุณ แต่ผมรู้ว่าคุณคงไม่รู้อะไรเรื่องเผิงไหลมากนัก ถ้าคุณยืนยันที่จะเสาะแสวงเรื่องเผิงไหล คุณจะต้องทนทุกข์ทรมานแน่"
ทว่าเห็นได้ชัดว่าคำพูดของยิปมันมีผลตรงกันข้าม เมื่อเผชิญหน้ากับการโน้มน้าวของเขา นาตาชาก็แอบระแวดระวังภายในใจ แต่ภายนอกเธอยังคงยิ้มและตอบไปว่า "อันตรายหรือไม่ เราจะตัดสินด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คุณไม่ใช่คนเดียวที่มีข้อมูลเรื่องเผิงไหลสักหน่อย”
เมื่อพูดจบ นาตาชาก็สะบัดผมยาวของเธออย่างยั่วยวนและหันไปทางไรอันที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้า
ด้านหลังของพวกเขา ยิปมันได้แต่ทำสีหน้าสิ้นหวังออกมา
...
ในฐานะตัวแทนขององค์กรชีลด์ นาตาชารู้วิธีใช้ประโยชน์จากร่างกายของเธออย่างชัดเจน เสน่ห์ของเธอถูกปั้นแต่งออกมาจากรอยยิ้ม
โชคดีที่ไรอันรู้ดีว่าเธอต้องการอะไร
ดังนั้นถึงแม้ว่าภายนอกของเขาจะดูหลงใหลนาตาชา แต่หัวใจของเขาสงบนิ่งและเยือกเย็นมาก
จากนั้นนาตาชาก็มองไปที่ใบหน้าของไรอันที่เต็มไปด้วยตัณหา เมื่อรู้สึกว่าเกือบถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว เธอจึงถามว่า “อาจารย์โรชิ เรื่องเผิงไหลที่ท่านกล่าวถึงก่อนหน้านี้ มันอยู่ที่ไหนกันเหรอคะ?”
"อาจารย์โรชิ!"
เมื่อได้ยินคำพูดของนาตาชา ยิปมันที่ตามมาข้างหลังก็พูดขึ้นทันทีและต้องการหยุดเขาไว้
"เผิงไหล... เผิงไหลมีประวัติศาสตร์อันยาวนานมาก... "
แต่เห็นได้ชัดว่าคำเตือนของยิปมันไม่ได้ผลเลย อันที่จริงมันก็เป็นความตั้งใจของไรอัน
“...ฉันจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้ว แต่มีการกล่าวถึงครั้งแรกว่ามันเป็นสถานที่ซึ่งดำรงอยู่โดยสิ่งมีชีวิตแห่งสวรรค์ เพื่อปิดผนึกเหล่าปีศาจ เมื่อเวลาผ่านไป มันก็กลายเป็นเกาะลึกลับในตำนานที่เป็นศูนย์รวมจิตใจของผู้คน”
“สิ่งมีชีวิตแห่งสวรรค์...เหล่าปีศาจ...”
คำอธิบายทั้งสองที่ไรอันกล่าวออกมานั้นคลุมเครือ นาตาชาจึงไม่เข้าใจความหมายของมันอย่างถ่องแท้ แต่ก็จดไว้ในใจ จากนั้นเธอก็ถามต่อ “แล้วคนลึกลับที่ยิปมันติดต่อมาล่ะคะ อาจารย์โรชิ?”
เมื่อนาตาชาพูดถึงบุคคลลึกลับ ยิปมันที่อยู่ด้านข้างก็ฟังด้วยสีหน้ากังวล
"ตัวตนลึกลับเหรอ? ฉันยังไม่เห็นคนๆ นั้น แต่จากคำอธิบายของยิปมัน ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นคนจากจิ่วโยว หรือหากเป็นภาษาอังกฤษของพวกเธอ ชื่อของเขาคงมีความหมายประมาณว่า ชั้นที่เก้าแห่งดินแดนยมโลกอมตะ"
"จิ่วโยว?"
นาตาชาและยิปมันมองหน้ากันอย่างเงียบๆ ทั้งคู่ต่างเห็นแววตาประหลาดใจในสายตาของอีกฝ่าย
'จิ่วโยว เป็นอีกชื่อหนึ่งที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน'
[คะแนนชื่อเสียงจากนาตาชา โรมานอฟฟ์ +120]
...
ณ ตึกฟิสก์ ย่านแมนฮัตตัน
เมื่อเขากลับไปที่ตึกของเขาหลังจากห่างหายไปไม่กี่เดือน สีหน้าของคิงพินก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก
ร่างใหญ่นั่งลงในห้องทำงานของเขาเอง คิงพินโบกมือให้ผู้ชายทุกคนในห้องออกไป ก่อนจะหันหน้าไปมองที่ไหนสักแห่งในเงามืดของห้องและกระซิบว่า "ออกมา ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่"
"..."
ครึ่งวินาทีต่อมา เสียงประหลาดก็ดังมาจากเงามืด
“ออกมาเร็วกว่าที่ฉันคาดไว้”
"เพราะผมล้มเลิกแผนบางอย่างไปแล้ว" คิงพินตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “สิ่งที่เกิดขึ้นในคุกทำให้ผมเข้าใจว่าผมไม่ได้มีอำนาจเหนือทุกอย่าง มีบางสิ่งในโลกนี้ที่ยังสามารถรั้งผมเอาไว้ได้ ผมเคยเชื่อฟังกฎหมาย เพราะมันทำให้ผมได้ประโยชน์ แต่ตอนนี้พวกมันกลายเป็นโซ่ตรวนที่คอยตรึงทุกอย่างเอาไว้”
พอกล่าวจบ คิงพินจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เผยให้เห็นเครื่องติดตามที่ข้อเท้าบนขาของเขา
ถึงเขาจะออกจากคุกได้สำเร็จ แต่ใช่ว่าสามารถออกมาได้เต็มรอย
เครื่องติดตามที่ข้อเท้าของเขาคือหลักฐาน
“ดูเหมือนว่านายจะยืดหยุ่นกว่าที่ฉันคิดไว้”
เมื่อดึงสายตาของพวกเขากลับมาจากเครื่องติดตามตรงข้อเท้า ร่างดำทะมึนก็เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
คิงพินที่ดูรำคาญก็กล่าวตอบไปว่า "ผมใช้เวลากว่าสิบปีในการรวมกองกำลังเข้ากับย่านเฮลคิทเช่น จนประสบความสำเร็จและก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุด เปลี่ยนตัวเองเป็นผู้ประกอบการ นักธุรกิจและผู้ใจบุญที่ประสบความสำเร็จ ผมพยายามทำให้ทุกอย่างให้สมดุล แต่เห็นได้ชัดว่าบางคนไม่ได้มีความคิดเห็นเช่นเดียวกัน ดังนั้นผมจึงต้องการพลังของจิ่วโยว เพื่อช่วยผมขจัดอุปสรรคเหล่านี้ทิ้งไป ถ้าจิ่วโยวมีพลังอย่างที่คุณพูดจริง"
พอกล่าวจบ คิงพินจึงหันกลับมาและก้าวไปหาเงามืด
ร่างกายขนาดใหญ่ของเขาห่อหุ้มทุกสิ่งรอบตัวด้วยความมืดมิด เขาลดเสียงลงพร้อมกับกล่าวว่า “แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณโกหก ก็จงเตรียมพร้อมที่จะแบกรับความโกรธของผมได้เลย”
เห็นได้ชัดว่าคิงพินไม่เชื่อสิ่งที่เรียกว่า 'ดินแดนยมโลกอมตะชั้นเก้า' จิ่วโยว
ทว่าเมื่อต้องพานพบกับการคุกคามของคิงพิน ร่างในเงามืดไม่สั่นคลอนแม้แต่น้อย พวกเขายังคงตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ถ้านายต้องการความช่วยเหลือจากจิ่วโยว มันก็ย่อมมีราคาที่ต้องจ่าย"
"เท่าเทียมดี" คิงพินไม่คัดค้านและพยักหน้าเบาๆ "ราคาเท่าไหร่ ?"
"ความภักดี"
"ความภักดี?" เมื่อได้ยินคำพูดจากเงา คิงพินก็เยาะเย้ยราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก “เป็นไปไม่ได้หรอก ถึงผู้คนสาบานว่าจะติดตามผมไป ผมก็ไม่เคยสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อผู้อื่น” ด้วยความที่เป็นเจ้าพ่ออาชญากรรม คิงพินย่อมไม่คิดจะให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อใคร แม้ว่าจะเป็นองค์กรขนาดใหญ่และลึกลับมากก็ตาม
“บางทีนายอาจต้องการเวลาคิดเรื่องนี้อีกสักหน่อยนะ คิงพิน”
ร่างในเงาไม่หวั่นไหวกับการปฏิเสธของคิงพินเลย เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แทนที่จะพูดปฏิเสธเหมือนคนโง่ที่หยิ่งผยอง นายควรรู้ไว้ว่าจิ่วโยวไม่ได้เลือกคนแค่คนเดียว”
คำพูดของร่างเงาทำให้คิงพินเงียบไปครู่หนึ่ง
ทว่าวินาทีต่อมา คิงพินที่เงียบไปทันใดนั้นก็ยกไม้เท้าในมือขึ้นและเล็งไปที่ร่างในเงามืด
เลเซอร์ที่น่ากลัวยิงออกมาจากไม้เท้า แต่เสียงกรีดร้องกลับไม่ได้ปรากฏออกจากเงา
เมื่อเห็นเช่นนั้น คิงพินก็ขมวดคิ้ว รู้สึกเสียใจกับการกระทำอันเร่งรีบของเขา
“บางทีนายอยากจะอยากเป็นศัตรูกับจิ่วโยวมากกว่าสินะ?”
ร่างเงาพลันเลือนหายไป ปรากฏร่างสูงในชุดเกราะสีทองออกมา เขามองตรงไปที่คิงพินและพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย บนหน้าอกของชายคนนั้น มีควันสีขาวลอยอยู่เหนือเกราะเป็นวงกลมโลหะเหมือนกระจก ซึ่งเป็นร่องรอยลำแสงเลเซอร์ที่คิงพินยิงออกมาก่อนหน้านี้
เมื่อมองไปที่ชายในชุดเกราะอย่างเงียบๆ ครู่หนึ่ง คิงพินก็หย่อนไม้เท้าที่เขาถืออยู่ลงและพูดว่า "ผมยินดีที่จะรับใช้จิ่วโยวจนวันตาย!"
