บทที่ 43: แล้วเจอกันวันศุกร์ (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 43: แล้วเจอกันวันศุกร์ (2)
“ลองนี่สิ ธีโอ ฉันได้มันมาจากร้านขนมหวานชื่อดังเลยนะ”
"ผมยังไม่หิวน่ะครับ"
"...แต่มันอร่อยจริงๆนะ"
มารีดูบูดบึ้งเล็กน้อย เธอจิบช็อกโกแลตมิ้นต์ลาเต้แล้วหยิบช็อกโกแลตขึ้นมากิน
"..."
“การกินขนมหวานจะช่วยให้จิตใจแจ่มใสนะรู้มั้ย เธอก็ควรลองเหมือนกัน ฉันได้สิ่งนี้มาเป็นของขวัญพิเศษจากเจ้าของร้านที่ฉันรู้จัก เป็นของหายากขนาดว่าลูกค้าจะยินดีจ่ายจำนวนเท่าใดก็ขายได้ในปริมาณจำกัดเท่านั้นเลยนะ”
แน่นอนฉันเข้าใจ แต่นี่ไม่เหมาะกับฉันสักเท่าไหร่
ความอยากอาหารของฉันหายไปทันใด
"ผมยังไม่หิวจริงๆครับ"
"ก็ได้..."
หลังจากมารีตอบกลับอย่างแผ่วเบา ความเงียบก็ปกคลุมไปทั่วห้อง มันเงียบมาก
'ฉันขอโทษ แต่...'
ฉันรู้ว่ามันไม่สุภาพที่จะปฏิเสธความปรารถนาดีของใครบางคน แต่ถ้าไม่ถูกต้องก็คือไม่ถูก
ฉันเตือนตัวเองถึงเป้าหมายเดิมของฉัน
'ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยการค้นคว้าวิจัยของมารีและเพื่อชดใช้ที่ฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอ'
ฉันพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบนี้
“ยังไงก็ตาม ผมสงสัยว่าคุณคงยุ่งเกินกว่าจะให้ผมแวะมาหาหรือเปล่าครับ?”
“ฉันก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นนะ ฉันดูยุ่งเหรอ?”
“วันนี้คุณแต่งตัวเหมือนจะออกงานที่ไหนสักแห่งเลย”
ฉันไม่แสดงความคิดเห็นที่อาจจะหยาบคายกับเธอได้ ดูเหมือนว่าเธอใช้ความพยายามอย่างมากในการแต่งหน้าแต่งตัว
มารียักไหล่ของเธอ
“มันไม่ใช่งานที่เป็นทางการมากนักหรอก แค่รวมตัวกันที่สมาคมฮีโร่น่ะ ผู้คนเหมือนแค่ไปเถียงกันเสียงดังว่าใครถูกใครผิดมากกว่า อ่า แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ฉันไม่ไปไม่ได้เหรอ?”
“ผมว่าคงจะไม่ได้หรอก ถ้าเป็นการรวมตัวของสมาคม คุณก็ควรจะเข้าร่วม คุณจะยุ่ง ดังนั้นเรามาสนใจประเด็นกันในงานวิจัยกันดีกว่า คุณช่วยบอกผมหน่อยว่าการวิจัยของคุณก้าวหน้าไปไกลแค่ไหนแล้ว?”
“โอ้ วิธีนี้น่าจะได้ผล... ฉันแค่ต้องใช้มันแบบนี้ใช่ไหมธีโอ?”
ดวงตาของมารีเบิกกว้างขณะที่เธอมองมาที่ฉัน
“ใช่ คุณเข้าใจเร็วมากนะมารี อย่างที่บอกไปแล้ว เว้นแต่ว่าหัวหน้ากลุ่มจะอยู่ในระดับสูงสุด วิธีการนี้รับรองว่าได้ผล หลังจากมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ถูกกวาดล้างด้วยวิธีนี้ ไม่ใช่แค่ใช้คนจำนวนน้อย แต่ยังทำภารกิจให้สำเร็จได้อีกด้วย”
“เอ่อ ฉันเข้าใจล่ะ...”
มารีพยักหน้าซ้ำๆ
มารีฉลาดกว่าที่ฉันคิด ฉันเตรียมคำอธิบายไว้ยาวเหยียดเป็นชั่วโมง แต่เธอก็เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดได้ในเวลาไม่ถึงสามสิบนาที
“ว้าว...ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้กันนะ?”
ดวงตาสีเขียวอ่อนของเธอเต็มไปด้วยความดีใจขณะที่เธอมองมาที่ฉัน
“อาจเป็นเพราะคุณค้นคว้าคนเดียวมาโดยตลอด ดูเหมือนว่าคุณไม่สามารถแบ่งปันสิ่งที่คุณค้นพบกับอาจารย์คนอื่นได้”
“…นั่นก็จริง”
“ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจจุดนี้แล้ว งั้นผมจะพูดถึงสถานการณ์หลังจากต่อจากนี้ไปเลยนะ”
ฉันอธิบายต่อไป
“อืม อืม อืม... ว้าว มันลงตัวพอดีเลย ขนาดคนที่แทบไม่ได้ทำอะไรเลยในสมาคมก็ยังไม่รู้เรื่องนี้”
ตอนนี้ มารีพยักหน้าไม่เพียงแค่ศีรษะเท่านั้น แต่ยังพยักหน้าทั้งตัวด้วย
'แต่มันทำให้เสียสมาธิมาก'
ขณะที่ร่างกายส่วนบนของเธอเคลื่อนไหว หน้าอกหน้าใจที่กว้างขวางของเธอก็ขยับด้วยเช่นกัน เสื้อรัดรูปของเธอไม่สามารถคลุมมันได้
ชุดของเธอบางจนมองเห็นโครงร่างอันจาง ๆ ของหุบเขาลึกสีขาวที่น่าประทับใจของเธอ ฉันไม่สามารถละสายตาจากมันได้เลย
'...บ้าจริง'
ฉันรู้สึกผิดอยู่ในใจ
ฉันเข้าใจว่าฉันอยู่ในวัยที่ความปรารถนาเรื่องนั้นเป็นเรื่องปกติ
แต่ถึงแม้มันจะเป็นปรากฏการณ์ทางสรีรวิทยา ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันไม่สามารถควบคุมแม้แต่ความปรารถนาเล็กๆ น้อยๆ ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ได้
ดูเหมือนว่ามารีจะไม่ได้สังเกตเห็นสายตาอันคิดไม่ดีของฉันนะ
จริงๆ แล้ว ฉันไม่สามารถคิดอย่างมีเหตุผลได้เลยเมื่อพูดถึงเรื่องเพศตรงข้าม
'เธอไม่ควรรู้เรื่องนี้'
ถ้าเธอรู้ฉันคงจะเขินตายแน่เลย
'ฮู้ววว...'
...ทั้งหมดเป็นเพราะเซียน่า ถ้าคนที่ไม่รู้จักชื่อเสียงของฉันถามว่าฉันกลายเป็นคนหื่นขนาดนี้เมื่อไหร่ ฉันคงตอบว่าเริ่มจากตอนที่เซียน่ากอดฉันเมื่อวานนี้
เอลฟ์ที่หยาบคายคนนั้นดูเหมือนจะดึงตัณหาที่อยู่ลึกลงไปในใจของฉันออกมา ฉันเกือบจะได้ยินเธอหัวเราะคิกคักในหูของฉัน
ฉันท่องเพลงชาติในหัวเร็วขึ้น 16 เท่า
"...สายน้ำและขุนเขาอันงดงาม"
อ่า ให้ตายเถอะ เพราะฉันท่องมันเร็วเกินไป ความคิดภายในของฉันจึงหลุดลอยออกจากปากไป
มารีเอียงหัวของเธออย่างสงสัยแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อมองมาที่ฉัน
“อืม ธีโอ ทำไมจู่ๆ เธอถึงร้องเพลงออกมาล่ะ?”
“…เอ่อ ขอโทษ ผมแค่กำลังคิดถึงคำอธิบายส่วนต่อไป”
ฉันค่อยๆถอยหลังออกไป เพราะตอนนี้เราอยู่ใกล้กันเกินไป
'ฉันไม่สามารถทำให้ตัวเองอับอายได้อีกต่อไป'
ถ้าฉันทำพลาดแบบนั้นอีก ฉันคงอยากจะกัดลิ้นตายแทน
“ผมจะอธิบายในตอนต่อไปล่ะนะ”
***
หลังจากเสร็จสิ้นการสนทนากับธีโอ มารีก็มุ่งหน้าไปยังสำนักงานสาขาของสมาคมในเมืองหลวงของราชอาณาจักร
แม้ว่าเธอจะพูดถึงเรื่องนี้กับธีโอโดยไม่ได้ตั้งใจมาก่อน แต่การรวมตัวในวันนี้ค่อนข้างเป็นเหตุการณ์สำคัญ
มารี ฮีโร่จากสามัญชน ซึ่งมีอายุในวัยยี่สิบปลายๆ แต่เธอก็มีความโดดเด่นในสมาคมที่มีฮีโร่มากมายอยู่ในเครือ
เป็นผลให้เธอได้รับการต่อต้านมากมายจากฮีโร่ผู้สูงศักดิ์
'คนโง่เหล่านั้นที่สามารถพึ่งพาได้เพียงนามสกุลของพวกเขาเท่านั้นแหละ'
อย่างไรก็ตาม มารีก็ยังคงร่าเริงอยู่ เธอคงไม่เป็นไร
'ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นเด็กคนเดียวกันกับภาคเรียนที่แล้ว เขามีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไรนะ?'
เมื่อเธอได้ยินคำอธิบายของธีโอครั้งแรก เธอรู้สึกราวกับว่าเธอถูกทุบที่หัวด้วยค้อน เขาได้แนะนำบางสิ่งบางอย่างที่แม้แต่ฮีโร่ที่มีชื่อเสียงในสมาคมก็ไม่เคยนึกถึง
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงสามารถจัดการกับฮีโร่ผู้สูงศักดิ์ที่พยายามปราบปรามเธออย่างไม่สิ้นสุดลงได้
มารีขึ้นรถม้ามุ่งหน้าสู่สมาคมพร้อมกับฮัมเพลงอย่างสนุกสนาน
“ในอีกแง่หนึ่ง เขาก็น่ารักอยู่บ้างเหมือนกันนะ”
มารีนึกถึงการปรากฏตัวของธีโอในห้องทำงานของเธอ
เขานั้นมองดูร่างกายของเธอ เขาอาจคิดว่าเธอไม่สังเกตเห็น แต่เขาไม่สามารถหลบเลี่ยงสัญชาตญาณของเธอได้
จู่ๆ เขาก็จะหยุดอธิบาย และเมื่อเธอเข้ามาหาเขา เขาก็รีบถอยกลับไป
'เด็กน่ารักสมควรได้รับรางวัล'
มารีหัวเราะคิกคัก
***
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว ฉันก็มุ่งหน้าไปยังสนามฝึกซ้อม
เนื่องจากการประชุมชมรมถูกยกเลิกเมื่อวานรวมถึงวันนี้ด้วย ฉันจึงไม่มีอะไรทำ
'เช้านี้ได้ฝึกจำลองและดวลมามากมาย...'
ฉันตัดสินใจไปยิมต่อ
ครืด-
ฉันผลักประตูทางเข้าออกทันที
มีคนอยู่ในโรงยิมประมาณสิบคน
เป็นใบหน้าที่คุ้นเคยทั้งหมด ได้แก่ นีกี้, ปิเอล, เอชิลด์, แม็กซ์, ไอช่า... แม้แต่นักเวทย์อย่างแอนดรูว์ก็อยู่ที่นั่นด้วย
'เห็นได้ชัดว่าเขาสะกดรอยตามเธอมา' การออกกำลังกายในยิมแบบไหนกันที่นักเวทย์จะทำ?
***
ทุกคนยกเว้นปิเอลและไอช่ายินดีต้อนรับฉัน
"ยินดีที่ได้พบพวกนายทุกคนนะ"
ฉันอารมณ์ดี เป็นภาพที่ได้เห็นนักเรียนที่เคยมองฉันด้วยสายตาแปลกๆก่อนหน้านี้ ตอนนี้ทักทายฉันอย่างกระตือรือร้น
หลังจากยืดเส้นยืดสายร่างกายแล้ว ฉันก็มุ่งหน้าไปยังตรงกลางซึ่งเป็นที่ตั้งของอุปกรณ์ฝึกร่างกาย
"โอ้ นายอยู่ที่นี่ด้วยหรอ?... ฉันหมายถึง นายมาแล้ว ธีโอ"
ไอช่าทักทายฉันด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย ทำไมจู่ๆ เธอถึงทำตัวแบบนี้ล่ะ? มันไม่เหมาะกับเธอเลย
“ไอช่า เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่มีอะไรผิดปกตินี่?”
ดูเหมือนว่าเธอจะมีปัญหาใหญ่ แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของเธอดีกว่า
"เอาล่ะ เข้าใจแล้ว"
อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปกัน?
การได้เห็นคนที่ฉันไม่เคยเจอในยิมมาก่อนก็แปลกเช่นกัน
ด้วยความคิดนั้นในใจ ฉันจึงหันไปมองแอนดรูว์
"..."
แอนดรูว์ที่สบตาฉันเดินเข้ามาหาฉัน
“ฉันได้ยินจากไอช่าว่านายเป็นผู้นำทั้งสองกลุ่มอย่างเชี่ยวชาญสินะ”
“นายได้ยินเรื่องนั้นมาจากฉันตอนไหนกัน? แอนดรูว์”
ไอช่าพูดแทรกแก้ไขเขาทันที แอนดรูว์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“เราได้พูดคุยอย่างลึกซึ้งกับสมาชิกชมรมของเราเกี่ยวกับเหตุการณ์ดันเจี้ยนเวทมนตร์ ไอช่ารู้สึกประหลาดใจมาก ฉันคิดว่ามีบางอย่างที่ฉันไม่รู้—”
“ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก และฉันก็ไม่ได้แปลกใจขนาดนั้น”
“เอชิลด์ยกย่องนายมาก”
"นั่นก็จริงอยู่"
"..."
แอนดรูว์ลังเลสักครู่ ก่อนจะเงียบไป
อ่า พวกเขาบอกว่าเด็กที่มีความรักมักกลายเป็นคนโง่ ช่างเป็นหัวใจที่บริสุทธิ์เสียจริง
เขาเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะสัมผัสอุปกรณ์ออกกำลังกายที่คนอื่นใช้ได้ด้วยซ้ำ
“เอ่อ เอ่อ ฉันทำได้ ฉันทำได้!”
การคาดการณ์ของฉันแม่นยำจริงๆ แอนดรูว์ยังคงลังเล และกำลังถกเถียงกับตัวเองอยู่ว่าจะคว้าบาร์เบลหรือไม่?
เขายังคงมองไปที่ไอช่า
...เขากำลังพยายามแสดงความแข็งแกร่งอยู่หรือเปล่า? เขาควรจะกลับไปฝึกเวทย์มนตร์ของเขามากกว่า
มันยากที่จะมองเห็นเขาทำอย่างนั้น ฉันจะช่วยเขาเอง
ระหว่างเหตุการณ์ดันเจี้ยนเวทมนตร์ น็อคตาร์ซึ่งเคยอยู่ทีมเดียวกับแอนดรูว์บอกฉันว่าเขาปกป้องทุกคนได้อย่างไร
"แอนดรูว์"
"···นายจะล้อเลียนฉันเหรอ?"
"เอานี่"
ฉันดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าแล้วโยนให้แอนดรูว์
แน่นอนว่ามันเป็นผ้าเช็ดหน้าธรรมดาๆ ที่ล้าสมัยและออกแบบให้เข้ากับรสนิยมของธีโอ
แอนดรูว์มองมาที่ฉันด้วยสีหน้างุนงง และฉันก็ตอบทันที
“มันยังไม่ได้ใช้ พันมือไว้แล้วใช้มันซะ ไม่ต้องคืน”
"······เอ่อ โอเค."
แอนดรูว์หันศีรษะ พึมพำ “ฉันแพ้อีกแล้ว” แล้วพันผ้าเช็ดหน้าไว้รอบมือเขาแน่น
'ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้?'
อย่างไรก็ตาม ฉันควรจะมุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนของตัวเอง
***