บทที่ 10 : ชิมูระ ดันโซผู้ยกย่องให้ ยางิว ซาโตรุเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุด
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 10 : ชิมูระ ดันโซผู้ยกย่องให้ ยางิว ซาโตรุเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุด
ฮิรุเซ็นรู้ความหมายในคำพูดของซาโตรุดี
นั่นหมายความว่ามีเพียงซาโตรุเท่านั้นที่สามารถหยุดการอาละวาดของนารูโตะได้ เพราะปัจจุบันซาโตรุคือบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน
“วันนี้ดันโซได้ส่งคนในองค์กรรากมาสอดแนมผมและนารูโตะ ซึ่งมันเป็นการฝ่าฝืนกฎของหมู่บ้าน”
“ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางได้ถูกผนึกไว้ในตัวนารูโตะ โดยโฮคาเงะรุ่นที่ 4 ซึ่งมันเป็นพลังที่มีอยู่เพื่อปกป้องหมู่บ้าน”
“คุณและนารูโตะต่างก็เป็นคนในหมู่บ้านนินจา เป็นผู้สืบทอดเจตจำนงแห่งไฟ”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะให้ดันโซรับโทษที่เขาสมควรได้รับ” ฮิรุเซ็นพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่ขณะถือกระบองค้ำพื้นเอาไว้
"ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครทำร้ายเขาได้!"
"ไอ้จิ้งจอกเฒ่าเอ๊ย!" ดันโซแอบสบถในใจ เขาส่งคนมาจับตาดูนารูโตะ ซึ่งมันก็เป็นแผนของฮิรุเซ็นด้วย
ทว่าตอนนี้ฮิรุเซ็นทิ้งเขาไว้ตามลำพังเสียแล้ว!
แต่เขาไม่มีอะไรจะพูดแก้ตัว เพราะองค์กรรากก็คือกองทัพที่เขาสั่งการโดยตรง
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระเลยน่า ผมเกลียดการทะเลาะวิวาทเป็นที่สุด” ซาโตรุโบกมือของเขา
“ฉันจะไม่สนใจเรื่องเก้าหางแล้ว” ดันโซพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ด้วยพลังปัจจุบันของเขา ไม่มีทางที่เขาจะควบคุมเก้าหางได้เลย
อย่างน้อยก็รอจนกว่าความสามารถในการมองเห็นของตาขวาจะฟื้นกลับคืนมา
ความสามารถในการมองเห็นด้วยตาขวาของเขาเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเขาในการเป็นโฮคาเงะ
"ก็เป็นการดีที่จะแก้ไขเรื่องผิดพลาด" ซาโตรุตบไหล่ดันโซ “แต่เด็กจิ้งจอกคนนี้เป็นลูกศิษย์ของผมแล้ว”
“เมื่อสุนัขมันแว้งกัด ก็จำเป็นต้องจัดการกับเจ้าของ เพราะอย่างนั้นอย่าสร้างปัญหา ไม่งั้นผมไม่เอาไว้แน่” ซาโตรุยิ้มเล็กน้อย “ยอมรับมาสิ”
“ยอมรับอะไร?” ดันโซถามอย่างเย็นชา
“ยอมรับมาว่าซึนาเดะเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุด ส่วนซาโตรุก็เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาที่สุด ไม่เช่นนั้นตาแก่ทั้งสองก็หยุดเก้าหางด้วยตัวเองเลย” ซาโตรุกลับมาทีเล่นทีจริงเช่นเดิมอีกแล้ว
ฮิรุเซ็นจึงกล่าวไปด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ยอมรับเถอะดันโซ เพื่อหมู่บ้าน”
ใบหน้าของดันโซบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาได้แต่แตะแขนที่มีผ้าพันแผล
ดันโซผู้นี้ต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?
เพราะไอ้เจ้าซาโตรุคนเดียว!
ดันโซระงับความโกรธแล้วพูดอย่างเย็นชา “ซึนาเดะเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุด และซาโตรุเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาที่สุด!”
“ฮ่าๆ ตลกดีแฮะ” ซาโตรุปิดปากแล้วยิ้มออกมา
“ห้าวินาที มาเล่นกับเก้าหางแค่ห้าวิกันเถอะ”
ซาโตรุกำหมัด กระดูกของเขาลั่นเอี๊ยดและมองไปที่เจ็ดหางขนาดใหญ่ที่อยู่ในระยะไกล
ทันทีที่คำพูดของเขาจบลง ซาโตรุก็หายไปและปรากฏเหนือนารูโตะในร่างเจ็ดหางกลางอากาศ
"[ไสยเวทย์หมุนตามอาโอะ : น้ำเงิน]" ซาโตรุยกมือขึ้นราวกับปืน มันเล็งไปที่นารูโตะในร่างเจ็ดหางด้านล่าง ทันใดนั้นก็ปรากฏสสารสีดำเข้มโผล่ออกมาจากปลายนิ้วของเขาเหมือนหลุมดำเล็กๆ
หลุมดำเล็กๆ ได้ลอยออกไปด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก พื้นที่ที่มันผ่านไปนั้นบิดเบี้ยวและมันก็พุ่งชนร่างของนารูโตะในร่างเจ็ดหางทันที
*ตู้ม——*
นารูโตะในร่างเจ็ดหางถูกกระแทกลงบนพื้นจนกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่
"โฮ้กกกกกก!" นารูโตะในร่างเจ็ดหางเงยหน้าขึ้นมองซาโตรุที่ลอยอยู่ในท้องฟ้า จักระจำนวนมากโผล่ออกมาจากปากของเขา และทันใดนั้น เขาก็พ่นกระสุนสัตว์หางจำนวนมากออกมา
กระสุนสัตว์หางพุ่งออกไป และพื้นที่ทั้งหมดก็พังทลายลงโดยมีจักระทำลายล้างพุ่งเข้าหาซาโตรุด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก
“นี่คือพลังของเก้าหางสินะ ช่างเป็นจักระที่น่าสะพรึงจริงๆ” ดันโซจ้องไปที่กระสุนสัตว์หางขนาดมหึมา
ถ้าเขาถูกโจมตีด้วยท่านี้ หากไม่มีอิซานางิก็คงไม่เหลือกระทั่งกระดูกเลย!
แล้วถ้าเป็นเก้าหางจะมีพลังมากแค่ไหนกัน?
หากสามารถควบคุมเก้าหางได้อย่างสมบูรณ์แบบ มันจะกลายเป็นผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้านอย่างแน่นอน!
เหมือนร่างสถิตย์ของสัตว์หางแปดหางแห่งคุโมะงาคุเระ
“หลบไปสิ นี่มันแย่แล้ว!” ฮิรุเซ็นมองไปที่ซาโตรุที่ไม่ได้ขยับ
“อย่าส่งเสียงดัง ดูนั้นก่อน” ซาโตรุยกนิ้วขึ้น และกระสุนสัตว์หางขนาดใหญ่ก็หยุดอยู่ตรงหน้าเขาราวกับหยุดนิ่ง
“จักระมหาศาลมาก จะเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะหากเผลอโดนเข้า?” ซาโตรุมองดูกระสุนสัตว์หางด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น
เมื่อเห็นว่าซาโตรุกำลังเล่นอยู่ ฮิรุเซ็นจึงตะโกนว่า “หยุดเล่นแล้ว ไปหยุดนารูโตะซะ!”
ซาโตรุคนนี้เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่บุคลิกของเขานั้นเป็นคนสบายๆ เกินไป ทั้งยังทำทุกอย่างที่ใจเขาต้องการอีก
ซาโตรุขว้างกระสุนสัตว์หางไปไกลๆ
กระสุนสัตว์หางบินไปไกลและทำลายภูเขาทิ้งจนสิ้นซาก
ตรงจุดปะทะ เมฆรูปเห็ดก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากไกลๆ
“ผ่านไปห้าวินาทีแล้ว คราวหน้ามาเล่นกันใหม่นะ” ซาโตรุเคลื่อนย้ายไปปรากฏตัวต่อหน้านารูโตะในร่างเจ็ดหาง และจักระสีฟ้าอ่อนก็โผล่ออกมาจากนิ้วทั้งห้าของเขา จากนั้นนิ้วของเขาก็กดไปที่หน้าท้องของนารูโตะ
"ผนึก!"
ซาโตรุฉีดจักระเข้าไปในที่ปิดผนึกของนารูโตะ
ขณะที่ซาโตรุผนึก นารูโตะที่เพิ่งอาละวาดก็สงบเงียบลง และจักระสีแดงที่ปกคลุมทั่วร่างกายของเขาค่อยๆ ปิดผนึกลง
หางได้หายไปทีละเส้น
หลังจากที่จักระสีแดงหายไป นารูโตะก็กลับสู่สภาวะปกติและสลบไปบนพื้นอย่างเหนื่อยล้า
แววตาของฮิรุเซ็นเต็มไปด้วยความตกใจ
ซาโตรุสามารถจัดการนารูโตะในร่างเจ็ดหางได้อย่างง่ายดาย
เด็กคนนี้…เหมาะที่จะเป็นโฮคาเงะและปกป้องหมู่บ้านยิ่งนัก
ดันโซมองไปที่นารูโตะที่กลับมาเป็นปกติ และจากนั้นก็มองไปที่ซาโตรุที่ไม่เป็นอันตรายอะไรเลย ในใจรู้สึกอิจฉายิ่ง
เขารู้ดีว่าตนเองไม่มีทางที่จะหยุดนารูโตะในร่างเจ็ดหางได้ในตอนนี้ หากเขาฝืนหยุดมัน เป็นการยากที่จะไม่ได้รับอันตรายใดๆ ต่อให้ใช้พลังเนตรวงแหวนไปจำนวนมากก็คงไม่ต่างกัน
แต่ซาโตรุกลับไม่ได้รับอันตรายเลย ทั้งยังสามารถทำสิ่งที่ดันโซทำไม่ได้ได้อย่างง่ายดาย
ขีดจำกัดสายเลือดของซาโตรุผู้นี้ช่างน่าอิจฉามากจริงๆ
ดันโซมองไปที่ซาโตรุ เขารู้สึกได้ถึงวิกฤต
เด็กคนนี้จะต้องเป็นอุปสรรคในการเป็นโฮคาเงะของเขาอย่างแน่นอน!
ฮิรุเซ็นและดันโซทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย ต่างคนก็มีความคิดของตนเอง
ซาโตรุมองไปที่นารูโตะที่กำลังหลับอยู่และพึมพำพร้อมกับครุ่นคิดบางอย่าง “มันไม่ได้ทรงพลังเท่าที่จินตนาการไว้เลยแฮะ แต่ถ้าเด็กจิ้งจอกคนนี้สามารถควบคุมจักระนี้ได้อย่างสมบูรณ์ เขาก็น่าจะสามารถพึงพาตัวเองได้บ้างแล้วใช่ไหม?”
จักระสีฟ้าอ่อนโผล่ออกมาจากฝ่ามือของซาโตรุ เขากดไปที่หน้าท้องของนารูโตะ
เมื่อจักระหายไป ผิวหนังที่คล้ายถูกไฟไหม้ของนารูโตะก็ฟื้นตัวทีละน้อย
เมื่อเห็นเช่นนั้น ฮิรุเซ็ ก็มองซาโตรุอย่างหาเรื่องพร้อมพูดว่า "อย่าทำเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก!"
ปลดปล่อยจิ้งจอกเก้าหางเพียงเพื่อข่มขู่เขาและดันโซเนี่ยนะ?
มันคงมีแค่ซาโตรุเท่านั้น!
ทว่าแท้จริงแล้วซาโตรุมีจุดมุ่งหมายอีกอย่างคือการทดสอบพลังสถิตเก้าหาง แต่นี้เขากล้าปลดปล่อยมันออกมาเช่นนี้เลยเหรอ?
ล้อกันเล่นหรือไง!
ซาโตรุมองดูดันโซจากระยะไกล เขาโบกมือพร้อมด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "เราไปกินบาร์บีคิวด้วยกันไหม? ผมอยากขอคุยด้วยหน่อย คุณคิดว่าสึนะจังน่ารักขนาดไหนเหรอ?"
“ฉันไม่มีเวลามายุ่งกับแก” ดันโซหันหลังและจากไป มันเป็นครั้งแรกที่เลยเขารู้สึกอับอายมากขนาดนี้
เพราะถูกคุกคามจากเก้าหาง เขาจึงได้แต่ต้องมายกย่องซึนาเดะว่าน่ารักและซาโตรุหล่อเหลาที่สุด
ฮิรุเซ็นปรับอารมณ์ของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน “ฉันขอฝากนารูโตะไว้กับเธอแล้วกัน เธอเองก็มีเจตจำนงแห่งไฟอยู่ในใจ ฉันเชื่อว่าเธอจะเป็นแสงส่องสว่างให้กับหมู่บ้าน”
“ตาแก่ กำลังพูดไร้สาระอะไรอยู่? เดี๋ยวก็เผาเคราจนหมดซะหรอก” ซาโตรุยิ้มเล็กน้อย เขาเป็นชายหนุ่มที่ดี เคารพผู้เฒ่าและรักเมตตาเด็ก
“ผมจะบอกใบ้บางอย่างก่อนไปแล้วกัน ทุกสิ่งอย่างจะผันแปรจนย้อนกลับมา” ซาโตรุอุ้มนารูโตะขึ้นมาขณะที่เขากำลังจะจากไป
“นี่คือจดหมายถึงนาย จากซึนาเดะที่เคยเป็นศิษย์ที่ดีที่สุดของฉัน” ฮิรุเซ็นหยิบจดหมายออกมาแล้วโยนซองจดหมายไปทางซาโตรุ
จากนั้นฮิรุเซ็นก็ใช้ [คาถาเคลื่อนย้ายพริบตา] เพื่อส่งจดหมายให้ซาโตรุ
“จดหมายของสึนะจังเหรอ?” ซาโตรุหยิบซองจดหมายขึ้นมาและเปิดมันเพื่อดูเนื้อหาภายใน
จดหมายประกอบด้วยสองประโยคเท่านั้น
"อากาศหนาว ใส่เสื้อผ้าให้มากขึ้นด้วย"
“ฉันจะหนีเจ้าหนี้ก่อน แล้วพบกันใหม่นะ - ซึนาเดะ แม่บุญธรรมที่สวยที่สุด”
ซาโตรุหัวเราะเบาๆ และเก็บจดหมายไว้ในกระเป๋าของเขา
“นี่มัน…” นารูโตะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เกาศีรษะด้วยสีหน้างุนงง ตอนที่หลับไปเขานั้นฝัน ฝันถึงเรื่องราวในวัยเด็ก
"ไปกันเถอะ ไปกินบาร์บีคิวกัน" ซาโตรุกล่าว
จู่ๆ เจ้าเด็กจิ้งจอกก็ตื่นขึ้นมาโดยไม่คาดคิด
เป็นเพราะพลังของตระกูลอุซึมากิหรือเปล่านะ?
“โอ้ บาร์บีคิว ผมหิวจะตายอยู่แล้ว” นารูโตะพูดด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้าและเอามือกุมท้อง
“รอก่อนเถอะอาจารย์ซาโตรุ ผมจะกินให้เงินหมดเลย”
"อืม ดูจะมีแรงเหลือเฟือเลยนะ" ซาโตรุยิ้มอย่างพึงพอใจ
ทว่านารูโตะก็คว้าชายเสื้อของซาโตรุ เขาเกาแก้มแล้วยิ้มออกมาอย่างเชื่องช้า
"คือว่า...ผมหมดแรงแล้ว"
“ขอรบกวนอาจารย์ซาโตรุให้อุ้มไปหน่อยได้ไหมครับ?” นารูโตะรู้สึกอ่อนแอมาก ซึ่งที่จริงเขาก็อยากจะให้คนอุ้มเขา นั่นน่ะคือความฝันในวัยเด็กของเขาเลย
ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาอิจฉาเด็กพวกนั้นมากที่มีพ่อแม่คอยอุ้ม
“เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงเกลียดเด็กดื้อ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปอย่าทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจกับฉันอีก” ซาโตรุถอนหายใจ อุ้มนารูโตะขึ้นมาบนหลังแล้วเคลื่อนย้ายออกไป
นารูโตะนอนบนหลังซาโตรุ เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มอันมีความสุขที่แทบจะไม่ค่อยปรากฏขึ้นเลย
"อบอุ่นจังเลย"